Lahat ng Kabanata ng องศาเดียวที่จะรัก: Kabanata 41 - Kabanata 50

-องศา-ผมทิ้งสายตาจับจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองพร้อมกับนิ้วมือที่รูดขึ้นลงเพื่อดูการเคลื่อนไหวบนเฟซบุ๊กของคู่หมั้นตัวเองอยู่แบบนั้นซ้ำๆในรูปบอกว่าเธอไปคาเฟ่จริงๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มของคนที่วันนี้โพสต์ภาพถี่มากสดใสแบบเกินไปแล้ว แลดูมีความสุขเวลาที่ได้ไปเที่ยวกับผู้ชายอย่างลมหนาว ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีอะไรดี! "องศา ดูอะไรอยู่เหรอ" คัพเค้กโน้มใบหน้าเข้ามาถามและมองมาที่โทรศัพท์ในมือผม นิ้วของผมมันกดเพื่อดับหน้าจอทันที แต่มันก็ยังช้ากว่าสายตาที่มองมาอยู่ดี"ลมหนาวคบอยู่กับน้องขวัญเหรอ" "ไม่หรอก เพิ่งคุยกัน" "เพิ่งคุยกันแต่ไปเที่ยวด้วยกันแล้วนี่นะ มันเร็วไปไหมอ่ะ ก็ไม่ได้จะอะไรหรอกนะ แค่เป็นห่วงน้องตามประสาผู้หญิงด้วยกัน ว่าแต่น้องสนิทสนมกับเพื่อนผู้ชายง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ" "จีน่าคงบอกว่าลมหนาวคบได้มั้งขวัญเลยยอมคุย" "แต่ก็น่ารักดีนะ สองคนนั้นดูสนิทกันเร็วดี" ผมมองหน้าคัพเค้กทันที และสีหน้าก็คงแสดงความสงสัยออกไปว่าคัพเค้กรู้เรื่องนี้ได้ยังไงเธอส่งยิ้มกลับมาก่อนจะล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดอะไรบางอย่างจากนั้นก็ส่งมาให้ผมดู"เพื่อนเราทำงานพิเศษอยู่ที่คาเฟ่ใกล้ๆ แถวนี้เอ

SPECIAL PART "...มาสั่งคนอื่นให้ทำตามใจตัวเองแบบนี้ไม่คิดว่ามันจะเห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยเหรอคะ" มือเรียวยกขึ้นดันแผงอกกว้าง ขอบตาที่แดงก่ำมองคนตรงหน้าไม่วางตา"คิดว่าพี่สนไหมล่ะ" "แล้วคิดว่าหนูจะฟังพี่ไหมล่ะ""ของขวัญ!" "พี่ก็เอาแต่สั่งคนอื่น ตัวพี่เองกล้าเลิกยุ่งกับพี่เค้กไหม ไปทำให้ได้ก่อนสิ ไปเลิกคุยเลิกคบเลิกรู้สึกดีกับพี่เค้กให้ได้ก่อนแล้วหนูจะยอมกลับมาฟังพี่เหมือนเดิม" ร่างหนาที่พยายามถาโถมเข้ามา สุดท้ายก็โดนมือเรียวผลักออกจนเต็มกำลังแม้ร่างสูงจะขยับเพียงน้อยนิดแต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ละความพยายามเลยเช่นกัน"ถ้าตัวพี่เองก็ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาห้ามหนู ถ้าหนูจะคบกับพี่ลม ไปไหนมาไหนกับพี่ลมก็เรื่องของหนู ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหนูพร้อมรับผิดชอบตัวเอง""ก็หวังว่าจะรับผลของความดื้อของตัวเองได้นะของขวัญ" มือหนากระชากร่างบางเข้าหาตัวเองอย่างแรงก่อนที่องศาจะตรงดิ่งไปยังห้องน้ำวันนี้ของขวัญพูดมากเกินไปแล้ว เพราะความเมาทำให้เธอพูดเรื่องไร้สาระที่องศาไม่อยากจะฟัง! "บ้าไปแล้ว กรี้ดดด!" ของขวัญแผดเสียงร้องออกมาอย่างสุดจะกลั้นเมื่อร่างกายถูกกระชากจากคนตัวโตกว่าไปที่ห้องน้ำ ไม่นานนักความเย็นเฉ

-ของขวัญ-"...ถ้าอยากทำอาการเก่งแบบไม่ต้องดูยูทูป บ้านนี้ยินดีต้อนรับหนูนะ" ฉันมองคุณน้าภูมิรพีที่เป็นพ่อของพี่องศาอย่างไม่เชื่อสายตาท่านดูใจดีมากกว่าที่ฉันคิดเยอะ รอยยิ้มของคุณน้าเปี่ยมรักแม่ของพี่องศาเองก็สวยและอบอุ่นมาก ภาพที่คิดไว้ในหัวมันมลายจนหมดสิ้น ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นแบบที่ฉันคิด"ใช่จ้ะ บ้านนี้ยินดีต้อนรับน้องขวัญทุกวันนะลูก อยากมาวันไหนก็มาได้เลย" "ขอบคุณคุณน้าทั้งสองมากนะคะ" "กินข้าวกันเลยดีไหม อาหารบนโต๊ะนี่น้าทำเองทั้งหมดเลยนะ อยากให้น้องขวัญทานเยอะๆ องศาตักให้น้องสิลูก" คนที่นั่งข้างๆ ฉันรีบตอบรับจากนั้นก็รีบจัดแจงตักอาหารมาวางบนจานของฉันฉันเข้าใจว่าการมาที่นี่ในวันนี้ พวกเขาอาจจะอยากคุยเรื่องระยะเวลาอันใกล้ที่มันกำลังจะถึงในอีกไม่กี่วันนี้ นึกว่าพวกเขาจะคุยเรื่องข้อตกลงที่มีโดยที่ฉันไม่รู้ตัวมาตั้งแต่ต้นมากกว่าการมานั่งทานข้าวด้วยกันธรรมดาถึงจะใจหาย แต่ถ้าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นจริงฉันก็พร้อมที่จะยอมรับทุกอย่าง พร้อมที่จะรับปากว่าพร้อมปล่อยคนที่ฉันเข้าใจมาโดยตลอดว่าเป็นคู่หมั้นที่เขาเองก็รักฉันเหมือนความเป็นจริงที่ตอนนี้ฉันก็รักเขาให้เป็นอิสระแบบที่ควรจะเป็น"...น้

