All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 71 - Chapter 80

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ซูหมิ่นจูมาแสดงความสำนึกผิด หวงเซียนเล่อก็ตัดสินใจที่จะเป็นผู้ไกล่เกลี่ยความบาดหมางระหว่างสตรีทั้งสอง เขาจึงเขียนจดหมายแล้วให้คนนำไปมอบแก่กัวรั่วชิงที่ร้านเครื่องหอมของนางหลังจากได้รับจดหมาย กัวรั่วชิง รับจดหมายมาเปิดอ่าน ข้างในมีใจความว่า...รั่วชิง ในอีกเจ็ดวันข้างหน้าจะมีการจัดเทศกาลชมบุปผาขึ้นที่สวนหลวงชานเมือง ข้าเห็นว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่เจ้าจะได้ออกไปผ่อนคลาย จึงอยากจะชวนเจ้าไปร่วมงานด้วยกัน และมีอีกเรื่องที่อยากให้เจ้ารับรู้ คือญาติผู้น้องของข้า นางรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งที่เสียมารยาทกับเจ้า นางหวังว่าจะใช้โอกาสนี้ขอโทษเจ้าอย่างเป็นทางการ และเชื่อมสัมพันธไมตรีต่อกัน ข้าเห็นดีด้วย เพราะนางเป็นหลานรักของท่านแม่ ข้าจึงหวังว่าเจ้าจะเห็นแก่วันข้างหน้าของเรา และให้โอกาสนางกัวรั่วชิงวางจดหมายลงบนโต๊ะ กัวลี่ลี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นสีหน้าของเจ้านายแล้วก็รู้ว่าต้องมีเรื่องสำคัญ“คุณหนู ท่านแม่ทัพว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ”“เขาต้องการให้ข้าไปเที่ยวงานชมบุปผาด้วยกัน และอยากให้ซูหมิ

กัวรั่วชิงเดินเคียงข้างหวงเซียนเล่อชมความงดงามของดอกไม้อย่างสงบ แล้วเก็บถุงหอมผ้าไหมสีชมพูที่ได้รับจากหวังหลิงไว้ในแขนเสื้ออย่างมิดชิด ความรื่นเริงของเสียงดนตรีและสีสันของบุปผามากมายไม่อาจลดทอนความเยือกเย็นในใจของนางได้ระหว่างยิ้มแย้มเดินดูดอกไม้หลากสี ใจนางกลับคิดพิจารณาอีกครั้งตอนที่หวงเซียนเล่อนัดนางไปกินข้าวครั้งแรก หวังหลิงเข้ามาหาเรื่องตนจนหวงเชียนเล่อต้องเข้ามาจัดการ เป็นเหตุให้หวังหลิง เหมยซิน และหลินซู ถูกเขาลงโทษ โดยการตบหน้าพวกนางต่อหน้าบิดามารดา ต้องได้รับความอับอายต่อหน้าธารกำนัล จึงสมเหตุสมผลที่พวกนางจะแค้นเคืองมาจนถึงบัดนี้แต่คนอย่างหวังหลิงและสหายเป็นเพียงคุณหนูเอาแต่ใจทั่วไป ไม่ได้ฉลาดนัก และไม่เชี่ยวชาญศาสตร์ด้านเครื่องหอมหรือสมุนไพรถึงขนาดจะปรุงผงล่อแมลงที่อำพรางกลิ่นอย่างแนบเนียนได้ การใช้เล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้จึงต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลัง หรือมีคนยุยงใช้งานอย่างแน่นอนกัวรั่วชิง หลุบสายตาลง นางรู้ดีว่าคนร้ายที่แท้จริงคือผู้ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด นางจึงเริ่มสังเกตท่าทีของทุกคนที่อยู่โดยรอบ ก็เห็นว่าซูหมิ่นจูทำตัวเรียบร้

