All Chapters of มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: Chapter 101 - Chapter 107

ณ หุบเขาสูงชันของหุบเขาลึกลับซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักหมื่นเมฆา เวลานี้ศิษย์ในตำหนักตั้งแต่รุ่นแรกจนกระทั่งรุ่นสุดท้ายได้มารวมตัวกันอย่างเกือบครบถ้วน จะยังขาดบางคนที่ติดภารกิจสำคัญจนไม่สามารถปลีกตัวมาได้เท่านั้น ภายในห้องลานฝึกสนามใหญ่เต็มไปด้วยศิษย์น้อยใหญ่ตั้งแต่ศิษย์หลักจนกระทั่งศิษย์ลำดับขั้นผู้รับใช้ซึ่งมีจำนวนกว่าห้าพันคน ซึ่งมีอายุห้าขวบปีไปถึงวัยกลางคน ความมีระเบียบและใบหน้าเคร่งขรึมของเด็กวัยห้าขวบปีทำให้ผู้ที่จะมารับตำแหน่งประมุขพรรคถึงกับสะท้านใจ เด็กวัยนี้สมควรกินอิ่นนอนหลับเที่ยวเล่นตามประสาเด็ก ทว่ากลับถูกนำมาฝึกฝนจนกลายเป็นคนเคร่งขรึมตั้งแต่วัยเพียงแค่นี้ แต่ความเป็นจริงที่โหดเหี้ยมของโลกแห่งนี้มู่เหรินได้แต่ทำใจยอมรับเพราะเด็กพวกนั้นก็ล้วนไร้ญาติขาดมิตรอยู่เพียงตัวคนเดียวทั้งนั้น ท่านอาโม่เซียนช่างมีความสามารถสรรหาผู้คนจริงๆ “ศิษย์ขอคารวะท่านประมุข” เสียงตะโกนก้องมากกว่าห้าพันดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน ทุกคนล้วนคุกเข่าทำความเคารพอย่างสูงสุด โดยที่มิมีใครกล้าเอ่ยถามไถ่ถามสิ่งที่ค้างคาใจว่าทำไมมู่เหรินถึงได้มาเป็นประมุขพรรคทั้งๆ ที่ฝี

ทันทีที่ประมุขกล่าวจบบรรยากาศรอบกายพลันกดดันอย่างน่าตกใจ พลังลมปราณที่เผยออกมาของหลิวปันมีพลังวัตรมากกว่าร้อยปี ใบหน้าลูกศิษย์ฝ่ายในเปลี่ยนไปผู้คนที่อยู่ใกล้เวทีต่างถอยห่างออกไปนับสิบจ้างเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว ใบหน้างดงามราวกับสวรรค์สร้างของประมุขคนใหม่ยังนิ่งเรียบไม่มีอาการของความหวั่นเกรงหรือแม้ขมวดคิ้วด้วยความกังวล บ่งบอกความมั่นใจ แม้จะมีพลังวัตรมากกว่า แต่พื้นฐานยังนับว่าไม่แน่นมากเท่าเจ้าตำหนักเนื่องจากเป็นพลังวัตรที่ถูกถ่ายทอดมิใช่ฝึกฝนด้วยตนเอง ทว่าพลัมลมปราณที่ฝึกฝนมานั้นกลับมิได้อ่อนด้อยทำให้ยืนหยัดได้อย่างภาคภูมิ ในมือของหลิวปันปรากฏกระบี่ที่มีเปลวเพลิงออกมาอย่างน่าพรั่นพรึง เช่นเดียวกับมู่เหรินที่ในมือมีกระบี่เฉิงหยิ่งที่แผ่ไอเย็นเยียบจนผนึกบนเวทีให้กลายเป็นน้ำแข็ง ภาพเบื้องหน้าดูงดงามทว่ามันน่าสะพรึงกลัวเมื่อความร้อนเย็นปะทะกัน แม้ทั้งคู่ยังมิทันได้ลงมือทว่าแค่การจ้องตา กลับทำให้อากาศรอบกายสั่นไหวไปกับแรงกดดันอันน่าตื่นตระหนกนี้ ทันใดนั้นร่างของหลิวปันก็เลือนหายวับไปจากจุดที่อยู่ และมาปรากฏเบื้องหน้าของมู่เหรินความเร็วมากเช่นนี้ทำให้ผู้

หลังจบการประลองมู่เหรินก็ได้กลับมาเดินลมปราณภายในตำหนักของเจ้าสำนัก แม้ภายนอกเขาจะไม่บาดเจ็บ ทว่าภายในก็บอบซ้ำจำต้องรักษาอาการบาดเจ็บอย่างน้อยสามวันเพื่อให้พลังลมปราณกลับมาเหมือนเดิม ทว่าขณะที่กำลังนั่งฝึกลมปราณได้เพียงครึ่งวันเขาก็ต้องลืมตาขึ้นมองไปยังผู้ที่มองมาที่เขาอย่างเงียบงัน ดวงตาที่มีความเศร้าโศกอย่างลึกซึ้งจนไม่อาจคาดเดาได้ว่าเหตุใดถึงใช้แววตาเช่นนั้นมองเขา ดวงตาหม่นแสงเพียงแวบก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนให้เหมือนทุกครั้งเหมือนที่ผ่านมา “ข้ารบกวนเจ้าหรือ” มู่เหรินส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู พลังชีวิตที่เหลือน้อยลงจนแทบใจหาย เขาเดินไปจูงแขนท่านอาโม่เซียนมานั่งบนโต๊ะก่อนจะรินน้ำชาให้แม้มันจะไม่ได้ช่วยให้พลังชีวิตอีกฝ่ายฟื้นฟูแต่เขาเองก็อยากทำอะไรให้อีกฝ่ายบ้างแม้เรื่องเล็กน้อยก็ตาม “อยากรู้ไหมว่าทำไมถึงข้าเอ็นดูเจ้ามากกว่าคนในตระกูลมู่อื่นๆ” มู่เหรินมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ เมื่อก่อนเขาเคยสงสัยทว่าเมื่อเห็นพลังชีวิตที่เหลือน้อยจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงพูดเขาก็ไม่อยากรับรู้ แต่เหมือนท่านอาโม่เซียนอยากจะเล่า