บทที่83 เพ่ย! ซูหมิ่นจูนี่ร้ายจริงๆ

เหยาหลิงเจินได้ฟังก็ทำตาโตทันที

“ไอ้หยา! รักสามเศร้าอีกแล้วรึ คราวก่อนกว่าเจ้าจะหย่าโจวจื่อหมิงได้ ก็พากันวุ่นวายจะแย่ ถ้าคราวนี้ยังเจอพวกเติ้งถูจื่อ[1]อีก ข้าว่าเจ้าอยู่คนเดียวไม่ดีกว่าหรือไร”

กัวรั่วชิงถอนหายใจ ขนาดเหยาหลิงเจินได้ชื่อว่าเป็นคนเขลายังปวดเศียรเวียนเกล้าแทนนาง แล้วนางจะไม่รู้สึกเช่นนั้นได้อย่างไร

แม้นางจะหวั่นไหวให้หวงเชียนเล่อมากมายเพียงใด แต่การที่มารดาเขาส่งซูหมิ่นจูมาเยี่ยงนี้ ก็ชัดแล้วว่าฮูหยินจิ้งกั๋วกงจะไม่ยอมรับนางเป็นสะใภ้ แล้วถ้าฝืนแต่งเข้าจวนจิ้งกั๋วกงที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงไปทั้งอย่างนี้ นางอาจจะต้องลำบากใจมากกว่าตอนอยู่ที่จวนจวงเสียงป๋อก็เป็นได้

นางไม่อยากมีชีวิตที่ต้องอยู่อย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีกแล้ว

แต่ติดก็ตรงที่หวงเชียนเล่อรักมั่นจริงใจกับนางมาเนิ่นนานนี่แหละ

นางถึงได้รับปากว่าจะเชื่อใจเขา

“ไม่ใช่แบบที่เจ้าเข้าใจหรอกเจินเจิน ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวหวงเชียนเล่อโดยตรง แต่เป็นเพราะสตรีที่หมายปองเขาเหล่านั้นต่างหากเล่า”

“ซูหมิ่นจูอะไรนั่นอยู่ไกลถึ