All Chapters of ข้ามภพมาเป็นภรรยาอัปลักษณ์แสนร้ายกาจ: Chapter 21 - Chapter 30

ร่างอวบเดินไปยังหลังบ้านเพื่อหุงข้าว ซูเว่ยหรานเดินไปที่โอ่งน้ำนางจับเอาปลามาห้าตัว เช้านี้ทำข้าวต้มปลาดีกว่า ฝนตกเมื่อคืนนี้ควรกินอะไรที่ขับหวัดสักหน่อย ซูเว่ยหรานจะทำข้าวต้มปลาใส่ขิงซอยและต้นหอมเพื่อไล่หวัดให้กับคนในบ้าน เนื่อจากฝนตกมาหลายวันอากาศจึงไม่ค่อยดี ในบ้านมีคนแก่และเด็ก พวกเขาอาจจะป่วยได้หลี่จื่อหานที่ตื่นมาพร้อมนางก็ยังคงติดใจเรื่องบางอย่าง เขาเห็นนางนั่งทำปลาอยู่จึงเดินมาหา นางนั่งทำปลาอย่างคล่องแคล่ว ได้ยินว่านางทำอะไรไม่เป็นเพราะบิดาไม่เคยให้ทำ แต่เมื่อวานนี้นางทั้งทำอาหารทั้งขึ้นเขา ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมานางดูแปลกไปจริงๆ หลี่จื่อหานนั่งยองๆลงข้างๆแล้วเอ่ยถามเรื่องเมื่อคืนนี้"หรานหราน....เจ้าแซ่ซูมาแต่แรกหรือไม่"ซูเว่ยหรานหันมามองหน้าคนตั้งคำถามก่อนจะพยักหน้า ได้แต่คิดในใจว่า "ฉันตอบไม่ได้โว้ย เพราะยายหนูนี่ความทรงจำขาดๆหาย เหมือนไปเจอเรื่องอะไรร้ายแรงมา หลี่จื่อหานที่เห็นนางพยักหน้าก็ไม่ถามต่อ แม้ว่านางจะยอมรับแต่แววตานางดูไม่แน่ใจ หรือว่านางจะหลงลืมบางอย่างไป หลี่จื่อหานจึงตั้งคำถามใหม่"ขวดยาของเจ้า ได้มาจากที่ไหนหรือขวดกระเบื้องเช่นนี้

ซูเว่ยหรานสั่งงาน หลี่จื่อหานทำตามคำสั่งเมีย อาเล็กกับพี่สะใภ้ของเขามองสิ่งที่อยู่ในกะละมังไม้อย่างสนใจ ผลึกสีขาวๆใสๆนั่นเย็นจัดราวกับก้อนหิมะที่ตกลงมาในฤดูเหมันต์เลยทีเดียวร่างอวบค่อยๆเติมเกลือลงในน้ำร้อนที่กำลังเดือดเพื่อให้เนื้อปลารัดยามที่บีบเนื้อปลาลงไปและไม่คาวอีกด้วย จากนั้นก็ปั้นเนื้อปลาเป็นก้อนกลมๆหย่อนลงไปในน้ำเดือด ไม่นานก้อนกลมๆสีขาวก็ลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ซูเว่ยหรานสั่งอาหญิงให้ช้อนขึ้น"อาหญิงช้อนขึ้นมาแล้วใส่ในกะละมังน้ำเย็นเลยเจ้าค่ะ พี่เย่วถิงท่านมาช่วยข้าบีบลูกชิ้นลงน้ำเดือดหน่อย ส่วนท่านพี่หากข้าพยักหน้าท่านก็เติมน้ำเย็นลงไปในกระทะเพื่อกันน้ำเดือดเป็นเมือกติดลูกชิ้นจนไม่น่ากินนะเจ้าคะ"กว่าหนึ่งชั่วยามในที่สุดเนื้อปลาก็ลวกน้ำเดือดจน หมด ซูเว่ยหรานคำนวณจากสายตาน่าจะได้กว่าห้าร้อยลูก ยามนี้ในหัวของนางกำลังนึกถึงชาวบ้านและคนที่ดีกับร่างเดิม ไม่เคยรังแกนาง เพราะว่านางจะแจกให้คนเหล่านั้นได้ชิม และยังจะรับซื้อปลาจากพวกเขาในอนาคต ส่วนคนที่ชอบนินทาว่าร้ายอย่าหวังว่านางจะเมตตามอบหนทางทำกินให้เลยลูกชิ้นปลาที่ทำออกมาเรียบร้อยแล้วซูเว่ยหรานก็เหลาไม้แหลมมาเสียบ

