บททั้งหมดของ เกิดใหม่เป็นบุตรีเศรษฐีผู้ตกอับ: บทที่ 11 - บทที่ 20

จางหลินจูตระหนก ตนเองก็ขั้นวิกฤติอีกฝ่ายก็หมดสติไปแล้ว แต่การที่นางจะเปลือยกายช่วยคนนั้นคงไม่เหมาะ หากเขาฟื้นขึ้นมาต้องเห็นหมดเปลือกเป็นแน่ทว่าจางหลินจูไม่มีเวลาใคร่ครวญนานนัก มือเรียวดึงปลดสาหร่ายที่พันธนาการข้อเท้าของตนออก พริบตาขาก็เป็นอิสระ จากนั้นจึงแหวกว่ายเข้าใกล้ชายปริศนาจางหลินจูสำรวจใบหน้าของเขาอย่างกับลูกผู้ดี น่าจะไม่ใช่โจรป่าพิจารณาไม่นานมือเรียวเลยช่วยแกะสาหร่ายออกให้เขา มนุษย์เราไม่อาจหายใจใต้น้ำได้ และตอนนี้อากาศในปอดของจางหลินจูกำลังจะหมด หากนางเอาแต่แกะมั่วซั่วเช่นนี้คงได้ตายด้วยกันทั้งคู่จางหลินจูโผทะยานขึ้นผิวน้ำ หอบเอาอากาศเข้าปอดพะงาบ ๆ ดั่งตะพาบโผล่ศีรษะ“ชวนเอ๋อร์!”“ขอรับ”“โยนเสื้อผ้ามาให้พี่”จางหลินชวนงุนงงอีกครั้ง ในเมื่อพี่สาวไม่ให้มองแล้วเขาจะหยิบเสื้อผ้าส่งให้ได้อย่างไร“พี่หญิง ท่านไม่ให้ข้ามองไม่ใช่หรือ”“ไม่เป็นไรมองเลย เจ้าหยิบแล้วโยนมาให้พี่ เร็ว!”“ขอรับ” เด็กตัวจ้อยวิ่งเตาะแตะเข้าใกล้ริมน้ำ จากนั้นก็โยนเสื้อผ้าตัวใหม่ซึ่งจางหล

อรุณรุ่งมาเยือน คนทั้งสี่จึงเร่งออกเดินทาง จินฝานรับหน้าที่เป็นสารถีจำเป็น นาน ๆ ทีนายน้อยของเขาจะมีสีหน้าแช่มชื่น ช่างเป็นโอกาสอันหาได้ยากยิ่งนัก“คุณชาย ข้าแบ่งให้ท่าน” จางหลินจูยื่นเนื้อตากแห้งที่ท่านหมอหลี่ห่อมาให้ส่งให้กับซวี่ฟางจิ้นเขาเหลือบมองเจ้าอาหารแห้งในมือสลับกับใบหน้าแย้มยิ้มของอีกฝ่ายก็พานใจเต้นระส่ำ เพราะอ้ำอึ้งอยู่นานจางหลินจูจึงเข้าใจผิดจากริมฝีปากที่ยกโค้งส่งไปถึงดวงตาพลันสลดลง “คุณชาย ท่านคงไม่เคยทานของพวกนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”จางหลินจูตั้งใจจะเก็บกลับคืน ทว่ามือของเขากลับคว้าหมับแย่งไปเสียก่อน “กิน...ข้ากินได้” ซวี่ฟางจิ้นยัดเนื้อตากแห้งเข้าปากด้วยความรวดเร็วม่านตากลมโตขยายกว้างเพราะตื่นตระหนก “นะ…นี่ท่านเล่นกินครั้งเดียวหมดเช่นนี้เดี๋ยวได้ติดคอหรอกเจ้าค่ะ”ไม่ทันขาดคำซวี่ฟางจิ้นก็กระอักไอออกมายกใหญ่ จางหลินชวนซึ่งมองเขาเคี้ยวเจ้าเนื้อตากแห้งสุดโปรดตาปริบ ๆ หัวเราะร่าทันควัน“ฮ่า ฮ่า พี่ชาย ท่านหิวมากหรือ ชวนเอ๋อร์ไม่แย่งท่านหรอก ท่านหมอหลี่ห่อมาให้ตั้งเยอะแน่ะ”จางหลินจูรุดเข้าดูอาการบุรุษฝั่งตร

