All Chapters of Loving My CEO Ex-Husband: Chapter 111 - Chapter 120

Dumukwang si Blake, marahan ngunit may diin, saka binuhat si Sera nang pahalang—parang isang prinsesang iniaahon mula sa bangungot. Sa bawat hakbang niya ay ramdam ang bigat ng sitwasyon, at walang pag-aalinlangan siyang tumalikod, tinungo ang gilid ng kalsada, at agad na sumenyas ng taxi. Ang kaniyang mga mata ay nakatutok lamang sa babaeng yakap-yakap, wari’y isang kayamanang hindi niya hahayaang mahulog sa putikan.Samantala, si Claire ay nakabulagta pa rin sa malamig na semento. Ang pagbagsak niya kanina ay nag-iwan ng matinding kirot, at tila ba nagkabitak-bitak ang kaniyang mga buto. Halos hindi niya maigalaw ang katawan, ngunit ang apoy ng galit sa kaniyang dibdib ay lalong nagngangalit. Pinanood niya ang papalayong anyo ni Blake, dala-dala si Sera, at sa isip niya’y nilamon siya ng mapait na hinanakit.“Hayop ka…” bulong niya sa sarili, mahigpit ang pagkakakagat sa kaniyang mga ngipin. Ang mga mata niya’y nagliliyab ng matinding poot. “Babalikan kita. Hindi matatapos dito. Sa

Ipinaliwanag ni Sera, may halong bigat at lungkot ang bawat salitang lumalabas sa kaniyang labi. Mabagal, parang binubuo pa niya ang tapang na kailangan upang masabi ang lahat, isinalaysay niya kung paanong matagal nang ginugulo at ginagambala ng pamilyang Torres ang kaniyang ama. Habang nagsasalita, tila bawat alaala ay isa pang sugat na muling bumubukas.Nanginginig ang kaniyang tinig, may halong pangamba at pagkabalisa. Ramdam na ramdam sa kaniyang boses na ilang beses na niya itong pinagdaanan sa isip, paulit-ulit na tinitimbang kung paano ipapahayag. At sa huli, matapos ang mahabang paghinga, marahan niyang idinugtong, “Ngayong hindi na talaga nagpapakumbaba si Adrian, at mismong si Barbara pa ang nagsabi na hindi niya kami tatantanan ni Papa, baka kailangan ko nang lisanin ang Lungsod ng Maynila sa ngayon.”Hindi basta-basta lumabas ang pahayag na iyon. Para kay Sera, isa itong desisyon na matagal na niyang pinag-isipan, lalo na noong mga oras na nasa loob siya ng club, nang tul

Nakaangat ang balikat niya sa ginhawa ng sandaling iyon, nakasandal habang nakangiti at maluwag ang pakiramdam. Ibinaba niya ang telepono sa lagayan nito nang walang alinlangan, wari bang walang mabigat na iniisip. Ngunit hindi niya namalayan na si Henry, na tahimik na nakaupo sa upuang nasa gilid ng drayber, ay nakamasid lamang. Nang tumama sa kanya ang biglang pagkakabatid, ang ngiti sa labi niya ay biglang natigilan, na para bang isang piraso ng maskara ang biglang nabasag sa harap ng mukha niya.Samantala, sa kabilang linya ng tawag, si Sera ay nakatayo sa tabi ng bintana. Nakapako ang paningin niya sa labas, ngunit hindi doon ang laman ng isip niya. Matagal siyang nag-alinlangan, wari bang kinakalaban ang sarili niyang kaba. Sa huli, sa pagitan ng malalim na buntonghininga at bahagyang panginginig ng boses, ay lumabas ang mga katagang matagal nang kumakapit sa kanyang dibdib.Narinig ni Ysabelle ang maingat na tinig ng kapatid at agad siyang natawa, hindi yaong halakhak na mapanl

Mabilis na tumingin si Sera sa orasan at napasinghap. “Naku! Male-late na ako. Aalis na ako. Bye!”Parang ihip ng hangin ang kanyang tinig—magaan ngunit may kasamang pagkataranta. Hindi na siya nag-aksaya ng oras at agad na naglakad palayo, ang hakbang niya’y mabilis at may kasamang bahagyang kaba, wari bang hinahabol ng oras mismo. Sa sandaling iyon, parang may halong lambing at pag-aalala ang mga mata ni Blake habang pinagmamasdan niya ang pag-alis ni Sera. May bakas ng ngiti sa kanyang labi, isang ngiting bahagya lamang ngunit malinaw na nagtataglay ng init.Ngunit nang tuluyang magsara ang pinto sa likuran nito, unti-unting nagbago ang kanyang anyo. Ang ngiti na kanina’y banayad ay naglaho na para bang nilamon ng dilim. Nabalot ng seryoso at malamig na ekspresyon ang kanyang mukha. Tahimik niyang kinuha ang kanyang cellphone, at sa isang iglap ay tumawag.“May sagot na ba ang Hongfa?” malamig at diretsong tanong niya, ang tinig ay parang talim ng punyal—walang emosyon ngunit mabiga

Pinahid ni Lyra ang kanyang mga luha at mahinang wika, “Kuya… huwag mo na akong abalahin pa.”May bahid ng pagkainis sa tinig ni Theo nang sumagot. “Ano bang abala ang sinasabi mo? Concern lang ako sa iyo bilang nakababatang kapatid sa unibersidad. Ano bang nangyari? Sige na, ipasa mo na sa akin ang lokasyon mo. Hindi ako mapapalagay na mag-isa ka sa gitna ng gabi.”Muling umagos ang luha ni Lyra habang tinititigan ang naglalakip-luhang screen ng kanyang telepono. Wala siyang magawa sa paulit-ulit na pakiusap ng binata. Sa huli, bumuntong-hininga siya at pinadala ang kanyang lokasyon.Makalipas lamang ang wala pang dalawampung minuto, huminto sa tapat niya ang isang silver-gray na Porsche. Umilaw ang mga headlight nito, at mula sa loob ay bumaba si Theo, halatang nagmamadali. Agad niyang binuksan ang pinto at nilapitan ang dalaga. Hawak ang isang tisyu, maingat niyang pinunasan ang mga luhang patuloy na gumuguhit sa pisngi ni Lyra.“Ano ba’ng nangyari sa’yo?” tanong niya, puno ng awa