All Chapters of มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: Chapter 71 - Chapter 80

“ข้าไม่ได้หนาวท่านอย่าได้กังวลเพียงแค่ได้กอดท่านข้าก็รู้สึกอบอุ่นแล้ว” มู่เหรินมองคนที่พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติและทำเหมือนท่องจำมาทำให้เขารู้สึกเอะใจ สายตาเหลือบมองไปยังใต้หมอนที่มีบางอย่างโผล่พ้นมา เขาขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายจนใบหน้าแทบชิดกันเขาได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วของหลิงหวาง มือขวาดึงหนังสือที่พ้นหมอนออกมาช้าๆ ก่อนจะผละออก ใบหน้างดงามเลิกขึ้นสูง “หนังสือหยกส่องใจ” เขามองชื่อหนังสือและคนที่เบิกตากว้างขึ้น เขาพลิกมือหลบคนที่มายื้อแย้งเปิดไปหน้าต่อไป และสิ่งที่เห็นทำให้เขาอ้าปากค้าง เหลือบมองคนที่ลุกขึ้นนั่งดึงชายเสื้อมาใส่อย่างเรียบร้อยแล้วทำหน้าแปลกๆ อยู่ข้างๆ พร้อมเบือนหน้าหนีราวกับเด็กน้อยทำความผิด “ฮ่าๆ ๆ เจ้า...เจ้า ฮ่าๆ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะศึกษาเรื่องการยั่วยวนเช่นนี้” มู่เหรินหัวเราะอย่างอดไม่ไหวอารมณ์ที่เร่าร้อนหายไปจนหมดเหลือทิ้งไว้เพียงแค่สายตาหยอกเย้าอีกฝ่ายเท่านั้น “ข้าแค่อยากศึกษาไว้” ใบหน้าคมคายแดงระเรื่อ เบือนหน้าหนีอย่างอับอายและจนหนทาง เขามองภาพเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม

มู่เหรินมาปรากฏกายอีกครั้งภายในตำหนักของรัชทายาทอันดับสอง แม้เวรยามจะแน่นหนาแต่ก็ไม่เกินความสามารถของเขาไปได้ เพียงไม่นานเขาก็เห็นคนที่ต้องการเจอ ร่างสูงโปร่งและยังเยาว์วัยนั่งเหม่อมองไปยังบนท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอยภายใต้ศาลาภายในตำหนัก ขณะที่มือสองข้างลูบปิ่นหยกสีขาวซึ่งคุ้นสายตาอย่างแผ่วเบาราวกับตกอยู่ห้วงภวังค์ เขาหยุดเท้าหลบอยู่ด้านหลังต้นเหมยน้อยใหญ่ภายในสวน ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาภายในใจจนมิกล้าออกไปสู้หน้า เขามิคิดว่าเด็กน้อยที่ยังเยาว์เช่นนี้จะยึดมั่นในความคิดของตนเอง ของหมั้นหมาย... “เหตุใดข้ามิได้อยู่ภายในใจท่าน หรือว่าข้าดีสู้เขาไม่ได้” น้ำเสียงราวกับเจ็บปวดมากมาย ทำให้มู่เหรินมองตามอย่างเงียบงัน ก่อนจะถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เขาไม่คิดว่าคนโบราณจะจริงจังกับคำว่าของหมั้นหมายเช่นนี้ ตอนนั้นเขามิได้คิดว่าอีกฝ่ายจะยึดมั่นจึงตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก มู่เหรินตัดสินใจเดินเข้าไปหา และตั้งใจลงฝีเท้าให้หนักขึ้นเพื่อให้คนที่นั่งเหม่อรู้ว่ามีคนแปลกหน้าอยู่ด้วย และก็เป็นอย่างที่คิด ดวงตาคมกริบตวัดมามองอย่างแข็งกร้าวก่อนจะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนราวก

มู่เหรินไม่ได้โง่เขลาจนไม่รู้ว่าที่ผ่านมาตนเองเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น “สมกับเป็นเจ้า” ฉินเหลียงอวี้ยกยิ้มน้อยๆ ทว่ารอยยิ้มไม่ได้ส่งไปถึงดวงตาเช่นยามที่เป็นเหวินฉิน ดวงตาคู่คมนั้นมืดมิดราวกับไร้ความรู้สึก ไม่แยแสต่อสิ่งใด แม้คนตรงหน้าจะเป็นคนที่เคยพยายามหลอกล่อมาหลายปีก็ตาม ยามนั้นเขารู้ว่ามู่เหรินต้องเจิดจรัสในสักวันภายภาคหน้า จึงได้เข้าหาบ่อยครั้งจนรู้จักนิสัยใจคอและความเฉลียวฉลาด และนั่นทำให้เขารู้จักการวางแผนให้รอบคอบมากขึ้น เขาเชื่อมาโดยตลอดว่ามู่เหรินจะต้องถูกชักชวนจากเหล่าเชื้อพระวงศ์จากแคว้นใดแคว้นหนึ่ง แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือคนตรงหน้ามีความสัมพันธ์อันดีกับศัตรูของเขาอย่างแน่นแฟ้น แต่ก็เพียงเท่านั้น... อ๊ากกกก! เคร้ง เคร้ง เคร้ง!! เสียงกรีดร้องและเสียงฟาดฟันของกระบี่ดังอย่างต่อเนื่อง มู่เหรินขมวดคิ้วลึกยิ่งกว่าเดิม ดวงตาคู่สวยมองสบสายตาเย็นชาคู่นั้นอย่างเคร่งเครียด สิ่งที่เกิดขึ้นในยามนี้เร็วเกินจากที่วางแผนเอาไว้ ฉินเหลียงอวี้ลงมือก่อนที่หน่วยข่าวกรองบอกไว้! พรึบ! มู่เหริ

