Все главы ไขรหัสรัก You’re my keys. [OMEGAVERSE]: Глава 31 - Глава 40

ทันทีที่ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาลมายังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่คีย์และตะวันเคยอาศัยและเติบโตมาตลอดหลายสิบปี ความรู้สึกและบรรยากาศรอบข้างมันเปลี่ยนเเปลงไปไม่เหลือเค้าเดิมที่เคยรู้จัก บรรยากาศ กลิ่นอาย จะว่าไม่คุ้นเคยก็ไม่ใช่เพราะไม่คิดว่าจะมีสถานที่ที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เคยได้ย่างกรายเข้ามาในบริเวณนี้มาก่อน ไม่รู้จริง ๆ ด้วยซ้ำว่าสถานที่นี้ตั้งอยู่บนเนื้อที่กี่ไร่ มีส่วนอื่น ๆ อีกไหมแต่ที่แน่ ๆ ส่วนที่เราทั้งสี่คนยืนอยู่เป็นที่ที่เราไม่รู้จักและคิดว่ามีด้วย บริเวณรอบ ๆ ล้อมรอบไปด้วยต้นสนมังกรสูงใหญ่ท่วมหัวหลายสิบเมตร ทางเดินหินเก่า ๆ ที่มีตะไคร่น้ำเกาะทางเต็มไปหมด แสงอาทิตย์แทบจะส่งลงมาไม่ถึงพื้นดินข้างล่างส่งผลให้ไม่มีต้นไม้เล็ก ๆ หรือต้นหญ้าให้น่ารำคาญเวลาเดิน ทางเดินทอดยาวหลายร้อยเมตรจากบริเวณจุดส่งตัวหลังจากพวกเขามาถึงเฮลิคอปเตอร์ก็บินจากไปเดินตามเลขาเบต้าของแม่นิภามาเรื่อย ๆ จนเห็นประตูไม้บานเล็กความสูงเพียงหน้าอกเขาเท่านั้น คีย์ที่ตัวสูง 180 เซนติเมตรต้องโค้งตัวเกือบ 45 องศาเพื่อจะก้าวผ่านประตูไปยังอีกฝั่งซึ่งมีผู้นำทางเป็นเบต้าหญิงตัวเล็กที่คุ้นเคยดี ‘คุณตุ๊กตา’ เลขาที่เปรียบ

หยางผิงและนฤสรณ์ตกลงปลงใจแต่งงานกันได้ไม่นานก็ถือกำเนิดบุตรชายอัลฟ่าที่ได้รับการสืบทอดความสามารถพิเศษจากทั้งฝั่งแม่และพ่อ พวกเขาทั้งสองรู้ดีว่า ลูกที่มีลักษณะพิเศษสักวันภัยจะต้องมาถึงตัว จึงคิดหาวิธีกำจัดผู้ล่าก่อนที่จะเป็นฝ่ายถูกล่า แต่รู้อะไรไหม คนเราถึงจะพิเศษแต่ก็ไม่มีใครจะเหนือกว่ากฎเกณฑ์ของธรรมชาติไปได้ พอหยางผิงคลอดลูกออกมา ทุก ๆ อย่างที่เคยมีจะลดลงครึ่งหนึ่งเพราะส่งต่อให้แก่ทายาท จึงทำให้พวกพิเศษอย่างเรามีลูกกันเพียง 1-2 คนเท่านั้น ทักษะการต่อสู้ แรงกดดัน สัญญาณระวังภัยที่เคยมีจะลดลงเหลือเพียงครึ่งหนึ่งแต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีข้อจำกัดแบบนี้ แต่มันเกิดขึ้นกับหยางผิง ทางญาติพี่น้องพอรู้ว่ามีหลานที่ทรงพลังพวกเขาก็ไม่รีรอที่จะกำจัด ไม่เหลือความเป็นพี่น้องอีกแล้ว เหลือแต่ศัตรูที่ต้องกำจัดให้พ้นทาง หยางผิงกับนฤสรณ์ยอมเสียสละที่จะกำจัดพวกนั้นด้วยชีวิตของเขาทั้งสอง และความปลอดภัยของคนที่เหลืออยู่บริเวณที่ตั้งของ MMR นั่นแหละ ที่นั่นคืออนุสรณ์ระลึกถึงความกล้าหาญของพวกเขาทั้งคู่ การจะกำจัดพวกนั้นก็ต้องถอนรากถอนโคน การที่เลือดพิเศษตกอยู่ในมือของคนชั่วย่อมไม่ใช่เรื่องดี หยางผิงจึงออกอุบายหล

