บทที่ 12 พานพบอีกครา

จางหลินจูตระหนก ตนเองก็ขั้นวิกฤติอีกฝ่ายก็หมดสติไปแล้ว แต่การที่นางจะเปลือยกายช่วยคนนั้นคงไม่เหมาะ หากเขาฟื้นขึ้นมาต้องเห็นหมดเปลือกเป็นแน่

ทว่าจางหลินจูไม่มีเวลาใคร่ครวญนานนัก มือเรียวดึงปลดสาหร่ายที่พันธนาการข้อเท้าของตนออก พริบตาขาก็เป็นอิสระ จากนั้นจึงแหวกว่ายเข้าใกล้ชายปริศนา

จางหลินจูสำรวจใบหน้าของเขา

อย่างกับลูกผู้ดี น่าจะไม่ใช่โจรป่า

พิจารณาไม่นานมือเรียวเลยช่วยแกะสาหร่ายออกให้เขา มนุษย์เราไม่อาจหายใจใต้น้ำได้ และตอนนี้อากาศในปอดของจางหลินจูกำลังจะหมด หากนางเอาแต่แกะมั่วซั่วเช่นนี้คงได้ตายด้วยกันทั้งคู่

จางหลินจูโผทะยานขึ้นผิวน้ำ หอบเอาอากาศเข้าปอดพะงาบ ๆ ดั่งตะพาบโผล่ศีรษะ

“ชวนเอ๋อร์!”

“ขอรับ”

“โยนเสื้อผ้ามาให้พี่”

จางหลินชวนงุนงงอีกครั้ง ในเมื่อพี่สาวไม่ให้มองแล้วเขาจะหยิบเสื้อผ้าส่งให้ได้อย่างไร

“พี่หญิง ท่านไม่ให้ข้ามองไม่ใช่หรือ”

“ไม่เป็นไรมองเลย เจ้าหยิบแล้วโยนมาให้พี่ เร็ว!”

“ขอรับ” เด็กตัวจ้อยวิ่งเตาะแตะเข้าใกล้ริมน้ำ จากนั้นก็โยนเสื้อผ้าตัวใหม่ซึ่งจางหล