All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ ข้าขอถีบอาจารย์ผู้ลำเอียงทิ้ง: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อมองไปยังจานผลไม้สีแดงสดนั้น อวี้หลานชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ท่านอาจารย์ ศิษย์ได้หลอมรวมผลแห่งวิถีปัญจธาตุแล้ว พลังยุทธ์เลื่อนขึ้นสู่ระดับสร้างฐานปราณขั้นที่หกแล้วขอรับ”“ยอดเยี่ยม!” เสิ่นหวยจั๋วตบต้นขาฉาดใหญ่ พูดด้วยน้ำเสียงเกินจริง “ศิษย์ตัวน้อยเป็นอัจฉริยะโดยแท้! ตอนเจอเจ้าครั้งแรกยังเพิ่งจะอยู่ระดับสร้างฐานปราณ ผ่านไปเพียงเจ็ดแปดวัน ตอนนี้ก็ใกล้จะแตะขอบเขตระดับสร้างฐานปราณขั้นปลายแล้ว ความก้าวหน้าเช่นนี้ มองไปทั่วทั้งโลกบำเพ็ญเพียร จะมีผู้ใดเทียบได้?”แน่นอนว่าก็ไม่ใช่จะไม่มีใครเทียบได้เลยความเร็วในการบำเพ็ญเพียรของอวี้หลานชิงนั้น นำหน้าศิษย์รุ่นเดียวกันในสำนักกระบี่เสวียนเทียนไปไกล แต่หากมองไปทั่วทั้งโลกบำเพ็ญเพียร อย่าว่าแต่ระดับสร้างฐานปราณขั้นกลางตอนอายุสิบห้าเลย คนที่บรรลุถึงระดับหลอมแก่นปราณในวัยนี้ก็มีอยู่ถมไป พุทธบุตรแห่งซีโจวผู้นั้นมิใช่บรรลุแก่นทองคำตอนอายุสิบห้า ก่อกำเนิดทารกวิญญาณตอนอายุยี่สิบหรอกหรือ?อวี้หลานชิงไม่เคยลำพองใจกับความก้าวหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของตนเอง แต่คำชมเชยที่เกินจริงของท่านอาจารย์กลับทำให้นางรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่แ

ว่ากันว่าทุกครั้งที่เปิดแดนลับ จะมีคนจำนวนไม่น้อยที่สามารถทะลวงระดับพลังได้จากข้างในชาติที่แล้วไม่ได้ไปแม้แต่ครั้งเดียว นับเป็นความเสียใจของอวี้หลานชิงมาโดยตลอดนางใช้เวลาเพียงห้าปีในการบำเพ็ญเพียรระดับหลอมปราณ จึงไม่ทันแดนลับเปิด ไม่พูดถึงก็แล้วไปแต่ต่อมา จากระดับสร้างฐานจนถึงระดับหลอมแก่นปราณ นางใช้เวลาถึงสามสิบปีเต็ม ตามหลักแล้วน่าจะทันสักครั้ง แต่กลับไม่ได้ไปแม้แต่ครั้งเดียวครั้งแรก ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับปัจจุบัน นางเพิ่งได้รับป้ายอาคมของยอดเขาหลิงเซียวที่ฉางยวนให้มา วุ่นวายอยู่ทุกวันจนหัวหมุน ไม่รู้เรื่องแดนลับเขาเสวียนทงเลยแม้แต่น้อยครั้งที่สอง ฉางยวนบอกว่าพลังยุทธ์ของนางต่ำเกินไป ไม่จำเป็นต้องเสียโอกาสเข้าแดนลับ แต่กลับไปขอสิทธิ์เข้าแดนลับเล็กจากเจ้าสำนักอวิ๋นไห่ให้ศิษย์น้องหญิงจี้ฝูเหยาครั้งที่สาม นางสมัครเข้าร่วมการประลอง และผ่านเข้ารอบยี่สิบคนสุดท้ายได้สำเร็จ เมื่อเหลืออีกสามวันสุดท้าย ศิษย์น้องหญิงมาอ้อนวอนให้นางช่วยตามหาสัตว์วิญญาณที่หายไปนางตามหาไปจนถึงภูเขาไร้ผู้คนใกล้สำนัก และบังเอิญไปติดอยู่ในค่ายกลมายาที่ถูกทิ้งร้างบนเขา หลังจากดิ้นรนอยู่สามวันจึงหลุดออก