กัวรั่วชิงมองเหยาหลิงเจินที่วิ่งเล่นอยู่ในกระโจมจัดแสดงผีเสื้ออย่างสนุกสนาน พลางคิดแผนการเอาคืนหวังหลิงกับซูหมิ่นจูที่บังอาจใช้เล่ห์กลที่อันตรายนี้กับตนขณะเดียวกัน หวงเซียนเล่อที่ยืนรออยู่ด้านนอกกระโจมกับญาติผู้น้องสองคน ซูหมิ่นจูทำท่าทีเหมือนแค่เหนื่อยล้า และพยายามอธิบายกับเขาว่าเป็นกัวรั่วชิงเข้าใจนางผิดอีกแล้ว“พี่เชียนเล่อ ข้าไม่ได้รังเกียจพี่รั่วชิงเลยนะเจ้าคะ”“ข้ารู้ เจ้าคงยังประหม่าอยู่ เอาไว้ข้าจะอธิบายให้นางเข้าใจเอง เจ้าไม่ต้องกังวลไป” หวงเชียนเล่อปลอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทันใดนั้นเอง สายตาของแม่ทัพหนุ่มก็มองไปที่เว่ยอ๋อง มู่หยงฉีกำลังก้าวเข้ามาในงาน“เว่ยอ๋องมาแล้ว” หวงเซียนเล่อเอ่ยขึ้นเบาๆ เขาหันมามองซูหมิ่นจู แล้วเอ่ยว่า “จูเอ๋อร์ พี่ชายต้องไปทักทายท่านอ๋อง เจ้ารออยู่ตรงนี้สักครู่นะ”“พี่เชียนเล่อจะทิ้งให้จูเอ๋อร์ไว้คนเดียวหรือเจ้าคะ”เขาเห็นหวังหลิงยืนอยู่ไม่ไกล เห็นว่าเมื่อครู่ยังดูเป็นห่วงเป็นใยกัน น่าจะเป็นสหายได้ไม่ยาก เขาจึงพาซูหมิ่นจูเด

“น่าอิจฉาที่สุดหรือเพคะ…” เหยาหลิงเจินเอียงคอเล็กน้อย นางคิดอย่างจริงจัง “อ๋อ ข้ารู้แล้ว ท่านอ๋องจะต้องมีขนมหวานเลิศรสให้เสวยได้ตลอดทั้งวัน โดยที่ไม่ต้องขออนุญาตใครเลยใช่หรือไม่เพคะ”คำตอบที่ไร้เดียงสาและน่ารักของนาง ทำให้มู่หย่งฉีก็หัวเราะเสียงดังด้วยความถูกใจหากเป็นตรีอื่นคงตอบว่าเข้าทั้งสูงส่ง และร่ำรวยมั่งคัง แต่เหยาหลิงเจินกลับคิดถึงแต่เรื่องของกิน นางช่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ไม่มีเล่ห์กลให้เขาต้องหวาดระแวงยามอยู่ใกล้เลยแม้สักครั้ง“ใช่แล้ว ข้าเป็นท่านอ๋องจะกินอะไรก็ได้ ไม่โดนดุเหมือนใครบางคน”“ท่านช่างน่าอิจฉาจริงๆ เจินเอ๋อร์ก็อยากทำอย่างนั้นเหมือนกัน”“เจ้าอยากทำแบบนั้นจริงๆ น่ะหรือ”  มู่หย่งฉีมองเหยาหลิงเจินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ไม่อยากหรอก ข้าน่ะช่วยเจ้าได้”เหยาหลิงเจินทำตาโต “ท่านอ๋องจะช่วยข้าอย่างไร”“ก็แค่เจ้าแต่ง...”ทว่าพูดยังไม่ทันจบเหลิงเจินก็ลุกขึ้นพรวดพราด แล้วเอ่ยเสียเบา“ขะ...ข้าปวดฉี่”สิ้นคำของเหยาหลิงเจิน กัวรั่วชิงพลันยกมือปิดปาก แต่ร่างบางก็สั่นด้วยกลั้นขำอย่างเต็มที่

มู่หย่งฉีก็พยายามตรวจตราเหยาหลิงเจินอยู่ไม่ไกล เขาเห็นนางยังปลอดภัยดีก็ยิ้มพลางถอนหายใจอย่างโล่งอกเหยาหลิงเจินเห็นเขามองจนพอใจแล้ว จึงดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น ก่อนจะเดินไปหากัวรั่วชิง“หวงเชียนเล่อ คุณหนูกัวไม่เป็นอะไรใช่ไหม”มู่หยงฉีเอ่ยถาม เห็นแม่ทัพหนุ่มพยักหน้า เขาก็กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นช่างน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก โดยเฉพาะการที่ผึ้งพุ่งเป้าไปที่ศาลาที่เรานั่งพักกันอยู่แบบนั้น ช่างน่าสงสัยยิ่ง”“กระหม่อมก็รู้สึกเช่นเดียวกัน” หวงเชียนเล่อรับคำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ท่านอ๋องประสงค์ให้สอบสวนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“เปิ่นหวางจะสอบสวนเรื่องนี้ดีไหมน้า...” ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเอ่อระเหยเผยรอยยิ้มมุมปากอย่างยากคาดเดา มู่หยงฉีมองหน้ากัวรั่วชิงก่อนจะหันมาสบตากับเหยาหลิงเจิน “เจ้าว่าอย่างไร”เขาถามแม่นางน้อยที่คนทั้งแคว้นคิดว่าเป็นเพียงสตรีปัญญาอ่อนอย่างทีเล่นทีจริง“ท่านอ๋องหล่อจะไปสอบสวนน้องผึ้ง? ท่านพูดภาษาผึ้งได้หรือ&r