All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 111 - Chapter 120

เรือนพักรับรองสำหรับสตรีเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เป็นเรือนไม้หลังเล็กที่ตั้งอยู่ห่างกันพอประมาณ แต่ละหลังมีพุ่มไม้และไม้ประดับโอบล้อมไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว เรือนเหล่านี้ถูกจัดเตรียมไว้ให้สามารถพักอาศัยได้อย่างสะดวกสบายราวสี่ถึงห้าคน บรรยากาศโดยรอบล้วนชวนให้รู้สึกสงบเย็นกัวรั่วชิงเหลือบมองเห็นว่า ห้องพักหลายแห่งมีผู้มาแสวงบุญจับจองอยู่แล้ว แม้จะเห็นสาวใช้ หรือคนเดินเข้าออกอยู่บ้าง แต่ทุกเรือนล้วนเงียบสงบ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าผู้มาเยือนล้วนแต่สำรวมกายวาจาตามหลักของอารามหลังจากการพักผ่อนในเรือนชิงเหอได้ไม่นาน กัวรั่วชิงและกัวลี่ลี่ก็ออกมายังบริเวณพระอุโบสถหลักตามนัดหมาย ซุนจิ่งอี้ยืนรออยู่ก่อนแล้วในท่าทางที่สงบและสำรวมทั้งสองเข้าไปไหว้พระพุทธรูปปางสมาธิองค์ใหญ่ในโถงพระอุโบสถ จากนั้นจึงเดินไปยังส่วนรับบริจาค เพื่อบริจาคทานเป็นจำนวนเงินที่พอเหมาะสำหรับการทำบุญใหญ่ของอาราม“ตอนนี้ยังพอมีเวลาเหลืออยู่ก่อนทำวัตรเย็น” ซุนจิ่งอี้กล่าว “ข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่นที่สวนไผ่ของที่นี่ก่อนสักครู่ แล้วค่อยกลับมาทำวัตรเย็น”&ldqu

ซุนจิ่งอี้ก้าวไปนั่งลงที่เก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ แล้วกล่าวต่อคล้ายไม่ได้ยินสิ่งที่หวงเชียนเล่อถามก่อนหน้า“จะให้ข้าเดาไหม ว่าเจ้าจะใช้กลวิธีใดในการกำจัดข้าออกไปจากเส้นทางของเจ้า?” ซุนจิ่งอี้ถามด้วยน้ำเสียงที่รื่นหูราวกับกำลังชวนสนทนาเรื่องธรรมดา“ซุนจิ่งอี้ ข้าอุตส่าห์เห็นว่าเจ้าไม่ใช่คนเลวร้าย จึงหมายจะมาเตือนตามตรงแบบลูกผู้ชาย แต่เจ้ากลับยียวนไม่เลิกรา” หวงเชียนเล่อกล่าวเสียงเย็น“ก็เรื่องของเจ้ามันน่าสนใจดีนี่ ข้าอุตส่าห์รอชมเลยนะว่าเจ้าจะเล่นกับข้าแบบไหน” ซุนจิ่งอี้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างยียวน “เจ้าจะไล่ข้าไปเฝ้าค่ายที่ชายแดน หรือจะหานักแสดงงิ้วมารับบทโศก เพื่อทำให้ข้าเสียชื่อเสียงจนต้องหนีออกจากเมืองหลวงไปดีเล่า”หวงเชียนเล่อถึงกับนิ่งอึ้งทันที เพราะคำถามนั้นแทงเข้ากลางใจเขาอย่างจังแต่เพียงชั่วพริบตา เขาก็สามารถดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว“เจ้าสืบเรื่องของข้าหรือ” หวงเชียนเล่อจ้องเขาเขม็งซุนจิ่งอี้กลับดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนกับสายตานั้น “เจ้าคิดว

กัวรั่วชิงหรี่ตามองเขาอย่างระแวดระวัง “นี่ท่านจะกล่าวหาข้าหรือ”“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ข้าไม่ได้กล่าวหาเจ้าสักหน่อย” ซุนจิ่งอี้ยกมือขี้นห้าม “ข้าบอกแล้วว่าเรื่องเหล่านี้แค่ดึงดูดความสนใจเท่านั้นเอง”“ก็แค่ข่าวลือกับการคาดเดา ท่านอย่าเอามาใส่ใจเลย มิเช่นนั้นเราจะขุ่นเคืองกันเปล่าๆ”“ตอนแรก ข้าก็คิดแบบนั้นแหละ แต่ว่า... คู่ดูตัวก่อนหน้านี้ของเจ้าก็มีเหตุปัจจุบันทันด่วน คนแรกถูกแม่ทัพเรียกตัวกลับชายแดน อีกคนก็ถูกเปิดโปงความลับจนไม่มีน่าแต่งกับสตรีอีก” ซุนจิ่งอี้หยุดแล้วจ้องมองนางอย่างตรงไปตรงมา “เรื่องเหล่านี้มันวุ่นวายและต่อเนื่อง และผู้เกี่ยวข้องหลักๆ ก็มีแค่ไม่กี่คน จนข้าอดสงสัยไม่ได้ว่าทั้งหมดนี้น่าจะเป็น ‘ฉากละคร’ ของเจ้ากับคนที่เจ้ามีใจคนนั้น หรือก็คือหวงเชียนเล่อสินะ เพราะมีเขาคนเดียวที่มีข่าวลือกับเจ้า แต่มันดันหายเข้ากลีบเมฆไป”“จริงอยู่ ก่อนข้าจะหย่ากับโจวจื่อหมิงเคยนัดพบกับท่านแม่ทัพจริง แต่นั่นเป็นเรื่องการค้า เรื่องนี้ใครๆ ที่อยู่ที่นั่นต่า

