Semua Bab เกิดใหม่ครานี้ ข้าขอถีบอาจารย์ผู้ลำเอียงทิ้ง: Bab 61 - Bab 70

ต่อหน้าธารกำนัล เขานั่งลงบนเก้าอี้เมฆาตัวหนึ่งในนั้นอย่างไม่ลังเลจากนั้นก็ผลักเก้าอี้อีกตัวไปข้างหน้า โอบล้อมด้วยสายลมบริสุทธิ์ ส่งตรงไปยังด้านหลังของลั่วอู๋ซางศิษย์จากสี่สำนักที่อยู่ด้านล่าง ต่างก็มองจนตะลึงงันผู้อาวุโสแห่งสำนักกระบี่เสวียนเทียนท่านนี้ กำลังคิดจะทำสิ่งใดกัน?นี่มันยามใดแล้ว ยังจะมีกะจิตกะใจนั่งลงสนทนากันอีก!เหล่าศิษย์สำนักกระบี่เสวียนเทียน ยิ่งร้อนใจหนัก พวกเขาไม่อาจเข้าใจได้เลยว่าผู้อาวุโสเสิ่นคิดจะงัดกลอุบายอันใดออกมาเกรงว่าการกระทำของผู้อาวุโสเสิ่นอาจยิ่งยั่วโทสะลั่วอู๋ซาง ทำให้ทุกคนต้องพลอยรับเคราะห์หนักหนาสาหัสกว่าเดิมท่ามกลางแววตาสงสัยของผู้คนมากมาย เสิ่นหวยจั๋วเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวกับลั่วอู๋ซางว่า “สหายโปรดนั่ง เรื่องราวในวันนี้ ข้าพอจะเข้าใจคร่าว ๆ แล้ว ข้ามิได้โน้มน้าวให้ท่านคลายโทสะ เพียงแต่อยากพูดคุยด้วยเหตุผลกับท่านเท่านั้น”เขาไม่เคยคิดจะประมือกับลั่วอู๋ซางเลยสักครั้ง เสิ่นหวยจั๋วผู้นี้ เป็นคนที่ยึดถือเหตุผลเสมอมาเป็นครั้งแรกที่ลั่วอู๋ซางต้องเผชิญกับคนที่เล่นนอกกติกาเช่นนี้อย่างไรเสียสองสำนักก็ยังคงมีความสัมพันธ์อันดีงามอยู่ อีกทั้ง

“ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนหรือ?” สำนักอู๋จี๋เตี้ยนมีต้นกำเนิดจากหนานโจว เพิ่งย้ายมาตั้งที่ตงโจวได้ไม่ถึงสิบปีเท่านั้นลั่วอู๋ซางไม่รู้จักเสิ่นหวยจั๋ว และไม่รู้จักปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเช่นกันทว่าจากวิชากระบี่อันเฉียบคม ก็สามารถตัดสินฐานะของอีกฝ่ายได้ ในใจพลันหนักอึ้งลงทันที“หรือว่าปรมาจารย์กระบี่คิดจะปล่อยปละและปกป้องศิษย์ของตนเอง?”ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนขมวดคิ้ว ก้าวไปยืนบังจี้ฝูเหยาไว้ด้านหลัง จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “สิ่งที่ผู้อาวุโสลั่วต้องการ ก็เพียงค้นหาสาเหตุที่ศิษย์ของท่านหายตัวไปเท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องกดดันฝูเหยาอีก”“หรือว่าปรมาจารย์กระบี่ยังมีวิธีอื่นอีกหรือ?” ลั่วอู๋ซางจ้องเขม็งมองปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนอย่างไม่วางตา“ขอเจรจาเป็นการส่วนตัว” ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนยกมือสะบัด ปราณกระบี่ไร้รูปพลันห่อหุ้มคนทั้งสองเอาไว้ครู่หนึ่งให้หลังปราณกระบี่ก็สลายไป ลั่วอู๋ซางมีสีหน้าอึมครึม ก่อนจะพยักหน้าอย่างฝืนใจต่อมา ทุกคนก็เห็นปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเรียกลูกศิษย์ชั้นนอกจากยอดเขาหลิงเซียวคนหนึ่งซึ่งติดตามอยู่ข้างกายจี้ฝูเหยาให้ก้าวออกมาจากนั้นก็นำโอสถเม็ดหนึ่งออกมา ส่งเ

