Share

26 ความขมขื่นในใจ

last update Terakhir Diperbarui: 2025-09-01 17:00:48

ตั้งแต่อุ้มนางมาจนถึงตำหนักเฉียนชิง หนานรั่วซีไม่พูดและไม่มองหน้าเขาเลยสักนิด หมอหลวงถูกเรียกตัวมาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของฮองเฮา

แผลที่นางคอนางไม่ลึกจนเท่าไหร่ แค่ใช้สมุนไพรกับยานิดหน่อยประคบเอาไว้ ไม่นานก็หายรวมถึงรอยแผลเป็นก็จะจางลงไปในเวลารวดเร็ว

ที่น่าเป็นห่วงคือแผลที่ขา หากนางแทงลึกกว่านี้เพียงนิดเดียวอาจพลาดโดนจุดสำคัญและถึงแก่ชีวิตได้ หมอหญิงที่ทำการรักษารู้สึกว่าสตรีจากทุ่งหญ้าคนนี้หัวใจเด็ดเดี่ยวนัก นางเคารพความเด็ดขาดของนาง

สตรีสูงศักดิ์ส่วนใหญ่จะเป็นคุณหนูในห้องหอ อ่อนแอและบอบบางแต่กับฮองเฮาไม่ใช่ หมอหญิงนึกชื่นชม

แผลของหนานรั่วซีอยู่บริเวณโคนขา ช่วงที่หมอหญิงทำการรักษาจึงขอให้ฝ่าบาทผู้เป็นสามีออกไปรอด้านนอก

คราแรกเขาจะไม่ยอม แต่หมอหญิงไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่มย่ามมากจนเกินไป หยวนไป๋เจียนจนปัญญานางเป็นหมอหญิงเพียงคนเดียวที่มีฝีมือสูงส่ง ครั้นจะเปลี่ยนเป็นหมอผู้ชายเขาย่อมมิอาจยอม จึงจำใจทำตามคำสั่ง

เมื่อทำแผลใส่ยาให้ฮองเฮาเสร็จเรียบร้อย หมอหญิงทำการตรวจชีพจรให้กับหนานอันรั่ว การจะให้ยาแต่ละชนิดนางต้องรู้ว

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • ได้โปรด...รักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้   37 เดินทางไปหานาง

    ข่าวจากเมืองทางใต้ถูกส่งไปยังเมืองหลวง นี่เป็นข่าวดีแรกในรอบหลายปีของหยวนไป๋เจียน เมื่อจดหมายมาถึง จักรพรรดิหนุ่มเร่งรีบออกเดินทางในทันทีม้าเร็วถูกจัดเตรียมไว้ยังหัวเมืองต่าง ๆ เขารีบร้อนเดินทางจนแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน พักผ่อนเพียงสองสามชั่วยาม หยวนไป๋เจียนก็ออกเดินทางต่อ เป็นเช่นนี้อยู่ทุกครั้งที่ถึงช่วงระยะทางหนึ่งใช้เวลาไม่นานหยวนไป๋เจียนก็ถึงเมืองทางใต้ บุรุษตัวสูงในชุดสีเทาสะบัดกายลงจากม้า ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดินสีแดงแถมหนวดเคราครึ้มอาคารหลังย่อมอยู่สุดทางของถนนในเมืองทางใต้ปรากฏขึ้น เขารีบลงจากม้าเข้าไปด้านในทันที“ถวายบังคมฝ่าบาท” นายกองและพลทหารประจำกองถวายความเคารพนายเหนือหัวของแผ่นดิน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามีโอกาสเข้าเฝ้า“ไม่ต้องมากความ รีบบอกมาว่าพบเจอนางที่ใด” หยวนไป๋เจียนรีบร้อนให้เขาบอกเรื่องที่พบเจอ“กราบทูลฝ่าบาท นับตั้งแต่วันที่เจอสตรีที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกับฮองเฮา พวกเราก็คอยติดตามเฝ้าดู นางอาศัยอยู่ที่เรือนไม้ชายป่า&rdquo

  • ได้โปรด...รักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้   36 สตรีที่สูญเสียการมองเห็น

