All Chapters of เกิดใหม่ครานี้ ข้าขอถีบอาจารย์ผู้ลำเอียงทิ้ง: Chapter 51 - Chapter 60

“โปรดยั้งมือก่อน!”เสียงร้องอุทานอันเล็กแหลมดังสะท้านจนอวี้หลานชิงแสบแก้วหูเสียงนั้นฟังดูคุ้นหูอยู่บ้าง ครั้นเพ่งมองให้ชัด คนที่อยู่ใต้คมกระบี่คือศิษย์สำนักอู๋จี๋เตี้ยนที่เคยมีวาสนาพบกันหน้าทางเข้าแดนลับ และถูกส่งมายังแดนมายาทองคำพร้อมกับตนเมื่อสัมผัสได้ว่าเจตนาฆ่าที่มุ่งตรงมายังตนได้คลายลงบ้างแล้ว หลิงสวินเฟิงจึงรีบยกมือทั้งสองขึ้นเพื่อแก้ต่างให้ตนเอง “เข้าใจผิดแล้ว ๆ ศิษย์น้องหญิงผู้นี้ เมื่อครู่ข้าเห็นเจ้าสลบอยู่ตรงนี้ ยาก็ตกอยู่ใกล้ ๆ เลยว่าจะช่วยป้อนยาให้เจ้าน่ะ!”สายตาของอวี้หลานชิงเลื่อนไปตกที่มือที่เขายกขึ้นขวดยาและเม็ดยาในมือที่ยกขึ้น ก็คือยาบำรุงรากฐานชั้นเลิศที่นางทำตกพื้นไปก่อนหน้านี้ไม่ผิดแน่เมื่อลองทบทวนท่าทางของอีกฝ่ายยามลมหายใจประชิด ก็แน่ใจได้ว่าตั้งใจจะป้อนยาให้ตนเองจริงแววตาปรากฏความกระอักกระอ่วนแวบหนึ่ง อวี้หลานชิงจึงชักกระบี่กลับ “ขอโทษด้วย”“ไม่เป็นไร ๆ” หลิงสวินเฟิงโบกมือ “ออกมาอยู่ข้างนอก มีความระแวดระวังไว้บ้างก็เป็นเรื่องดี”“ในเมื่อร่างกายเจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าจะไปขุดแร่ต่อ” หลิงสวินเฟิงก้มตัวหยิบจอบที่วางอยู่ข้างเท้าขึ้นมา ครุ่นคิดอยู่

อวี้หลานชิงเข้าฌานครานี้ ยาวนานถึงยี่สิบกว่าวันเต็มกระทั่งใกล้ครบกำหนดหนึ่งเดือน ที่แดนลับกำลังจะปิดตัวลง นางจึงออกจากสภาวะเข้าฌาน“อุปสรรค” ที่เหลือเพียงครึ่งก้าวก็จะเข้าสู่ขั้นสร้างฐานปราณช่วงปลาย ได้ถูกนางข้ามผ่านไปนานแล้ว มิหนำซ้ำยังก้าวล้ำไปอีกหนึ่งขั้น ขณะนี้ระดับพลังยุทธ์ได้มาถึงขั้นสร้างฐานปราณชั้นแปดแล้วเมื่อคลายค่ายกลป้องกันและค่ายกลล่องหนของเรือนเล็กที่นำมาด้วยแล้ว อวี้หลานชิงก็เก็บมันกลับเข้าสู่แหวนเก็บของเมื่อเห็นร่างที่ในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้นในสายแร่ ดวงตาของหลิงสวินเฟิงพลันสว่างวาบ รีบยิ้มร่าเข้ามาหา “ศิษย์น้องหญิง ในที่สุดก็พบเจ้าเสียที ข้านึกว่าเจ้าไม่ได้อยู่ในแดนมายาแห่งนี้ ออกไปก่อนแล้วเสียอีก”“ต้องขอบคุณศิษย์น้องหญิงที่เตือน ข้าถึงไม่ได้เสียเวลาไปกับการกระเทาะหินในช่วงเวลาที่เหลืออีก ตอนนี้ข้าก็ทะลวงผ่านขั้นสร้างฐานปราณชั้นแปดได้โดยราบรื่นแล้ว หลังออกจากแดนลับ ข้าจะเป็นเจ้าภาพจัดเลี้ยง เพื่อขอบคุณศิษย์น้องหญิงอย่างเต็มที่ หวังว่าศิษย์...”คำว่า “หวังว่าศิษย์น้องหญิงจะให้เกียรติ” พูดไปได้ครึ่งทางก็ติดอยู่ในลำคอหลิงสวินเฟิงมองดูระดับพลังยุทธ์ขั้นสร้างฐานปรา