เมื่อเข้ามาใกล้ ทุกคนจึงเพิ่งค้นพบด้วยความประหลาดใจว่า สตรีที่ถูกห้อมล้อมอยู่ตรงกลางนั้น มีพลังยุทธ์เพียงแค่ระดับหลอมปราณขั้นหนึ่งเท่านั้น!เมื่อมองดูคนทั้งสามที่อยู่ข้าง ๆ ก็พบว่ามีระดับหลอมปราณขั้นสมบูรณ์และขั้นเก้าอยู่ด้วย ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าถูกส่งมาเพื่อคุ้มครองสตรีผู้นี้อย่างแน่นอนผู้ที่มีไหวพริบดี พอจะเดาฐานะของสตรีผู้นั้นออก ก็พากันเข้าไปทักทายพูดคุย“ศิษย์น้องหญิงจี้ อาวุธวิเศษเหาะเหินและเครื่องรางเก็บของของเจ้า ล้วนเป็นของที่ทันสมัยที่สุดในร้านเซิ่งเป่าเลยนะ”“พวกเราศิษย์ชั้นนอก เกรงว่าเก็บเงินทั้งชาติก็ยังซื้อไม่ได้แม้แต่ชิ้นเดียว...”ท่ามกลางเสียงชื่นชมเหล่านั้น จี้ฝูเหยาค่อย ๆ ก้มหน้าลงเล็กน้อย เผยให้เห็นท่าทีเขินอาย “ข้าก็ไม่รู้ว่าของที่ท่านอาจารย์ให้จะล้ำค่าถึงเพียงนี้ นึกว่าแค่สวยงาม ไม่ได้มีค่าอะไร”พอพูดจบ สายตาอิจฉาของคนรอบข้างก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น“ศิษย์น้องหญิงจี้ ปรมาจารย์กระบี่ช่างตามใจเจ้าเสียจริง!”“แม้แต่ของขวัญ ก็ยังเลือกแบบที่ผู้ฝึกตนหญิงสาวชอบ เห็นได้ชัดว่าใส่ใจเป็นอย่างยิ่ง”“เจ้าจะไปฝึกฝนที่แดนลับ ปรมาจารย์กระบี่คงจะกำชับเรื่องที่ต้องระวังมากมาย

ปีก่อน ๆ ตอนที่สำนักกระบี่เสวียนเทียนเข้าร่วมการประชุมใหญ่ของสำนักเซียน ก็จะนำเรือวิญญาณสองลำนี้ออกมาใช้ เพื่อแสดงถึงความยิ่งใหญ่ของสำนัก“ศิษย์น้องหญิงอวี้ นี่คือศิษย์พี่หญิงเฝิง ศิษย์สายตรงของอาจารย์อาหลีเซียวเจินจวิน ครั้งนี้ก็จะเข้าแดนลับใหญ่เขาเสวียนทงเหมือนกับพวกเรา”“นี่คือศิษย์น้องซ่งหมินและซ่งอวี้ ศิษย์ของอาจารย์อาซั่วผิงเจินจวิน”“นี่คือศิษย์น้องหลี่ อาจารย์ของเขาคือหลินเจินเหรินผู้ดูแลยอดเขาวั่งเฉินของพวกเรา พวกเขาทั้งหมดจะเข้าไปในแดนลับเล็ก”ที่นั่งภายในเรือวิญญาณล้วนจัดเป็นแถว ฉิวเหวินซวี่จองสองแถวท้ายเรือไว้โดยตรง แล้วดึงอวี้หลานชิงมาแนะนำทีละคนเมื่อแนะนำชื่อติดต่อกันเป็นชุด ในใจของอวี้หลานชิงก็มีความคิดเพียงอย่างเดียว...คนของยอดเขาวั่งเฉินช่างเยอะเสียจริง!ใคร ๆ ก็ว่าผู้อาวุโสจวีหยางแห่งยอดเขาวั่งเฉินเป็นอาจารย์ที่ดี มีลูกศิษย์มากมาย ที่ผ่านมาอวี้หลานชิงยังไม่เคยมีความรู้สึกชัดเจน ทว่าในตอนนี้นางก็พอจะเข้าใจได้แล้วไม่ต้องพูดถึงเรื่องไกลตัว แค่สิทธิ์ราวร้อยกว่าที่ในการเข้าแดนลับเขาเสวียนทงครั้งนี้ ยอดเขาวั่งเฉินเพียงยอดเขาเดียวก็คว้าไปถึงสิบที่แล้วในจำนวนนี้เ

“เจ้าไม่ได้พูดผิด ข้าไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ ท่านอาจารย์ของข้าไม่เคยบอกข้าเลยด้วยซ้ำว่าปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเคยมา”น้ำเสียงของอวี้หลานชิงเรียบเฉยแต่จริงจังเมื่อเผชิญหน้ากับท่าที “จะเป็นไปได้อย่างไร” ของจี้ฝูเหยา นางก็เอ่ยขึ้นว่า “หลายวันก่อนหลังจากพิธีรับศิษย์สิ้นสุดลง ข้าก็กลับไปที่ยอดเขาชิงจู๋เพื่อหลอมรวมผลแห่งวิถีปัญจธาตุที่ท่านอาจารย์มอบให้ ผลไม้ที่เจ้าบอกว่าปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนต้องการแลกเปลี่ยนด้วยผลวิญญาณที่มีมูลค่าเท่ากัน ก็น่าจะเป็นผลแห่งวิถีปัญจธาตุใช่หรือไม่? นอกจากนี้แล้ว ข้าก็นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะมีอะไรที่คู่ควรให้ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนต้องมาด้วยตนเอง”“ไม่ต้องพูดถึงว่าข้าได้หลอมรวมผลวิญญาณไปในวันนั้นแล้ว ไม่มีอะไรจะไปแลกกับใครได้ ต่อให้พูดถึงเรื่องที่เจ้าเพิ่งกล่าวมา การแลกเปลี่ยนย่อมหมายถึงความเสมอภาคของทั้งสองฝ่าย ไม่ว่าจะแลกหรือไม่แลกก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลทั้งสิ้น เหตุใดเมื่อแลกเปลี่ยนไม่สำเร็จ ถึงได้กล่าวหาว่าข้าทำให้อาจารย์ของเจ้าต้องเสียหน้าต่อหน้าเหล่าผู้อาวุโสเล่า?”“ศักดิ์ศรีของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน ช่างไร้ค่าถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”จี้ฝูเหยาถูกถามจนพูดไม่อ