Semua Bab มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: Bab 121 - Bab 130

หลิงหวางมองเขาอย่างลังเลเพราะมู่เหรินผอมลงไปมากไม่รู้ว่าระหว่างทางพบเจออะไรมาบ้าง “เช่นนั้นก็นอนพักเถอะ” หลิงหวางเตรียมจะอุ้มมู่เหรินไปนอนบนเตียงนอนที่ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ซึ่งมู่เหรินก็ยอมอยู่นิ่งให้หลิงหวางอุ้มไปนอน แม้ภายนอกจะดูนิ่งเงียบทว่าหัวใจกลับเต้นโครมคราม ใบหน้าแดงระเรื่อจนสังเกตได้เมื่อนึกไปถึงหนังสือที่ยังอยู่ในอกเสื้อ หลิงหวางวางคนในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบาพร้อมก้าวขึ้นมานอนกอดเคียงข้างด้วยหัวใจที่อบอุ่น ใบหน้าแดงระเรื่อของคนในอ้อมกอดยิ่งอยากทำให้กลืนกินอีกฝ่ายลงท้อง แต่เวลานี้ทำได้เพียงแค่นอนกอดไว้ในอ้อมแขนเท่านั้นเพราะพรุ่งนี้ยังมีศึกหนักรอคอยอยู่ “แม้ไม่รู้ว่าพรุ่งจะเป็นเช่นไร แต่จำไว้ข้ารักเจ้าคนเดียวและตลอดไป” คำกล่าวของหลิงหวางทำให้มู่เหรินหันมามองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย นิ้วมือปิดปากอีกฝ่ายไม่ให้พูดอะไรที่ไม่เป็นมงคลอีก “หากชนะสงครามในครานี้ ข้าจะยอมร่วมหมอนผูกผมกับเจ้าตลอดชั่วชีวิตของข้า จะมีเจ้าเพียงคนเดียว จะอยู่ด้วยแม้ยามทุกข์และสุข” คำสัญญาที่ทำให้หัวใจหล

พลังลมปราณที่กักเก็บเอาไว้ถูกปลดปล่อยออกมา บรรยากาศรอบกายเย็นยะเยือกจนทำให้คนรอบบริเวณรู้สึกได้ จากนั้นร่างสองร่างแดงและขาวจึงพุ่งเข้าหากันอย่างรวดเร็วจนแทบมองตามด้วยสายตาไม่ทัน เสียงกระบี่เสียดสีจนเกิดประกายไฟอย่างน่ากลัว เหล่าทหารกล้าเวลานี้ต่างถูกควบคุมไว้จนเกือบหมดแล้ว ทว่าผู้นำของพวกเขาต่างอยู่ในวงสงคราม ศึกระหว่างแม่ทัพย่อมเป็นการตัดสินใจว่าพวกเขาจะมีชีวิตรอดต่อไปหรือไม่ กลิ่นคาวเลือดอาบย้อมไปทั่วเมืองหลวง เสียงกรีดร้องโหยหวนของคนที่ยังต่อต้านและจบชีวิตลงอย่างสมศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจ แคว้นเว่ยตกเป็นรองอย่างรวดเร็ว แม้ผู้นำทัพจะยังอยู่ในช่วงการต่อสู้สำคัญแต่ทหารแคว้นฉินและหัวหน้าหน่วยต่างๆ กับควบคุมพื้นที่ได้จนหมดแล้ว มีเพียงแต่ภาวนาให้ฮ่องเต้หลิงหวางได้รับชัยชนะเท่านั้น ผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลิงหวางก็ปลิดศีรษะของฉินหวางอวี้พี่น้องร่วมบิดาที่ทรยศต่อแคว้นได้สำเร็จ ส่วนทางหมิงตงฟางผ่านไปร้อยกระบวนท่าก็ยังสามารถต่อต้านได้ แม้จะได้รับบาดเจ็บและโดนยาพิษก็ตาม จนกระทั่งผ่านไปสองร้อยกระบวนท่าหมิงตงฟางจึงพ่ายแพ้ในที่สุด แม้จะมีชีวิตมาร้อยกว่าปีแต่ก็ยัง