เมื่อทุกคนได้ชิมแล้วเย่ฝานชิงก็บอกให้ไปทำงานของตน แต่ถึงแม้ว่าจะกล่าวเช่นนั้นทางร้านก็ไม่มีงานอะไรอยู่ดี อย่างที่รู้ๆว่าร้านคู่แข่งนั้นแย่งลูกค้าไปหมดแล้ว เมื่อทุกคนไปทำหน้าที่ของตนเย่ฝานชิงก็เอ่ยกับหลี่จื่อหาน"การค้าครั้งนี้คงต้องพึ่งเจ้าแล้ว อย่างที่เจ้ารู้ว่าคู่แข่งของข้าเบื้องหลังเป็นคนใหญ่คนโต เงินทุนนั้นหนากว่าข้ามากนัก""เถ้าแก่เย่วางใจ ภรรยาของข้านางบอกว่ายังมีอีกหลายอย่างที่สามารถทำได้ นางจะแปรรูปอาหารเพื่อให้มีสินค้าหลากหลายมากกว่าสัตว์น้ำที่ซื้อขายกันสดๆและเน่าเสียง่าย นางฝากมาบอกว่าหากท่านไม่ว่าอะไรนางจะขอเช่าหน้าร้านขายของทะเลสดได้หรือไม่ขอรับ"ข้างๆร้านของข้ามีห้องเล็กๆว่างอยู่ หากภรรยาของเจ้านางต้องการก็ลองมาดูก่อนว่าสามารถทำอะไรได้บ้าง อีกอย่าง"เย่ฝานชิงเว้นจังหวะและมองหน้าคนอ่อนกว่าแล้วเอ่ยขึ้น"จื่อหาน...ได้ยินว่าเจ้าจะไปชายแดนหรือ ยามนี้ไม่มีสงคราม หากใครไม่สมัครใจก็จ่ายสามสิบตำลึง เจ้าอยากให้ข้าช่วยหรือไม่ ไว้มีแล้วค่อยมาคืนก็ได้""ไม่รบกวนเถ้าแก่เย่แล้วขอรับ ข้ายินดีไปชายแดนเอง เผื่อมีโอกาสสร้างผลงานหรือได้เจอหนทางใหม่ๆ ยังดีกว่าอยู่หมู่บ้าน

สองร่างเล็กๆขยับไปมา ซูเว่ยหรานนำผ้าที่เช็ดผมให้เขาไปผึ่งอังห่างๆจากกองไฟ จากนั้นก็นำน้ำขิงอุ่นๆมาให้เขาดื่ม ร่างสูงดื่มน้ำขิงเรียบร้อยส่งชามคืนให้นาง ซูเว่ยหรานมองหน้าเขาเพราะหลี่จื่อหานนั่งนิ่งไม่ขยับจนนางทักท้วง"ท่านพี่มิกลับห้องหรือเจ้าคะ นี่ดึกแล้วมีเรื่องอันใดไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยเถอะ""ท่านแม่ ท่านแม่ไม่นอนหรือเจ้าคะ"เสียงงัวเงียเล็กๆของหลี่หนิงซินดังมา ซูเว่ยหรานลุกขึ้นเดินไปหาบุตรสาวแล้วอุ้มมานั่งตักกล่อมให้นางนอน"นอนเถอะเด็กดีแม่อยู่นี่"เสียงปิดประตูห้อง ซูเว่ยหรานคิดว่าเขาไปแล้วจึงเอาบุตรสาวนอนลงแล้วห่มผ้าให้ ก่อนจะรู้สึกถึงไอร้อนจากทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆเป่าแยู่หลังใบหูของนาง นางเอี้ยวตัวมาก็เจอกับหลี่จื่อหานที่ยังไม่ไป ด้านนอกฝนตกแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงอบอุ่น"ข้าจะนอนที่นี่""อ๋า...น่ะ นอนที่นี่ห้องข้าเนี่ยนะ ท่านพี่ปกติท่านไม่ชอบให้ใครวุ่นวายมิใช่หรือ"ซูเว่ยหรานแปลกใจ ปกติหวงตัวยิ่งกว่าอะไร วันนี้เกวียนตกหลุมจนหัวกระแทกสมองกลับหรือไงกัน ก่อนที่จะได้ยินคำพูดแบบกำปั้นทุบดินของเขา"อืม..แต่ครั้งนี้เป็นข้าที่วุ่นวายเจ้า มิใช่เจ้

ทุกคนพยักหน้าให้กัน มีเพียงหลี่จื่อหานที่เขารู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดมาไม่สมเหตุสมผล แต่เนื่องจากยามนี้นางทำตัวดีขึ้นมาก เรื่องตามหาความจริงว่าทำไมนางถึงเปลี่ยนไปคงหยุดเอาไว้ก่อน ฝนหยุดตกมาสักพักแล้วไม่นานก็มีเสียงเรียกมาจากทางหน้าบ้านจึงออกไปดูม่อเฉิน เขาคือช่างก่อสร้างที่ฝีมือดี ช่วงนี้เป็นฤดูฝนทำให้การก่อสร้างต้องชะงัก เมื่อวานหลี่จื่อหานให้คนไปส่งข่าวว่าเขาต้องการปรับปรุงบ้านบางส่วนและสร้างรั้ว วันนี้ม่อเฉินและลูกน้องจึงมาหาหลี่จื่อหานทันทีที่ฝนหยุดตก ทั้งคู่ทักทายอย่างเป็นกันเอง"จื่อหาน..เมื่อวานเจ้าให้คนไปส่งข่าวข้าจึงรีบมาทันที เอ่อ สวัสดีขอรับท่านปู่หลี่""แค่กๆๆๆ...อ้าว นั่นใครกันเล่า สายตาข้าไม่ค่อยดีเสียแล้ว""ท่านปู่หลี่ข้าเอง ม่อเฉินขอรับ""อ้อๆๆ อาเฉินหรือ เข้ามาก่อนสิ ทานมื้อเช้ามาหรือยัง"ชายหนุ่มเดินตามหลี่จื่อหานเข้ามาในบ้านจากนั้นก็ประสานมือคำนับชายชรา หลี่ต้าหยางพยักหน้าให้กับเขา ร่างสูงคุยเรื่องสำคัญกับม่อเฉิน"ข้าจะปรับปรุงห้องของภรรยากับห้องของข้าและทำรั้วให้สูงขึ้น พี่ม่อเฉินท่านคดว่าจะต้องใช้เวลากี่วัน เดือนหน้าข้าต้องไปทหารแล้วเพราะข้าถ