All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 131 - Chapter 140

กัวรั่วชิงมองซูหมิ่นจูอย่างคนที่อยู่เหนือว่า ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานทว่าบาดลึกในความรู้สึก “ข้าเป็นถึงฮูหยินพระราชทาน และเป็นธิดาจากตระกูลโหว แม้แต่สาวใช้ของข้าก็นับว่ามีลำดับขั้นที่สูงกว่าสาวใช้ของเจ้า แล้วทำไมข้าจะวางอำนาจบาตรใหญ่ไม่ได้”ซูหมิ่นจูถูกตอกกลับจนใบหน้าซีดเผือด เพราะหากเทียบชาติกำเนิด กัวรั่วชิงนับว่ามีภาษีดีกว่าตนเองจริงๆ“ในเมื่อเจ้าพูดจบแล้ว ก็ถึงคราวข้าพูดบ้าง” สายตากัวรั่วชิงเต็มไปด้วยการดูถูกซูหมิ่นจูอย่างโจ่งแจ้ง นางกล่าวด้วยเนิบนาบแต่ทุกคำชัดเจน “ขอบใจที่คุณหนูซู ‘ห่วงใย’ เรื่องเกียรติยศของข้า แต่ข้ากับท่านแม่ทัพแต่งงานกันด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง เราย่อมสนิทสนมกันมากเป็นธรรมดา ความรักอันบริสุทธิ์และถูกต้องที่แสดงออกต่อกัน ย่อมไม่จำเป็นต้องหลบซ่อน หากผู้ใดมองเห็นแล้วคิดไปในทางที่หยาบคาย หรือกระหายจนควบคุมความคิดของตนเองไม่ได้ ย่อมเป็นเรื่องของความคิดที่ต่ำทรามของบุคคลผู้นั้นเอง”“เจ้ากล้าด่าข้าหรือ”“ข้าด่าคนที่สู่รู้ และจิตใจต่ำตมต่างหาก หากเจ้ามิได้เป็นคนเช่นนั้นแล้วจะเดือดร้อนไปไย” กัวรั่วชิงมองซูหมิ่นจูอย่างใสซื่อ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจริงจังอีกครั้ง “ไม่รู้ว่าผู

หลายวันต่อมา การเดินทางจากเมืองหลวงไปยังจวนจิ้งกั๋วกงในฉางหยาง ก็เริ่มต้นขึ้น ขบวนของหวงเชียนเล่อเคลื่อนที่อย่างเป็นระเบียบ โดยมีผู้คุ้มกันฝีมือดีสิบนายติดตาม และเพราะมีเกวียนบรรทุกสินเดิมของกัวรั่วชิงด้วย ทำให้ขบวนดูใหญ่โตและเป็นที่สนใจยิ่งนักหูจวี๋ทำหน้าที่นำขบวนอย่างเข้มแข็ง ส่วนหวงเชียนเล่อนั้นขี่อาชาเหงื่อโลหิตสีดำสนิทของตนเองอยู่เคียงข้างรถม้าคันใหญ่ที่สุด เพื่อให้แน่ใจว่าภรรยาจะปลอดภัยภายในรถม้าคันนั้นมี กัวรั่วชิงและซูหมิ่นจูต้องโดยสารไปด้วยกันตามมารยาท โดยมีกัวลี่ลี่และซูจิ่น สาวใช้คนสนิทนั่งอยู่เบาะตรงข้ามบรรยากาศในรถม้าเป็นไปอย่างอึดอัดและเงียบงัน แต่ในความเงียบนั้นกลับเต็มไปด้วยการต่อสู้ทางสายตาที่ซ่อนเร้น กัวรั่วชิงนั่งอย่างสง่างาม นางหยิบหนังสือภาพเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่านอย่างใจเย็น ท่วงท่าแสดงถึงความเหนือกว่าทางสถานะและความสงบอย่างชัดเจน นางเลือกที่จะละเลยการมีอยู่ของซูหมิ่นจูอย่างสิ้นเชิงซูหมิ่นจูไม่สามารถซ่อนความขุ่นเคืองไว้ได้ นางกัดริมฝีปากแน่น ความโกรธแค้นและความริษยา ผสมกับความอับอายที่ต้องมานั่งรถม้าคันเดียวกับศัตรู ท

