Semua Bab พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Bab 61 - Bab 70

ตั้งแต่เกิดมามีแค่ไม่กี่คนที่รังแกนางได้หนึ่งคือกัวจิ้งอี สองคือโจวจื่อหมิง แต่พวกเขาทั้งคู่ก็ถูกนางเล่นงานจนย่ำแย่ไปแล้วนับประสาอะไรกับคุณหนูปากกล้าตรงหน้า อย่างนางจะเป็นตัวอะไรได้“นี่เจ้าจะทำร้ายคนหรือ” จูหมิ่นจูไม่คิดว่าสตรีที่ดูนุ่มนิ่มในตอนแรก บัดนี้กำลังเดินย่างสามขุมเข้ามาด้วยแววตากลัว “ช่วยด้วย! นางจะทำร้ายข้า”“ไสหัวไป ร้านค้าของข้าไม่ต้อนรับพวกคนเถื่อน” พูดจบพนักงานหญิงตัวใหญ่สองคนออกมาจากทางด้านหลังร้าน “โยนพวกนางออกไป” กัวรั่วชิงสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด“อย่าเข้ามานะ! ข้า...ข้าออกไปเองได้”“เชิญ” ใบหน้างดงามปานเทพธิดาปรากฏรอยยิ้ม ทว่าเป็นรอยยิ้มหยันที่ทำให้คนโมโหจนแทบดิ้นตาย “เจ้าก็รีบกลับบ้านนอกไปเสียเถอะ เมืองหลวงไม่เหมาะกับคนอย่างเจ้า”ซูหมิ่นจูตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป นางไม่คาดคิดว่าสตรีม่ายที่นางดูถูกจะกล้าโต้ตอบเช่นนี้ ใบหน้าสวยหวานของนางแดงก่ำด้วยความโกรธจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ นางได้แต่กัดฟันกรอดๆ ด้วยความคับแค้นใจ แ

เมื่อแสงตะวันลับขอบฟ้า ยามราตรีมาเยือน บรรยากาศภายในจวนแม่ทัพพลันเงียบสงบลงกว่าปกติ มีเพียงแสงนวลตาจากโคมไฟกระดาษที่แขวนเรียงรายตามทางเดินเท่านั้นที่ขับไล่ความมืดมิดออกไปซูหมิ่นจูในชุดสีชมพูอ่อนถูกซูจิ่นนำมาส่งตรงทางเข้าเรือนใหญ่ของหวงเชียนเล่อ หัวใจของนางเต้นรัวด้วยความยินดีผสมกับความประหม่า นางยืนนิ่งอยู่หน้าประตูครู่หนึ่งพยายามปรับสีหน้าท่าทางไม่ให้ดูตื่นเต้นเกินไป ก่อนก้าวเท้าผ่านประตูบุปผาไปทางเดินปูด้วยหินขัดเรียบ ทอดยาวผ่านสวนเล็กๆ ที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ทรงพลัง มีกอไผ่และต้นหลิวพริ้วไหวตามแรงลม บนทางเดินมีกลิ่นหอมของดอกไม้ป่าอ่อนๆ ลอยมาเป็นระยะ ยิ่งทำให้หัวใจของนางพองโตมากขึ้นไปอีกเมื่อเข้ามาภายในเรือนจะพบกับห้องโถงที่กว้างขวางและดูเคร่งครึม ผนังประดับด้วยภาพวาดพู่กันลายภูเขาและแม่น้ำ ไม่มีเครื่องตกแต่งที่หรูหราฟุ่มเฟือย แต่ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างลงตัว โต๊ะไม้ขนาดพอเหมาะตั้งอยู่กลางห้อง มีอาหารจัดวางอยู่เพียงไม่กี่อย่าง แสดงให้เห็นถึงความเรียบง่ายสมเป็นเรือนของแม่ทัพที่โต๊ะนั้นเอง ซูหมิ่นจูเห็นร่างสูงใหญ่ของหวงเชียนเล่อนั่งร

