Semua Bab มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: Bab 111 - Bab 120

“เจ้าจะคิดมากอะไรนักหนา ข้าเสนอตัวเป็นภรรยาของมู่ซูหยวนหาใช่เจ้าไม่ หรือว่าเจ้าอยากเป็นสามีข้าอีกคน เรื่องนั้นคงต้องถามสามีเราทั้งคู่ก่อนตัดสินใจได้” “เจ้าไปตายซะ!” ปัง! โต๊ะไม้สำหรับวางน้ำชาแตกละเอียดด้วยฝีมือของฉู่เหว่ยหยาง ดวงตาคมกริบตวัดมามองมู่ซูหยวนจนแอบสะดุ้งน้อยๆ “ถือซะว่าข้าไม่เคยมาที่นี่และไม่รู้จักเจ้า!” ฉู่เหว่ยหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกับการทะเลาะกับเรื่องไร้สาระ องค์รัชทายาทเช่นตนไยต้องมาทำตัวน่าขันเช่นนี้ อีกทั้งเจ้าตัวตนเหตุก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยราวกับยินดีที่จะมีภรรยาเพิ่ม ริมฝีปากบางเฉียบเม้มเข้ากันแน่น อย่างตัดสินใจ ในเมื่อใจไม่รักไยจะรั้งอยู่ให้ปวดใจ ร่างสูงหันหลังเดินจากไปทันทีที่พูดจบ ทว่าต้องหยุดชะงักเมื่อมือเรียวรั้งเอาไว้ ดวงตาคู่สวยยกยิ้มบางเบาชวนให้ลุ่มหลงก่อนที่จะเหลือบตามองส่วนเกินที่ยืนกอดอกมองมาอย่างไม่ถึงพอใจ “ขอบคุณสำหรับความรักของเจ้า แต่ภรรยาข้ามีเพียงคนเดียวเท่านั้น” กล่าวจบก็ฉุดร่างสูงตามไปทันทีปล่อยให้กวยเตียวน้ำอ้าปากค้างอย่างต

“ไม่ชอบหรือ แต่น้องชายเจ้าชอบมากเลยนะ” น้ำเสียงหยอกล้อทำให้มู่ซูหยวนอยากถลึงตาใส่ ทว่าเมื่อเห็นความตั้งใจและสีหน้าตื่นเต้นราวกับพบเจอสิ่งมหัศจรรย์ของอีกฝ่ายทำให้เขาไม่กล้าไปขัด “อื้ม ชอบมาก แต่จะดีกว่านี้หากแท่งหยกของเจ้าเข้ามาตัวข้า” คำพูดที่น่าอายออกมาจากปากคนใต้ร่างทำให้ฉู่เหว่ยหยางหัวเราะในลำคอ คนตรงหน้าช่างเถรตรงซะจนเขาอยากกดให้จมเตียงนอนและทำให้ลุกไม่ขึ้นเสียเดี๋ยวนั้น แต่นี่เป็นครั้งแรกของอีกฝ่ายเขาย่อมระมัดระวังมากขึ้นเพราะที่ผ่านมามู่ซูหยวนก็ปรนนิบัติเขาดีอย่างไม่มีตกหล่น และยังทำให้เขาขาดอีกฝ่ายไม่ได้เพราะฉะนั้นเขาย่อมไม่ยอมเสียเปรียบอย่างแน่นอน ประสบการณ์ที่มีเท่าไรงัดออกมาใช้กับคนตรงหน้าจนหมดสิ้น หากอีกฝ่ายไม่พึงพอใจชาตินี้เขาคงยอมถูกกระทำตลอดชีวิตแล้วกระมัง ปลายลิ้นร้อนเริ่มหยอกเย้าปลายยอดอย่างหยอกล้อ เสียงแหบพร่าที่ครางออกมาแผ่วเบาทำให้ฉู่เหว่ยหยางจับจุดเสี่ยวซ่านของอีกฝ่ายได้มากขึ้น ก่อนจะเริ่มครอบครองทั้งหมดของแท่งหยกแล้วค่อยๆ กลืนเข้าและคายออกเป็นจังหวะช้าๆ และเริ่มเร็วมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหวานและมือที่บี

