บทที่ 15 ไม่อยากสนิท

จางหลินจูและจางหลินชวนถูกเชิญเข้ามาด้านในเรือน ยามนี้จางหลินจูกำลังสบสายตากับสตรีสองนางและบุรุษวัยกลางคนอีกหนึ่ง ประเมินจากสายตาที่เมียงมองนาง สตรีทั้งสองดูไม่เป็นมิตรอย่างมาก ใบหน้าบูดบึ้งทั้งยังบอกบุญไม่รับ 

“ท่านพ่อ นี่ท่านแอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยจริงหรือเจ้าคะ” เสียงแหลมแผดขึ้นไม่สบอารมณ์

“อิงเอ๋อร์ เพ้อเจ้ออะไรของเจ้า นี่น้อง ๆ เจ้าทั้งนั้น พวกเขาเป็นหลานของข้า”

นายอำเภอจางหรือจางหมิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงหน่ายระอา ลูกสาวของเขานามว่าจางจางอิงเป็นพวกเอาแต่ใจ เพราะมารดาถือหางจนนิสัยเสีย

“หลานสาวงั้นหรือ คงไม่ใช่ลูกเฉินซีกระมัง” ฮูหยินหนิงเจินเอ่ยพลางยกพัดขึ้นโบกไปมา

“ใช่ ลูกสาวและลูกชายเฉินซี”

“หึ ตอนร่ำรวยมีเงินทองมากมายไม่เห็นจะเคยมาเหยียบที่นี่ พอตายจากก็โยนภาระมาให้เรา”

จางหลินจูนั่งเงียบกอดจางหลินชวนไว้แนบอก ดูเหมือนนางกำลังคิดผิด เพราะกำลังขุดหลุมฝังตน สองแม่ลูกชักสีหน้าพร้อมจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ ผิดกับนายอำเภอจาง ผู้มีสถานะเป็นลุงของจางหลินจูอย่างมาก เพราะจางหมิ่นเป็นนายอำเภอที่ช่างน้ำใจงาม ซ้ำยังมีใบหน้าที่ดูใจดี เรื่อ