All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 121 - Chapter 130

หลังเรื่องราชโองการสมรสแพร่กระจายออกไป จวนตระกูลซุนยังคงเงียบสงบ แตกต่างจากความวุ่นวายภายนอก กำแพงหินแกรนิตสีเทาเข้มที่โอบล้อมจวนรองเสนาบดีนี้ไว้เปรียบเสมือนเกราะป้องกัน ที่นี่ไม่มีเสียงฮือฮา ไม่มีบ่าวไพร่ที่วิ่งวุ่นด้วยความแตกตื่น มีเพียงเสียงใบไผ่เสียดสีกันเบาๆ และกลิ่นธูปหอมชั้นดีที่ลอยเอื่อยออกมาจากเรือนด้านใน ทั้งสง่างามเรียบง่าย สมเป็นเคหะสถานของตระกูลซุนผู้ทรงปัญญายามบ่าย ซุนจิ่งอี้กำลังนั่งสนทนากับบิดาอย่างสงบในห้องหนังสือ“ราชโองการสมรสระหว่างหวงเชียนเล่อกับกัวรั่วชิง คงทำให้ชิงผิงโหวสุขเกษมเปรมปรี มีหน้ามีตาอย่างยิ่งเลยสินะ” ซุนต้าเหรินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เจือความรู้สึกเย้ยหยันอยู่ลางๆ “เจ้ากับคุณหนูผู้นั้นก็เข้ากันได้ดีแท้ๆ ช่างน่าเสียดาย”ซุนจิ่งอี้ไม่ได้อินังขังขอบอยู่แล้ว จึงกล่าวเรียบๆ “ไม่ว่าตระกูลใดได้เขยอย่างหวงเชียนเล่อ ก็ต้องรู้สึกยินดีเป็นธรรมดา”พอเห็นบุตรชายยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างเนิบนาบ สีหน้าเรียบเฉยเสียจนไม่อาจคาดเดาความรู้สึกได้ ซุนต้าเหรินก็รู้สึกแปลกใจอยู่มาก “อาอี้ ทำไม

ในที่สุดก็ถึงวันวิวาห์ บรรยากาศยามเช้าที่จวนชิงผิงโหวในวันนี้เป็นไปอย่างคึกคัก แต่เปี่ยมด้วยความสง่างามตามแบบฉบับตระกูลขุนนางเก่าแก่ ผ้าสีแดงสดและโคมไฟมงคลถูกประดับประดาไปทั่วทุกซอกมุมของจวน กลิ่นธูปหอมชั้นดีลอยอบอวล บ่าวไพร่เดินกันอย่างเป็นระเบียบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มภายใต้การควบคุมของเฉินเหยียนเฟยที่ดูแลความเรียบร้อยให้สมเกียรติที่สุดที่เรือนกุ้ยฮวา ภายในห้องอบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้และเครื่องหอม กัวรั่วชิงงดงามดุจเทพธิดาในชุดเจ้าสาวสีแดงเพลิง ปักประดับด้วยด้ายทองคำเป็นลายหงส์คู่เคียงมังกร เครื่องประดับหยกห้อยระย้าตามพิธีศักดิ์สิทธิ์ ใบหน้าของนางถูกบดบังไว้ด้วยผ้าคลุมเจ้าสาวสีแดงปักลายมงคลอย่างประณีตเฉินเหยียนเฟยมองกัวรั่วชิงด้วยความปลื้มปีติท่วมท้น เพราะครานี้นางจะได้แต่งออกไปอย่างมีเกียรติมีศักดิ์ศรี ไม่ใช่แต่งเพราะสถานการณ์บังคับเหมือนครั้งก่อน นางหวังว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นครั้งที่มีความสุขที่สุด และเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของบุตรสาวคนนี้“ชิงเอ๋อร์ลูกแม่ช่างงดงามยิ่งนัก ขอให้ชีวิตสมรสของเจ้ามีแต่ความราบรื่น สามีที่รักใคร่ และมีเกียรต

