Lahat ng Kabanata ng องศาเดียวที่จะรัก: Kabanata 51 - Kabanata 60

SPECIAL PART "อื้อออ~" น้ำใสๆ ไหลออกมาจากตากลมในยามที่มือหนาดึงทึ้งเสื้อผ้าที่คนตัวเล็กสวมใส่ให้หลุดออกไปจากเรือนกายที่บอบบางเครื่องปรับอากาศภายในห้องนอนทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพทว่ามันกลับไม่สามารถลดความร้อนจากหัวใจของอีกคนในยามนี้ได้เลย"เดี๋ยวนี้เสียใจเวลาที่ต้องเป็นของพี่ใช่ไหม" "หนูเกลียดพี่ เกลียดสิ่งที่พี่กำลังจะทำมากที่สุด" "เกลียดแค่ไหนสุดท้ายครั้งหนึ่งก็เคยรักแหละ ถ้าจำไม่ได้พี่จะย้ำให้เอง" องศาดันตัวลุกนั่งคุกเข่าในตอนที่ถอดเสื้อยืดสีดำที่สวมใส่อยู่ก่อนจะโยนมันออกไปให้พ้นทาง ร่างสูงผละตัวออกห่างคล้อยหลังที่ปลดกระกุมกางเกงแล้วลุกขึ้นถอด ตาคมกริบมองคนที่ร้องไห้นิ่งมาก เขาไม่ชอบความสับสนของเธอ ไม่ชอบเวลาที่ลังเลหรือต้องตัดสินใจอะไรสักอย่างทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยเป็นแบบนี้ลมหนาวเข้ามาทำให้ของขวัญเปลี่ยนไป แต่ผู้ชายที่ชื่อองศานี่แหละ จะทำให้ของขวัญกลับมาเป็นคนเดิม!"นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่หนูจะพูดกับพี่ดีๆ มันจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ" ของขวัญแผดเสียงร้องเมื่ออีกคนแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขา มือหนาพยายามแยกขาเรียวให้แยกออกจากกันก่อนจะโน้มตัวลงมาทาบทับร่างบองบางสั่นเทิ้ม

"พี่องศาไปไหน" "ถามหาทำไม คิดว่าผู้ชายจะปกป้องเธอเหรอ แค่นี้มันยังชัดเจนไม่พออีกหรือไง" "โอ๊ย!" ผมของฉันถูกกระชากอย่างแรง มันเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า "แกฟังนะของขวัญ ผู้ชายที่เขาเคยออกตัวว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้วแต่ยังมานอนกับแกมันไม่ได้เป็นเพราะมันรู้สึกดีกับแกนะ แต่มันเห็นแกเป็นของฟรี เป็นของง่ายที่จะเอาตอนไหนก็ได้" ฉันคว้าข้อมือของอีกคนก่อนจะผลักออกจากตัวอย่างแรง เส้นผมของฉันถึงกับมีหลุดติดมือพี่เค้กออกไปฉันผลักคนตรงหน้ากลับ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังยืนเผชิญหน้ากัน"เธอรู้ไหมว่าองศาจริงจังกับฉันแค่ไหน ถึงขั้นที่แม้ว่าเขาจะมีเธอเกะกะในชีวิต แต่เขาก็ยังเลือกที่จะบอกความจริงกับฉันเพื่อให้ฉันรอเขา รอให้ถึงวันเกิดเธอก่อนที่เขาจะสลัดเธอทิ้งแล้วมาหาฉัน วันเกิดของจีน่าเธอก็เห็น เขาเลือกที่จะชวนฉันไปที่นั่นแต่ไม่ชวนเธอ นั่นเป็นเพราะเวลาส่วนตัวของเขา แม้ในตอนที่อยู่กับเพื่อนเขาก็อยากให้ฉันอยู่ด้วยไม่ใช่เธอ ขนาดแฟนเก่าฉันทำโทรศัพท์เธอแตกแล้วเขาจะซื้อเครื่องใหม่ให้เธอ เขายังบอกฉันเพราะกลัวว่าฉันจะคิดมาก ที่เขาพาเธอไปกินข้าวที่บ้านของเขามันก็เป็นเพราะเขาไม่อยากให้เธอคิดมาก ไม่อยากให้เธอประชดเขา ด้วยการ

