All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ ข้าขอถีบอาจารย์ผู้ลำเอียงทิ้ง: Chapter 41 - Chapter 50

"แล้วผู้อาวุโสของสำนักพวกเขาไม่สนใจเลยหรือ?" อวี้หลานชิงประหลาดใจเล็กน้อยตามหลักเหตุผลแล้ว สำนักทั้งสี่ร่วมแรงร่วมใจกันเพื่อเปิดแดนลับ ก็ควรจะเป็นความสัมพันธ์แบบร่วมมือกันถึงจะถูก"สนใจสิ ทำไมจะไม่สนใจล่ะ" ฉิวเหรินซวี่เบ้ปากแบบหมดคำจะพูด "พวกเขาชดเชยด้วยหินวิญญาณสองพันก้อน และบอกว่าเพียงพอที่จะต่อกระดูกซี่โครงได้ถึงห้าซี่ นับประสาอะไรกับหักไปเพียงแค่ซี่เดียว""คนของสำนักอู๋จี๋เตี้ยนบอกว่า เพราะแย่งชิงถ้ำวิมานเทพแห่งหนึ่งเพื่อทำการบำเพ็ญ พวกเขาจึงต่อสู้กัน ซึ่งเป็นความขัดแย้งตามปกติ และผู้ที่ได้รับบาดเจ็บนั้นก็มีฝีมือด้อยกว่าผู้อื่นเอง การที่พวกเขายอมชดเชยด้วยหินวิญญาณสองพันก้อนนั้น ก็นับว่ามีน้ำใจมากพอแล้ว""พูดจาโอหังเช่นนี้ แท้จริงแล้วทั้งสองสำนักมีภูมิหลังอะไรกันแน่นะ?" มีลูกศิษย์ที่มาเขาเสวียนทงเป็นครั้งแรก เอ่ยถามด้วยเสียงเบา ๆ อยู่ด้านข้าง"แต่ก่อนสำนักเทียนเยี่ยนเป็นสำนักทางเป่ยโจว ส่วนสำนักอู๋จี๋เตี้ยนเป็นสำนักทางหนานโจว ว่ากันว่าต่างก็มีอำนาจและชื่อเสียงในท้องถิ่น มีผู้เลื่อมใสศรัทธาจำนวนมาก มีรากฐานที่แข็งแกร่งมั่นคง"ฉิวเหวินซวี่พูดถึงตรงนี้ก็หยุดลงเล็กน้อย จากนั้นกล่

ครั้งนี้อวี้หลานชิงจำแนกออกแล้ว การเปลี่ยนแปลงของพลังงานนี้ มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่เข้าไปในถ้ำอสูรก่อนหน้านี้นางเริ่มเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่เรียกว่าแดนลับเขาสวียนทง น่าจะเหมือนกันกับถ้ำอสูร ไม่ใช่สถานที่จริงที่เห็นอยู่ตรงหน้า แต่เป็นอีกมิติหนึ่งที่ถูกเปิดออก และแยกตัวออกจากโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร ภาพเบื้องหน้าพลันเลือนราง เมื่อมองเห็นชัดเจนอีกครั้ง ภูเขาที่ปกคลุมด้วยหมอกหนาก็มลายหายไปแล้ว และสิ่งที่มาแทนที่ คือสายแร่โลหะที่เต็มไปด้วยความแหลมคม และพลังอันน่าเกรงขาม ตอนนี้นางน่าจะอยู่ใจกลางสายแร่แล้ว หินภูเขาโดยรอบแหลมคมราวกับคมมีด บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหารถึงสภาพแวดล้อมจะอันตรายและน่ากลัว แต่นางไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกสบายไปทั้งตัว ถึงแม้จะยังไม่ได้โคจรพลังภายใน แต่พลังวิญญาณทองคำอันเข้มข้นก็เริ่มซึมซาบเข้าสู่ร่างกายของนางอย่างต่อเนื่องแล้วอวี้หลานชิงไม่คลางแคลงแต่น้อย หากนางได้อยู่ในสายแร่โลหะนี้ตลอดหนึ่งเดือนเต็ม นางย่อมสามารถทะลวงไปถึงสร้างฐานช่วงปลายได้อย่างแน่นอน กระทั่งสร้างฐานขั้นแปด ขั้นเก้า บางทีการก้าวขึ้นไปอีกก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ไ