เมื่อสิ้นสุดการปะทะสายตาอันเยือกเย็นระหว่างกัวรั่วชิง และซูจือเยว่ในห้องโถงใหญ่ บรรยากาศก็ตกอยู่ในความตึงเครียด จิ้งกั๋วกงซึ่งนั่งเป็นประธานอยู่จึงต้องเปิดปากเพื่อยุติสถานการณ์ทันที“พอแล้ว” หวงห้าวหยางกล่าวเสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น ดวงตาของเขาแสดงถึงความเหนื่อยหน่ายแต่เปี่ยมด้วยอำนาจ “การเดินทางมาอย่างยาวนานคงทำให้พวกเจ้าเหนื่อยล้าเต็มที เชียนเล่อพาฮูหยินของเจ้าไปพักผ่อนที่เรือนเถิด ค่อยกลับมาทำพิธีคารวะน้ำชาในวันพรุ่งนี้”“ขอรับ ท่านพ่อ”ครั้นถูกสามีตัดบทซูจือเยว่ทำได้เพียงกลืนความขุ่นเคืองลงไป นางส่งสายตาที่แฝงความดูถูกอย่างชัดเจนไปยังกัวรั่วชิงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม“พรุ่งนี้เช้า ให้ฮูหยินคนใหม่มาทำความเคารพน้ำชาต่อหน้าบรรดาผู้อาวุโสทุกคน เชียนเล่ออย่าให้ฮูหยินที่เพิ่งมาใหม่ทำผิดธรรมเนียมแม้แต่น้อยจนขายหน้าต่อหน้าบรรพบุรุษเล่า” ซูจือเยว่กล่าวเน้นย้ำทุกคำด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกดดัน นางจงใจใช้คำว่า 'ฮูหยินที่เพิ่งมาใหม่' เพื่อตอกย้ำว่า กัวรั่วชิง เพิ่งก้าวเข้าจว

หวงเชียนเล่อหันไปมองซูหมิ่นจูที่ยืนอยู่ข้างมารดาของเขา ใบหน้าของเขาไม่หลงเหลือความเอ็นดูญาติผู้น้องคนนี้อีกแล้ว“ที่ข้าปฏิเสธซูหมิ่นจู ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลอื่น หากเทียบกับฮูหยินของข้าที่มาจากตระกูลโหว แม้ตระกูลซูจะเป็นตระกูลขุนนางมายาวนาน แต่นางเป็นบุตรสาวของนายท่านรองตระกูลซูที่แยกครัวออกไปแล้ว มารดาก็มาจากตระกูลพ่อค้า ย่อมนับได้ว่าชาติกำเนิดของนางไม่อาจเทียบเคียงกับฮูหยินของข้าได้ หากรับเป็นผิงซีก็เท่ากับล่วงเกินฝ่าบาท ล่วงเกินตระกูลกัว และอาจทำให้ตระกูลซูถูกวิภาควิจารณ์อย่างหนักอีกด้วย... ทุกท่านเห็นอย่างไรขอรับ”หวงเชียนเล่อหันไปหาผู้อาวุโสของตระกูล ไม่บอกก็รู้ว่าทุกคนจะต้องเห็นด้วยกับเหตุผลของเขา และในที่สุดก็กล้าที่จะออกมาแสดงความคิดเห็น  “เชียนเล่อพูดถูก หากเราทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี แล้วฝ่าบาททรางกริ้วขึ้นมาจะทำอย่างไร”“จวนชิงผิงโหว แม้จะมีบรรดาศักดิ์ต่ำกว่าจวนจิ้งกั๋วกง แต่ก็ยังนับเป็นชนชั้นสูงเช่นเดียวกัน จะแต่งตั้งผิงซีจากคุณหนูที่เป็นแค่สามัญชนมาเทียบเคียงได้ยังไง ไม่ควรๆ”

เมื่อกัวรั่วชิงออกจากเรือนของฮูหยินจิ้งกั๋วกง นางก็ไม่ได้กลับเรือนรุ่ยหลินในทันที แต่ตรงไปที่เรือนจัดการของพ่อบ้านใหญ่และหัวหน้าผู้ดูแลจวน นางเดินเข้าไปอย่างสงบแต่แฝงไว้ด้วยรัศมีที่สง่างามสมกับเป็นสะใภ้ใหญ่ของจวนแต่ก่อนที่จะเข้า นางสังเกตเห็นสาวใช้เล็กคนหนึ่งของซูจือเยว่ที่ตามมาห่างๆ ก็คาดว่าสาวใช้ผู้นี้คงถูกส่งมาเพื่อคอยสอดส่องความเคลื่อนไหวของนาง“เจ้า หยุดก่อน!” กัวรั่วชิงเอ่ยเสียงเย็นใส่สาวใช้ผู้นั้น ก่อนหันไปสั่งกัวลี่ลี่ “ไปตามสาวใช้ผู้นั้นมาหาข้า”กัวลี่ลี่เป็นสาวใช้ข้างกายกัวรั่วชิงมานาน ย่อมดูภูมิฐานกว่าสาวใช้เล็กๆ เสี่ยวฮวาตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อถูกเรียกตัวมา ไม่รู้ว่าตนจะโดนสะใภ้ที่ถูกแม่สามีรังแกสารพัดระบายโทสะใส่หรือไม่“เจ้าชื่ออะไร” กัวลี่ลี่ถามแทนเจ้านาย“สะ...เสี่ยวฮวาเจ้าค่ะ”“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ามีเรื่องสำคัญจะให้เจ้าทำถึงได้เรียก” กัวรั่วชิงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ไม่ได้มีท่าทีคุกถามใดๆ เสี่ยวฮวาจึงมีสีหน้าผ่อนคลายขึ้น“ฮูหยินซื่อจื่อ[1] มีสิ่งใดให้บ่าวรับใช้หรือเจ้าคะ”กัวรั่วชิงสำรวจเสี่ยวฮวาอย่างรวดเร็ว พอเห็นท่าทีโอนอ่อนโดยง่าย และสภาพโดยรวมของร่างกายและเสื