All Chapters of ข้ามภพมาเป็นภรรยาอัปลักษณ์แสนร้ายกาจ: Chapter 1 - Chapter 10

คำพูดของซูเว่ยหรานทำให้บรรยากาศในห้องเงียบกริบลงทันที นางหลิวเบิกตากว้างด้วยความตกใจถึงนางหมูตอนจะร้ายกานขี้เกียจแต่ปกติก็ยังหวาดกลัวนางอยู่บ้าง แต่วันนี้นางหมูตอนนี้ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ก่อนจะชี้หน้าหลานสะใภ้ที่กล้าต่อปากกับนาง"เจ้า เจ้า นางตัวดีกล้าดียังไงมาว่าข้า! นางแพศยาข้าเป็นผู้อาวุโสของเจ้านะ""ข้าพูดความจริงยายเฒ่า ข้าแต่งงานกับหลี่จื่อหานมาอย่างสมฐานะ ส่วนเจ้าก็แค่แม่หม้ายที่หวังเกาะแข้งเกาะขาสกุลหลี่ มีตรงไหนที่บ่งบอกว่าเจ้าแซ่เดียวกับข้า หรือว่าเจ้าคลอดข้าออกมา คลอดบิดาหรือมารดาข้าออกมากันล่ะ คำว่าผู้อาวุโสอย่ามาใช้กับข้า ลูกตัวเองหลานตัวเองอิ่มทุกมื้อขนกลับบ้านสามีอีกด้วย ลูกข้าเป็นหลานสายตรงกลับต้องไปหารับจ้างมาเลี้ยงพวกเจ้า ยายแก่ไม่ยอมตายมาทางไหนไสหัวไปทางนั้นเลยนะ"คำพูดของซูเว่ยหรานทำให้นายท่านแห่งบ้านหลี่ที่นั่งถักอวนเงียบๆอยู่ลานด้านนอก ถึงกับเลิกคิ้วมองหลานสะใภ้ที่อยู่ในเรือนอย่างประหลาดใจ แม้ว่าซูเว่ยหรานร้ายกาจมากนัก แต่ปกติมิใช่คนที่วาจาคมคายเช่นนี้ ส่วนนางหลิวยืนตัวแข็งทื่อ ปากอ้าค้างไม่สามารถเอ่ยคำใดออกมาได้ ความโกรธแค้นปนฉายชัดในแวว

เมื่อแม่เฒ่าหลี่มาถึงชายหาดก็เห็นซูเว่ยหรานตีหลานชายนางอยู่ หญิงชราตรงเข้าไปเพื่อจะตบสั่งสอนแต่ซูเว่ยหรานมีหรือจะยอม ถึงร่างนี้จะอ้วนแต่เรื่องเสียเปรียบซูเว่ยหรานคนใหม่ไม่มีทางให้เกิดขึ้นแน่ๆ มือเหี่ยวย่นฟาดลงมาแต่ยังไม่ทันโดนมือหนาของหลี่จื่อหานก็คว้าข้อมือหญิงชราเอาไว้ก่อนจะเอ่ย"ท่านย่า มีอะไรก็พูดกันดีๆเถอะขอรับ""พูดดีๆหรือ เจ้าไม่มีตาหรือไม่ว่านางอ้วนนี้ตีหลานชายเจ้าน่ะจื่อหาน""ฮือๆๆท่านยายข้าเจ็บจังเลย"จูต้าเป่าชิงฟ้อง หลี่จื่อหานเองก็เอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ"เจ้าเลิกก่อเรื่องได้แล้วซูเว่ยหราน พาลูกกลับบ้านเถอะสายมากแล้วเด็กๆแล้วยังไม่ได้กินข้าว"ซูเว่ยหรานพาเด็กทั้งสองมาไว้ด้านหลังก่อนจะเอ่ยกับแม่เฒ่าหลี่และหลี่จื่อหาน"ข้าตีเพราะอะไรหรือ วาจาหลานชายเจ้าที่สำรอกออกมาเหม็นเน่ายิ่งกว่าปลาตายในข้อง หลี่ถงวันๆเอาแต่ทำตัวสูงส่งคบหากับเหล่าคุณหนูคนชั้นสูง ข้าว่าเอาเวลาฝันเฟื่องของเจ้าไปสั่งสอนบุตรชายเสียบ้างจะมีประโยชน์กว่า ลูกข้าเพิ่งห้าขวบกลับต้องมารับจ้างหาเงินเลี้ยงพวกเจ้า ต้าเป่าอายุเท่ากันเจ้ายังล้างก้นให้อยู่เลย อีกย่างนะไอ้คนแซ่หลี่ เจ้าบอกว่าลูก