แสงแดดยามสายลอดผ่านบานหน้าต่างของห้องทรงพระอักษรในพระราชวัง สาดกระทบกองเอกสารที่วางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะตัวใหญ่ มู่เหวินหลง ฮ่องเต้แห่งแคว้น ไม่ได้สวมเครื่องทรงเต็มยศ ทว่าเพียงการประทับนั่งอย่างสงบก็แผ่ความสูงส่งและพลังกดดันอันน่าเกรงขามออกมาอย่างจางๆ ทำให้ผู้ที่อยู่ในห้องไม่กล้าหายใจแรง พระองค์กำลังทอดพระเนตรฎีกาฉบับหนึ่งด้วยสีหน้าผ่อนคลาย แต่ดวงพระเนตรกลับซ่อนความเฉียบคมไว้เสียงของขันทีหน้าห้องทรงพระอักษรประกาศการมาถึงของผู้มาเข้าเฝ้าทั้งสองดังขึ้นหวงเชียนเล่อก้าวเข้ามาพร้อมกับ มู่หย่งฉี ทั้งสองทำความเคารพตามธรรมเนียมราชสำนัก ท่านแม่ทัพอยู่ในชุดขุนนางเต็มยศที่สง่างามและดูเคร่งขรึม ผิดกับเว่ยอ๋องที่แม้จะอยู่ในชุดสีม่วงตามยศ ทว่าก็ยังคงมีท่าทีสบายๆ และแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก“วันนี้พวกเจ้าสองคนมาพบเจิ้นแต่เช้าพร้อมกันเช่นนี้ ช่างเป็นเรื่องที่หาได้ยากยิ่งนัก” มู่เหวินหลง ทรงตรัสด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่จริงจัง แต่จังหวะการตรัสแต่ละคำก็ทำให้ผู้ฟังต้องเงียบงัน “เจิ้นได้ยินว่าเจ้าทั้งสองขอเข้าเฝ้าเป็นการส่วนตัวเพื่อหารือเรื่องสำค

หลายวันต่อมา ยามเช้าที่จวนชิงผิงโหว กัวไห่เจินนั่งอ่านตำราอยู่ในห้องโถงด้านหน้า ในขณะที่เฉินเหยียนเฟย กำลังนั่งสบายๆ อยู่ในเรือนรับรอง นางกำลังจิบชาหอมกรุ่น และให้สาวใช้คนสนิทนวดไหล่เบาๆ เพลิดเพลินกับความสงบกันตามประสาทันใดนั้น พ่อบ้านใหญ่ก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ แต่สีหน้ามีความเคร่งเครียดปนความตื่นเต้นเล็กน้อย เขาโค้งคำนับอย่างเคารพต่อฮูหยินและท่านโหว“เรียนท่านโหว มีข่าวจากวังหลวงขอรับ”“คนที่มาแจ้งว่าอย่างไรเล่า” เฉินเหยียนเฟยเลิกคิ้วถามอย่างสนใจ ในใจนางพลันนึกไปถึงเรื่องการเลื่อนขั้นของบุตรชาย หรือรางวัลราชทานพิเศษที่อาจมาถึงจวน เพราะช่วงนี้บุตรชายกำลังไปได้ดีในงานราชการ หรือเขาแอบไปสร้างผลงานอะไรไว้“คนจากวังหลวงมาแจ้งว่า กำลังจะมีราชโองการสำคัญมาถึงจวนในอีกครึ่งชั่วยามข้างหน้านี้ ขอให้ท่านโหวและครอบครัวเตรียมรับราชโองการเป็นการด่วนที่สุดขอรับ”คำว่า ราชโองการสำคัญ และความกะทันหันนี้ ทำให้ทั้งกัวไห่เจินกับฮูหยินลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วเฉินเหยียนเฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย หากวัง