All Chapters of Loving My CEO Ex-Husband: Chapter 101 - Chapter 110

Nang matapos magsalita si Leonel, dahan-dahan niyang tiningnan ang ekspresyon ni Sera. Halos maramdaman niya ang bigat ng tanong na pumapaimbulog sa isipan ng anak. "Sera…" mahina niyang bungad, may halong pag-aalinlangan sa kanyang tinig, "sa totoo lang, sa tingin ko… baka mali ang kinidnap nila. Baka… nagkamali sila ng tao. Kung hindi, bakit nila ako pinakawalan? Baka mas mabuti kung hayaan na lang natin ang nangyari…"Ngunit ang mukha ni Sera ay naging masungit at seryoso. Ang kanyang mga mata ay kumikislap, at ang bawat linya sa kanyang mukha ay nagpakita ng damdamin—pagkabigla, galit, at matinding pag-aalala. Hindi niya maipaliwanag, ngunit ramdam niya sa kanyang puso na ang mga pangyayari kagabi ay may mas malalim na dahilan.Dahil naroon ang kaibigan ni Ysabelle sa malapit, hindi alam ni Leonel ang buong katotohanan. Ngunit sa isip ni Sera, mabilis niyang naunawaan ang posibleng nangyari. "Ang mga taong iyon… ang plano nila ay dalhin ang papa ko, pero nang makasalubong ang kaib

Ang mga video na iyon ay matibay na ebidensya ng krimen. Kitang-kita ito sa katotohanan na si Barbara ay minsang humingi ng tulong sa kanya. Sa pagkakataong ito, kahit ang kapangyarihan ng pamilyang Torres ay hindi gaanong nakatulong. Kung hindi, bakit pa siya aabuso, o bababa ang pride niya upang humingi ng tulong mula sa kanya, na dati’y kanyang kaaway?Ngunit ngayon… lumabas na si Adrian?Hindi kailanman naglakas-loob si Sera na maliin ang pamilyang Torres, ngunit sa sandaling iyon, naunawaan niya nang lubos na ang kapangyarihan ng pamilyang ito ay lampas pa sa kanyang inaasahan at imahinasyon. Ang kanilang impluwensya ay malawak, at ang mga aksyon nila ay puno ng hindi maipaliwanag na lakas at kontrol.Sa kabilang linya, si Barbara ay may mapagmataas na ngiti. "Sera… sino ba ang iniisip mo na ikaw? Kung hindi mo ako tutulungan, walang magagawa. Hayaan mong sabihin ko, basta may pera ako, may mga taong agad na tutulong sa akin, naiintindihan mo? Isa kang wala. Nilapitan kita dahil

Lumakad si Lyra patungo sa banyo, tinititigan ang paligid nang may maingat na pagtingin, at kinuha ang kanyang cellphone. Mabilis niyang ini-dial ang numero ni Claire, at habang hinihintay ang sagot, napansin niyang may kaunting kaba sa kanyang dibdib, ngunit pilit niyang pinanindigan ang sarili.Nang marinig na nakasagot na, agad niyang binitiwan ang mga salita, malinaw at may kaunting pang-aasar sa tono."Hey, Claire… nandito kami ni Adrian sa Mingzhi Club. Gusto mo bang sumama at mag-enjoy? Kakakita ko lang, tumawag si Ate Sera kay Adrian, at mukhang papunta rin siya. Sabi niya, hindi niya puwedeng palampasin ang nangyari noon, at natatakot ako baka mawalan siya ng kontrol. Mas maaasahan kung may nagbabantay din sa iyo…"Matapos ang ilang sandali ng pakikipag-usap, ngumiti si Lyra at malumanay na sinabi, "Sige, hihintayin kita." Matapos isara ang telepono, binalik niya ang kanyang mga mata sa paligid, huminga ng malalim, at dahan-dahang bumalik sa loob ng box.Samantala, dumating n

Tumingin si Adrian kay Sera nang may kaunting pag-aatubili. Ramdam niya sa sarili na dahil iniinom na ni Sera ang gamot na pampatotoo, hindi siya dapat magsinungaling. Puwede kaya na ang video talaga ay walang kinalaman sa kanya?Subalit kahit na ganoon, may bahagyang pangamba pa rin si Adrian sa dibdib niya—dahil ang hawak na impormasyong ito ay nasa kamay ng iba. Hindi niya maiwasang makaramdam ng hindi kapanatagan.Habang nakatitig siya kay Sera, dahan-dahan niyang pinukpok ang abo ng kanyang sigarilyo sa ashtray. "Ganito na lang," sabi niya nang may bahagyang lamig sa tinig, "hanapin mo ang taong nagpadala sa iyo ng video at sabihin mo sa akin. Kung gagawin mo iyon, palalayain kita."Namumula ang mga mata ni Sera, punong-puno ng sakit at pagkadismaya. Ramdam niya na narating na niya ang sukdulan ng kanyang paninibugho at pagkadismaya kay Adrian. Lumabas sa kanya ang katotohanan—sa huli, wala rin talaga siyang iniwang tiwala. Hindi siya pinaniwalaan. Lalo na nang sinabi ni Adrian n

Paanong magagawa pa ni Sera na bumalik sa kumpanya sa kalagayan niyang iyon? Sa bawat hakbang, ramdam niya ang bigat ng katawan, ang pagod na halos hindi na niya mailarawan. Sa mismong sarili niya, batid niyang hindi na niya kayang bumalik pa roon at ipakita sa iba ang kanyang hitsura.Kaya’t sa kanyang isipan, nagpasya siya nang tuluyan: tatawag siya ng taxi at didiretso na lamang sa ospital. Doon, tiyak niyang may paraan—kung gastric lavage man ang kailangan, o anumang uri ng gamutan, sigurado siyang matutulungan siya. Ang ospital ay isang ligtas na kanlungan, at sa sandaling iyon, iyon lamang ang lugar na nagbigay sa kanya ng pag-asa.Ngunit naroon pa rin ang tawag ni Sebastian, ang tinig nitong puno ng malasakit. Kaya’t pinilit niyang magpakumbaba at maingat na tumanggi.“Hindi na, kaya ko na ito… ako na mismo…” mahina niyang sambit, pilit ipinapakita na kaya niyang harapin ang sitwasyon mag-isa.Ngunit biglang tumigas at tumindig ang tinig ni Sebastian, hindi galit, kundi puno ng