“แปลก”ทุกคนเงียบ ซึ่งตอนนี้ภายในห้องนอนที่พักมีเพียงพวกเขาสามคน ส่วนคีย์แยกออกไปคุยธุระกับแม่นิภาข้างนอก หลายชั่วโมงผ่านไปยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมา“แปลกยังไงเหรอครับ” ตะวันที่อดสงสัยไม่ได้กับท่าทีนั้นซึ่งแทบไม่เคยเห็นจากศาสตราจารย์หนุ่มเลยสักครั้งที่อยู่ด้วยกัน ท่าทีสุขุม นิ่ง ๆ ตอนนี้แทบไม่มีให้เห็นนอกจากท่าทีเหมือนหนูติดจั่น เดินไปมารอบห้องจนตะวันเริ่มจะเวียนหัว“ปกตินักฆ่าจะไม่ค่อยออกล่าพวกพิเศษในประเทศไทยนะสิ พวกนั้นเพาะเลี้ยงฟาร์มมนุษย์ในแถบแอฟริกามากกว่าเอเชีย เพราะเรื่องกฎหมาย การเคลื่อนย้ายทำได้ง่ายและอุกอาจกว่าที่นี่มากนัก การจะเข้าออกประเทศไทยสำหรับพวกพิเศษไม่เหมือนพวกปกติหรอกนะ ตระกูลเราดูแลเรื่องนี้มานานหลายสิบปีแถมยังวางมือดีไว้ช่วยเหลือทั่วโลก แต่การที่ อิริค มาโผล่ที่นี่...”“...พี่จะบอกว่ามีหนอนบ่อนไส้อย่างนั้นเหรอ?” ไมโครโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจปนสงสัย“ไม่แน่”“หลายสิบปีมานี้พวกพี่ ๆ กับพ่อร่วมมือกันทำอะไรกันแน่ การที่ตระกูลเรามาพัวพันกับเรื่องบ้า ๆ นี่ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ”น้องเล็กคนสุดท้องถามอย่างมีอารมณ์ เพราะเห็นว่าเป็นโอเมก้ากระจอกงอกง่อยหรือไง ถึงไม่คิดจะปร

นอกจากจะฝึกการใช้อาวุธไม่ว่าจะปืนหรือมีดสั้น หรืออุปกรณ์เสริมต่าง ๆ ที่เห็นว่าจะเป็นตัวช่วยยามเมื่ออันตรายมาถึงตัว การฝึกซ้อมในส่วนนี้เป็นปัญหาสำหรับโอเมก้าเพียงหนึ่งเดียวอย่างตะวัน อย่าว่าแต่จะยิงเลย แค่ยกปืนยังทำแทบไม่ได้ กล้ามเนื้อแขนแข็งแรงไม่พอ รวมไปถึงข้อมือยามที่ลั่นไก ปลายกระบอกปืนจะสะบัดแรงตีกลับพอสมควร โอเมก้าที่ธรรมชาติสร้างให้เพื่อเป็นแม่พันธุ์ชั้นดี ร่างกายบอบบางเป็นทุนเดิม ไหนจะเรียนการต่อสู้ต่าง ๆ สามเดือนนี่ส่งเขาไปตายชัด ๆ ตะวันคิดในใจเป็นไปไม่ได้เลยที่จะต่อกรแม้แต่ลูกกระจ๊อกของพวกนักล่า แค่ซ้อมวิ่งไม่กี่รอบ เหนื่อยหอบลิ้นจุกปากหายใจแทบไม่ออก ส่วนอัลฟ่าอีกสามคน 2 ใน 3 มีเลือดพิเศษเหมือนพระเจ้าประทานพรพวกเขายังไงอย่างงั้น เรียนรู้ทุกอย่างได้เร็ว ดูเหมือนว่าไมโครจะยิงปืนได้แม่นเหมือนจับวางเพียงแค่ซ้อมไม่กี่ครั้ง เพราะความสามารถพิเศษมองภาพตรงหน้าได้ไกลหลายเมตร รวมถึงแปลงออกเป็นภาพ 2D เหมือนภาพโฮโลแกรมที่ถูกฉายในสมองส่วนอาจารย์อีโวลที่เรียนการต่อสู้ การยิงปืนมาตั้งแต่เด็กเหมือนจะไม่เป็นปัญหามากเท่าไหร่ แค่เพียงฝึกซ้อมให้คุ้นมือเท่านั้น เนื่องจากห่างหายการซ้อมไปนานหลังผั

“แล้วมันเกี่ยวกับจิตใจยังไงละครับ” ตะวันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแค่คิดว่าตัวเองต้องจับปืนถือมีดฆ่าคนแล้วละก็ ร่างกายตะวันพลันตื่นตระหนก ฝ่ามือสั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ แม้ว่าอีกฝ่ายจะจ้องทำร้ายหรือเข่นฆ่าตัวเองก็ตามที นี่นะหรือสภาพจิตใจที่ว่า ร่างกายโอเมก้าเริ่มมีปฏิกิริยาออกมาจนอีโวลต้องเอื้อมมือไปจับกับฝ่ามือคนข้าง ๆ ถ่ายทอดความอบอุ่นเพื่อให้ร่างกายอีกฝ่ายสงบ การทนทานต่อสิ่งเร้าของตะวันยังไม่สมบูรณ์มากนัก ผิดกับอีโวลที่ฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก โอเมก้าคู่พันธะยังต้องฝึกฝนอีกมาก“ตะวัน บางทีเราต้องทำเพื่อปกป้องชีวิตของตัวเองและคนที่รักนะ เราไม่ได้เข่นฆ่าใครเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน” คุณตุ๊กตาเอ่ยเตือน“…”“เข้าใจหรือยังว่าสภาพจิตใจทำไมถึงสำคัญ เอาล่ะ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ผ่านด่านนี้จนกว่าจะถึงเส้นชัย อันนี้เป็นด่านแรก”คุณครูจำเป็นผายมือไปด้านหลัง ดวงตาทั้งแปดคู่หันไปจับจ้องเครื่องเล่นสวนสนุกมากกว่าจะเป็นสถานที่ฝึก ด้านล่างเป็นบ่อน้ำเพื่อคอยซัพพอร์ตเมื่อตกจากที่สูงที่ซ่อนอยู่ด้านหลังประตูบานเลื่อนยักษ์นั่นโอเมก้าอย่างตะวันและอัลฟ่าฝึกหัดอย่างไมโครลอบกลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว จะบอกว่าแค่กระโดดข้า