All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ ข้าขอถีบอาจารย์ผู้ลำเอียงทิ้ง: Chapter 21 - Chapter 30

ปรมาจารย์กระบี่เยวี่ยหวาเป็นศิษย์น้องหญิงของอาจารย์ หรือก็คืออาจารย์อาของนางนั่นเองเหตุใดเมื่อครู่นางจึงคิดนอกเรื่องไปถึงอวี้หลานชิง?“ที่แท้ผู้อาวุโสซู่ซินเป็นสหายสนิทของอาจารย์อาเยวี่ยหวานี่เอง” จี้ฝูเหยาอุทานตามคำพูดของฉินเสวี่ยหรงขณะที่นางพูดถึงชื่อ ‘เยวี่ยหวา’ สายตาของผู้อาวุโสซู่ซินเหมือนกวาดผ่านนางโดยไม่ตั้งใจเหมือน เหมือนมาก!แม้สีหน้าและนิสัยดูต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่รูปลักษณ์ภายนอกราวกับถูกแกะสลักออกมาจากพิมพ์เดียวกัน“เดิมทีได้ยินว่าเจ้ารับลูกศิษย์กะทันหัน ข้ายังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว” ผู้อาวุโสซู่ซินถอนหายใจ ในน้ำเสียงราวกับมีอารมณ์ของความเสียดายและเสียใจแฝงอยู่ทันใดนั้นเอง มีแสงสีทองสายหนึ่งพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้าที่นอกสำนักแม้จะถูกกั้นโดยค่ายกลคุ้มกันสำนัก ก็ยังสามารถมองเห็นแสงสีทองที่สะดุดตาสายนั้นอย่างชัดเจนแสงสีทองมาพร้อมกับเสียงคำรามมังกร แผ่กลิ่นอายแห่งพลังอันยิ่งใหญ่ที่สามารถสยบทั่วหล้าจี้ฝูเหยาสะดุ้งด้วยความตกใจ ร่างกายโซเซไปชั่วขณะ นางหันไปทางปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ “ท่านอาจารย์?”“ไม่ต้องกลัว” ปรมาจารย์กระ

ตอนนี้ดีแล้ว ต้องเพิ่มของขวัญอีกหนึ่งส่วนกะทันหันต่อหน้าผู้คนมากมาย ของที่ธรรมดาเกินไปไม่กล้าหยิบออกมา ของที่ล้ำค่าเกินไปก็รู้สึกปวดใจดูพวกเขาทำงานสิ!เจ้าสำนักอวิ๋นไห่ถูกสายตาหลายคู่มองอย่างตำหนิโดยไม่ได้ทำอะไรผิดแต่คนที่รู้สึกอัดอั้นกว่าเขา คือปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนที่ถูกตัดหน้ากลางคันเมื่อครู่ ขณะที่เขากำลังจะก้าวขึ้นเวที เสิ่นหวยจั๋วกลับชิงกระโดดฟิ้วขึ้นเวทีก่อนเขาหนึ่งก้าวตอนนี้เสิ่นหวยจั๋วกับอวี้หลานชิงศิษย์อาจารย์คู่นี้ยืนอยู่บนเวทีแล้ว พิธีก็เตรียมพร้อมแล้ว สามารถเริ่มได้ทุกเมื่อเขาจะขึ้นไปลากพวกเขาลงมาก็คงไม่ได้กระมัง และยิ่งไม่สามารถขัดพิธีกลางคัน ลบหลู่ป้ายวิญญาณของอาจารย์ปู่เพราะเสิ่นหวยจั๋วไม่เพียงเป็นผู้อาวุโสของสำนักกระบี่เสวียนเทียน แถมยังเป็นอาจารย์อาร่วมสำนักของเขา ซึ่งมีศักดิ์สูงกว่าเขาอีก! ดังนั้นเขาไม่เพียงไม่สามารถเสียมารยาทต่อเสิ่นหวยจั๋ว ยังไม่สามารถแสดงความไม่พอใจจนผู้อื่นมองออก!“ท่านอาจารย์?” จี้ฝูเหยายืนอยู่ที่ข้างกายปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนสายตาที่มองไปทางบนเวที เปลี่ยนจากความตกใจกลายเป็นความไม่เข้าใจนางไม่เข้าใจ ทั้งที่ผู้อาวุโสเสิ่นกับอว