จางหลินจูและจางหลินชวนถูกพามาส่งที่จวนหลังเล็กท้ายสวนหลังบ้าน จางหมิ่นได้ส่งสาวรับใช้มาปรนนิบัติจางหลินจูสองนาง นามว่าลู่เสียน และ ซูลี่ซูลี่ “คุณหนูถึงแล้วเจ้าค่ะ”จางหลินจูส่งยิ้มพร้อมลูบศีรษะเจ้าตัวเล็กข้างกาย “ขอบคุณนะ”สาวใช้สองนางหน้าตาเป็นมิตรและรู้จักนอบน้อม อย่างน้อย ๆ ก็ทำให้จางหลินจูรู้สึกสบายใจไปเปลาะหนึ่งลู่เสียน “เช่นนั้นเดี๋ยวพวกบ่าวจะทำความสะอาดเรือนให้ เชิญคุณหนูและคุณชายน้อยไปนั่งพักก่อนนะเจ้าคะ”“ไม่เป็นไร ข้าอยากช่วยอีกแรง เดี๋ยวทำความสะอาดเก้าอี้โยกตรงนั้นก่อน ข้าจะให้ชวนเอ๋อร์ไปนอนพัก”“เจ้าค่ะ”พริบตาสาวใช้ทั้งสองก็ทำความสะอาดเก้าอี้โยกพร้อมโต๊ะไม้ทรงกลมจนสะอาดเอี่ยม ทำเลตรงนี้ให้ความสงบร่มเย็น สายลมยามวสันต์ พัดเอากลิ่นดอกไห่ถังกลางเรือนโชยเข้ามาแตะปลายจมูกร่างระหงยอบกายลงนั่งข้างเก้าอี้โยกซึ่งมีเจ้าตัวเล็กนั่งเอนหลังละเลงขนมในปากอยู่ด้วยท่าทีสบายใจ“ชวนเอ๋อร์ รอพี่ตรงนี้นะ ไว้ทำความสะอาดเสร็จแล้ว พี่จะพาเข้าไปด้านใน”“ขอรับพี่หญิง”“เก่งมาก”จางหลินชวนได้ยินคำชมก็ฉีกยิ้มกว

นับจากวันที่จางหลินจูได้พบกับซวี่ฟางจิ้นครั้งก่อน เวลาก็ล่วงเลยมาเป็นเดือน จางหลินจูไม่ได้พบหน้าเขาอีกเลย ความเป็นอยู่ของจางหลินจูยามนี้จะเรียกว่าดีก็ดี จะเอ่ยว่าแย่ก็ได้ครุ่นคิดพักใหญ่ขณะที่รดน้ำต้นเหมยกุ้ยฮวาอยู่ เรื่องแย่ ๆ ก็โผล่เข้ามาให้ต้องหัวเสียแต่เช้าจนได้“นังลูกเศรษฐีตกอับ วันนี้ท่านแม่อยากกินเมนูไข่จากเจ้า อ้อ...แล้วต้องไปเก็บไข่เองจากเล้าด้วยเล่า”จางหลินจูถอนหายใจ สองแม่ลูกนี่อย่างไร มักรังแกข่มเหงใช้งานนางขณะที่จางหมิ่นออกไปราชการอยู่เรื่อย“พี่หญิง บ่าวรับใช้เต็มเรือน ไยท่านต้องถ่อมาให้ข้าทำโน่นนี่อยู่เรื่อย”จางจางอิงกระทืบเท้าเร้า ๆ มือเรียวชี้หน้า “นังเด็กเหลือขอ เจ้าคิดจะมาอยู่ฟรีกินฟรีหรือไง มีที่คุ้มกะลาหัวให้เจ้าก็ดีอยู่แล้ว หัดทำงานทำการเสียบ้าง”จางหลินจูถอนหายใจ นางไม่ใช่นางเอกที่ถูกต่อว่าคำเดิมซ้ำ ๆ ก็ยังมีน้ำอดน้ำทน วันนี้ความอดกลั้นที่มีได้ขาดสะบั้นลงแล้ว “ประสาทหรือไง ข้าน่ะหรือไม่ทำงานทำการ ข้ามิได้นั่งงอมืองอเท้าผัดหน้าขาวเช่นใครบางคนเสียหน่อย พี่หญิง...ข้าว่าท่านน่าจะส่องคันฉ่องบ่อยนะเจ้าคะ บางทีท่านอาจลองพู

หนึ่งสัปดาห์ผันผ่าน จางหลินจูและสาวใช้คนสนิทก็ช่วยกันจัดแจงร้านเรียบร้อย จางหลินจูตั้งชื่อร้านว่า ฮวาลี่จูซูลี่รับหน้าที่แจกจ่ายแผ่นประกาศและสินค้าทดลองให้ผู้คนที่ผ่านไปมาหน้าร้าน แรกเริ่มผู้คนไม่เชื่อมั่นต่อผลิตภัณฑ์ของจางหลินจู ไม่ว่าซูลี่จะยื่นกระดาษแผ่นเล็กพร้อมกระปุกสินค้าทดลองไปเท่าใดก็ยังถูกผู้คนหมางเมินซูลี่เดินคอตกเข้าไปด้านในของร้านที่ยามนี้เงียบเชียบดุจป่าช้าด้วยสีหน้าผิดหวัง“คุณหนูเจ้าคะ ไม่มีใครสนใจสินค้าของเราเลย ผู้คนเอาแต่สนใจของทางร้านโน้น” ซูลี่ยู่ปากไปยังทิศของอีกร้านที่มีผู้คนหลั่งไหลเข้าไปอย่างไม่ขาดสายจางหลินจูกล่อมจางหลินชวนจนหลับไปแล้ว จึงให้ลู่เสียนรับหน้าที่ดูแลน้องชายต่อ“ไม่เป็นไร การค้าก็เช่นนี้ การสร้างความเชื่อมั่นให้แก่ลูกค้าเป็นเรื่องยากที่สุดแล้ว เจ้าเข้าไปพักเถิดข้าจะทำต่อเอง” จางหลินจูเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เพราะไม่อยากให้ต้องหดหู่กันไปมากกว่านี้ กำลังใจจึงสำคัญที่สุด“คุณหนูเจ้าคะ แต่ด้านนอกร้อนมาก ข้าทำได้เจ้าค่ะ”“ไม่เป็นไร เจ้ายืนมาครบชั่วยามแล้ว เข้าไปดื่มน้ำดื่มท่าเถิด ข้างนอกร้อนแล้ว