Lahat ng Kabanata ng มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: Kabanata 91 - Kabanata 100

น้ำเสียงที่เอ่ยถามนั้นอ่อนโยนจนสัมผัสได้ ก่อนจะหมุนกายไปยังห้องน้ำอย่างถือวิสาสะ มู่เหรินมองตามอย่างมึนงง ทำไมห้องนอนเขาถึงเป็นสวนสาธารณะไปแล้ว ถึงจะเป็นเพียงแค่โรงเตี๊ยมก็เถอะแต่ว่าห้องนี้เขาเช่าแล้ว! อีกฝ่ายบอกว่าพี่เช่นนั้นหรือ แล้วพี่ไหนเขาไม่เคยมีพี่ชายอัปลักษณ์อย่างนี้ แต่เมื่อนึกถึงดวงตาคู่หงส์และน้ำเสียงที่อ่อนโยนนั่นก็ได้ยืนมองตามเงาร่างสีแดงอย่างอึ้งๆ “มู่ซูหยวน?” มู่เหรินเรียกชื่อพี่สามตัวเองอย่างมึนงง สงสัยเขาจะนอนไม่พอจริงๆ ร่างสูงเดินกลับไปนั่งบนเตียงนอนมองสหายทีวิญญาณหลุดจากร่างอย่างขำขัน คงไม่เคยมีใครว่าหน้าตาบ้านๆ มาก่อนสินะ ความจริงกวยเตียวน้ำหน้าตาหล่อเหลาสะอาดสะอ้านเหมือนคุณชายเจ้าสำราญนั่นแหละ เพียงไม่นานร่างสูงในอาภรณ์สีแดงก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ปรากฏใบหน้างดงามเหมือนที่เคยเป็น ดวงตาคู่หงส์หยุดมองคนที่สติหลุดลอยแล้วย่นคิ้วน้อยๆ ก่อนจะบัดร่างนั้นออกจากห้องพร้อมปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว การลงมือโดยไม่ได้บอกกล่าวของพี่สาม ทำให้มู่เหรินยิ้มเจือน ไว้อาลัยให้สหายอย่างเงียบๆ “เหตุใดพี่สามถึงมาอยู่ที่

“เจ้าอย่าเพิ่งถอด อีกชั่วยามเดียวก็พลบค่ำแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าโจรราคะต้องมาคืนนี้แน่ๆ” กวยเตียวน้ำร้องห้ามอีกทั้งเขาไม่อยากจับคนตรงหน้าแต่งตัวอีก ใช่ว่าเขาจะไร้ความรู้สึกเมื่ออยู่ใกล้คนงามเช่นนี้ เพียงแต่ว่าจิตใจเขาหนักแน่นดังภูเขาเท่านั้นถึงหลุดรอดจากความลุ่มหลงมาได้ “แม้ข้าจะอยู่สภาพจริงก็จับโจรได้หากมันเข้ามา” มู่เหรินบอกอย่างเหลืออด เขาเชื่อมั่นใบหน้าตนเองไม่จำเป็นต้องแต่งเป็นสตรีโจรราคะนั่นโผล่หัวมาแน่ๆ เพราะสายข่าวของเขาบอกว่าโจรนั่นมันเอาทั้งสตรีและบุรุษ! แค่คิดถึงสายตาร้อนแรงและกลิ่นไอที่ดำทมิฬก็ให้ความรู้สึกย่ำแย่แล้ว แอ๊ดดดด ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างสีแดงที่ใบหน้าแสนอัปลักษณ์ทำให้ทั้งคู่สะดุ้ง ดวงตาคู่หงส์มองมาอย่างเจ้าเล่ห์ริมฝีปากสีแดงแสยะยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกลับมาปกติ มู่เหรินนิ่วหน้ามองมู่ซูหยวนอย่างหวาดระแวง “ท่านพี่คิดจะทำอะไร” มู่ซูหยวนโบกมือเบาๆ ก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาในอ่างแล้วกลับเข้าในห้องอีกครั้ง มู่เหรินถอดเครื่องประดับออกอย่างไม่สนใจคำเตือนของสหายขณะที่สายตามอง

เช่นเดียวกับพวกที่ตามหลังมาที่เขารู้สึกว่ามีติดตามตั้งแต่เริ่มออกจากโรงเตี๊ยมแล้ว ทว่ากลับมีสองกลุ่มด้วยกัน หนึ่งมีจิตสังหารที่น่าจะเป็นนักฆ่า อีกกลุ่มติดตามมาโดยมิได้มีจิตสังหาร ทว่าเขากลับไม่คุ้นเคยจากสัมผัสที่รับรู้ ทันใดนั้นก็มีนักฆ่าก็พุ่งทะยานมาขวางม้าไว้ พวกเขากระตุกม้าให้หยุด ทว่าก่อนจะเริ่มลงมือกลับมีกลุ่มที่ติดตามเข้ามาช่วยเหลือ วรยุทธที่มิได้อ่อนด้อยและด้วยจำนวนคนถึงห้าคนก็จัดการนักฆ่าสิบคนตายตกอย่างรวดเร็ว มู่เหรินมองสบตาพี่สามเงียบๆ ซึ่งเห็นท่าทางปกติจึงมิได้กล่าวถ้อยคำใดออกมา “ขออภัยคุณชายทั้งสองที่พวกข้าเสียมารยาท พวกข้าเป็นศิษย์จากสำนักไผ่ม่วงได้รับคำสั่งจากผ่านประมุขมาเชิญคุณชายมู่ซูหยวนไปรักษานายน้อย ท่านประมุขจะตอบแทนบุญคุณนี้อย่างงามหนึ่งในนั้นมีไข่มุกราตรีร่วมด้วยขอรับ” ทันทีที่ได้ยินว่ามีไข่มุกราตรีดวงตาคู่หงส์ที่เย็นชาและเย่อหยิ่งทอประกายวาววับมุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มู่เหรินได้แต่ไว้อาลัยให้กับประมุขไผ่ม่วงไม่ให้หมดตัวจนพรรคต้องล่มสลาย “น้องสี่” ทันที่ได้ยินเสียงเรียกมู่เหรินก็เข้าใจความหมายทัน มุ

