All Chapters of ข้ามภพมาเป็นภรรยาอัปลักษณ์แสนร้ายกาจ: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากที่เรียบร้อยไปอีกหนึ่งวันซูเว่ยหรานก็จัดการทำน้ำแข็งอีกรอบ เด็กๆขอนอนกับท่านแม่แต่ว่านางไม่อาจให้นอนได้ เนื่องจากในห้องมีดินประสิวเก็บอยู่นางกลัวอันตรายจากผงฝุ่นจะทำให้คู่แฝดเจ็บป่วยได้ หลี่จื่อหานเข้ามาในห้องเห็นเจ้าตัวน้อยทั้งสองมีสีหน้าเศร้าสร้อยก็เอ่ยถาม"เจิ้นหยวน หนิงซิน ลูกเป็นอะไรไปหรือ เหตุใดทำหน้าตาเศร้าสร้อยเช่นนั้นเล่า"หลี่จื่อหานกางแขนออกให้แม่หนูน้อยเดินมาหาก่อนจะสวมกอด หลี่หนิงซินหันไปมองหน้ามารดาก่อนจะเอ่ยกับท่านพ่อของนาง"ลูกอยากนอนกับท่านแม่เจ้าค่ะ แต่ท่านแม่บอกว่าในห้องมีฝุ่นดินประสิวอันตรายมากหากหายใจเข้าไป ท่านพ่อดินประสิวคืออะไรหรือเจ้าคะ"หลี่จื่อหานลูบศีรษะของนางเอาไว้ก่อนจะหันไปหาซูเว่ยหรานที่กำลังทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก หลี่จื่อหานจึงเอ่ยกับนางเพื่อหาทางออกให้กับเด้กน้อย"หรานหราน เอาเช่นนี้ไปนอนห้องข้า ที่นี่ก็เอาไว้เก็บของแล้วกัน"คู่แฝดดีใจจนปรบมือ ปกติท่านพ่อไม่ให้ใครเข้าห้อง พวกเขาไม่เคยนอนกับท่านพ่อสักครั้ง แต่เมื่อเช้านี้ตอนที่ตื่นขึ้นมามี่ท่านพ่อนอนอยู่กับพวกเขาและยังกอดพวกเขาอีกด้วย เขาอยากนอนกับท่านพ่อ เจิ้นหยวนรีบ

ซูเว่ยหรานจูงมือบุตรชายและบุตรสาวเข้าบ้าน ส่วนหวังเย่วถิงจูงมือหวังเหยาเหยาเข้าบ้านเช่นกัน เมื่อเข้ามาด้านในหวังเย่วถิงก็ทรุดลงนั่งกอดเข่าซบหน้าร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น หวังเหยาเหยากอดคอมารดาก่อนจะลูบหลังให้ ซูเว่ยหรานมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสาร สมัยโบราณนี่นะขายลูกหลานกินเหมือนผักปลา หลี่ต้าหยางที่เอาวัวผูกเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้ามาพร้อมหลายชายและถังเปียว หนุ่มใหญ่มองมายังสองแม่ลูกที่กำลังปลอบกันอยู่ เขารับรู้มาจากหลี่จื่อหานว่านางเป็นอดีตป้าสะใภ้ใหญ่ของเขา ถังเปียวมองอย่างเสียดาย นางอายุไม่เท่าไหร่เองน่าจะยี่สิบต้นๆกับต้องมาแต่งให้คนอายุสามสิบกว่าตั้งแต่น้อย ดูเหมือนนางแต่งงานตอนอายุสิบสี่เท่านั้น บุตรสาวก็แปดขวบแล้วเสียดายวัยเยาว์ของนางจริงๆ จากนั้นก็หันไปหาซูเว่ยหรานเพื่อพูดคุย"เอ่อ....น้องสะใภ้เจอกันอีกแล้วนะ จำข้าได้หรือเปล่า"ซูเว่ยหรานแค่เหลือบตามองแล้วหันไปสั่งคู่แฝด"ไปล้างมือล้างไม้ให้เรียบร้อย แม่จะไปอุ่นเกี๊ยวกุ้งให้ กินกลางวันแล้วจะได้นอน"ถังเปียวเกาท้ายทอยแก้เขิน นางไม่มองเขาด้วยซ้ำจะว่าไปเขาก็ผิดที่ปล่อยให้คนเยาะเย้ยนาง ทั้งที่เขาเป็นเถ้าแก่สามา

