All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 141 - Chapter 150

ในที่สุด วันแรมสิบสี่ค่ำที่ถูกกำหนดก็มาถึง เป็นฤกษ์ที่ไม่ได้ดีเลิศ แต่ก็ถือเป็นฤกษ์มงคลสำหรับการรับสมาชิกใหม่เข้าจวน ตามที่จิ้งกั๋วกงต้องการซูหมิ่นจูถูกส่งตัวมาที่จวนจิ้งกั๋วกงในฐานะอนุภรรยาอย่างเงียบเชียบผ่านประตูหลังของจวนตามธรรมเนียม เพราะมีเพียงภรรยาเอกเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าทางประตูใหญ่ แต่ถึงอย่างไรตระกูลซูที่มั่งคั่งก็เตรียมสินเดิมมากมาย และสาวใช้สองสามคนมาด้วย จึงทำให้ไม่รู้สึกอับอายจนเกินไปครั้นผ่านเข้ามาถึงลานทางด้านหลัง ก็มีสาวใช้รุ่นใหญ่คนหนึ่งมารอต้อนรับตามธรรมเนียม และนำทางไปยังเรือนพักที่จัดเตรียมไว้สำหรับอนุของซื่อจื่อ แน่นอนว่าเรือนพักแห่งนี้เล็กกว่าเรือนของนางที่ตระกูลซูลิบลับ แต่ด้วยความรู้สึกที่มีต่อหวงเชียนเล่อทำให้นางกล้ำกลืนความรู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมลงไปซูหมิ่นจูในชุดแต่งงานแบบเรียบง่ายนั่งรอหวงเชียนเล่อ ในห้องหอที่เงียบงัน ไม่มีเสียงดนตรี ไม่มีงานเลี้ยง และพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน มีเพียงแสงเทียนส่องสว่างอย่างรำไรที่พอจะทำให้ห้องหอดูอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย นางนั่งอยู่บนเตียงโดยมีผ้าคลุมหน้าสีแดงปิดบังใบหน้าที่แต่งแต้มมาอย่างดีเอาไว้ พร้อมกับความหวังว่าเขาจะเห็น

กัวรั่วชิงโอบกอดแผ่นหลังที่แข็งแกร่งของสามีไว้แน่น นางจิกเล็บลงบนผิวหนังเขาเล็กน้อยเพื่อระบายความปรารถนาที่พุ่งพล่าน นางรับรู้ถึงความหนักแน่นและเร่าร้อนของหวงเชียนเล่อ และการตอบรับของร่างกายนางก็เป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด“เชียนเล่อ...” นางเรียกเขาเสียงแผ่วหวาน ดวงตาพร่ามัวไปด้วยไฟพิศวาทและความรัก “ข้า... ข้าต้องการท่าน”คำสารภาพที่ออกมาจากใจจริงทำให้หวงเชียนเล่อหัวใจเต้นแรง เขาก้มลงจูบนางอย่างเร่าร้อนและดูดดื่ม เพื่อเป็นการตอบรับคำขอแสนหวานของภรรยา เขาเร่งจังหวะให้เร็วและหนักหน่วงขึ้น โดยยังคงเฝ้ามองดวงหน้าแดงเรื่อของกัวรั่วชิง เพื่อให้แน่ใจว่านางกำลังได้รับความสุขอย่างเต็มที่กัวรั่วชิงเชิดหน้าขึ้นรับสัมผัส นางรู้ดีว่าสามีกำลังถ่ายทอดความรักลึกซึ้งให้แก่นางผ่านร่างกายนี้ แม้ว่าวันนี้จะมีสตรีคนอื่นเข้ามาในจวน แต่นางก็ยังคงเป็นผู้เดียวที่เขามาหา เป็นผู้เดียวที่เขามอบหัวใจให้ และเป็นผู้เดียวที่เขามอบกายให้ด้วยความรักเยี่ยงนี้ทุกสัมผัสของหวงเชียนเล่อ สื่อสารออกมาเป็นถ้อยคำได้ว่า ‘เจ้าคือของข้า เจ้าคือภรรยา เจ้าคือทุกสิ่งทุกอย่างของข้า’เขาพลันพลิกร่างของนางขึ้นมาอยู่บนกายแกร่ง โดยม

เวลาได้ร่วงเลยจากปลายฤดูเหมันต์เข้าสู่ต้นฤดูวสันต์ อากาศที่เคยหนาวเหน็บเริ่มอบอุ่นขึ้น กิ่งก้านที่เคยเปลือยเปล่าของต้นไม้ในจวนจิ้งกั๋วกงเริ่มมียอดอ่อนสีเขียวผลิบานออกมา ส่งสัญญาณแห่งการเริ่มต้นใหม่พร้อมกันนั้น ข่าวคราวความเคลื่อนไหวจากเมืองหลวงก็เป็นที่กล่าวขวัญถึงในวงกว้าง และก่อให้เกิดกระแสวิจารณ์อย่างหนาหู เว่ยอ๋อง มู่หย่งฉี เจ้าครองแคว้นบรรณาการเหนือเขตแดนฝั่งตะวันตก ผู้ซึ่งรั้งรออยู่ในเมืองหลวงเพื่อจัดการภารกิจสำคัญ ได้เข้าพิธีวิวาห์อย่างเป็นทางการกับเหยาหลิงเจิน บุตรีของเจิ้นหนิงโหวเป็นที่เรียบร้อยแล้วแม้จะเป็นที่รู้กันว่าพระชายาเว่ยอ๋องผู้นี้มีสติปัญญาไม่สมบูรณ์ แต่การวิวาห์ก็ดำเนินไปอย่างยิ่งใหญ่ บัดนี้มีกระแสเล่าลือว่า เว่ยอ๋องจะนำพระชายาเดินทางกลับมายังฉางหยางในไม่ช้า การกลับมาของคู่สามีภรรยาที่แปลกประหลาดนี้ จึงเป็นเหตุการณ์สำคัญที่ผู้คนและขุนนางในดินแดนแห่งนี้ต่างจับตามองและเตรียมพร้อมต้อนรับด้วยความสงสัยเคลือบแคลงอย่างยิ่งต่างจากกัวรั่วชิงเมื่อรู้ข่าว นางกลับรู้สึกยินดีที่สหายในวัยเด็กของนางได้รับเกียรติยศสูงส่ง เพราะต่อให้ผู้อื่นจะดูแคลนนางว่าเป็นเพียงคนเขลา แต่ในสายต

