Semua Bab Lustful Agreement with my Ex's Uncle (SPG): Bab 11 - Bab 20

Nagising si Farah sa liwanag ng araw na pumapasok sa malalaking bintana ng kanilang villa. Ang sikat ng araw ay bumabalot sa kwarto ng ginto, ngunit para sa kanya, tila nananatiling malamlam ang lahat. Hindi pa rin maalis sa kanyang isipan ang nakitang larawan kagabi—si Dawson at si Camille Dela Vega, magkasama, at ang nakakatindig-balahibong babala: “History repeats itself.” Buong gabi siyang balisa. Kahit mahigpit ang yakap ni Dawson habang natutulog, hindi iyon nakapagbigay ng sapat na kapanatagan. Ang bawat tibok ng kanyang puso ay may kasamang tanong: Sino si Camille sa buhay niya? Bakit may nagsusubok na guluhin ang honeymoon namin? Nagpalinga-linga siya, ngunit wala si Dawson sa tabi niya. Agad siyang kinabahan, ngunit bago pa man siya makatayo, bumukas ang pintuan. “Good morning, my love,” masiglang bati ni Dawson, may dalang tray ng breakfast—croissant, tropical fruits, at mainit na kape. Nakangiti ito na para bang wala silang problemang dinadala, para bang walang nan

Limang araw matapos ang honeymoon nila sa Maldives, bumalik sina Dawson Rockwell at Farah Cruz Rockwell sa Rockwell Mansion. Ang engrandeng mansyon na iyon ay parang palasyo—mataas ang mga haligi, marmol ang sahig, at bawat sulok ay may pintig ng kapangyarihan at yaman ng pamilyang Rockwell. Sa pintuan pa lang, sinalubong na sila ng mga magulang ni Dawson, ilang malalapit na kamag-anak, at hindi mabilang na mga tauhan ng media na nag-aabang. Kumakaway si Dawson, suot ang kanyang tipikal na charismatic smile, ang ngiting palaging nakakaakit ng mga camera. Samantalang si Farah, kahit pilit na nakangiti, ay may bigat sa dibdib. Nasa kanya pa rin ang mga larawan at sulat na iniwan ng misteryosong anino sa Maldives. Hindi niya iyon nabanggit kay Dawson; mas pinili niyang kimkimin kaysa masira ang mga sandali nilang mag-asawa. Ngunit ngayong nasa mata na sila ng publiko, pakiramdam niya ay mas lalo siyang kinukubkob ng panganib. “Welcome home, Mr. and Mrs. Rockwell!” sigaw ng isang ma

Nang sumandal si Farah sa dibdib ni Dawson, para siyang nakahanap ng himlayan. Ramdam niya ang tibok ng puso nito—matibay, mabilis, at parang musika na pumapawi sa lahat ng takot. Ang mainit nitong bisig ay mahigpit na yumakap sa kanya, parang takot na takot itong mawala siya kahit saglit. “Farah…” bulong ni Dawson sa tuktok ng kanyang ulo. “Ikaw lang. Ikaw lang ang mahal ko. Ikaw lang ang kailangan ko.” Paulit-ulit. Para bang mantra na ipinapako sa kanyang puso. At bawat ulit ng mga salita ay unti-unting nagpapatibay sa damdamin ni Farah—na kahit anong misteryo ang bumabalot kay Dawson, ang pagmamahal nito ay totoo. Dahan-dahang gumalaw ang kanyang kamay, hinaplos ang dibdib ng lalaki. Mainit ang balat nito, at bawat paghinga ni Dawson ay ramdam niya sa kanyang palad. “Dawson…” mahina niyang tawag, at sa pagkakataong iyon ay hindi na niya naitago ang nanginginig na tinig. Muling hinarap siya ni Dawson, ang mga mata nito ay naglalagablab—hindi lamang ng pagnanasa kundi ng pa

Mabilis ang tibok ng puso ni Farah nang muling pumasok sa gusali ng Rockwell’s Company. Kahit nakaayos ang kanyang suot—puting blouse at itim na palda, simple pero elegante—hindi niya maiwasang maramdaman ang bigat ng mga matang nakasunod sa bawat hakbang niya. “Good morning, Mrs. Rockwell,” bati ng isang receptionist, may halong ngiti pero may bakas ng pag-usisa. Narinig din niya ang mga pabulong sa paligid. “Siya pala ‘yon…” “Ang swerte niya, asawa na si Sir Dawson…” “Pero, totoo kaya ‘yong mga chismis?” Ramdam ni Farah ang init na umaakyat sa kanyang pisngi. Kahapon lamang, isa lang siyang simpleng staff. Ngayon, lahat ng tingin—may paghanga, may inggit, may duda—ay nakatutok na sa kanya. Huminga siya nang malalim at nagtuluy-tuloy papasok sa opisina. Pinilit niyang magpokus sa trabaho, pero hindi mawala ang kaba sa dibdib. May malamig na pakiramdam siyang tila may paparating na hindi maganda. At hindi siya nagkamali. Pag-upo niya sa kanyang mesa, tumunog ang no

Hindi mawala sa isip ni Farah ang nakita niya kagabi. Habang kumakain sila ni Dawson, nahuli ng kanyang mga mata ang cellphone nitong bahagyang nakalabas mula sa bulsa. Kumurap iyon, may notification—at ang pangalang lumabas ay nagpanginig sa kanyang kalamnan. Camille. Imposible. Hindi ba’t patay na si Camille? Hindi ba’t ang larawan nitong duguan ang mismong banta na ipinadala sa kanya? Bakit may mensahe ito kay Dawson—at bakit unread pa? Buong gabi, halos hindi siya nakatulog. Nakatingin lang siya sa kisame, paulit-ulit na iniisip: Buhay pa ba si Camille? At kung buhay nga siya, bakit parang konektado kay Dawson ang lahat ng ito? Kinabukasan, sa department, pilit niyang ibinaon ang sarili sa trabaho. Nakaupo siya sa mesa niya, binubuksan ang mga papeles at emails, pero ang utak niya ay gulo-gulo. Wala siyang ibang iniisip kundi ang mga tanong na hindi niya kayang itanong nang direkta kay Dawson. Gusto niyang sumabog, gusto niyang humarap sa asawa at sabihin ang lahat—ang