All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 81 - Chapter 90

หลังเหตุการณ์ฝูงผึ้งโจมตี วันนี้ร้านจื่อชิงที่เดิมทีเป็นที่นิยมกันในหมู่คนทั่วไปเท่านั้น กลับมีลูกค้าเข้ามาหนาตาอย่างไม่เคยมีมาก่อน โดยเฉพาะกลุ่มสตรีชนชั้นสูงและคุณหนูที่หลั่งไหลเข้ามาจนแน่นขนัด การมีอยู่ของลูกค้ากลุ่มใหม่นี้เป็นผลพวงโดยตรงจากข่าวลือในเมืองหลวงระยะนี้ ที่กล่าวถึงถุงหอมกันแมลงของกัวรั่วชิง ทำให้ผู้คนต่างหลั่งไหลมาเพื่อซื้อเครื่องหอมที่เชื่อว่าจะป้องกันตนเองจากแมลงร้ายและฝูงผึ้งได้ กลิ่นหอมของเครื่องหอมและเครื่องประทินผิวในร้านที่เคยสงบ กลับผสมปนเปกับกลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ ของบรรดาสตรีมากมายที่เบียดเสียดกันเข้ามาแต่ถึงแม้ลูกค้าจะมากเพียงใด บรรยากาศภายในห้องส่วนตัวของกัวรั่วชิง ก็ยังคงดูอบอุ่นและเป็นส่วนตัว ราวกับโลกอีกใบที่แยกขาดจากความวุ่นวายภายนอกอย่างสิ้นเชิงกัวรั่วชิงนั่งอยู่บนตั่งริมหน้าต่างที่มองเห็นสวนเพินจิ่ง[1] ทางด้านหลัง นางกำลังพินิจดูต้นไม้ที่ถูกจัดวางในถาดสวนอย่างใจเย็น ในมือถือถ้วยชาอุ่นๆ ที่ส่งไอน้ำขึ้นมาคลอเคลียใบหน้า แสดงถึงความสุขุมที่หาได้ยากในบรรดาคุณหนูทั่วไป“คุณหนูเจ้าคะ ใกล้เวลาที่คุณหนูเหยานัดหมายเอาไว้

กาลเวลาล่วงเลยผ่านไปกว่าหนึ่งเดือนนับตั้งแต่งานชมบุปผาอันวุ่นวาย ฤดูร้อนได้เริ่มต้นขึ้นอย่างอ่อนโยน แสงแดดยามบ่าย สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องรับรองส่วนตัวของจวนชิงผิงโหว อากาศอบอุ่นกำลังดี ผสมกับกลิ่นหอมเย็นของดอกบัวและดอกเหมย ที่ถูกนำมาจัดวางอย่างประณีต ทำให้บรรยากาศดูสุขสบายและสงบสุข กลิ่นกำยานอ่อนๆ ลอยอบอวลในห้อง เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงความมั่งคั่งและผาสุขของตระกูลกัวไห่เจินนั่งพิงพนักเก้าอี้ลายมังกรอย่างสง่างาม ในมือถือพัดที่ทำจากหยกขาวค่อยๆ โบกอย่างแผ่วเบา เฉินเหยียนเฟยผู้เป็นภรรยานั่งอยู่ข้างๆ พลางยิ้มนุ่มนวล โดยมีบุตรชายอย่างกัวจื่อหรานนั่งอย่างสำรวมอยู่ฝั่งตรงข้าม ในขณะที่หลิวหลานจิงสะใภ้ผู้มีมารยาทงดงามกำลังรินชาให้ขณะที่ทุกคนกำลังจิบชาและทานของว่างอยู่“ชิงเอ๋อร์ทำให้ข้าปลื้มใจจริงๆ ยามนี้ไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องอื้อฉาวก่อนหน้าสักคน ชื่อเสียงของนางกลับมาดีงามยิ่งกว่าแต่ก่อนเสียอีก กิจการร้านค้าก็เฟื่องฟู” กัวไห่เจินเปิดประเด็นด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภูมิใจ “ในฐานะบิดา ข้าสุขใจเหลือเกินที่เห็นบุตรสาวที่ทั้งเฉลียวฉลาดและเข