    เพราะไม่ต้องการให้เขาหาตัวพวกนางแม่ลูกเจอ รั่วซีจึงหนีมาอยู่ไกลถึงชายแดนใต้ นางเคยอ่านหนังสือในห้องหนังสือของหยวนไป๋เจียน มีบางเล่มบรรยายว่าภูมิประเทศทางใต้นั้นอุดมสมบูรณ์ เมื่อถึงฤดูหนาวอากาศที่นี่ก็ไม่หนาวจนเกินไป เหมาะกับผู้ที่ไม่ชอบอากาศหนาว อาหารที่นี่ก็อร่อยนั่นเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้นางมาอยู่ที่นี่ เพราะของกินของภาคใต้เยอะและอร่อยมาก ผู้เขียนบรรยายไว้เช่นนั้นวันนี้รั่วซีนึกอยากเดินตลาด สตรีเช่นนางไม่ค่อยได้มีโอกาสออกมาเที่ยวเล่นนอกบ้านสักเท่าใดนัก นางกลัวว่าตนจะเป็นภาระของผู้อื่น รั่วซีจึงถือโอกาสนาน ๆ ครั้งจะออกมาสักทีหนานเฉินจงและหนานเฉินจื้อสองพี่น้อง ขนาบข้างมารดาของตน คนพี่อยู่ซ้ายคนน้องอยู่ขวาคอยเป็นดวงตาให้มารดาในมือของรั่วซีมีไม้เท้าหนึ่งอัน ซึ่งเป็นของที่เย่ลู่สรรหามาให้ ที่ตัวไม้เท้ามีกระดิ่งกรุ้งกริ้งเป็นสัญญาณนำทางให้นาง“ท่านแม่ วันนี้ในตลาดคึกคักมากเลย” หนานเฉินจื้อผู้เป็นน้องชายพูดเจื้อยแจ้ว ผิดกับหนานเฉินจงที่ไม่ค่อยพูดจา แต่สายตาเขาคอยระแวดระวังภัยให้ผู้เป็นมารดาตลอดเ

  • ได้โปรด...รักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้   35 จะไม่ยอมทำพลาดอีก!

    ยามเมื่อลมพัด กระดิ่งลมที่แขวนไว้บริเวณชายคาทำให้สตรีเช่นนางรู้สึกสบายใจ นางชอบดมกลิ่นของฤดูกาลต่าง ๆ ยามนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิดอกไม้ต่างแข่งกันเบ่งบานชูช่อ เป็นเวลาหลายปีแล้วที่รั่วซีทำได้แค่เพียงฟังเสียงและดมกลิ่น นางไม่มีโอกาสได้ชื่นชมดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิมาตอนนี้ก็นับเป็นเวลาห้าปีกว่าแล้วนับตั้งแต่วันที่ตัดสินใจคลอดบุตรชาย นางก็ยอมละทิ้งทุกอย่างเพียงแค่ให้เขามีชีวิตอยู่“ท่านแม่” เสียงเด็กชายตะโกนเจื้อยแจ้วเข้ามาภายในเขตบ้านเขารู้ว่าดวงตาของมารดามองไม่เห็นยามเมื่อมากลับมาที่บ้านเด็กชายจะตะโกนเรียกผู้เป็นมารดาเสียงดัง พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปให้มารดาสัมผัส เขาทำเช่นนี้จนติดเป็นนิสัย“อาจื้อ” รั่วซีเรียกชื่อบุตรชาย แม้จะไม่เคยเห็นหน้า แต่นางก็รักเขาดั่งดวงใจ“ข้าไปตกปลาที่แม่น้ำมา เอามาฝากท่านแม่ด้วย” เด็กชายยื่นข้องที่เต็มไปด้วยปลาให้มารดาลองยกสัมผัส“หนักขนาดนี้แสดงว่าได้มาหลายตัว” รั่วซีนึกเอ็นดู“ขอรับท่านแม่ วันนี้อากาศค่อนข้างแจ่มใส่ ทำให้ปลาที่แม่น้ำชุกชุม 

  • ได้โปรด...รักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้   34 นางหายไปไหน

    ฝูกงกง แจ้งแก่หนานเจินหยางว่าหยวนไป๋เจียน ผู้เกรียงไกรนั้นดื่มสุราอยู่ที่ตำหนักคุนหนิง เขาจึงรีบไปที่นั่นโดยมีหรงอี้เป็นผู้นำทาง นางเล่าให้ฟังระหว่างทางว่าสมัยตอนที่ยังอยู่ที่นี่ ตนนั้นสนิทกับพี่สะใภ้คนนี้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มีอยู่ครั้งหนึ่งพี่ชายนำตัวสตรีผู้หนึ่งเข้ามาในวังสตรีผู้นั้นหน้าตาเหมือนกับพี่สะใภ้ไม่มีผิด วันนั้นพวกเขาทะเลาะกันใหญ่โต ความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อย ๆเมื่อสตรีตัวกลมที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามหลังเขา พูดถึงสตรีอีกคนที่หน้าคล้ายกับรั่วซียิ่งใจเต้นรัว หรือว่าผู้หญิงคนนั้นที่หยวนไป๋เจียนเจอจะคืออันรั่ว“แล้ววันนั้นทำไมเจ้าไม่ห้ามพวกเขา”“ข้าโดนเสด็จพี่ใช้ทหารเป็นสิบลากตัวออกไป จนพี่สะใภ้เป็นคนสั่งให้ข้ากลับไป ข้าจึงไม่ดื้อดึงรั้งอยู่ต่อ”“อืม” เขาฟังแล้วก็เข้าใจ หยวนไป๋เจียนไม่ใช่คนที่จะถูกขัดใจได้หนานเจินหยางและหรงอี้ทั้งวิ่งทั้งเดินมาจนถึงตำหนักคุนหนิง ไฟในตำหนักไม่ได้ถูกจุด กลิ่นสุราคละคลุ้งไปทั้งตำหนัก หนานเจินหยางชอบดื่มสุราก็จริง แต่ถ้าให้อยู่กับกลิ่นนี

