บทที่ 14 ไม่ได้ล้อเล่น

อรุณรุ่งมาเยือน คนทั้งสี่จึงเร่งออกเดินทาง จินฝานรับหน้าที่เป็นสารถีจำเป็น นาน ๆ ทีนายน้อยของเขาจะมีสีหน้าแช่มชื่น ช่างเป็นโอกาสอันหาได้ยากยิ่งนัก

“คุณชาย ข้าแบ่งให้ท่าน” จางหลินจูยื่นเนื้อตากแห้งที่ท่านหมอหลี่ห่อมาให้ส่งให้กับซวี่ฟางจิ้น

เขาเหลือบมองเจ้าอาหารแห้งในมือสลับกับใบหน้าแย้มยิ้มของอีกฝ่ายก็พานใจเต้นระส่ำ เพราะอ้ำอึ้งอยู่นานจางหลินจูจึงเข้าใจผิด

จากริมฝีปากที่ยกโค้งส่งไปถึงดวงตาพลันสลดลง “คุณชาย ท่านคงไม่เคยทานของพวกนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

จางหลินจูตั้งใจจะเก็บกลับคืน ทว่ามือของเขากลับคว้าหมับแย่งไปเสียก่อน “กิน...ข้ากินได้” ซวี่ฟางจิ้นยัดเนื้อตากแห้งเข้าปากด้วยความรวดเร็ว

ม่านตากลมโตขยายกว้างเพราะตื่นตระหนก “นะ…นี่ท่านเล่นกินครั้งเดียวหมดเช่นนี้เดี๋ยวได้ติดคอหรอกเจ้าค่ะ”

ไม่ทันขาดคำซวี่ฟางจิ้นก็กระอักไอออกมายกใหญ่ จางหลินชวนซึ่งมองเขาเคี้ยวเจ้าเนื้อตากแห้งสุดโปรดตาปริบ ๆ หัวเราะร่าทันควัน

“ฮ่า ฮ่า พี่ชาย ท่านหิวมากหรือ ชวนเอ๋อร์ไม่แย่งท่านหรอก ท่านหมอหลี่ห่อมาให้ตั้งเยอะแน่ะ”

จางหลินจูรุดเข้าดูอาการบุรุษฝั่งตร