ยามเย็นดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงแล้ว แสงสุดท้ายของวันทอประกายสีส้มอ่อนๆ สาดส่องผ่านหมู่เมฆ ทิ้งร่องรอยความเรืองรองไว้บนหลังคาจวนชิงผิงโหว อากาศในยามค่ำคืนเริ่มเย็นลงเล็กน้อยกัวรั่วชิงในชุดผ้าไหมเนื้อดีที่ตัดเย็บอย่างประณีต เดินทางกลับถึงจวนพร้อมกับกัวลี่ลี่ที่ติดตามดูแลนางอยู่ไม่ห่างยามนี้กิจการร้านจื่อชิงกำลังเติบโตอย่างมั่นคง ทำให้ใบหน้าของกัวรั่วชิง แม้จะอ่อนล้าเล็กน้อย แต่ก็แฝงไว้ด้วยความภาคภูมิใจ นางก้าวเดินเข้าสู่เขตเรือนพักส่วนตัวด้วยท่วงท่าที่สง่างามทันทีที่นางก้าวเข้ามาในเขตเรือน สาวใช้ของเฉินเหยียนเฟยที่ยืนรออยู่หน้าประตูด้วยท่าทีสุภาพ ก็รีบเดินเข้ามาหานาง “คุณหนูท่านกลับมาแล้ว”กัวรั่วชิงเห็นคนของมารดามาถึงเรือนก็เอ่ยถามเสียงเรียบ “เจ้ามาที่นี่มีธุระอันใดหรือ”สาวใช้คนนั้นตอบกัวรั่วชิงด้วยความนอบน้อม “เรียนคุณหนูรอง ฮูหยินสั่งให้บ่าวมาเชิญคุณหนูไปที่ห้องรับรองเดี๋ยวนี้ ท่านโหว ท่านซื่อจื่อ และฮูหยินซื่อจื่อ ก็รออยู่ที่นั่นพร้อมกันแล้วเจ้าค่ะ”กัวรั่วชิงเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความประห

กัวรั่วชิงฟังพี่ชายจนจบ แล้วจึงค่อยๆ ตอบอย่างใจเย็น“พี่ใหญ่ ท่านรองเสนาบดีซุนมีคุณสมบัติที่ดีเยี่ยมจริงๆ เห็นด้วยว่าอำนาจของเขาจะช่วยให้ข้าสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมั่นคง” นางสูดหายใจเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวต่อ “เพียงแต่ชิงเอ๋อร์ใคร่ครวญว่า การมีเวลาให้แก่กันและกันนั้นเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่งในการใช้ชีวิตคู่ ยามนี้น้องสาวต้องดูแลกิจการค้าขาย หากคู่ครองต้องวุ่นวายกับราชการจนไม่อาจแบ่งเวลาให้ได้ ก็เกรงว่าความรู้สึกโดดเดี่ยวที่เคยผ่านมาจะหวนกลับมาอีก ยังไม่รวมเรื่องอุปนิสัยใจคอ อย่างไรคงต้องใช้เวลาในการใคร่ครวญอยู่ดีเจ้าค่ะ”กัวจื่อหรานพยักหน้าเห็นด้วย รู้สึกว่าน้องสาวของตนเองเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจริงๆ เขาคงไม่ต้องเป็นห่วงนางเกี่ยวกับการเลือกคู่ครองใหม่เท่าไรแล้ว  เฉินเหยียนเฟยสังเกตเห็นร่องรอยความกังวลในน้ำเสียงของบุตรสาว จึงยิ้มอย่างอ่อนโยนเพื่อบรรเทาความตึงเครียด แล้วส่งสัญญาณให้สาวใช้คลี่ภาพเหมือนอีกม้วน พลางกล่าวว่า “เช่นนั้นเรามาดูคุณชายคนสุดท้ายเถิด...”ภาพเหมือนม้วนภาพสุดท้าย เผยให้เห็นภาพของคุณชายจาง

ยามบ่ายของวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง หลังจากการเดินทางไปปฏิบัติภารกิจต่างเมืองเพื่อตรวจดูมาตรการต้านภัยแล้งกับมู่หยงฉีเป็นเวลาหลายสิบวัน หวงเชียนเล่อก็เพิ่งเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงที่หน้า จวนแม่ทัพฉีหลิง หวงเชียนเล่อลงจากหลังอาชาสีนิลด้วยท่าทางสง่างาม แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง แต่ใบหน้าคมคายก็ยังคงไว้ซึ่งความเคร่งขรึม โดยมีหูจวี๋เดินตามหลังเขาเข้าจวนไปติดๆทว่ากลับมายังไม่ทันได้พักผ่อนเต็มที่ ก็มีคนของเขาจากชายแดนมาขอพบเพื่อรายงานตัวเมื่อก้าวเข้าสู่โถงรับรองของจวน หวงเชียนเล่อก็พบว่ามีบุรุษหนุ่มในชุดขุนนางทหารสีเข้มกำลังนั่งรออยู่ คนผู้นั้นคือจงหลางเจี้ยง[1]เหรินหมิงหลง ซื่อจื่อแห่งจวนติ้งอานโหว และเป็นหนึ่งในนายทหารฝีมือดีที่ประจำการอยู่ชายแดนฝั่งตะวันตก ภายใต้การบัญชาการของหวงเชียนเล่อนั่นเอง“ท่านแม่ทัพ” จงหลางเจี้ยงเหรินหมิงหลง ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและประสานมือคารวะด้วยความเคารพอย่างเป็นทางการหวงเชียนเล่อพยักหน้ารับอย่างไม่ถือตัวนัก ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ไม้แกะสลักอย่างสบายอารมณ์ ส่วนห