และเข็มทิศขนาดมหึมานี้ ก็คือ"แดนลับ"ที่แท้จริงสภาพแวดล้อมแต่ละแห่งที่พวกเขาอยู่เหมาะกับการบำเพ็ญเพียรของตนเอง ทั้งหมดล้วนเป็นแดนมายา ที่เข็มทิศสร้างขึ้นตามคุณสมบัติของตัวพวกเขาเพียงแต่บนเข็มทิศนี้มีเพียงแค่เงาร่างของผู้ฝึกตนระดับสร้างฐานเท่านั้นเมื่อเทียบกับผู้ฝึกตนระดับหลอมปราณที่เข้าเขาเสวียนทงมาก่อนพวกเขาเล็กน้อย อวี้หลานชิงก็ไม่ได้เห็นแม้แต่คนเดียวจิตวิญญาณยังคงล่องลอยขึ้นสูงอย่างควบคุมไม่ได้ เงาร่างที่อยู่ใต้เท้ากลายเป็นเล็กลงเรื่อย ๆอวี้หลานชิงเงยหน้าขึ้น"มอง"ไป เห็นเพียงไข่มุกกลมที่สว่างจ้าราวกับดวงอาทิตย์ลอยอยู่เหนือศีรษะแสงสว่างจ้าที่ปล่อยออกมาจากมันนั้น กระจายอย่างสม่ำเสมออยู่ด้านบนเข็มทิศที่อยู่ข้างล่างอวี้หลานชิงแอบรู้สึกว่า เข็มทิศนี้ที่อยู่ด้านล่าง อาจถูกกระตุ้นให้เคลื่อนไหวโดยไข่มุกที่อยู่เหนือศีรษะแสงที่อยู่ตรงหน้าสว่างจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ จนตาของอวี้หลานชิงมองเห็นเข็มทิศและเงาร่างที่อยู่ใต้เท้าได้ไม่ชัดเจนทันใดนั้น จิตวิญญาณของนางก็ถูกแรงดึงดูดขนาดมหึมาดึงเข้าไป หลังจากที่ความรู้สึกวิงเวียนถาโถมเข้ามา แสงสว่างจ้าที่อยู่ตรงหน้าก็มลายหายไป และถูกแทนที่ด้ว

ค่ายกลดึงวิญญาณ แน่นอนว่ามีจุดประสงค์เพื่อดึงวิญญาณในตอนนั้นปรมาจารย์อาวุโสต้าวเสวียนได้จัดวางค่ายกลนี้ขึ้นมา ก็เพื่อเรียกเศษเสี้ยวดวงวิญญาณลูกศิษย์ที่ดับสูญในเพลิงสวรรค์กลับคืนมา ทำให้วิญญาณของลูกศิษย์สำนักจิ่วเซียวยังคงวนเวียนอยู่ในโลกใบน้อยนี้ต่อไป เพื่อแสวงหาความหวังสุดท้ายในอนาคตแต่นึกไม่ถึงว่า หลายปีผ่านไป วิญญาณที่ถูกดึงกลับมามีแค่ชายชราเพียงผู้เดียว วิญญาณของลูกศิษย์คนอื่น ๆ ล้วนแหลกสลายไปในเพลิงสวรรค์หมดแล้ว "เฮ้อ" ชายชราถอนหายใจยาว ด้วยหัวใจที่สิ้นหวังสายตามองมายังร่างของอวี้หลานชิงที่ลอยอยู่เบื้องหน้าของตนเอง และกล่าวต่อว่า "เจ้ามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เพราะน่าจะถูกค่ายกลดึงวิญญาณในไข่มุกวิญญาณสวรรค์เม็ดนี้ดึงดูดเข้ามา" "เพียงแต่ค่ายกลดึงวิญญาณจะดึงดูดวิญญาณหลังความตายเท่านั้น แต่เจ้าบอกว่ายังมีเนื้อหนังมังสาอยู่ที่นี่ ข้าก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร" อวี้หลานชิงเข้าใจว่านี่เป็นเพราะเหตุใด นางเป็นผู้เคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง คนอื่นอาจจะมองไม่ออก แต่ค่ายกลดึงวิญญาณที่ถูกจัดวางโดยผู้ทรงพลังระดับฝ่าด่านเคราะห์ กลับสังเกตเห็นมัน หลายปีมานี้ไม่ใช่ว่าไม่ม

สำนักที่เคยทระนงองอาจ เต็มไปด้วยยอดฝีมือ กลับต้องมาถึงจุดจบเช่นนี้ เก้าพันปีต่อมา ปรมาจารย์อาวุโสผู้ซึ่งคิดว่าจะทิ้งความหวังเอาไว้ให้สำนัก กลับพบว่าทุกสิ่งสูญเปล่า ความปรารถนาสุดท้ายก็เพียงแค่ต้องการคำตอบที่รอคอยมานานถึงเก้าพันปีดท่านั้นเพื่อให้เขากับลูกศิษย์นับหมื่นในสำนักที่ตายไปอย่างไม่เป็นธรรม ได้ตายตาหลับเสียที "เจ้าค่ะ ข้ารับปาก" อวี้หลานชิงกล่าวด้วยสีหน้าแน่วแน่ เมื่อนางพูดจบ เมฆหมอกเบื้องหน้าก็เปิดทางเป็นช่องเล็ก ๆ เมฆหมอกด้านหลังได้ผลักจิตวิญญาณของนางอย่างแรง และผลักดันจิตวิญญาณของนางออกไปโดยตรง เมื่อนางมาถึงด้านนอกไข่มุกวิญญาณสวรรค์ เสียงของปรมาจารย์อาวุโสต้าวเสวียนที่ดังอยู่ข้างหู กลับดูอ่อนล้ากว่าก่อนหน้านี้มาก "สหายน้อย ถนอมตัวด้วย และอย่าลืมสัญญาที่รับปากข้าไว้" อวี้หลานชิงหันกลับมา มองไปยังไข่มุกที่ลอยอยู่เหนือเข็มทิศ และยังคงสว่างไสว ไม่ว่าเสี้ยวจิตวิญญาณของปรมาจารย์อาวุโสต้าวเสวียนจะรับรู้หรือไม่ นางยังคงคำนับอย่างเคารพ และกล่าวว่า "ขอบพระคุณอย่างยิ่งเจ้าค่ะ" หลังจากนั้นนางจึงก้มมองเข็มทิศใต้ฝ่าเท้าอีกครั้ง หาตำแหน่งทองคำ และเหาะลงไป ในขณะที่ลงไป ส