LOGINShare
๑๔ กังวลและทุกข์ใจ
Last Updated:
2025-08-22 19:29:24
Latest chapter
ฮูหยินไร้ค่าหลังจวน ๑๙ ไม่อยากเกี่ยวข้อง
ไป๋ซูเหยาไปโรงหมอเมื่อวันก่อน แม้จะได้รับสิ่งที่ต้องการมาแล้ว ทว่าพอเมื่อเวลาผ่านพ้นมากว่าสิบวัน นางก็ยังคงจำต้องกลับไปตรวจร่างกายอีกครั้งเรื่องเช่นนี้จะให้ผิดพลาดขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด!หลังจากมื้อเช้าเสร็จไปได้ไม่นาน แม่บ้านก็เดินตรงเข้ามาพร้อมกับถาดในมือมีถ้วยน้ำสมุนไพรร้อนกรุ่นส่งกลิ่นเหม็นเขียวแรงลอยคละคลุ้งฟุ้งไปทั่วอากาศทันทีที่ก้าวเข้ามาไป๋ซูเหยาย่นจมูก เบือนหน้าหนีด้วยความกระอักกระอ่วนแม่บ้านพลันถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ สายตาลอบมองผู้เป็นนายหญิงของสลับกับจอกยา “ให้หม่อมฉันเตรียมขนมน้ำตาลปั้นไว้ให้หรือไม่เจ้าคะ”ไป๋ซูเหยายกมือขึ้นบีบจมูก พยักหน้าหงึกๆ รับคำอย่างเร็ว“รบกวนด้วยเถิด” นางตอบเสียงอู้อี้ยาห้ามครรภ์นี้ไม่เพียงแต่ขมปี๋ หากแต่ยังมีกลิ่นฉุนอย่างรุนแรงจนทำให้นางแทบอยากอาเจียนออกมา ทว่านางจะปฏิเสธไม่กินก็ไม่ได้เช่นกัน...ทั้งที่เป็นความผิดของบุรุษผู้นั้น ไฉนนางต้องรับผิดชอบกัน!ระหว่างนั่งรอแม่บ้านไปเตรียมของหวานคลายขม สายตาของไป๋ซูเหยาก็พลันเหลือบไปเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาภายในจวนอย่างเชื่องช้า ท่าทางราวกับคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีหัวคิ้วเรียวของนางขมวดเข้าหาก
ฮูหยินไร้ค่าหลังจวน ๑๘ เตือนสติ
กว่าจะกลับเข้าจวนมาอีกครั้ง…ก็พลันดึกดื่นเสียแล้วหลี่เจิ้งเฉินยืนหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูเรือนเนิ่นนาน สายตาคมกริบเพ่งมองบานประตูตรงหน้าอย่างลังเล ครั้งแล้วครั้งเล่า…แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าแม้แต่จะผลักเข้าไปหากนางกำลังหลับอยู่เล่า…จะถูกรบกวนจนตื่นขึ้นหรือไม่หรือหากนางโกรธเกลียดเขาอยู่ แม้แต่เสียงหายใจก็คงไม่อยากได้ยินและไม่อยากเห็นแม้แต่เงา…หากเป็นเช่นนั้นเล่า เขาจะทำอย่างไรหรือ?หลี่เจิ้งเฉินถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอีกครั้งฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นค้างอยู่ตรงกลางอากาศ ก่อนจะกำแน่นแนบข้างลำตัวเช่นเดิม ภายในใจทั้งว้าวุ่นและปั่นป่วนจนยากจะสงบลงไปได้นี่เป็นความผิดของเขา…เขาทำนางเจ็บอีกแล้วไฉนยามกระทำกลับไม่ไตร่ตรองคิดให้ถี่ถ้วนแต่พอทุกอย่างพังทลายลงไปแล้วจึงค่อยรู้สึกผิดเช่นนั้นหรือ…!?มือใหญ่กำแน่น พลันหลี่เจิ้งเฉินสูดลมหายใจลึกแล้วค่อยๆ ยื่นออกไปผลักบานประตูเข้าอย่างเบามือภายในเรือนเงียบสงบ มีเพียงแสงจันทราสลัวๆ ที่สาดส่องเล็ดลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างเท่านั้น หลี่เจิ้งเฉินเปิดประตูเข้ามาก่อนจะปิดลงช้าๆ อย่างเบามือสายตาคมกริบเพ่งมองไปยังร่างอรชรเตียงจู่ๆ ภาพเรือนร่างอรชร ผิวขาวเนียนดุจหิมะของนางใ
ฮูหยินไร้ค่าหลังจวน ๑๗ ภรรยาของข้า
