All Chapters of Ex husband regret : Chapter 21 - Chapter 30

Morning at the Café“Good morning po! Welcome to Bean & Brew!” Mia greeted cheerfully, bowing slightly as she handed menus to two customers.Her smile was bright, but deep inside, her chest carried a quiet heaviness. Lately, she felt more watched than ever. Yung lalaking palaging nakaupo sa sulok, pretending to read or scroll on his phone, had been there again this morning.“Relax, Mia,” she whispered to herself habang nilalapag ang mga baso sa tray. “Baka suki lang talaga.”Liza noticed her pale expression. “Uy, okay ka lang? Parang namumutla ka.”Mia forced a smile. “Okay lang ako. Siguro pagod lang.”Pero sa totoo lang, hindi lang pagod. It was the feeling of being suffocated. She left Ethan to escape control, pero bakit parang may nakatanikala pa rin sa kanya?Meanwhile – Ethan’s RageEthan sat in his office, Isabelle’s words still replaying in his mind.“Look at her, laughing with Marco. Don’t you see, Ethan? She’s forgetting you.”On his desk lay the photo Isabelle slipped Mia a

Restless NightMia tossed and turned in her bed, kahit may security cameras na at may mga lock sa pinto. Marco had insisted na manatili muna siya sa sofa para mas madali siyang mabantayan, pero Mia refused ayaw niyang isipin na helpless siya.Still, her body wouldn’t calm down. Every sound kahit simpleng kaluskos ng hangin made her heart race.'What if he’s outside again?'Napapikit siya, forcing herself to breathe. 'Hindi ka na weak, Mia. You went to the police. You stood up for yourself. You’re not the same girl Ethan controlled before.'Pero kahit ganoon, the weight of his shadow still clung to her. Marco’s VigilSa sala, Marco sat upright on the sofa, his eyes half-closed but his mind sharp. His phone rested on his lap, ready to call the police at the slightest sign of danger.Hindi niya masabi kay Mia, pero alam niyang malakas pa rin ang impluwensya ni Ethan. Money, connections, power Ethan could twist the truth anytime.Marco whispered to himself, “Basta ako, I’ll protect her.

Tahimik ang gabi sa kalsadang iyon. Malamlam lang ang ilaw ng poste sa gilid ng apartment building kung saan naninirahan ngayon si Mia. Nakasara ang lahat ng bintana, at tila walang buhay ang silid sa ikatlong palapag. Pero sa ibaba, may isang lalaki na halos hindi kumurap, nakaupo sa gilid ng bangketa. Si Ethan. Suot pa rin niya ang mamahaling coat mula sa opisina, pero halatang hindi na niya iniintindi ang lamig ng hangin. Sa tabi niya, isang paper bag ng take-out food at isang maliit na bote ng tubig mga bagay na dala niya hindi para sa sarili, kundi kung sakaling bumaba si Mia at mapansin siya. “Hindi ako aalis,” bulong niya sa sarili, hawak ang cellphone na walang tigil sa pag-check kung may mensahe ba mula kay Mia. Wala. Walang kahit isang salita mula sa babaeng pinakamasakit niyang pinakawalan noon. Sa loob ng apartment, si Mia ay nakaupo sa sofa. Naka-cross arms, nakatitig sa kurtinang nakatakip sa bintana. Naririnig niya ang mahinang ugong ng sasakyan sa kalsada, ang h

Pagkatapos ng ilang araw, unti-unting bumalik si Mia sa routine niya. Trabaho, kain, tulog. Pero kahit gaano niya pilitin maging normal, ramdam niya na may nagbago.Hindi na siya ganap na mag-isa.Sa bawat sulok ng isipan niya, naroon si Ethan ang mga mata nitong puno ng pag-asa, ang tinig nitong mababa pero malinaw, at ang presensya nitong kahit wala sa tabi niya ay parang nakabantay. Isang hapon, pauwi na siya galing trabaho. Madilim na ang langit, at may kasamang ambon. Nang makarating siya sa tapat ng apartment, bigla siyang natigilan. Nandoon si Ethan, nakatayo, hawak ang payong.“Bakit ka nandito?” tanong ni Mia, halatang may halong inis.Ngumiti si Ethan, mahinahon. “Sinabi ko naman sa’yo, diba? Kahit saan, kahit kailan kung tatawagin mo ako, darating ako. Hindi mo ako tinawag… pero naisip ko baka kailangan mo ng kasama ngayon. May bagyo kasi.”Napailing si Mia. “Hindi ako bata, Ethan. Kaya kong alagaan ang sarili ko.”“Alam ko,” mabilis na sagot ng lalaki. “Pero hindi ibig s

Pagkatapos magsara ni Mia ng pinto, akala niya tapos na ang lahat. Akala niya aalis din si Ethan tulad ng dati. Pero nang sumilip siya sa bintana ilang oras makalipas, nanlumo siya andoon pa rin si Ethan, nakaupo sa hagdanan ng apartment building, basang-basa ng ulan, nanginginig pero hindi umaalis. “Bakit ba ang tigas ng ulo mo…” bulong niya sa sarili, pinahid ang luha. 10:00 PM Naka-off na halos lahat ng ilaw sa paligid, pero nakikita pa rin ni Mia ang anino ni Ethan sa labas. Hawak nito ang jacket niya, nakasaklob sa ulo, pero halatang nilalamig pa rin. Sa puso ni Mia, may kumikirot. 'Dati, ako ang naghintay. Ako ang nanlumo kakahintay ng kahit kaunting lambing, kahit kaunting salita galing sa kanya. At ngayon, siya na ang naghihintay. Siya na ang nasa labas.' Pero kahit ganoon, pinilit niyang tumalikod. “Hindi ako pwedeng magpakatanga ulit…” 12:30 Midnight Hindi na makatulog si Mia. Lumingon na naman siya sa bintana at naroon pa rin si Ethan. Hindi man siya makita nan