หวงเชียนเล่อออกจากห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาเคร่งเครียดจนน่ากลัว แม้จะยังค้างคาและรู้สึกหงุดหงิดไม่สบอารมณ์กับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สัญชาตญาณของแม่ทัพบอกให้เขารีบไปศูนย์บัญชาการกองทัพ เพื่อจัดการงานสำคัญให้เสร็จสิ้นก่อนจะคิดเรื่องส่วนตัวตลอดทั้งวัน เขาพยายามทบทวน ลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนตั้งแต่ต้นจนจบ ก็พบว่าสิ่งเดียวที่ผิดไปจากทุกครั้งคือเครื่องหอมแม้จะดูเหมือนเดิม แต่ก็มีกลิ่นที่ผิดเพี้ยนผสมอยู่‘นางใช้กำยานปลุกกำหนัดกับข้า?’ไม่ใช่! หากเป็นกำยานกระตุ้นกำหนัด กลิ่นจะหอมเอียนกว่านี้ เขาต้องรู้ตัวตั้งแต่แรกแน่ แต่เพราะกลิ่นนี้คล้ายกลิ่นที่ใช้ในห้องหนังสือเป็นประจำ ทำให้กว่าจะรู้ตัวร่างกายก็ร้อนรุ่มไปหมดแล้ว เขาถึงได้เสียท่าให้กับซูหมิ่นจูทว่าเขาร่วมหอกับนางจริง ๆ หรือ เพราะความทรงจำส่วนนี้ไม่มีเหลืออยู่เลย แต่ปัญหาก็คือร่องรอยการเสียพรหมจรรย์ที่ปรากฏอยู่...ความรู้สึกผิดต่อกัวรั่วชิงย่อมมีอยู่ แต่สิ่งที่เข้าครอบงำจิตใจของหวงเชียนเล่อมากกว่า คือความโมโหและโกรธแค้นที่ถูกลบเหลี่ยม‘ข้าผ่านสมรภูมิรบมานับครั้งไม่ถ้วน เล่ห์กลในกองทัพอันซับซ้อนข้าก็เคยประสบมาแล้ว แต่ข้ากลับพลาดท่าใ

เมื่อความมืดเข้าปกคลุมจวนจิ้งกั๋วกง ซูหมิ่นจูก็เริ่มดำเนินการไปตามแผน ซูจิ่นสร้างข้ออ้างกับบ่าวไพร่ในเรือนจิ่วฟางว่าอนุซูรู้สึกไม่ค่อยสบาย จึงปิดประตูพักผ่อน โดยไม่ต้องการให้ใครรบกวนในคืนนี้ขณะเดียวกัน ซูหมิ่นจูได้มอบเงินก้อนหนึ่งให้ซูจิ่น เพื่อนำไปติดสินบนนายทวารที่เฝ้าประตูเล็กด้านหลังจวน ประตูนี้ถูกใช้เฉพาะในยามที่จวนเกิดเรื่องฉุกเฉินเท่านั้น ผู้เฝ้าเป็นชายชราที่ทำงานให้กับจวนกั๋วกงมาเนิ่นนาน เขาจึงได้รับความไว้วางใจให้เฝ้าประตูนี้ พอนานวันเข้าก็ยิ่งเกิดความเบื่อหน่าย และมักใช้ช่องทางนี้ทำเงินอย่างลับ ๆ จากผู้ที่ต้องการแอบออกจากจวนโดยไม่ให้ผู้ใดรู้เห็นยามดึกสงัด ซูหมิ่นจูปลอมตัวเป็นหญิงรับใช้ธรรมดา โดยสวมเสื้อผ้าสีทึบเพื่ออำพรางตัวในความมืด นางมีซูจิ่นคอยคุมกันและนำทาง เมื่อไปถึงประตูเล็กด้านหลัง ซูจิ่นมอบสินบนที่เตรียมไว้ให้แก่นายทวารชราทันที“เจ้าจงจำไว้ หากเรื่องคืนนี้ถูกเปิดเผยออกไป ไม่ใช่แค่เงินรางวัลก้อนใหญ่จะไม่มีให้เจ้า แต่ชีวิตของเจ้าก็จะไม่มีเหลือด้วย” ซูจิ่นกล่าวเสียงเบาแต่หนักแน่นด้วยคำขู่แกมสัญญานายทวารชราซึ่งได้รับเงินก้อนโตจนตาโตนั้นรีบรับปากอย่างสัตย์ซื่อ “วางใจไ