หลี่จื่อหานเดินตรงมาหาร่างอวบหนาที่เท้าเอวเงยหน้าหัวเราะอยู่ ก่อนจะทักนาง"หรานหราน...เจ้าสบายดีหรือไม่ ป่วยตรงไหนหรือเปล่า"ร่างหนาสะดุ้งโหยงก่อนจะกุมหน้าอกอุทานด้วยความตกใจ "แม่เจ้า พระยูไล เจ้าแม่กวนอิม เจ้าพ่อเห้งเจีย โอ๊ยตกใจหมดไอ้เด็กบ้า มาเงียบๆ"หลี่จื่อหานมองหน้านางก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าหา ซูเว่ยหรานเพิ่งนึกได้ว่านางละเมิดข้อห้ามจึงเอ่ยเสียงอ่อย"ท่านพี่..ท่านมาไม่ให้ซู่มให้เสียง เมียตกใจนะเจ้าคะ"หืม...ปกติไม่ชอบให้เขาเรียกนางว่าภรรยา แต่ครั้งนี้ตัวเองทำผิดจึงเรียกตัวเองว่าเมียเต็มปากเต็มคำ ดูแล้วเมียเขาคนนี้มีอะไรให้ค้นหาอีกมากนัก ก่อนจะเอ่ยกับนาง"ขึ้นเขามาไกลถึงเพียงนี้ หากหกล้มไปใครจะรู้เจ้ายิ่ง....""เจ้ายิ่งอ้วนๆเพียงนี้ ล้มแล้วจะลุกไหวไหม จะพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่ตาเฒ่า"กำลังอารมณ์ดีแท้ๆ อารมณ์เสียหมด ไอ้หนุ่มตังเกนี่เป็นปลาไหลไฟฟ้าไงวะช็อตฟิวส์เก่งเวอร์ ชายหนุ่มรู้ว่าเมียน้อยใจเขาจึงรีบเอ่ยกลบเกลื่อน"ข้ามิได้หมายความว่าเช่นนั้นสักหน่อย หรานหรานตรงนี้หญ้าขึ้นรก นอกนั้นยังมีก้อนหินแหลมคม หากบาดเท้าเอาจะเดินลำบาก ว่าแต่เจ้ามาเก็บผลโหยวจงที่เคยบอกข

เมื่อหลี่จื่อหานพูดคุยกับท่านปู่ของเขาเรียบร้อยแล้วก็ตรงไปยังห้องเดิมของซูเว่ยหรานที่ตอนนี้กลายเป็นห้องเก็บของไปเรียบร้อยแล้ว นางไม่ได้ทำน้ำแข็งเพราะช่วงนี้ต้องสร้างรั้วจึงไม่อยากให้สายตาข้างนอกที่อยากรู้สอดส่าย เมื่อดูดีแล้วก็กลับเข้าห้องตนเอง ภาพตรงหน้าคือมารดากำลังโอบกอดบุตรทั้งสองไว้ในอ้อมแขน หลี่จื่อหานไม่คิดว่าเขาจะได้เห็นภาพนี้ ปกตินางไม่เอาลูกๆเลย ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมากมันเหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป นางดูคล้ายกับไม่ใช่นาง แต่หากไม่ใช่นางแล้วจะเป็นใครเล่า ศีรษะได้รูปส่ายไปมาเหมือนกับขับไล่ความคิดของตนเองก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวที่เอามาต่อกันเป็นเตียง เพราะที่นอนของเขานอนได้แค่สามแม่ลูกเท่านั้นพวกนางครอบครองพื้นที่เต็มแล้วเขานอนครุ่นคิดว่าควรไปตั้งต้นใหม่หรือชิงบัลลังก์กลับคืนมาดี ทั้งที่บัลลังก์นั้นเดิมก็เป็นของเสด็จพ่ออยู่แล้ว แต่ถูกเสด็จอาแย่งไป ซูเว่ยหรานที่รู้สึกตัวว่าเขาเข้ามาในห้องก็ลุกนั่ง นางเห็นคนตัวโตนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่จึงเอ่ยถาม"ท่านพี่..นอนมิหลับหรือเจ้าคะ มีเรื่องอันใดหรือเปล่า""อ้อ...ไม่มีหรอกแค่กำลังคิดว่าพรุ่งนี้ต้อ

ซูเว่ยหรานหลังจากที่ขอบคุณถังเปียวแล้ว จากนั้นทั้งสามคนก็ดินไปยังร้านขายของเบ็ดเตล็ดเพื่อสอบถามราคาข้าวของ เมื่อเข้ามาด้านในเด็กในร้าก็ตรงมาหาทันที ครั้งก่อนนางซื้อของไปมา อีกทั้งยังให้เงินพิเศษตอนที่เขาขนของไปที่เกวียนนางอีกด้วย ส่วนเด็กในร้านอีกคนที่เห็นว่านางแต่งตัวโทรมๆก็ไม่สนใจ แต่พอเห็นอีกคนหนึ่งขายได้สิบตำลึงก็ตาโต วันนี้เขาเองก็รีบมาต้อนรับเช่นกันซูเว่ยหรานไม่ได้ใส่ใจนัก ปกติชาติก่อนตอนที่นางยังเป็นเจ้าของร้าน จะสอนลูกน้องเสมอ และทุกสาขาว่าต้องให้ความสำคัญกับลูกค้าอย่างเท่าเทียม ไม่ว่าเขาจะมาซื้อหรือแค่เข้ามาเยี่ยมชมก็คือคนสำคัญ นางจึงไม่สนใจคนงานอีกคนที่พยายามเสนอหน้าหลังจากที่รู้ว่านางมีเงิน ก่อนจะตอบรับไมตรีคนแรกที่ทักทายนาง"เสี่ยวจงสบายดีหรือไม่"เด็กที่ชื่อเสี่ยวจงยิ้มรับก่อนจะพยักหน้าให้แล้วเอ่ยตอบกลับ"สบายดีขอรับ วันนี้อาซ้อหลี่จะซื้ออะไรบ้างข้าจะจัดการให้ เอ่อแล้วสองท่านนั้นคือ.?...""คนนี้นางชื่อหลี่เย่วถิงคือท่านอารองของสามี ส่วนอีกคนนางชื่อหลี่เย่าฟางนางคืออาเล็ก วันหน้าหากข้ามาไม่ได้อาจเป็นพวกนางมาแทน""อ้อ สวัสดีขอรับท่านอาทั้งสอง หากต้องก