-ของขวัญ"...พี่จีมาหา ขอลงไปหาพี่จีด้านล่างได้ไหมคะ" ฉันบอกกับคนตัวโตที่กำลังเชื่อมต่อ netflix กับทีวีในห้องของฉัน บ่อยครั้งที่ฉันเผลอทึ่งกับความพยายามทั้งที่คิดว่าพี่องศาไม่น่าจะสนใจกับเรื่องอะไรแบบนี้"ทำไมมันมาตอนนี้อ่ะ ดึกไปป่ะ" "ผ่านมาแถวนี้พอดีค่ะเลยบอกว่ามีเรื่องอยากคุย" "นัดกันคุยด้านล่าง?" ฉันพยักหน้ารับพร้อมกับการดับหน้าจอโทรศัพท์ ถ้าจะให้พูดตรงๆ ว่าเหตุผลที่พี่จีน่า ไม่มาหาฉันที่ห้องดีๆ เพราะไม่อยากเจอหน้าเพื่อนสนิทอย่างพี่องศาก็กลัวว่าเขาจะเสียใจ"บอกมันขึ้นมาด้านบนได้ไหม" "คือว่า..." "ถ้ามันไม่อยากเห็นหน้าพี่เดี๋ยวพี่ออกไปเดินเล่นข้างล่างรอก็ได้ ดึกแล้วไม่อยากให้ออกไป" น่าแปลกที่สิ่งที่พี่จีน่าคาดเดาไว้ มันไม่ผิดเพี้ยนไปจากความเป็นจริงเลยสักนิดพี่จีน่ามีสองตัวเลือกให้ในตอนที่ขอให้ฉันลงไปหา รุ่นพี่สาวคิดว่าถ้าคนตัวโตไม่ยอมตามลงมาเพราะเป็นห่วง ก็คงจะบอกให้เพื่อนสนิทอย่างพี่จีขึ้นมาหาฉันบนห้อง โดยที่เขาจะยอมเนรเทศตัวเองให้ห่างจากรัศมีสายตาแบบที่ต้องการ และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ!"งั้นหนูบอกให้พี่จีขึ้นมานะ" "อือ เดี๋ยวพี่ลงไปดูดบุหรี่รอด้านล่าง" ฉันเลือกที่จะพยักหน้ารั

LINE~ [ลมหนาว : มาถึงแล้วนะ กำลังแอบมองคนสวยอยู่ห่างๆ] ข้อความที่แจ้งเตือนบนหน้าจอกระตุ้นให้ฉันเริ่มมองหาแต่ยังไม่มีโอกาสได้พบว่าเป้าหมายอยู่ตรงไหน สายตากลับพลันประสานเข้ากับพี่องศาที่กำลังมองมาที่ฉันพอดี แต่ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นฉันก็เจอพี่ลมหนาวที่นั่งอยู่บนโต๊ะที่ถัดห่างออกไปไม่ไกลคนที่อยู่ในสายตาโบกไม้โบกมือกลับมา สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือส่งการยิ้มกลับไป[ลมหนาว : สรุปเมายัง?][ของขวัญ : ไม่เมาเลยค่ะ][ลมหนาว : แต่หน้าแดงหมดแล้วนะ แต่ก็ยังน่ารักอยู่] ฉันหลุดขำและเผลอลืมเรื่องในหัวไปชั่วขณะพี่จีน่าที่กำลังมองฉันอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะแซวขึ้นมา"ถือว่าโออยู่นะ รู้ว่าอยู่ไหนก็รีบพาตัวเองมาอยู่ใกล้ๆ อย่างน้อยๆ ก็ช่วยลบภาพความจำที่ว่าผู้ชายมักจะใจร้ายใจดำกันแทบทุกคน" ฉันดับหน้าจอโทรศัพท์และเลือกที่จะสนใจคนตรงหน้าแทน "พี่จีโอเคไหม หนูมัวแต่คิดเรื่องตัวเองจนลืมไปว่าพี่จีก็มีเรื่องเศร้า""พี่ไม่เป็นไร กินเหล้าก็หายเศร้าแล้ว" รุ่นพี่สาวชูแก้วในมือก่อนจะเลื่อนมาแตะเบาๆ ที่แก้มฉัน ความเย็นที่แตะกระทบลงมาบนแก้มเนียนส่งผลให้ฉันเผลอยิ้มออกมา"พี่จีเก่งจังเลยค่ะ ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาอะไรอยู่แต่ก็ยังป