ภายในเรือนเงียบงันมีเพียงเสียงลมหายใจที่กระชั้นถี่และหยาดน้ำตาที่ไหลกลิ้งอาบแก้มอย่างเงียบงัน ดุจกลีบบุปผาร่วงโรย ไป๋ซูเหยานอนนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินต่อไปเรื่อยๆ ราวกับระบายความอัดอั้นในใจ นางไม่ส่งเสียงร้อง ไม่ดิ้นรนขัดขืนอีกต่อไป…อย่างไรเสียก็ไม่มีทางหลุดพ้นจากบุรุษเอาแต่ใจผู้นี้ได้ “หยุดเสแสร้งบีบน้ำตาเสียที” หลี่เจิ้งเฉินกล่าวเสียงเย็นชา ริมฝีปากหนาผละจากแก้มนวลก่อนจะขยับถอยออกไป เขามองใบหน้าสตรีใต้ร่างที่เปื้อนคราบน้ำตา สายตาคมกริบภายใต้ความมืดทอประกายซับซ้อนยากหยั่งถึง “… ไป๋ซูเหยาหาได้เอ่ยอันใดออกมา นางเบือนหน้าหนีปล่อยให้ความเงียบงันยั่วโทสะของหลี่เจิ้งเฉินอย่างจงใจ หลี่เจิ้งเฉินจ้องมองอยู่นานก่อนจะยื่นมือออกไปลูบไล้เรือนผมยาวของนางเบาๆ เขากล่าว “แม้เจ้าจะโกรธแค้นข้าจนอยากฆ่าให้ตายแต่จงจำไว้ให้...ข้าคือสามีของเจ้า คือคนที่เจ้าจะไม่มีวันลืมได้ไปจนชั่วชีวิต!” เหอะ! บุรุษผู้นี้เสียสติไปแล้ว! ไป๋ซูเหยากำมือแน่น สูดลมหายใจลึกแล้วหันกลับมาสบตาเขาผ่านม่านน้ำตา น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยความเยียบเย็นและแข็งกร้าว “หึ! ต่อให้ตายกลายเป็นผี ข้าก็ไม่มีวันลืมแน่ หลี่เจิ้งเฉิน!” นางล
ฮูหยินไร้ค่าหลังจวน ๑๖ เอาแต่ใจ
ไป๋เหยียนหลันได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ราวกับถูกตบเข้าฉาดใหญ่กลางหน้า คิ้วเรียวขมวดแน่น ใบหน้าเจื่อนลงก่อนจะเปลี่ยน เป็นเขียวคล้ำ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งฉายแววความโกรธเกรี้ยวออกมาเต็มสิบส่วน เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น…วันที่หลี่เจิ้งเฉินเดินตามต้อยไป๋ซูเหยาอย่างไร้ศักดิ์ศรีไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่ง!นางกำมือแน่นจนจิกเข้าเนื้อ ดวงตาคู่งามแข็งกร้าวขึ้นทันที ภายในใจคับแน่นพลุ่งพล่านไปด้วยโทสะที่ตีวนขึ้นกลางอกจางสือเหลือบมองนางเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยแทนอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ข้าว่ายามนี้เหยียนหลันดูมีความสุขไม่น้อยขอรับ นายท่านไป๋และไป๋ฮูหยิน…โปรดวางใจเถิด ข้าได้พานางไปแล้วย่อมต้องดูแลรักใคร่และถนอมไว้เป็นอย่างดีแน่นอน”นายท่านไป๋ถึงกับเลือดขึ้นหน้า!ยิ่งเขาได้ยินถ้อยคำที่ออกจากปากบุรุษหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ก็ยิ่งรู้สึกเดือดดาลแทบคลั่ง แววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ“ถุ้ย! แค่คนขายถั่วเช่นเจ้ากลับคิดจะดูแลบุตรสาวของข้าให้สุขสบายได้ตลอดชีวิตรึ…เหอะ! ช่างฝันสูงนัก!” น้ำเสียงทุ้มเต็มไปด้วยขุ่นเคืองและดูแคลนอย่างชัดเจนเขาเพียงแวบเดียวเขาก็รู้ว่า หากวันใดวันหนึ่งความรักจืดจางลง…คนผู้นี้ย่อมเป็นภัยแก่บ
ฮูหยินไร้ค่าหลังจวน ๑๕ อารมณ์ขุ่นเคือง
หลี่เจิ้งเฉินจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาเมล็ดซิ่งของนาง ทว่า...สิ่งที่สะท้อนกลับมามีเพียงแค่ความว่างเปล่าและเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดๆ เท่านั้นเขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง คล้ายหัวใจถูกบีบรัดด้วยความรู้สึกบางอย่างที่มิอาจหยั่งรู้ได้ ฝ่ามือใหญ่กำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเหตุใดกัน...นางจึงพูดเช่นนั้นเหตุใดนางจึงคิดจะจากเขาไป?