-องศา-"เป็นเหี้ยอะไรของมึง!" ฉลามถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดเมื่อเห็นว่าอยู่ๆ ผมที่นั่งเงียบและมองโทรศัพท์ตลอดเวลาก็ลุกพรวดพราดไปล้างหน้าล้างตาและกลับออกมาอย่างเร่งรีบ"กูขอยืมโทรศัพท์หน่อย" "ไอ้เหี้ย น้องบล็อคไลน์กูแล้วนะเว้ย นี่มึงกะจะล่อให้น้องบล็อคเบอร์กูด้วยเหรอ" "แล้วมึงจะอยากมีเบอร์เขาไว้ทำไม กูเคยอนุญาตให้มึงโทรหา?""ไอ้สัส แล้วทำไมกูต้องรอมึงอนุญาตด้วยวะ มึงเป็นไรกับเขาก่อน" ผมมองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเองอย่างหงุดหงิด ฉลามมันมีท่าทีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืน เป็นแบบนี้ทันทีที่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมันด่าผมยับ พูดโคตรชัดว่าผมนี่แหละที่ผิด ผิดแบบเต็มประตู! "จีน่าตอบไลน์มึงหรือเปล่า""ตอบ" ผมสนใจขึ้นมาทันที ผมถูกบล็อกทุกช่องทางไม่ว่าจะกับของขวัญหรือจีน่า สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้คือใช้โทรศัพท์ของเพื่อนติดต่อไปหาของขวัญ เธอบล็อคไลน์ฉลาม ไม่รับสายที่พยายามโทรหา สิ่งที่ทำได้ก็คือการใช้ไลน์ของฉลามส่งข้อความไปหาจีน่าแทน"จีว่าไงบ้าง ขวัญเป็น...""มันตอบกลับว่าเสือกเนี่ย เชี่ยเอ้ย กูกลายเป็นคนเสือกเฉย""เอองั้นก็ช่างแม่ง เดี๋ยวกูไปหาที่ห้องเอง""ไอ้สัส มึงคิดว่าเขาจะยังเปิดประตูต

คอนโด Kวันนี้ฉันมีเรียนตอนเก้าโมง แต่มีบางอย่างที่ต้องกลับมาเอาที่คอนโดมิเนียมก่อน ฉันจึงเลือกที่จะมาก่อนเวลาและไม่คิดเลยว่าฉันจะบังเอิญเจอกับคนที่ไม่ได้พร้อมจะเจอในตอนนี้ที่เหมือนจะแวะมาที่คอนโดของฉันเช่นกันฉันรีบหมุนตัวหลบเมื่อรู้อยู่เต็มอก ว่าแผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้นเป็นของพี่องศา ฉันไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ สามวันที่ไม่ได้เจอกัน ฉันไม่ได้สนใจที่จะรับรู้เรื่องของเขา และพี่จีน่าก็รับรู้ความต้องการของฉันและเลือกที่จะไม่พูดถึงเลยเช่นกันฉันมองเจ้าของแผ่นหลังนั้นอยู่ห่างๆ รอจนกระทั่งเขาหายออกไปจากหน้าห้องของฉันจนพ้นรัศมีสายตาจึงเลือกที่จะตรงไปยังห้องของตัวเองทั้งหนังสือและไอแพดที่ต้องใช้ แว๊บหนึ่งที่ฉันเหลือบตาไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเองและนึกขึ้นได้ว่ามันยังมีเสื้อผ้าของคนอื่นหลงเหลืออยู่ในนั้น ฉันไม่ได้อยากแตะต้องและไม่เคยคิดที่จะเอาของของเขาไปคืนด้วยตัวเอง และคิดว่าสิ่งเดียวที่จะจัดการของชิ้นนั้นได้อาจจะจำเป็นต้องพึ่งพาพี่จีน่าให้ช่วยเป็นธุระจัดการฉันเก็บของที่ต้องการมาถือไว้ในมือก่อนจะเปลี่ยนรองเท้า พอพร้อมและไม่มีอะไรต้องเอาแล้วก็ดึงประตูให้เปิด ไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าคนที่เดินออกไป

-องศา-(ตีหนึ่งมารับได้ไหม เราไม่อยากกลับคนเดียว) "...อืม" ผมขานรับก่อนจะพ่นควันขาวคลุ้งออกมาจากปาก แต่ต่อให้จะรับปากออกไปแบบนั้นแล้ว แต่คนที่โทรหาในเวลางานก็ไม่ได้คิดที่จะวางสาย(อยู่ไหนเหรอ วันนี้จะชวนเพื่อนมาดื่มหรือเปล่า) "ไม่รู้เหมือนกัน" (เราคิดไปเองหรือเปล่าที่มีความรู้สึกว่าองศาไม่ได้อยากคุย) หัวคิ้วของผมขมวดเข้าหากันยุ่ง แล้วผมคิดไปเองหรือเปล่าที่มีความรู้สึกว่าคัพเค้กกำลังเปลี่ยนไป"คุยโทรศัพท์เวลางานคนอื่นไม่ว่าเหรอเค้ก" (...งั้นรอคุยกันตอนเธอมารับเราละกัน) เค้กทิ้งท้ายเหมือนประชดประชันก่อนจะเป็นฝ่ายวางสาย เช่นเดียวกับผมที่โยนโทรศัพท์ออกไปให้พ้นทางอย่างรำคาญใจ"เดี๋ยวนี้เขาตามมึงเป็นเงาเลยนะ ขยันโทรอะไรขนาดนั้นวะ" ไอ้ลีโอทักขึ้น จะถามมันก็ไม่แปลกเพราะเค้กโทรหาผมบ่อยจริงๆ"แล้วสรุปพวกมึงคบกันยัง""ไม่อ่ะ" "ทำไมวะ มึงรอเวลานี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ พอโสดแล้วจะรออะไร" "หรือตอนนี้มึงคิดถึงใครที่เมื่อก่อนมึงไม่แคร์" ผมมองหน้าไอ้ติณห์ที่เป็นเจ้าของคำถามตอนนี้ทุกคนดูสนใจเรื่องของผมหนักมาก ขนาดไอ้เซย์ที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์มันยังอุตส่าห์มองหน้าผมทั้งที่มันไม่เคยชอบจะมอง"ไม่รู้ว่ะ