เสียงรายงานจากขันทีทำให้หลิงหวางหันกลับมามองทางประตูอย่างว่างเปล่า ก่อนจะเชิญพระมารดาเข้ามา เมื่อร่างบอบบางที่มีเครื่องประดับมากมายจนหนักศีรษะเดินเข้ามาเขาจึงเดินเข้าไปประคองทำหน้าที่ของบุตรที่ดี “แม่เห็นว่าฝ่าบาทหักโหมกับงานเพื่อประชาชนมาก วันนี้จึงเชิญฝ่าบาทเสด็จอุทยานตำหนักฝูหรงเพื่อคลายความเครียดสักเล็กน้อย” ใบหน้างดงามแม้จะมากวัยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทว่าน้ำเสียงที่หลิงหวางจับได้นั้นคือคำสั่งดีๆ นี่เอง และเขามิได้โง่งมจนไม่รู้จุดประสงค์ของไทเฮาผู้เป็นมารดา “ลูกยังมีราชกิจมากมายที่ยังจัดการไม่เรียบร้อย ยามนี้บ้านเมืองยังระส่ำระสายใช่ว่าจะสุขสงบเช่นกาลก่อนโปรดประทานอภัยที่ลูกไม่อาจไปเที่ยวชมอุทยานเป็นเพื่อนเสด็จแม่ได้” น้ำเสียงที่เอ่ยใช้นั้นอ่อนโยนลงสามส่วนกว่าปกติพร้อมประคองไทเฮานั่งอย่างระวังจากนั้นจึงรินน้ำชาเลิศรสให้อย่างเป็นธรรมชาติราวกับที่สิ่งที่อยู่นั้นเป็นเรื่องปกติ แม้ภายนอกจะเหมือนมารดาและบุตรจะรักใคร่กลมเกลียวกันดี ทว่าทั้งคู่ล้วนรู้ดีว่ามิอาจรักใคร่กันได้อย่างแท้จริงเหมือนกับที่แสดงออกมา อนึ่งเพราะกาลเวลา

“ธารธารามิอาจไหลคืนฉันใด ข้าย่อมเป็นเช่นนั้น ท่านพ่อโปรดอภัยให้ลูกด้วย” มู่ซู่เหลียนมองคนที่หมอบกราบขออภัยด้วยความรู้สึกลึกล้ำ หลายปีมานี้ได้เฝ้าติดตามบุตรคนนี้มาหลายปี เห็นการเติบใหญ่และชื่อเสียงที่น่าภาคภูมิใจในฐานะบิดา ทว่าในใจก็อดที่จะกังวลต่ออนาคตของบุตรผู้นี้มิได้ ด้วยรู้ดีว่าคนที่รักเป็นถึงฮ่องเต้แคว้นฉิน แม้ในอดีตจะเคยเป็นองครักษ์ให้มู่เหรินก็ตาม ทว่าเวลานี้เป็นใหญ่ของแผ่นดินต้องมีนางสนมมากมายหลายพันแล้วบุตรเขาจะมีที่ยืนได้อย่างไร แต่จะโทษผู้ใดได้เมื่อตนเป็นฝ่ายแรกเริ่มที่ให้หลิงหวางติดตาม แต่นั่นเป็นคำร้องขอของท่านอาวุโสโม่เซียนซึ่งเขาไม่สามารถปฏิเสธได้ “ลุกขึ้นเถอะ อย่างไรข้าก็เลี้ยงเจ้าได้แค่ตัวส่วนหัวใจเจ้าข้าไม่อาจฝืนบังคับได้ อีกอย่างข้าสัญญากับมารดาเจ้าว่าจะรักและดูแลเจ้าอย่างดี” มู่เหรินเงยหน้าขึ้นมองบิดาอย่างซาบซึ้งใจ ยามนี้เขารู้สึกผิดในใจอย่างแท้จริง บิดาไม่เคยคิดกล่าวโทษหรือซ้ำเติมเขาแม้แต่น้อย มีแต่การสนับสนุน แต่เขากลับมีแต่เรื่องวุ่นวายใจมาให้ต้องกังวลจนท่านต้องชราลงมาก “ลูกช่างอกตัญญูต่อบิดายิ่งนัก”