ครั้นเห็นนางสงบลงแล้ว เขาก็เคลื่อนกายขึ้นทาบทับ พลางยกตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วค่อยๆ สอดแทรกตัวตนของเขาเข้าไปในร่องสวาทของนางอย่างช้าๆกัวรั่วชิงนิ่วหน้าเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวด นางกัดริมฝีปากแน่นจนซีดเผือด “อูย... เจ็บ...” นางกระซิบเสียงสั่นเครือหวงเซียนเล่อหยุดชะงักทันที เขาก้มลงมองใบหน้าของนาง แล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยริมฝีปากของนางอย่างอ่อนโยน เพื่อให้นางหายเกร็ง“อดทนหน่อยนะชิงเอ๋อร์... ข้าจะไปอย่างช้าๆ” เขากระซิบปลอบโยน ก่อนขยับกายเข้าออกอีกครั้งอย่างแผ่วเบาเพื่อให้นางปรับตัวได้ เขาก้มลงจุมพิตซอกคอและลาดไหล่ ไล่ลงมาจนถึงปทุมถันคู่งาม เขาดูดดึงขบกัดเบาๆ บนยอดสีชมพูจนนางสะท้าน ขณะที่ขยับสะโพกส่งลำเอ็นเข้าไปในร่องสวาทพร้อมกันแรงเสียดทานที่เกิดขึ้นทำให้กัวรั่วชิงต้องจิกเล็บลงบนหลังของเขาแน่น หวงเซียนเล่อสอดแก่นกายเข้าลึกขึ้นเรื่อยๆ จนสุดลำ เมื่อฝากฝังตัวตนใหญ่ยาวนั้นเข้าไปจนหมดแล้ว เขาจึงค่อยๆ โอบกอดร่างระหงที่สั่นระริกเอาไว้แน่นและพึมพำกับนางว่า “ชิงเอ๋อร์ เจ้าอดทนได้ดีมาก”ดวงตาของกัวรั่วชิงเปียกชื้นด

หวงเชียนเล่อรู้ว่านางกังวลอะไร แต่นี่คือจวนแม่ทัพในเมืองหลวง คนที่ใหญ่ที่สุดที่นี่คือเขา เรื่องธรรมเนียมหยุมหยิม หากเขาเห็นว่าไม่ควรใส่ใจ ก็คือไม่จำเป็นต้องเคร่งครัด“ชิงเอ๋อร์... ไม่ต้องคิดมาก ยอมให้ข้ารักเจ้าอีกก็พอ” เขาคำรามเสียงต่ำ พลางใช้ลิ้นไล้เลียยอดถันสีชมพูที่ตั้งชันอยู่บนเนินอกอิ่มอย่างยั่วยวน เขาดูดดึงอย่างรุนแรงจนกัวรั่วชิงส่งเสียงครางหวานซ่านออกมาชายหนุ่มที่ถูกความต้องการกัดกินไม่คิดจะรอนาน เขาจัดท่าทางให้นางอ้าขาออกเล็กน้อย ก่อนจะกดแก่นกายใหญ่โตอันแข็งขืนเข้าสู่ช่องทางรักที่เพิ่งถูกใช้งานไปเมื่อคืนอย่างช้าๆ การรุกรานที่ช้าแต่หนักแน่น ทำให้กัวรั่วชิงต้องจิกผ้าปูเตียงด้วยความเสียวซ่านที่รุนแรงกว่าครั้งแรก“อ๊ะ... ท่านพี่... มัน... มันแน่น” นางกระซิบเสียงสั่น“มันควรเป็นเช่นนี้” หวงเชียนเล่อยิ้มกริ่มอย่างสมใจ แล้วเริ่มขยับสะโพกในจังหวะที่รุนแรงและเร่าร้อนมากขึ้น แก่นกายแกร่งเข้าลึกสุดลำทุกจังหวะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้องหอ บ่งบอกถึงความหลงใหลอย่างเต็มที่“อ๊า... ท่าน

หูจวี๋เผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่หา “ได้ ข้าจะทำให้เจ้ารู้ซึ้ง” เขาค่อยๆ โน้มใบหน้าลง บรรจงจุมพิตที่ริมฝีปากของกัวลี่ลี่อย่างอ่อนโยน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบที่ดูดดื่มและร้อนแรงตามความรู้สึกที่ได้ยินมาจากห้องหอ ใช้ความชำนาญที่สั่งสมมาเพื่อปลุกเร้าความรู้สึกที่ซ่อนเร้นของนาง มือของเขากอดประคองเอวบางไว้แน่น แต่ไม่ได้ล่วงเกินไปมากกว่านั้นกัวลี่ลี่ส่งเสียงครางเบาๆ ในลำคออย่างห้ามไม่อยู่ นางสับสนกับความรู้สึกที่ไม่เคยเจอมาก่อน แต่ความรู้สึกที่ก่อตัวนี้ทำให้นางร้อนรุ่ม และรู้สึกดีมากจนต้องตอบสนองหูจวี๋หูจวี๋รับรู้ถึงการตอบสนองที่ไร้เดียงสาของกัวลี่ลี่ เขาหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ ลิ้นของเขา ลาดเลียริมฝีปากนุ่มอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน เพิ่มความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามความตื่นเต้นที่ก่อตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งโอบประคองเอวบางไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็เลื่อนไปเชยคางมนของนาง ให้แหงนเงยรับจูบของเขาอย่างเต็มที่กัวลี่ลี่รู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟวาบหวามพุ่งขึ้นจากปลายเท้าไปสู่ศีรษะ ตัวอ่อนยวบยาบจนต้องเกาะบ่าแข็งแรงของหูจวี๋ไว้แน่น นางแทบไม่เหลือสติที่จ