Lustful Agreement with my Ex's Uncle (SPG)의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

Tahimik ang opisina ni Camille. Ilang malalaking bintana ang nakaharap sa lungsod, ngunit ang liwanag ng araw ay tila hindi nakakaabot sa kanyang puso. Nakaupo siya sa malaking leather chair, nakapikit, at dahan-dahang hinahaplos ang envelope na matagal niyang iniingatan. Sa loob nito, nakatago ang mga dokumento, larawan, at liham na siyang nagkukwento ng mga panahong hindi alam ng mundo—ang kanyang nakaraan kay Dawson. Hindi siya nangungulila sa mga alaala nilang nagdaan, ngunit ramdam niya ang bigat ng kanyang nakaraan sa piling ni Dawson. Dawson Rockwell. Ang pangalan na kahit kailan ay hindi niya malilimutan. Ang lalaki na minsang nakapagpabago sa kanya, nakapagpakalma ng kanyang damdamin, at nakapagpakita ng pagmamahal na halos hindi niya naramdaman mula sa iba. “Dawson…” bulong ni Camille, parang gustong sumigaw, ngunit nanatiling mahina ang tinig. “Ang lalaking hindi ko nakalimutan, ang lalaking hindi ko kayang iwaksi sa puso ko.” Si Camille ang unang nagkaroon ng lugar s

Tahimik ang paligid nang gabing iyon. Ang ilaw sa kalsada ay kumikislap-kislap, tila ba pagod na rin sa pagbibigay-liwanag sa mga estrangherong dumaraan. Sa isang coffee shop na halos sarado na, nakaupo si Bianca sa sulok na mesa. Mag-isa Ang mga mata niya ay namumula. Waring ilang gabi nang hindi nakatulog. Paminsan-minsan, nanginginig ang daliri niyang nakapatong sa mesa na para bang may bigat na gustong kumawala. Nang bumukas ang pintuan, tumunog ang maliit na kampanilya. Dumating si Jason. Suot ang kanyang itim na jacket, may bahid ng pag-aalala sa mukha. Agad niyang hinanap si Bianca at natagpuan sa pinakadulong bahagi ng café. Lumapit siya, mabigat ang bawat hakbang. “Bianca,” malamig ngunit puno ng kuryosidad ang boses ni Jason. Dahan-dahang tumingin si Bianca. Namumugto ang mga mata nito, halatang umiiyak bago pa man dumating si Jason. Saglit siyang ngumiti, pero walang buhay ang ngiting iyon. “Jason,” mahina niyang sagot. “Salamat at pumunta ka.” Umupo si Jason sa

Madilim ang loob ng isang abandonadong warehouse sa gilid ng pier. Tanging mga kumukurap na ilaw mula sa kisame at mga aninong gumagalaw ang nagbibigay ng buhay sa paligid. Sa gitna ng malamig na silid, nakaupo si Camille sa isang leather chair at akataas ang isang paa habang may hawak na baso ng alak. Naka-cross legs siya, at kahit nakasuot lang ng simpleng itim na dress. May dalang awtoridad ang kanyang presensya. Sa kanyang tabi ay akahilera ang tatlong tauhan niya. Pawis na pawis at halatang balisa. “Uulitin ko lang ha…” malamyos pero malamig ang tinig ni Camille. Tumayo siya mula sa upuan at dahan-dahang lumapit sa mga tauhan. “Sabi ko, finish the job. Hindi scare them. Hindi warn them. Kun'di patayin.” Nanlamig ang tatlong lalaki. Hindi makatingin sa mga mata niya. “Ma’am… ginawa naman namin lahat. Pero may mga pulis sa presinto, at—” Hindi pa natatapos ang lalaki ay bigla siyang sinampal ni Camille malakas. Hanggang sa bumagsak ito sa sahig. Nakatatakot ang ekspresyon

Maaga pa lamang tahimik ang paligid ng mansion ni Dawson. Ang mga hardinero ay abala sa pagdidilig ng mga halaman at ang malalaking gate ay bantay-sarado ng mga guwardiya. Sa loob naman, nakaupo si Farah sa isang bench sa gilid ng hardin habang hawak ang tasa ng kape na halos hindi niya mainom dahil sa dami ng iniisip. Ang mga pangyayari kagabi at ang pagdating nina Jason at Bianca pati na rin ang rebelasyon tungkol kay Camille at ang biglaang pag-amin ng lahat... ay parang unos na hindi pa rin niya lubusang matanggap. 'Hindi ko alam kung paano namin malalampasan ito ni Dawson pero naniniwala akong hindi mananalo si Camille dahil masama siya,' sabi ni Farah sa isipan. Habang nagmumuni-muni siya... bigla niyang napansin ang anino ng isang babae na dahan-dahang lumalapit mula sa likuran. Nang lumingon siya, halos mapatigil ang pintig ng kanyang puso nang makitang si Bianca iyon. Nakasuot ng simpleng puting blouse at maong, walang kolorete sa mukha at halatang walang tulog. May dala-

Kinabukasan, maaga pa lang ay naghanda na sina Jason at Bianca. Parehong seryoso ang ekspresyon sa kanilang mukha habang pinaplantsa ang plano. Ang warehouse na narinig ni Bianca mula sa mga tauhan ni Camille ay nasa malayong dulo ng pier. Hindi ito basta napupuntahan ng kung sino lang. Kailangan ng lakas ng loob at mabilis na kilos para hindi sila mahuli. Sa loob ng kotse, hawak ni Bianca ang cellphone niya. Bago sila umalis sinigurado niyang puno ang memory at may internet connection ito . "Jason, kung sakali mang may masama na mangyari, kailangan makarating agad ang ebidensya kay Dawson. Hindi ako puwedeng mabigo..." wika ni Bianca bago napalunok ng laway. Tumingin si Jason sa kanya at saka mariin ang tingin. "Bianca, huwag mong isipin na may masamang mangyayari sa iyo, okay? Babantayan kita. Wala kang dapat ipag-alala." Ngunit kahit anong lakas ng loob ang ipinapakita ni Jason, ramdam din niya ang kaba. Kahit siya, hindi sigurado kung makakalabas silang buhay mula sa plan