ท่านอาจารย์ถึงกับรอบรู้แม้แต่เคล็ดวิชาที่หายากเช่นนี้!!“คงมิอาจเรียกได้ว่ารอบรู้ เพียงแต่ข้าเคยได้ฟังปรมาจารย์พุทธศาสนาหลายท่านท่องพระสูตร จึงพอรู้เพียงผิวเผิน” เสิ่นหวยจั๋วยิ้มอย่างถ่อมตัวเฒ่าหัวโล้นพวกนั้นถูกจับมาท่องพระสูตรต่อหน้าเขาหลายร้อยปี บทที่ท่องมากที่สุดก็คือ “คาถามหายาน” นี้เอง เขาฟังจนหูด้านแล้ว แม้มิได้ตั้งใจจดจำ แต่ท่องกลับด้านยังได้เลยคาถามหายานที่ไม่มีประโยชน์ต่อเขามากนัก บัดนี้กลับมีคุณแก่ศิษย์น้อย ก็ถือว่าเฒ่าหัวโล้นพวกนั้นพอได้มีคุณงามความดีอยู่บ้าง“เอาล่ะศิษย์เอ๋ย นั่งให้มั่น เราจะออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้!”“ท่านอาจารย์ เราจะไปที่ใดกันหรือ?”อวี้หลานชิงเห็นท่านอาจารย์เรียกเรือวิเศษออกมา นึกว่าจะมุ่งหน้าไปยังที่อื่น ทว่ากลับเห็นท่านอาจารย์เอนกายไปด้านหลัง พลางเอ่ยอย่างสบายอารมณ์ว่า “ก็ต้องกลับสำนักอยู่แล้วสิ”ระหว่างที่เอ่ย เรือวิเศษก็ไล่ทันเรือวิญญาณที่ออกเดินทางไปก่อนหน้านี้ และเพียงพริบตาเดียว ก็ทิ้งห่างเรือวิญญาณไว้เบื้องหลังเมื่อเห็นศิษย์มีสีหน้าตกตะลึง เสิ่นหวยจั๋วก็ลูบคางกล่าวว่า “ศิษย์เอ๋ย เจ้าคิดว่าเรือวิเศษของเรานี้บินได้เร็วกว่า ทั้งยังนั่งเพล

อาศัยบทสวดที่ช่วยให้จิตใจสงบ นางจึงเข้าฌานได้อย่างรวดเร็วแม้การเดินพลังภายในเพื่อดูดซับพลังวิญญาณดำเนินไปอย่างปกติ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดระดับพลังยุทธ์ของนางกลับเหมือนติดขัด ไม่ขยับแม้แต่น้อย หลายวันผ่านไปก็ยังไม่ก้าวหน้าเลยอวี้หลานชิงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆตามเหตุผลแล้ว นางเคยฝึกจนถึงขั้นแก่นปราณมาแล้วหนึ่งครั้ง การฝึกซ้ำอีกครั้งไม่น่าจะมีอุปสรรคใด ๆแต่นางกัดฟันพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า ระดับพลังยุทธ์ของนางก็ยังหยุดนิ่งไม่ก้าวหน้า สุดท้ายจึงจำต้องออกฌานมาก่อน ถือกระบี่ยาวตรงไปยังยอดเขาวั่นเจี้ยนนอกจากยอดเขาหลักแล้ว ที่นี่เป็นเพียงยอดเขาวิญญาณแห่งเดียวในสำนักที่ไม่มีผู้ดูแลที่อาศัยอยู่บนนั้น หาใช่ผู้ฝึกตนของสำนักกระบี่เสวียนเทียน หากแต่เป็นกระบี่วิญญาณภายในสำนักที่ไร้เจ้าของ รวมทั้งค่ายกลกระบี่ปกคลุมอยู่ทั่วทั้งเขาทั้งยอดเขาเต็มไปด้วยปราณกระบี่แหลมคม ทว่าปกติกลับมีผู้มาน้อยมาก โดยทั่วไปมักมีเพียงลูกศิษย์บางคนที่มาท้าทายค่ายกลกระบี่ตรงเชิงเขาเท่านั้นอวี้หลานชิงปีนขึ้นไปตามเส้นทางภูเขา ไม่หยุดพักกลางทาง จนถึงบริเวณกึ่งกลางเขา จึงเลือกค่ายกลกระบี่ที่มีนามว่า “บงกชชาด” ก่อนจะหายวับ

และค่ายกลกระบี่ทั้งสามที่อวี้หลานชิงฝ่าผ่านไปเมื่อไม่นานนี้ นับเป็นส่วนน้อยที่ถูกสร้างขึ้นโดยผู้ฝึกกระบี่หญิงในชาติก่อน นางไม่เคยเข้าไปในค่ายกลกระบี่เหล่านี้ เพราะปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเคยกล่าวไว้ว่า “สตรีมีพลังอันนุ่มนวล วิชากระบี่จึงขาดความดุดันคมกริบ ถือเป็นข้อห้ามสำคัญยามต่อสู้ ไม่จำเป็นต้องฝึกฝน”ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนคือมือกระบี่อันดับหนึ่งแห่งตงโจว อวี้หลานชิงเคยยึดถือคำพูดของเขาเสมือนเป็นสัจธรรม แต่บัดนี้ลองมองย้อนกลับไปอีกครั้ง...สิ่งที่เขาพูดมามันมีแต่คำเหลวไหลอะไรกัน?เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง เอาแค่ปรมาจารย์กระบี่เยวี่ยหวาผู้เคยร่วมต่อสู้กับปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนที่หุบเหวมาร และพลีชีพอย่างน่าเศร้าเพื่อปกป้องแดนบำเพ็ญเพียรทั้งสองเป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน หากแต่วิชากระบี่ของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเหนือกว่าปรมาจารย์กระบี่เยวี่ยหวามากจริง ๆ แล้วเหตุใดตำแหน่งเจ้าสำนักกระบี่เสวียนเทียนจึงตกเป็นของเยวี่ยหวา ไม่ใช่เขาเล่า?หึ ๆอคติที่ไม่มีมูลเหตุเช่นนี้ ก็เป็นเพียงผ้าปิดบังความละอายของตนเองเท่านั้น!กลับมาที่ “บงกชชาด” “หิมะวสันต์” และ “สุคนธ์ยะเยือก” ค่ายกลกระบี่ทั้งสามนี้ ล