กัวรั่วชิงยืนอยู่ทางด้านหลัง นางสวมชุดกระโปรงผ้าไหมสีชมพูบานเย็นสดใสที่ถูกตัดเย็บขึ้นอย่างประณีตราวกับเป็นงานศิลปะ บนใบหน้าขาวผ่องประดับด้วยรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนและสงบเยือกเย็น นางงดงามหมดจดราวกับเป็นบุปผาแรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ ทว่าในสายตาของซูหมิ่นจู ความงามอันเรียบง่ายแฝงความสง่างามนั้นกลับดูน่าหมั่นไส้และน่ารังเกียจอย่างยิ่ง“พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่” ซูหมิ่นจูเอ่ยเสียงเย็นชาไม่คิดว่าจะเจอศัตรูทางแคบ[1]“คุณหนูท่านนี้รักษามารยาทด้วยเจ้าค่ะ” กัวลี่ลี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“รักษามารยาท? แล้วคุณหนูของเจ้าเล่า จู่ๆ มาตะโกนโหวกเหวกใส่ผู้อื่น ใช้ได้หรือ” ซูจิ่นรีบออกหน้าปกป้องเจ้านายเช่นกันส่วนซูหมิ่นจูไม่สนใจสิ่งใด นางหันไปมองชุดสีขาวที่ยังคงแขวนอยู่ แล้วเอ่ยว่า “ชุดนี้ข้าหมายตาไว้แล้ว จะเป็นของเจ้าได้ยังไง”ขณะนั้นเอง พนักงานของร้านที่ไม่ยังรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็เดินเข้ามาต้อนรับกัวรั่วชิง แล้วเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้ซูหมิ่นจูหน้าชา “คุณหนูกัวมาพอดี ชุดที่สั่งตัดไว้อยู่ด้านนั้นเจ้าค

เมื่อกัวรั่วชิงและกัวลี่ลี่กลับมาถึงเรือนพักในจวนชิงผิงโหว บรรยากาศภายในห้องก็ตึงเครียดขึ้นทันที กัวลี่ลี่วางชุดกระโปรงผ้าไหมสีขาวที่เพิ่งได้มาลงบนเตียงไม้สลักลายอย่างแรงกว่าปกติเล็กน้อย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองที่ไม่อาจปกปิดได้“คุณหนู ท่านไม่ควรปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเลยนะเจ้าคะ” กัวลี่ลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “นางทั้งปากคอเราะราย ทั้งยังใส่ร้ายท่านต่อหน้าท่านแม่ทัพอีก”กัวรั่วชิงไม่ได้ตอบทันที นางเดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้แกะสลัก ก้มลงหยิบกาชาจากบนโต๊ะ รินน้ำชาลงในถ้วยอย่างประณีตราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างช้าๆ กลิ่นหอมของชาที่ลอยขึ้นมาช่วยให้จิตใจสงบลงได้บ้าง แตกต่างจากัวลี่ลี่ที่ยังคงยืนกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ“เจ้าใจเย็นก่อนเถิด” กัวรั่วชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “นางเป็นถึงญาติผู้น้องของหวงเชียนเล่อ จะให้ข้ามีเรื่องบาดหมางกับนางต่อหน้าผู้คนได้อย่างไร”“ก็เพราะนางรู้ว่าท่านจะไม่ถือสานั่นแหละเจ้าค่ะ นางถึงได้กำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้”

ในยามบ่ายที่อากาศเย็นสบายของ จวนจิ้งกั๋วกง ณ เมืองฉางหยาง ซูจือเยว่กำลังนั่งคัดลอกพระคัมภีร์พุทธ ด้วยท่าทางที่สงบและเคร่งขรึมตามแบบฉบับสตรีที่เติบโตมาในตระกูลเสนาบดีกรมอาญาผู้เคร่งครัด นางบรรจงจรดพู่กันลงบนกระดาษอย่างพิถีพิถัน แสดงถึงความมุ่งมั่นในเกียรติยศและชื่อเสียงของตระกูลหญิงรับใช้คนสนิทที่นางพามาด้วยนามซูเถา ได้เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ พร้อมกับยื่นจดหมายขนาดเล็กที่ประทับตราด่วน“ฮูหยินเจ้าคะ นี่เป็นจดหมายด่วนที่ส่งมากับพิราบสื่อสารจากคุณหนูซูหมิ่นจูเจ้าค่ะ”ซูจือเยว่วางพู่กันลง นางรับจดหมายจากหลานสาวมาเปิดออกอย่างไม่รีบร้อน แต่เมื่อนางกวาดสายตาอ่านเนื้อความในจดหมาย ใบหน้าของซูจือเยว่ก็แปรเปลี่ยนไปทันที ความสงบที่เคยมีมลายหายไปสิ้น แทนที่ด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ไม่สามารถปกปิดได้ ท่านน้าที่เคารพหลานไม่อาจทนดูต่อไปได้แล้วเจ้าค่ะ เดิมทีหลานตั้งใจจะปฏิบัติตามคำแนะนำของท่านทุกประการ แต่คุณหนูกัวรั่วชิงผู้นั้นช่างร้ายกาจเกินกว่าที่หลานจะคาดคิดนางช่างเย่อหยิ่งและปากคอเรา