All Chapters of มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: Chapter 81 - Chapter 90

หลิงหวางมองตามอย่างเจ็บใจ ก่อนจะหมุนกายกลับไปหาคนรักที่บัดนี้ก้าวเท้าเข้าสู่สงครามภายในของแคว้นเขา แม้จะได้รับความเจ็บปวดทว่ามู่เหรินกลับยืนยันที่จะอยู่เคียงข้าง แล้วเช่นนี้เขาจะปล่อยมือให้จากไปได้อย่างไร ดวงตาคู่คมหรี่มองคนที่มาปรากฏกายอยู่ไม่ห่าง สภาพอีกฝ่ายดูย่ำแย่กว่าทุกครั้งที่พบเจอมา แม้อาภรณ์จะสีเข้มกว่าปกติที่ชอบสวมใส่สีขาวแต่บาดแผลน้อยใหญ่ล้วนประจักษ์ให้เห็น ผู้ใดกันที่มีความสามารถมากกว่าฉินเหลียงอวี้เพราะเขาคิดว่าคงไม่มีผู้ใดเก่งกาจกว่ามู่เหรินในยามนี้แล้ว “ข้าเจอฉินเหลียงอวี้ตัวจริง” ดวงตาคู่สวยมองสบตาเขานิ่งๆ ทว่ามันแฝงไว้ด้วยความกังวลอย่างลึกซึ้ง คิ้วคมเฉียงขมวดมุ่นอย่างฉงน หากนั่นคือตัวจริงแล้วคนที่เขาทำให้บาดเจ็บและหนีรอดไปได้คือผู้ใดหรือว่าจะเป็นเหวินฉิน? จริงๆ “พวกเราคงตามเงาร่างนั้นไม่ทัน ความเร็วของฉินเหลียงอวี้พอๆ กับศิษย์พี่หมิง” หลิงหวางส่ายหน้าไม่เห็นด้วย เมื่อครู่อีกฝ่ายเร็วก็จริงแต่นับว่าช้ากว่าหมิงตงฟางมากนัก แต่ที่รอดสายตาเขาไปได้เพราะอีกฝ่ายโปรยผงยาพิษกระจายอากาศมาด้วยต่างหาก “เสี่ยวม

มู่เหรินลืมตาขึ้นมาในกลางดึก คิ้วขมวดมุ่นเมื่อรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่แอบมานอนด้วยเป่ารดต้นคอ ร่างกายรู้สึกร้อนผ่าวหัวใจสั่นระรัว บางอย่างที่ควรหลับใหลกลับตื่นตัวขึ้นมา แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลิงหวางมานอนด้วยแต่เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ยิ่งคนรักอยู่แนบชิดเช่นนี้เกิดอารมณ์อย่างว่าย่อมเป็นเรื่องธรรมดา ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าคมคายที่หลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกมากมาย ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา เขาเป็นชายและคนตรงหน้าก็เป็นชายอีกทั้งยังมีหน้าที่สำคัญต้องแบกรับ ความรักของพวกเขาช่างเหมือนจะเลือนรางเหลือเกิน หากถามเขาว่าตอนนี้รู้สึกเช่นไร คงตอบได้ว่าเขาหนักใจและรู้สึกหน่วงในอก ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ล้วนแล้วแต่เจ็บปวด แต่เขากลับชื่นชอบที่จะอยู่ข้างกายหลิงหวางแม้จะรู้ว่าต้องพบกับความเจ็บปวดในภายภาคหน้าก็ตาม คนที่ดูแลเขามาตลอดแปดปีที่ผ่านมาและไม่เคยทำให้เขาเสียใจแม้เพียงสักครั้ง แล้วแบบนี้เขาจะกล้าตัดใจได้เช่นไร “ข้าจะจากไปในวันที่เจ้าไม่ต้องการข้า” มู่เหรินเอ่ยขึ้นแผ่วเบาแต่หนักแน่นมั่นคง มือหนาแตะใบหน้าคมคายเบาๆ แสงจันทร์ท

น้ำเสียงแหบพร่าร่างกายขดเกร็งจนทำให้มู่เหรินรู้สึกได้ บางอย่างที่ดันขาเขาอยู่แข็งขืนมากกว่าเดิมจนน่าสงสาร ในเมื่ออีกฝ่ายสลักความทรงจำที่หวานล้ำลงในใจเขาได้ เพื่อไม่เป็นการคดโกงกันเขาต้องทำให้อีกฝ่ายขาดเขาไม่ได้เช่นกัน “เสี่ยวมู่ ข้าจะจัดการเอง” หลิงหวางจับมือมู่เหรินไว้แน่นเมื่ออีกฝ่ายพยายามปลดเชือกรัดเอวเขาออก มิใช่เขาไม่ต้องการ ทว่าเขากลัวเหลือเกินว่าจะทำร้ายร่างงดงามนี้เพราะอดทนอดกลั้นไม่ได้ คนที่หลงรักมาหลายปีมาปรนนิบัติให้เช่นนี้ใครบ้างจะทนไหว “แต่...” “หากมากกว่านี้ข้าคงอดใจไม่ได้จนต้องฝืนใจเจ้า ข้าไม่อยากให้เจ้าเสียใจภายหลัง” น้ำเสียงที่แหบพร่านั้นแสดงความอดกลั้นของตนเองไว้จนดูน่าสงสาร มู่เหรินมองตามอย่างลังเล อีกทั้งเขาไม่พร้อมจะเสียเอกราชในวันนี้ แต่คนตรงหน้าก็ดูน่าสงสารจนทำให้เขารู้สึกสับสน เขารู้ตัวดีว่าตนเองนั้นมิอาจจับร่างใหญ่ๆของหลิงหวางมาทำเมียได้อย่างแน่นอน ที่ผ่านมาก็แค่ข่มขู่อีกฝ่ายไปเท่านั้น “แล้วจะให้ข้าทำยังไง” “แค่นอนนิ่งๆ ให้ข้ากอดก็พอ แต่หากยังขยับมากไปข้าอาจทนไม่ไหว”