อวี้หลานชิงหันกลับไปมองจี้ฝูเหยายังคงสวมชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อนปักลายดอกบัวเหมือนคราวก่อน ทว่าระดับพลังยุทธ์ที่เผยออกมากลับเปลี่ยนจากขั้นดึงลมปราณเข้าร่าง กลายเป็นขั้นหลอมปราณช่วงกลางแม้ระดับพลังยุทธ์นี้ จะเป็นขั้นต่ำสุดในหมู่ผู้ฝึกตนทั้งหลาย แต่ด้วยเหตุที่ว่านางเพิ่งเข้าสู่เส้นทางการฝึกตนเมื่อไม่นานมานี้เอง เวลาสั้น ๆ เพียงเดือนเศษได้ก้าวจากขั้นดึงลมปราณเข้าร่างไปสู่ขั้นหลอมปราณช่วงกลาง ความก้าวหน้าเช่นนี้ เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหันมามองด้วยสายตาใหม่เสียงเยินยอดังขึ้นต่อเนื่องไม่หยุด หากแต่ในนั้นจะมีสักกี่คำที่มาจากใจจริง และอีกกี่คำที่เกิดจากบารมีของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน ก็ไม่อาจล่วงรู้ได้อวี้หลานชิงได้ยินแว่ว ๆ มีผู้ฝึกตนสองคนที่เพิ่งบอก “ยินดีด้วย” กับจี้ฝูเหยา พอหันหลังออกไปไม่ไกลนัก ก็เริ่มสุมหัวซุบซิบกัน“รากวิญญาณไม่บริสุทธิ์คนหนึ่ง เพียงเดือนเดียวเท่านั้นก็ฝึกจากขั้นดึงลมปราณเข้าร่างไปสู่ขั้นหลอมปราณช่วงกลางได้ ก้าวข้ามไปสี่ขั้นย่อยติดต่อกัน หากเป็นรากวิญญาณสวรรค์ก็ยังพอเชื่อได้ แต่รากวิญญาณไม่บริสุทธิ์นี่นะ ฮึ ถ้าบอกว่าอาศัยความสามารถของนางเอง ข้าจะเขียนชื่อตัวเองกลับ

ก่อนที่ผู้อาวุโสจะมาถึง เจินเหรินหลายท่านของสำนักอู๋จี๋เตี้ยนยังคงสอบถามสำนักต่าง ๆ ว่ามีใครเคยพบศิษย์สองคนนั้นอีกบ้าง“สำนักอู๋จี๋เตี้ยนก็เหลือเกิน ตอนมาก็ให้คนรอ ตอนกลับก็ยังต้องรออีก ทำตัวใหญ่โตเสียจริง!”“แล้วคนเมื่อครู่นั้นก็ด้วย ท่าทีอย่างไรกัน กล้าพูดกับศิษย์น้องหญิงจี้แบบนี้ได้อย่างไร”ผู้คนที่อยู่รอบตัวจี้ฝูเหยา พากันเป็นเดือดเป็นร้อนแทนนางสายตาของอวี้หลานชิงก็จับอยู่ที่จี้ฝูเหยาเช่นกันนางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ในแดนลับ ตอนที่ขัดขวางจี้ฝูเหยาไม่ให้ใช้ค่ายกลเข็มทิศสอดส่องเข้าไปยังแดนลับใหญ่ ข้างกายจี้ฝูเหยามีผู้ติดตามอยู่หลายคนนอกจากลูกศิษย์ชั้นนอกสามคนของยอดเขาหลิงเซียวที่ยังยืนเคียงข้างจี้ฝูเหยาแล้ว ยังมีผู้ฝึกตนตัวสูงคนหนึ่งตัวเตี้ยคนหนึ่ง ทั้งสองแต่งกายหรูหรา สีหน้าหยิ่งยโส สองคนนั้นน่าจะเป็นเฉินถงและหนานกงที่สำนักอู๋จี๋เตี้ยนกำลังตามหาในตอนนั้นแดนลับเพิ่งเปิดได้ไม่ถึงห้าวัน ระดับพลังยุทธ์ของจี้ฝูเหยายังคงหยุดอยู่ที่ขั้นดึงลมปราณเข้าร่างสัญชาตญาณบอกนางว่า จี้ฝูเหยาดูไม่ชอบมาพากลแต่ ณ เวลานั้นนางไม่อาจบอกได้ว่า ไม่ชอบมาพากลตรงไหนกันแน่“อาจารย์อาอวี้”เมื

ทั้งสองคนนี้อวี้หลานชิงไม่รู้จักเลย พียงเลือกคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดเท่านั้นขณะที่นางยื่นมือช่วยเหลือศิษย์ร่วมสำนักใกล้ตัวต้านแรงกดดัน ทางด้านนั้น ลั่วอู๋ซางก็ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าพวกจี้ฝูเหยาทั้งสี่แล้วมองปราดเดียวก็รู้ว่า จี้ฝูเหยาต่างหากที่เป็นผู้ตัดสินใจได้ในบรรดาทั้งสี่คนและไม่สนใจว่าคนอื่นจะกล่าวว่าเขารังแกคนอ่อนแอกว่า สายตาจ้องเขม็งไปที่จี้ฝูเหยา มองจากที่สูงลงมาอย่างดูถูก ก่อนเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “พูดมา หลังจากเจ้าพบเฉินถงแล้วไปที่ไหน แยกจากกันเมื่อใด หลังจากนั้นเจ้าพบเขาอีกหรือไม่?”ใบหน้าจี้ฝูเหยาซีดเผือดภายใต้สายตาอำมหิตของยอดฝีมือระดับเทพจุติ นางตัวสั่นระริก จนไม่อาจเอ่ยวาจาใดออกมาแต่หาใช่เพราะแรงกดดันไม่ นางมีของวิเศษที่ท่านอาจารย์มอบไว้ติดตัว จึงไม่รู้สึกถึงแรงกดดันของลั่วอู๋ซางที่ปกคลุมเหนือหัวของเหล่าศิษย์สำนักกระบี่เสวียนเทียนเพียงแต่นางมีระดับพลังยุทธ์เพียงขั้นหลอมปราณช่วงกลางเท่านั้น การถูกยอดฝีมือระดับเทพจุติจ้องด้วยสายตาอำมหิต ความกดดันเช่นนี้เพียงพอจะทำลายแนวป้องกันในจิตใจของนางได้นางหลับตาลงเบา ๆ กำยันต์หยกที่ท่านอาจารย์มอบให้ตนเอง สัมผัสถึงความอบอุ่นจา