All Chapters of ไขรหัสรัก You’re my keys. [OMEGAVERSE]: Chapter 21 - Chapter 30

ทางด้านซีห่าวหลังจากได้รับมอบหมายภารกิจเขาก็ออกตามหานายน้อยอย่างไม่ลดละ ลิสต์รายชื่อโรงเรียน มหา’ ลัยจนมาสะดุดกับ MMR มหา’ ลัยที่ไม่เหมือนมหา’ ลัย ดูจากภายนอกมันก็เหมือนสถาบันศึกษาทั่วไปแต่ตัวผังเมืองนั่นแหละที่แปลกจนสะดุดตา เขามาอาศัยที่กรุงเทพมหานครนานแรมปีเริ่มสังเกตจากจุดเล็ก ๆ ไม่ว่าจะสิ่งแวดล้อม วัดวาอารามบ้านเมืองคอยเปรียบเทียบกับแผนที่ทางดาวเทียมจนมาสะดุดกับที่นี่ ผังเมืองของที่นี่สะดุดตาเขาเข้าอย่างจัง ป้อมปราการรูปหลายแฉกที่เปรียบเสมือนรั้วกั้นเขตแดนให้ MMR แยกออกมาจากชุมชนอื่น เหมือนเมืองเล็ก ๆ อีกเมืองหนึ่งเลยก็ว่าได้ ทางเข้าออกที่มีได้หลายทางแต่การจะเข้าถึงตัวมหา’ ลัยนั้นยากยิ่งสำหรับคนนอก ระบบรักษาความปลอดภัยที่เยี่ยมยอด การสแกนหน้า สแกนนิ้วเข้าออก กล้องวงจรปิดที่สามารถมองเห็นได้ 360 องศานั่นอีก มีการขุดคลองรอบ ๆ ดูในดาวเทียมอาจจะเห็นว่าขนาดคลองไม่ได้ใหญ่มาก แต่เชื่อเถอะแม้แต่พวกนักจู่โจมใต้น้ำก็ยังเหนื่อยแน่ ๆ ถ้าจะเลือกว่ายน้ำเข้าไปแถมยังไม่รู้ว่าใต้น้ำจะมีอะไรรอผู้บุกรุกอยู่บ้าง มีแต่เเมลงเท่านั้นแหละที่สามารถเข้าออกได้โดยไม่ถูกจับป้อมปราการสิบสองแฉกแต่ละแฉกล้อมรอบไปด

พอเริ่มดึกที่นี่เริ่มคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ตรงส่วนของเค้าเตอร์บาร์ก็ไม่แพ้กัน มีแขกแวะเวียนเข้ามาไม่ซ้ำหน้า ซึ่งหน้าที่เอ็นเตอร์เทนการพูดจาออดอ้อนฉอเลาะกับแขก คีย์รู้ตัวดีว่าเขาสู้โอเมก้าทั้งสามไม่ได้เลย โดยเฉพาะเรื่องการรับมือหรือการเอาอกเอาใจลูกค้าตรงหน้า หยิบจับอุปกรณ์อื่น ๆ หลายอย่างตอนนี้ตัวเขาเองเริ่มจำสัดส่วนเครื่องดื่มได้บ้างสองสามอย่างก่อนที่กำลังจะหันหลังไปล้างอุปกรณ์ก็ได้ยินเสียงเรียกเสียงหนึ่ง“คุณ...คุณที่หันหลังน่ะ” คีย์หันหน้ากลับไปพร้อมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง“ใช่คุณนั่นแหละ”“...”“ผมขอ Old Fashioned สักแก้ว”เกิดเดดแอร์ชั่วคราว เป็นวาเลนไทน์ที่เข้ามาแก้สถานการณ์“ผมขอโอกาสเป็นคนแสดงฝีมือให้คุณผู้ชายแทนได้ไหมครับ” พูดพร้อมส่งสายตายั่วยวนแต่คนตรงหน้าไม่ปรายตามองสักนิด“คุณเท่านั้น” อีกฝ่ายจ้องมองมาทางคีย์อย่างไม่หลบสายตา จนโอเมก้าที่เหลือไม่กล้าปริปากพูดอะไร อีกอย่างมีปุ่มฉุกเฉินอยู่ใต้เค้าเตอร์วาเลนไทน์ภาวนาว่าจะไม่ต้องกดมันทันทีที่ซีห่าวก้าวเข้ามาในชั้นลอย สายตาก็สะดุดเข้ากับอัลฟ่าที่ยืนอยู่หลังเค้าเตอร์บาร์ เห็นครั้งแรกใจเขากระตุกวูบเพราะมีใบหน้าส่วนหนึ่งละม้