“น้องชายท่านนี้ไม่ทราบเราเคยพบกันมาก่อนหรือไม่” มู่เหรินหลุดจากภวังค์หันมามองคนที่เอ่ยทักทายและถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามเขา ใบหน้าเกลี้ยงเกลาอาภรณ์สะอาดสะอ้าน ท่าทางเจ้าสำราญราวกับคุณชายพร้อมพัดในมือโบกไป รอยยิ้มเจิดจ้าทำให้คนมองแสบตา แต่เมื่อพิจารณาอีกฝ่ายอย่างถี่ถ้วนก็จำมิได้ว่าเคยพบเจอกัน ที่สำคัญใบหน้าเขาตอนนี้มิใช่ของจริงไยจะมีคนรู้จักนอกจากมุกเกี้ยวสาวเท่านั้น “การเกี้ยวพาราสีของเจ้าไม่ผ่าน ไปเรียนมาใหม่” มู่เหรินเอ่ยตอบพร้อมส่ายหน้ากับคำพูดที่แสนซ้ำซากที่พบเจอบ่อยในหนังสือนิยาย ใบหน้าเกลี้ยงเหลาหุบยิ้มทันทีที่เขาเอ่ยตอบก่อนจะหรี่ตามองเขานิ่งๆ แล้วฉีกยิ้มกว้างราวกับเจอของถูกใจเมื่อเห็นสีหน้าเฉยชาของเขา “หน้าตาของเจ้า... คนใช้บ้านข้ายังดูดีกว่า เหตุใดจึงคิดว่าข้าจะเกี้ยวเจ้ากัน” มู่เหรินเลิกคิ้วมองคนที่กำลังยั่วยวนกวนโทสะ เขาแค่ส่ายหน้ามองอย่างใจเย็นไม่ได้เต้นไปตามแรงยั่วยุ “เพราะข้าฉลาด” มู่เหรินตอบกลับอย่างไม่ยินดียินร้าย ขณะที่คนฟังสำลักน้ำชาที่รินให้ตัวเองอย่างไม่ได้รับเชิญ เขายกผ้าเช็ดหน้ากัน

ปัง! ประตูปิดลง แต่คนที่ถูกสะบัดออกมาลุกขึ้นยืนจับสะโพกด้วยสีหน้าแหยงๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าประตูแล้วยกยิ้มมุมปากน้อยๆ แล้วเดินเข้าห้องข้างๆ อย่างอารมณ์ดี ทว่าคืนนั้นกวยเตียวน้ำกลับไม่ได้นอนทั้งคืนเนื่องด้วยถูกกลั่นแกล้งจากบุรุษลึกลับด้วยพิษคันคะเยอไปทั้งตัว! มู่เหรินถอดหน้ากากเจ้าปัญหาออกและก้มมองมันอย่างครุ่นคิด ก่อนจะโยนไปไว้ที่โต๊ะเล็กมุมห้องอย่างไม่ใส่ใจ แล้วะถอดอาภรณ์เดินไปแช่น้ำที่ถูกเตรียมไว้ให้ น้ำอุ่นๆ ทำให้ร่างกายที่เหนื่อยล้ารู้สึกดีขึ้นมาก วันนี้เพียงแวะโรงเตี๊ยมก็วุ่นวายไปหมด แต่สิ่งที่ทำให้เขาติดใจคือกวยเตียวน้ำเป็นใครและต้องการอะไรจากเขากันแน่ และดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ ด้วยสิ ผ่านไปสองก้านธูปเขาได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้น จึงได้ลุกขึ้นจากน้ำตวัดเสื้อคลุมสีเข้มมาสวมใส่แล้วเดินออกไป คนที่เข้ามาในห้องไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหนึ่งในเงาของหลิงหวางที่ส่งมาดูแลเขา ร่างสูงสมส่วนที่ไม่ผอมบางมากเกินไปเดินเข้ามา อาภรณ์ที่สวมใส่ออกมายังไม่เรียบร้อยเผยให้เห็นแผ่นอกที่ขาวเนียนไร้ที่ติ เส้นผมสีดำปล่อยสยายและ