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจึงสามารถมอบของวิเศษที่เหมาะกับผู้ฝึกตนที่มีรากวิญญาณทองยิ่งกว่าออกไปได้อย่างไร้กังวล “นี่คือเขี้ยวเสือหนึ่งคู่กับหนังเสือของพยัคฆ์ขาวที่จำแลงกายมาจากอสูรธาตุทอง ไม่ว่าจะนำไปหลอมเป็นเครื่องราง หรือทำเป็นอาภรณ์วิเศษ ล้วนเป็นทางเลือกที่ดี”เขี้ยวเสือกับหนังเสือถูกนำออกมาจากแหวนเก็บของ ยังหลงเหลือเศษกดดันของสัตว์อสูรจำแลงกายเสี้ยวหนึ่ง พลังยุทธ์ของสัตว์อสูรตอนยังมีชีวิต สูงกว่าผู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในเหตุการณ์เมื่อของสิ่งนี้ปรากฏขึ้น ผู้คนที่รู้ความสัมพันธ์ของบรรพชนชางเหอกับสำนักกระบี่เสวียนเทียน ต่างก็อดกระดกลิ้นไม่ได้แม้แต่ของวิเศษเช่นนี้ก็นำออกมาแล้ว อีกเดี๋ยวตอนมอบของขวัญให้ศิษย์หลานและยังเป็นญาติของผู้มีพระคุณช่วยชีวิต ควรนำอะไรออกมาดี?ผู้อาวุโสชางเหอก็ไม่คิดจะมอบของที่มีมูลค่ามากเกินไปอะไรจริง ๆเมื่อครู่ตอนเห็นใบหน้าของลูกศิษย์ที่ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนรับ เขาก็คิดไว้แล้วว่าจะมอบเครื่องรางหยกที่บรรจุสัมผัสวิญญาณของตนเองไว้เสี้ยวหนึ่งให้อีกฝ่าย เมื่อเทียบกับเครื่องรางหรือโอสถลูกกลอน เขามองว่าสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการมากกว่านั้น คือการปกป้องที่เพียงพอ ไม่ว่าจะเป็

เสิ่นหวยจั๋วเปิดกล่องค่ายกล นำก้อนเมฆออกมาสองสามก้อนให้ลอยอยู่รอบกาย แล้วหยิบเบาะรองนั่งที่เหมือนในห้องฝึกตนไม่มีผิดเพี้ยนออกมามาวางบนพื้นหนึ่งผืน “อาจารย์จะให้เจ้าได้ลองสัมผัสความรู้สึกของการบำเพ็ญเพียรบนก้อนเมฆสักครั้ง”“ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน พวกเรากินผลแห่งวิถีปัญจธาตุแล้วหลอมรวมมันตอนนี้เลย”อวี้หลานชิงนำผลแห่งวิถีปัญจธาตุผลนั้นออกมา ภายใต้การเร่งเร้าของเสิ่นหวยจั๋วเมื่อเปิดกล่องหยก พลังวิญญาณทองคำที่บริสุทธิ์และเข้มข้น พวยพุ่งออกมาอย่างต่อเนื่องแม้ยังไม่ได้กิน แค่เข้าไปสูดดมใกล้ ๆ ครั้งเดียว ก็รู้สึกสดชื่นและผ่อนคลายไปทั่วร่าง“ท่านอาจารย์ ผลไม้นี่ล้ำค่าเกินไปเจ้าค่ะ” อวี้หลานชิงรู้ถึงความล้ำค่าของผลแห่งปัญจธาตุมาจากปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน เพราะของที่ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนใช้เวลาตามหาหลายสิบปีก็ยังไม่เจอในชาติที่แล้ว เกรงว่าไม่สามารถประเมินค่าด้วยหินวิญญาณอวี้หลานชิงรู้สึกเสียดายจนไม่อยากกลืนลงท้องมือที่ถือกล่องค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนจะสรรหาคำพูดแล้วถาม “รสชาติของผลไม้นี่เป็นอย่างไร เมื่อก่อนท่านอาจารย์เคยกินหรือไม่เจ้าคะ?”“เคยกิน” เสิ่นหวยจั๋วเอนกายพิงก้อนเมฆสีขาวที่อยู่ข

“ผลแห่งธรรมชาติรังสรรค์สามารถทดแทนผลแห่งวิถีปัญจธาตุได้อย่างสมบูรณ์”“เหอะ” เสิ่นหวยจั๋วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน สายตาที่มองไปทางปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน เต็มไปด้วยการถากถาง“ทั้งที่ลูกศิษย์ของข้าสามารถหลอมรวมผลไม้วิญญาณ ขัดเกลากายเต๋าวิญญาณทองออกมาได้อย่างสบาย ๆ เหตุใดต้องไปกินผลแห่งธรรมชาติรังสรรค์ให้ลำบากด้วย? นี่ไม่ใช่ของที่อะไรก็สามารถทดแทนกันได้ง่าย ๆ”คำพูดของเสิ่นหวยจั๋วราวกับมีนัยแอบแฝงสีหน้าของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนพลันแข็งทื่อทันทีผู้อาวุโสตู้ฟางถอนหายใจ “ต่างก็ทำเพื่อลูกศิษย์ทั้งนั้น เหตุใดผู้อาวุโสเสิ่นต้องบีบคั้นกันด้วย”“พอเถิด พวกเจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ข้าให้ลูกศิษย์กินผลแห่งวิถีปัญจธาตุตั้งแต่ตอนกลับมาแล้ว ตอนนี้คงใกล้จะหลอมรวมหมดแล้ว ต่อให้อยากแลก ก็ไม่มีอะไรมาแลกกับพวกเจ้าแล้ว”เสิ่นหวยจั๋วกล่างพลางหันมือกลับไปแตะบนเขตอาคมเบา ๆ ทีหนึ่ง เขตอาคมที่ปกคลุมยอดเขาชิงจู๋ก็พลันเปิดออกเป็นช่องว่าง สามารถมองเห็นอวี้หลานชิงที่กำลังนั่งขัดสมาธิ บำเพ็ญเพียรอยู่บนก้อนเมฆตรงยอดเขาพอดีไม่เจอกันครึ่งวัน เหมือนว่าระดับพลังของนางเพิ่มขึ้นอีกแล้วเห็นได้ชัดว่าเป็นผลจากผลแห่งวิถีปัญจธาตุ