มู่เหรินผ่านเหตุการณ์มามากมายก็ได้กลับไปยังแคว้นฉีอย่างสง่าผ่าเผย เขาอยู่ที่นั่นเพียงหกเดือนก่อนจะตัดสินใจกลับมาอยู่ร่วมกับหลิงหวาง โดยที่เจ้าตัวไปสู่ขอเขากับมู่ซูเหลียนผู้เป็นบิดาและกว่าจะถูกยกให้หลิงหวางต้องเสียโลหิตและขวัญกำลังใจไปไม่น้อย แต่ทุกอย่างก็เป็นตามที่คาดหมาย อาจเพราะเขาไม่ใช่บุตรคนแรกที่ถูกสู่ขอไปในฐานะฮองเฮาเพราะพี่สามเองก็ถูกขอไปก่อนหน้านี้แล้ว อีกทั้งท่านพ่อรู้จักหลิงหวางดีอยู่แล้ว จึงไม่ได้โดนกลั่นแกล้งมากนัก และก็มาถึงเวลาที่เขาตัดสินผูกผมร่วมเตียงกับหลิงหวาง วันนี้จึงเป็นวันมงคลที่ถูกจัดอย่างสมเกียรติจากกุนซือคู่บัลลังก์ได้เลื่อนขั้นเป็นฮองเฮาคู่บัลลังก์ ซึ่งไม่ได้นับว่าแปลกอันใดเพราะแคว้นฉู่ได้แต่งตั้งพี่สามเป็นฮองเฮาคู่บัลลังก์เป็นแคว้นแรกเมื่อสองปีที่แล้ว แม้ตอนแรกยังไม่อาจมีผู้ใดทำใจยอมรับได้ ทว่าเวลาต่อมากลับมีชาวบ้านและชาวยุทธภพมากมายที่ออกตัวแต่งงานกับคู่รักที่เป็นบุรุษ เป็นชายที่ตัดแขนเสื้อจากเปิดเผย จนกลายเป็นเรื่องปกติของทั้งเจ็ดแคว้น แม้การแต่งงานในครั้งนี้จะมีหลายฝ่ายไม่เห็นด้วยเพราะหลิงหวางยังไม่มีทายาทสืบทอดบัลลังก

มือหนาลูบไล้กายที่ขาวเนียนอย่างหลงใหล ก่อนจะมาหยุดที่ลงบนต้นขาด้านในซึ่งทำให้เจ้าตัวสะดุ้งตกใจ มู่เหรินเบิกตากว้างยิ่งขึ้นอย่างตกใจ เมื่อหลิงหวางก้มหน้าลงไล้เลียดูดดึงตั้งแต่สะดือเรื่อยลงมาถึงโคนแก่นกาย ลิ้นเล็กๆ ไล้เลียความเป็นชายของเขาอย่างไม่นึกรังเกียจ สองมือหยกเย้าพวกช่อด้านหลังอย่างปลุกเร้าอารมณ์ไปด้วย “อ่า...อา...” มู่เหรินครางกระเส่าเมื่อทนความเสียวซ่านที่ถูกปรนเปรอให้ไม่ไหว สองมือบีบขย้ำผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความอึดอัดใจออกมา ความรู้สึกสุขสมไหลบ่าทั่วทั้งร่างราวคลื่นซัดสาดพาให้เขาร้องครางไม่หยุด หลิงหวางหัวเราะร้ายปลายลิ้นสัมผัสปลายยอดแผ่วเบาเย้าแหย่ไม่หยุด กระตุ้นเร้าอารมณ์เขาครั้งแล้วครั้งเล่า จนแทบทำให้ขาดใจเสียตรงนี้ “อา...อา... เร็วอีก” ร่างโปร่งเร่งเร้ายกสะโพกนุ่มตอบรับการดูดกลืนของหลิงหวางเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ ที่มากขึ้นจนระงับอารมณ์ไม่ไหว ได้แต่ปล่อยปล่อยใจไปกับสัมผัสที่หวานละมุน และเร้าร้อน เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลิงหวางจึงตอบรับแก่นกลางของอีกฝ่ายเอาไว้อีกครั้ง ออกแรงดูดดึงมากเท่าไหร

กาลเวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว หลิงหวางครองบัลลังก์ได้ห้าสิบปีจึงได้สละบัลลังก์ให้เฟิงเถิงขึ้นเป็นฮ่องเต้แทน ส่วนตนเองนั้นได้ก้าวออกจากวังหลวงจับมือมู่เหรินออกท่องเที่ยวไปทั่วหล้า และไปดูแลสำนักหมื่นเมฆาอย่างเต็มกำลัง แม้ทั้งสองอายุเลยเจ็ดสิบปีไปแล้ว ทว่าด้วยพลังวัตรที่ถูกสืบทอดมาหลายร้อยปีทำให้ใบหน้ายังคงเช่นเดิม ทว่าระหว่างที่อยู่วังหลวงพวกเขากลับสวมใสหน้ากากปลอม เพื่อไม่ให้ผิดแปลกไปจากคนอื่นๆในราชสำนัก การปกครองของหลิงหวางเป็นไปได้ด้วยดี บ้านเมืองอยู่อย่างสงบร่มเย็นพืชพรรณอุดมสมบูรณ์ และขอทานแทบไม่มีให้เห็น ดังนั้นสำนักหมื่นเมฆาจากที่เคยรับเด็กขอทาน เด็กไร้บ้านมาเป็นศิษย์จึงไม่มีอีก แล้ว มู่เหรินได้เปิดเผยที่อยู่สำนักอย่างเป็นทางการและมีการเปิดรับลูกศิษย์โดยการผ่านด่านทดสอบต่างๆ หากมีความสามารถก็จะได้เป็นศิษย์ฝ่ายในตามความสมารถและความพยายามของแต่ละคน และเรื่องนี้เป็นที่ฮือฮาอย่างมาก ไม่ใช่พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อเสียงสำนักหมื่นเมฆามาก่อน ทว่าเป็นครั้งแรกที่สำนักรับศิษย์ที่เป็นบุคคลธรรมดาทั่วไป แม้จะเป็นลูกชาวบ้านตาดำๆ ก็ไม่รังเกียจเพียง