พัดในมือกางออกอย่างดงามและน่าหวาดกลัว เมื่อมันปรากฎใบมีดสิบห้าอันที่คมกริบสะท้อนภาพตนเองออกมา เขาเงยหน้ามองศิษย์พี่ที่ให้ของล้ำค่าจนไม่กล้าใช้งาน “เอาไว้ป้องกันตนเอง ปกติศิษย์พี่มิเคยหาของขวัญให้ผู้ใดนี่เป็นสิ่งที่ตั้งใจให้เจ้า หากไม่รับศิษย์พี่คนนี้คงเสียใจ” รอยยิ้มที่สลดลงทำให้มู่เหรินได้แต่กลืนคำพูดกลับลงท้องเหมือนเดิมแล้วกล่าวขอบคุณอีกครั้ง “ขอบคุณศิษย์พี่ข้าจะเก็บรักษาไว้อย่างดี” หมิงตงฟางพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ “มู่เหรินเจ้ามาอยู่นี่เองข้าตามหาเจ้าตั้งนาน” น้ำเสียงรื่นเริงเป็นเอกลักษณ์ของกวยเตียวน้ำดังมาแต่ไกลพร้อมร่างสูงที่เร่งรีบราวกับมีเรื่องสนุกรอตนอยู่ มู่เหรินหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยสีหน้าเรียบก่อนจะหันกลับมาสนใจพัดใบมีดในมือตนอีกครั้ง “หื้มมม ของขวัญท่านประมุขช่างล้ำค่าจริงๆ” ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวกลับมือเร็วหมายจะคว้าพัดในมือ มู่เหรินหุบพัดดังฉับ พร้อมหลบมือจากคนไร้ยางอายอย่างว่องไวก่อนจะใช้ด้ามเหล็กเคาะไปที่หน้าผากอีกฝ่ายเป็นการเอ่ยเตือน “มื้อเช้าเจ้ากินอะไรลงไป ทำไมความไร้ยาง

มู่เหรินรับของขวัญจากพี่ๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน หัวใจรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้กลับมาบ้านและเจอพวกเขายังอยู่อย่างมีความสุข ขณะเดียวกันก็คิดถึงคนไกลที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว แม้เขาจะเลือกไปอยู่แคว้นฉินกับหลิงหวาง ทุกคนในครอบครัวกลับไม่ได้ตัดท้อหรือต่อว่าเขาสักคำ อีกทั้งยังบอกเสมอว่าที่นี่เป็นบ้านเสมอ นั่นทำให้เขารู้สึกตื่นตันใจจนพูดไม่ออก แต่หากเทียบกับในยุคปัจจุบันใช่ว่าจะไม่มีที่สามีภรรยาอยู่กันคนละจังหวัด เทศกาลก็กลับไปเยี่ยมบ้านเมื่อเขาคิดไปถึงช่วงเวลานั้นทำให้เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจ แต่กลับทำให้รู้สึกว่าเขามีครอบครัวที่พร้อมจะเข้าใจเสมอ เป็นความโชคดีของเขาจริงๆ ส่วนศิษย์พี่หมิงตงฟางได้จากไปแล้วตั้งแต่เมื่อกลางวัน บอกว่ามีธุระสำคัญทว่าก่อนจากไปกลับมองเขาด้วยความรู้สึกมากมายจนยากอธิบายได้ อีกทั้งยังทิ้งคำพูดที่ทำให้เขาไม่อาจตอบได้ ‘หากเลือกได้หนึ่งชีวิตระหว่างศิษย์พี่กับหลิงหวาง เจ้าจะเลือกใคร’เหตุใดถึงเอ่ยคำถามเช่นนั้น เขาไม่ได้ทันเอ่ยคำตอบศิษย์พี่หมิงก็เอ่ยออกมาอีกหนึ่งประโยคว่า ‘ข้าเข้าใจแล้ว’จากนั้นก็จากไปไม่หันกลับมาอีก และนั

ชายร่างผอมออกคำสั่งก่อนจะกระจายกันไปอย่างรวดเร็ว มู่เหรินเงยหน้ามองเงาร่างทั้งสามที่หายไปอย่างครุ่นคิด เขาไปสร้างศัตรูไว้ที่ใดบ้างและผู้ใดอยากจะสังหารเขาทิ้งกัน “ฉินเหลียงอวี้ เว่ยหยุนหนาน หรือว่าเหวินฉิน?” สามชื่อนี่ผุดขึ้นมาในความคิด มู่เหรินลุกขึ้นยืน ก่อนจะรีบออกเดินทางทันทีเมื่อได้เสบียงระหว่างทางก่อนจะออกจากแคว้นฉีไปยังชายแดนแคว้นฉู่ แต่หากพวกนั้นกำลังตามล่าเขาพวกมันต้องไปดักรอที่แคว้นฉู่อย่างแน่นอน เมื่อครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางไปยังแคว้นเว่ย แคว้นของศัตรูแทนเพราะพวกนั้นคงคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าเข้าเขตแดนของศัตรู ทว่าเมื่อมาถึงชายแดนกลับถูกกีดกันมิให้เข้าไป เพราะภายในแคว้นกำลังเกิดสงคราม เขาจึงต้องอ้อมไปยังแคว้นฉีอีกครั้ง ระหว่างทางเขาได้รับข่าวมาไม่น้อยและยิ่งทำให้เขารู้สึกกังวลมากขึ้น จากชายชราที่ต้องเดินไม่เร็วไม่ช้าเปลี่ยนมาเป็นชายหน้าบากที่ดูน่ากลัวดุดันจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ นั่นจึงทำให้เขาเดินทางได้รวดเร็วมากขึ้น ระหว่างที่มู่เหรินเดินทางกลับแคว้นฉิน หลิงหวางก็ได้ยกทัพทหารมากกว่าสิบหมื่นนายบุกแคว้นเว่ย อย่างมิเก