  • ได้โปรด...รักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้   33 ได้ทุกอย่างมาครอบครองยกเว้นครอบครัว

    เกือบ 6 ปีแล้วที่สตรีผู้นั้นออกจากวังไป หยวนไป๋เจียนยังเก็บหนังสือหย่าของนางไว้เป็นอย่างดี มองลายมือหนักแน่นของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันนั้นเขาไม่ได้จรดพู่กันลงไปเพียงแค่ถือไว้เท่านั้น เขาไม่เข้มแข็งพอจะทำเช่นนั้นแต่นางใจแข็งเด็ดเดี่ยว ที่ไล่นางไปวันนั้น หยวนไป๋เจียนไม่คิดว่านางจะไปจริง ๆ หนานรั่วซีกล้าดีอย่างไรถึงออกจากวัง ตอนที่นางเรียกร้องขอความรักจากเขา เป็นเพียงการเล่นตลกของนางงั้นหรือ นางกล้าทิ้งเขาไปได้อย่างไรครานั้นหยวนไป๋เจียนพิโรธหนัก โกรธทุกสิ่งทุกอย่างและยกเลิกพิธีแต่งตั้งกุ้ยเฟยและเต๋อเฟย จนกระทั่งบัดนี้ผ่านมา 6 ปีแล้ว ก็ยังไม่มีสตรีใดกล้าย่างกายเข้าตำหนักในหกปีมานี้เขาแก่ขึ้นมาก เพราะกำลังวุ่นวายสะสางงานต่าง ๆ แม้กระทั่งโกนหนวดโกนเครายังไม่มีเวลา อีกทั้งตำหนักในยังไม่มีใครมาคอยดูทำหน้าที่ งานหนักส่วนใหญ่จึงตกมาอยู่ที่ฝูกงกง ไม่ว่าใครมาปรนนิบัติหยวนไป๋เจียนก็ขับไล่ออกไปหมด เหลือเพียงขันทีสองสามคนเท่านั้นเป็นเวลาหลายปีที่หนานเจินหยางไม่ได้พบหน้าน้องสาวทั้งสองคน คนหนึ่งหายสาบสูญ คนหนึ่งแต่

  • ได้โปรด...รักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้   32 เขาต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

    หนังสือหย่าถูกวางไว้บนโต๊ะในตำหนักคุนหนิง นางไม่ได้แตะต้องมันอีกหลังจากที่หยวนไป๋เจียนจรดพู่กันลงในจดหมายเช้าวันรุ่งขึ้นรั่วซีนั่งรถม้าออกจากวังแบบเงียบ ๆ ไม่มีใครออกมาส่งนาง เพราะทุกคนกำลังวุ่นวายกับพิธีแต่งตั้งกุ้ยเฟยและเต๋อเฟยรถม้าเคลื่อนผ่านตำหนัก ต่อด้วยอุทยานหลวง นางมองด้วยสายตาเฉยเมย จากนั้นรั่วซีก็ปิดม่านลงกลับมานั่งหลับตาอยู่บนรถม้าจนในที่สุดนางก็ออกมาพ้นเขตวังหลวง“นายหญิงจะให้ข้าไปส่งท่านที่ไหน” คนรถถามเพราะเห็นว่าออกมาจากวังได้สักพักแล้วนางก็ยังไม่บอกจุดหมายนั่นสิ จะไปที่ไหนดี “งั้นวันนี่พักที่โรงน้ำชานอกเมืองก็แล้วกัน” นางสั่งคนรถ“ขอรับ” เขารับปากและขับออกไปเรื่อย ๆความอัดอั้นที่นางมีทั้งหมดเหมือนถูกยกออกจากอก นางรู้สึกว่าสามารถหายใจได้ทั่วท้อง รั่วซียังไม่ได้คิดแผนการต่อไปว่าจะเอาอย่างไรดี ขอไปนอนคิดสักหนึ่งคืนก็แล้วกันตอนนี้นางถือได้ว่าอยู่ตัวคนเดียว แต่อีกไม่นานนางชีวิตนางก็จะกลายไปสองคน ยิ่งคิดถึงรั่วซีย

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status