“แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลามากเกินไป เพียงแค่สิ่งของนอกกายเท่านั้น ศิษย์น้อยเจ้าจัดการไปอย่างไม่ต้องใส่ใจมากนักก็พอ”“ศิษย์ทราบแล้วเจ้าค่ะ” อวี้หลานชิงพยักหน้ารับคำทว่าแต่ไรมา ในใจของนางก็ไม่เคยมีคำว่า ‘ไม่ใส่ใจ’ สามคำนั้นออกจากสวนไผ่เขียวและกลับไปทายาที่เรือนเล็กของตนเสร็จ นางลังเลอยู่หน้าห้องฝึกตนเพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็เหยียบขึ้นกระบี่ยาวอีกครั้ง มุ่งหน้าเหาะไปที่เนินเขาของยอดเขาหลักเมื่อเห็นเงาร่างของศิษย์เหาะจากไป เสิ่นหวยจั๋วก็เก็บจิตสัมผัสกลับมาลูบคางอย่างพึงพอใจ ในใจคิดว่า ยังคงเป็นเขาที่มีวิธี!ครานี้ ในที่สุดความสนใจของศิษย์น้อยก็ย้ายไปจากการฝึกฝนได้เล็กน้อยเสียทีอย่าคิดว่าเขามองไม่ออก แม้ศิษย์น้อยจะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักทุกวัน แต่ระดับพลังยุทธ์มิได้เพิ่มขึ้นแม้แต่น้อยมาช่วงเวลาหนึ่งแล้ว เห็นได้ชัดว่าด้านสภาพจิตใจเกิดปัญหาเขาค้นพบนานแล้วว่า นิสัยของศิษย์น้อยค่อนข้างหัวรั้นอยู่หน่อยแข็งเกินย่อมหักง่าย หากทำการฝึกฝนอย่างหนักเช่นนี้ต่อไปมิใช่เรื่องดีเลยมิสู้เปลี่ยนความสนใจ บางทีอาจพบความเพลิดเพลินได้จากเรื่องอื่น?ต่อให้ไม่ได้ อย่างน้อยก็สามารถทำให้สภาวะที่ตึงเค
Read more
LOGIN