เพียงชั่วพริบตาใบหน้าหล่อเหลาที่เคยฉายแววสงบนิ่งกลับแข็งกร้าวขึ้นมาราวกับกำลังไม่พอใจ สายตาคมกริบเจือด้วยอารมณ์ขุ่นมัวอย่างปิดไม่มิด หัวคิ้วเข้มขมวดแน่นน้ำเสียงทุ้มเย็นยะเยือกเอ่ยออกมาด้วยอย่างแข็งกร้าวราวกับโกรธเกรี้ยวดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งจวน “เจ้าไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะออกไปจากจวนหลี่อ๋อง...แม้เพียงครึ่งก้าวไป๋ซูเหยา!”!!!เหล่าสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นต่างสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พวกนางต่างลอบปรายสายตาแลมองไปยังต้นเสียงด้วยความอยากรู้อยากเห็นทั้งสิ้นมิใช่ว่าเมื่อครู่เพียงชั่วอึดใจ หลี่อ๋องยังมองพระชายาด้วยสายตาที่อ่อนโยนอยู่มิใช่หรือ…แล้วเหตุใดเพียงแค่พริบตาเดียวกลับแปรเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคืองดุดันราวกับคนละคนเช่นนั้นเล่า!?อารมณ์ของผู้เป็นนายแปรปรวนยิ่งกว่าอากาศฤดูใบไม้ผลิที่เปลี่
ฮูหยินไร้ค่าหลังจวน ๑๔ กังวลและทุกข์ใจ
โจวตงหยางเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมกริบฉายแววครุ่นคิด ก่อนเลิกคิ้วถามออกมาเสียงเรียบ “นางมิใช่ไป๋เหยียนหลัน…สตรีในดวงใจของเจ้ามิใช่หรือ”ไฉนเขาจะลืมเรื่องในวันนั้นไปได้กันเล่า!?โจวตงหยางได้ยินชัดถนัดเต็มสองหูและชัดเจนทุกถ้อยคำที่สตรีบนเตียงเอ่ยออกมาหลี่เจิ้งเฉินชะงัก สายตาคมกริบวูบไหวครู่หนึ่งก่อนจะกลับเรียบเฉยดังเดิม เขาเงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่าย พลางเอ่ยถามกลับอย่างแผ่วเบา “แล้วอย่างไร”โจวตงหยางแค่นเสียงเย้ยหยันทันที มุมปากหนาโค้งยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เช่นนั้นแล้ว ราชครูหลี่ยอมรับนางเป็นภรรยาได้แล้วงั้นหรือ...ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีเสียจริง” เขาหยุดเว้นจังหวะครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงประชด“แต่สตรีในดวงใจของท่านเล่าจะทำเช่นไรดี หากวันใดนางกลับมาทวงคืนที่เดิม”หลี่เจิ้งเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นราวกับกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก “ที่ตรงนั้น...ยังคงเป็นของนาง”อย่างงั้นหรือ…!?ทว่าน้ำเสียงทุ้มที่เปล่งออกมากลับแฝงความลังเล ไม่มั่นใจ คล้ายไม่แน่ใจนักในสิ่งที่กล่าวเขาไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อน…หากวันใดที่ไป๋เหยียนหลันกลับมางั้นหรือ…?หลี่เจิ้งเฉินไม่อาจให้คำตอบได้ในทันที
You may also like
ภรรยามิหวนคืน
ไห่ถาง13.0K viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่21.6K viewsอ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
จุ้ยหลิงซู784.7K viewsข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย
ต้าซินซิน47.2K viewsสามีอยากดื่มสุราต้องช่วยข้าทำสวน
องค์หญิงโนเนม2.0K viewsท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2
มี่เยี่ยน461 viewsเจ้าสาวของท่านพี่
นักเขียนบ้านนา325 viewsขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า
BigM00N6.0K views