วี๊ดดดดด เสียงนกหวีดไม้ดังขึ้นเป็นสัญญาณดังมาจากทางเหนือซึ่งเป็นที่อยู่ของพระบิดาทำให้การต่อสู้หยุดชะงักลง ดวงตาคู่คมหันไปตามต้นทางของเสียง ฉินเหลียงอวี้ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ แผนการสำเร็จแล้ว “องค์รัชทายาทซ่งหลิงหวางก่อกบฏ ปิตุฆาตพระบิดา! ฮ่องเต้สวรรคตแล้ว” เสียงกรีดร้องของอิสตรีดังก้องไปทั่วราชวัง น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเป็นคนมีกำลังภายในอย่างโดดเด่นและเป็นใครไม่ได้หากมิใช่ซูเฟย! หลิงหวางมองคนที่ใส่ร้ายป้ายสีเขาอย่างไร้ยางอายด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนจะวาดกระบี่พุ่งเข้าหาอีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะแก้ตัว การแสดงของซูเฟยถึงอย่างไรก็คงมีคนหลงเชื่อแต่ก็เพียงเท่านั้น สังหารหรือไม่คงมีค่ามิต่างกัน! มู่เหรินมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างนิ่งงัน ทุกอย่างเบื้องหน้าดูวุ่นวายสับสนมากขึ้นกว่าเดิม ทหารต่างหันกระบี่เข้าหากันอย่างหนักหน่วง กองกำลังลับของหลิงหวางเริ่มลงมือและยังมีหน่วยทหารกล้าของแม่ทัพตระกูลซ่งที่พยายามใช้คนให้น้อยที่สุดเพื่อลดความเสียหาย ชาวเมืองยามนี้คงเก็บตัวอยู่แต่ภายในบ้านเพราะการก่อกบฏในครั้งนี้โด่งดังออกไปอย่างรวดเร็ว ฟิ้วววว มู่เหรินเอนกายหลบคมกระบี่ที่พุ่งเข้า

“คนผู้นั้นเป็นเงาของเปิ่นหวาง” คำพูดที่ราวกับมานั่งกลางใจทำให้มู่เหรินต้องระมัดระวังสีหน้าตนเองให้มากขึ้น เขาเพิ่งรู้ว่า เงาเดี๋ยวนี้พัฒนาแม้กระทั่งหน้าตาและนิสัยราวกับเจ้านายเช่นนี้ “ข้ามิได้อยากรู้ จะเป็นผู้ใดก็ไม่แตกต่าง” มู่เหรินตอบกลับอย่างเย็นชา ไม่ว่าทั้งสองคนจะเหมือนกันหรือเคยรู้จักมาก่อนก็ไม่ได้มีความสำคัญกับเขา กระบี่เฉิงหยิ่งพุ่งทะยานเข้าหาคนตรงหน้าอีกครั้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เงาร่างสีม่วงและเหลืองอ่อนเคลื่อนไหวรวดเร็วจนมองได้เห็นเพียงเส้นแสงที่พุ่งผ่าน ทั้งโจมตีบนท้องฟ้าและพื้นดินจนทำให้รอบบริเวณสั่นสะเทือนอย่างน่าหวาดกลัว อากาศรอบกายเกิดเสียงหวีดหวิวของพลังที่อัดแน่นผ่าอากาศพุ่งทะยานเข้าหากัน ตำหนักรอบบริเวณทนแรงกดดันไม่ได้ถึงกับพังทลายลงมา… โครม! ตูม!! เปรี๊ยง!! มู่เหรินเรียกใช้วิชาที่ร่ำเรียนออกมาอย่างต่อเนื่อง ทว่าศัตรูเบื้องหน้านับไม่ธรรมดาสามารถต้านรับกระบี่ในมือของเขาเกือบทุกกระบวนท่า เคร้ง เคร้ง เคร้ง... กระบี่ส