เหตุการณ์ชุลมุนข้างในผับรวมทั้งเสียงปืนทำให้สองโอเมก้ายืนรอดูเหตุการณ์อยู่ข้างนอกอย่างตื่นตระหนก โดยเฉพาะตะวันที่เป็นห่วงพี่ชายไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นข้างในบ้าง ไมโครที่มีสติรีบต่อสายหาพี่ชายอย่างศาสตราจารย์อีโวลที่ยังอยู่ที่ห้องแล็บเพื่อขอความช่วยเหลือทันที“ตะวันมาทำอะไรที่นี่” เสียงตะคอกของคีย์ทำเอาตะวันสะดุ้งจนน้ำตาคลอเบ้า ไม่เคยสักครั้งที่พี่ชายอัลฟ่าจะใช้น้ำเสียงและท่าทางแบบนี้ใส่เขา “พะ...พี่คีย์ลืมโทรศัพท์ตะวันเลยเอามาให้”จังหวะนรกชัด ๆก่อนที่จะหันหลังกลับก็เจอกับคนแปลกหน้าที่ยืนประชิดตัวของคีย์เหมือนจะคอยเป็นเกราะกำบังให้ยังไงยังงั้น เหมือนหมอนี่จะรู้อะไร ไม่งั้นไม่ทำตัวมีพิรุธรวมถึงพาพวกเขาหนีตั้งแต่เมื่อกี้ซีห่าวยืนนิ่งไม่กล้าขยับตัว ลอบกลืนน้ำลายไปหลายอึกจนคนข้าง ๆ สังเกตเห็นถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น เลยเบนสายตาไปยังจุดที่อีกฝ่ายจ้องมองอยู่ พอคีย์เห็นคนร้ายสวมชุดดำพร้อมเล็งปืนก้านยาวสีดำขลับมายังตำแหน่งที่ตนยืนอยู่จึงดันโอเมก้าสองคนให้หลบมาอยู่ข้างหลังเขาทันที ก้มมองลงมาเห็นจุดสีแดงที่ส่องอยู่ตำแหน่งหัวใจตัวเอง พลันร่างกายก็เย็นวาบจากหัวถึงเท้าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย

“นี่เป็นสร้อยคอของคุณพลัฎฐ์ครับ สร้อยนี้มีผลต่อตัวคนไข้มาก ตอนแรกเลือดไหลทะลักไม่หยุด เจ้าหน้าที่หลายคนพยายามยื้อชีวิตจนไม่ได้สังเกตสร้อยที่แขวนไว้ที่คอ จนเจ้าหน้าที่ที่สังเกตเห็นปลดมันออก เลือดถึงหยุดไหล บาดแผลเริ่มสมาน แต่ตอนนี้ร่างกายคนไข้ฟื้นตัวได้เร็วมาก ที่นอนหลับเพียงเพราะเพลียจากการให้เลือดเท่านั้นครับ”ตะวันเอื้อมมือไปหยิบสร้อยของพี่ชายมาไว้แนบอก เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่ ชีวิตที่เคยสงบสุขและไร้อิสระในบ้านเด็กกำพร้ายังดีกว่าสถานการณ์ตอนนี้อยู่หลายเท่านัก ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกต่อจากนี้ รวมไปถึงมือปืนพวกนั้นจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วจะไปอยู่ที่ไหนทำอะไรยังไงต่อ เพราะชีวิตเขามีแค่พี่ชายอัลฟ่าคนเดียวเท่านั้นที่คอยเป็นที่พึ่ง คิดวิตกกังวลไปหลายอย่างจนคนข้าง ๆ เอื้อมมากุมมือบีบเบา ๆ พลันทำให้ความวิตกกังวลที่มีเมื่อครูหายไปได้อย่างน่าประหลาด“ผมขอให้พวกเราที่นี่เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ” ชวาลาพูดด้วยใบหน้าตึงเครียดส่วนทางด้านอีโวลเครียดยิ่งกว่าเพราะชีวิตโอเมก้าน้องเขากำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล...ทางด้านครอบครัวจุลศาตรามารวมกันครบทั้งหมด ทั้งพี่น้องที่เหลือต่างกรูกันเข้ามาหา

ไมโครที่นอนไม่ได้สติมาหลายชั่วโมง ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาช้า ๆ เขากะพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงจ้าของหลอดไฟ ดูจากสายระโยงระยางตามแขนแล้วคงอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ผิดแน่ แต่รู้สึกร่างกายแปลกไปจากเดิมไม่รู้ว่าแปลกจากตรงไหน ส่วนไหน แต่รู้ว่าแปลก ก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นคนที่เตียงข้าง ๆ ที่จ้องมองมาที่เขาก่อนอยู่แล้ว“พะ พี่คีย์”“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่ายก่อนที่ทั้งคู่จะได้พูดอะไรเป็นไมโครที่จู่ ๆ ก็หลับตาลงก่อนจะพูด“พ่อกับแม่กำลังเดินทางมาที่นี่” ในหัวสมองของเขาตอนนี้เหมือนเห็นภาพจำลอง 2 มิติของตัวโรงพยาบาลทั้งหมด เขารับรู้การเคลื่อนไหวของคนรอบ ๆ บริเวณนี้ที่เดินกันขวักไขว่ หมอ พยาบาล รวมไปถึงเห็นพ่อกับแม่ของเขากำลังเดินมายังห้องพักฟื้นคนไข้ที่เขานอนพักฟื้นอยู่ จู่ ๆ ก็รู้สึกบ้านหมุน สะบัดหัวหลายทีก่อนจะลุกนั่งขึ้นมาอาเจียนใส่ผ้าห่มตรงหน้าขาจนกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วห้อง3 2 1 ไมโครนับในใจ แล้วพ่อและแม่ของเขาก็เปิดประตูโผล่เข้ามาในห้องพอดี“ว้ายย ไมโครเกิดอะไรขึ้น” คุณหญิงพิจิการีบตรงดิ่งไปยังเตียงลูกชายก่อนจะกดออดเรียกพยาบาลให้มาดูอาการหมอและพยาบาลกรูกันเข้ามาตรวจมะรุมมะตุ้มกันยกใหญ