Semua Bab มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: Bab 61 - Bab 70

ฤดูเหมันต์มาเยือนการเดินทางที่ฝ่าความเหน็บหนาวในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้มู่เหรินรู้สึกหวาดกลัว ดวงตาคมกล้าหมายมั่นกับการเดินทาง สองเงาร่างตามติดอย่างเร่งรีบด้วยยอดฝีมีมือที่ลึกล้ำทำให้สามารถตามม้าเร็วที่มู่เหรินควบมาได้ทันท่วงที มุมปากแต่งแต้มรอยยิ้มเขารู้ว่าสองคนนี่ติดต่อกับหลิงหวางเสมอแม้ไม่รู้คุยอันใดกันบ้างแต่เรื่องนั้นเขาเองก็ไม่ได้สนใจ ตราบใดที่อีกฝ่ายยังปลอดภัยแค่นั้นก็พอแล้ว            แต่ต่อไปนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไปอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเลือกอำนาจหรือปล่อยวางก็ตาม รอก่อนนะศิษย์น้องหลิงหวาง แค่คิดทำให้หัวใจพองโต พลันใดนั้นเขากลับมีคำกลอนที่อยากร่ายออกมา            มองเรือใบไม้นับร้อย...              ล่องลอยท่องสายกระแสสินธุ์            ปล่อยสายน้ำพาซัดลับแผ่นดิน         &nbs

 ฉู่เหว่ยหยางร้องบอกอย่างร้อนรน ผิดกับร่างกายที่ต้องการมากกว่า ทว่าสัญชาตญาณร้องเตือน หากเขามิอาจต่อต้านได้ในครั้งนี้จะต้องสูญเสียของล้ำค่าไปแน่ๆ แล้วเช่นนั้นเขาจะมีหน้าไปพบผู้ใดแล้วศักดิ์ศรีองค์รัชทายาทจะยังเหลืออีกหรอกหรือ             “มิใช่เจ้าเองก็ปรารถนาเช่นนี้หรอกหรือ ดูน้องชายเจ้าสิหาได้อยากปฏิเสธข้าไม่”             “เจ้า...”             ฉู่เหว่ยหยางหน้าแดงด้วยความอับอายมองค้อนอีกฝ่ายอย่างเหลืออดที่เขาเป็นเช่นนี้มิใช่เจ้าตัวหรอกหรือ ยังมีหน้ามาส่งยิ้มให้อีก            “เปิ่นหวางต้องเป็นฝ่ายกระทำ เอายาแก้พิษมา”            มู่ซูหยวนยกยิ้มร้าย จงใจเลียริมฝีปากของตนราวกับกำลังรอกินอาหารรสดี ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลงมาเพื่อเข้าใกล้ฉู่เหว

ค่ำคืนมืดมิดมิมัวหมอง ในจิตใจใฝ่เรืองรองผลิผล ต้นกล้าความหวังยังผลิใบร่ายมนตร์ ชีวาไม่เคยอับจนหนทางเดิน... ร่างเล็กวัยสิบขวบปีร่ายบทกลอน เดินโซซัดโซเซอยู่ริมแม่น้ำ ร่างกายบอบซ้ำอย่างหนักหน่วงทว่าแรงใจที่มีกลับไม่ได้ใส่ใจกับร่างกายมากนัก เสื้อผ้าเนื้อดีขาดวิ่นจนไม่หลงเหลือสภาพเดิม เวลานี้ไม่มีสิ่งของใดติดกายนอกจากป้ายหยกเนื้อดีราคาแพงที่สลักนามว่าซ่งหลิงหวางซึ่งน่าจะเป็นนามของเขาเอง แต่ว่า ซ่งหลิงหวางคือผู้ใดนั้นสุดแล้วเขาก็มิอาจรู้ได้ ร่างเล็กหอบหายใจอย่างหนักสองเท้าสะดุดล้มจนหัวคะมำ สองข้างทางมืดมิด ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน และตนเองเป็นใครกันแน่ แม้จะไร้ผู้คนทว่าจิตใจกลับหนักแน่นไม่ได้หวาดกลัวต่อสิ่งแวดล้อมที่มืดมิด เขาเรียกตัวเองว่าหลิงหวางตามชื่อป้ายหยกที่ติดกาย หลิงหวางพาร่างที่บอบซ้ำเดินทางไปอย่างไร้จุดหมาย ความเจ็บปวด หิวโหยและเหนื่อยล้าทำให้เขาล้มลงและสลบไปในที่สุด... ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายที่เจ็บปวดจากบาดแผล ทำให้เขานิ่วหน้าน้อยๆ แต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดล

หลิงหวางถูกคว้าแขนไว้ด้วยว่าที่อาจารย์ก่อนจะถูกรั้งตัวกระโดดขึ้นกระบี่เหินทะยานจากไปอย่างรวดเร็ว ตามด้วยลูกศิษย์หกคนที่อยู่ห้องขังเดียวกัน ทุกคนล้วนมีความสามารถแต่เหตุใดต้องแกล้งให้ตนเองถูกกุมขังไว้เช่นนี้ เดินทางเพียงชั่วยามก็มาถึงหุบเขาแห่งหนึ่งที่ถูกล้อมรอบด้วยหุบเหว มีแต่การทะยานด้วยกระบี่เท่านั้นถึงจะเข้าไปยังที่พำนักได้ “คำนับเจ้าสำนัก” ทันที่พวกเขามาถึงที่หมายเหล่าลูกศิษย์ที่อยู่ในนี้ต่างทำความเคารพอย่างนอบน้อม อาภรณ์ที่สวมใส่ล้วนเป็นสีดำต่างกันคือที่คาดเอวมีสามสีด้วยกัน หนึ่งน้ำตาล สองเหลืองและสุดท้ายสีน้ำเงิน ซึ่งเขายังไม่เข้าใจความหมายของพวกมัน “พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ ส่วนเจ้าตามข้ามา” ผู้ที่ได้รับฉายาปีศาจพันหน้าเอ่ยบอกเสียงเรียบก่อนจะหันมาทางหลิงหวาง ซึ่งดวงตาคู่คมไม่มีแววตื่นตระหนกจนน่าประหลาดใจ ทั้งคู่เดินเข้าไปภายในสำนักที่ใหญ่โตจนน่าตกใจทว่ากลับไม่มีผู้ใดรู้ว่ามีแห่งนี้อยู่ในยุทธภพด้วย อาจเป็นม่านหมอกหนาตาที่ขวางกั้นดินแดนนี้เอาไว้ “ข้าตรวจสอบร่างกายเจ้าตอนที่เจ้าสลบ ศีรษะเจ้าได้รับกระทบกระเทือนและอาจสูญเสียค

ความใกล้ชิด...ผูกพัน...เฝ้ามองดูแลอย่างเงียบๆ ในเงามืด มองดูมู่เหรินเติบโตขึ้นอย่างดงาม เห็นภาพลักษณ์ที่สูงส่งและขาวบริสุทธิ์ราวกับไม่มีสิ่งใดทำให้แปดเปื้อน ความฉลาดเฉลียวยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูสูงค่า จนเงาอย่างเขาไม่อาจเทียบได้ จากสิ่งแรกที่ยึดเหนี่ยวเพื่อค้นหาตนเอง หลายปีผ่านพ้นกลายเป็นผูกพัน สุดท้ายบัดนี้กลับขาดอีกฝ่ายไม่ได้ เพียงแค่ห่างกายใจก็เฝ้าถวิลหา ดวงตาคู่คมที่ผ่านความเจ็บปวดมามากมายเหม่อมองบนท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิดราวกับหัวใจ แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวกลับไปเที่ยวเล่นเดือนครึ่งแล้วยังไม่กลับมา... “ฝ่าบาท ท่านมู่เหรินมุ่งหน้ามายังวังหลวงแคว้นฉินแล้วพ่ะย่ะค่ะ อีกไม่เกินสองเค่อคงพบกับฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” หลิงหวางหลุดจากภวังค์หันมามององครักษ์มือดีที่คัดเลือกมาจากกลุ่มอินทรีทะยานฟ้า ดวงตาไหววูบเพียงครู่ก่อนจะเลือนหายไป ยามนี้แม้เขาจะไม่ได้กลับมาเป็นองค์ชายอย่างเปิดเผย ทว่าคนที่รู้ว่ายังมีรัชทายาทอันดับหนึ่งอยู่นั้นยังเป็นพระมารดาผู้ที่ถูกผลักไสและเนรเทศให้ไปอยู่บนวัดเขาเซียนฟ้า และอีกหนึ่งคือหมู่โฮ่วหวงไท่โฮ่วหรือฮองไทเฮาซึ่งเป็นจักรพรรดินี