หลี่เย่าฟางไปแล้ว ดูแล้วยายแก่นั่นคงหาเรื่องอาเล็กขอสามีอีกเพราะว่าวันนี้ขาดรายได้มาให้นาง ซูเว่ยหรานมองปลากว่าห้าสิบตัวที่เดิมคือรายได้ของบ้าน ถึงจะตายแต่ก็ยังสดเพราะวิญญาณเพิ่งจะออกจากร่าง ก่อนจะเอ่ยขำๆ "วิญญาณพวกเจ้าออกจากร่างแล้วไปสิงร่างปลาตัวอื่นไหม แบบทะลุมิติไปอยู่ในร่างของปลาที่อยู่ในกระชังหรือเปล่า หรืออยู่ในร่างตะพาบน้ำ เอ่อไม่ได้สิ ข้ามสายพันธ์ท่าว่ายน้ำก็ไม่เหมือนกันด้วย แต่ฉันนี่สิ ฉันเคยเป็นคนสวยนะ ทำไมต้องมาอยู่ในร่างยายอ้วนอัปลักษณ์ที่แสนร้ายกาจด้วย แปดสิบเก้าสิบโลเลยมั้ง ต้องอดข้าวกี่เดือนถึงจะผอมได้"หลี่จื่อหานเดินมาถึงพอดีที่นางบ่นงุ้งงิ้งๆ แต่เขาไม่เข้าใจอะไรก่อนจะเดินไปหาแล้วเอากะละมังไม้มาจากนางพร้อมกับเอ่ยปาก"ข้าทำเอง เจ้าไม่เคยทำหากกินไม่ได้ท่านย่าจะว่าเอาอีก ข้าสงสารท่านปู่น่ะ"ซูเว่ยหหรานมองหน้าเขาก่อนจะกระชากกะละมังกลับมาแล้วเอ่ยยียวน"โย่ว...สงสารท่านปู่ก็หัดสงสารลูกตัวเองเมียด้วย ดูสิห้าขวบตื่นแต่เช้าไปหารับจ้างได้เงินมาก็ถูกยายแก่นั่นเอาไปหมด หลี่จื่อหานเรื่องหย่ากับท่านข้าจริงจังนะ"หลี่จื่อหานมองหน้านางอย่างพินิจอีกที คำก็หย่าสอง

ชาวบ้านฮือฮา อะไรนะอย่างไรนางก็แต่งงานกับผู้เฒ่าหลี่ แต่จะให้บุตรชายไปเอาบุตรสาวเขาทำเมียน้อยหรือ ไม่ว่าอย่างไรนางก็คือน้องสาวนะ หลิวเหอที่ยังกระอักเลือดไม่หยุด เพราะหลี่ต้าหยางนั้นเท้าหนักไม่น้อย นางหลิวร้องไห้จะพาไปหาหมอ พอนางเดินเข้าบ้านเพื่อไปหยิบถุงเงินก็เจอกับหลิวเหยาเหยา เด็กน้อยหยิบถุงเงินวิ่งมาหามาให้หลี่ต้าหยางก่อนจะเอ่ย"ท่านปู่ เงิน เงินให้ท่านหมดเลย ไม่ให้ ไม่ให้นาง ทะ ท่านย่า ท่านย่า จะ จะ ใจร้ายข้าเกลียด ข้าเกลียด เกลียดนางกับ ทะ ทานพ่อ ฮือ ท่านย่า ท่านพ่อ ย่ะ อย่าตี อย่าตี อย่าตีข้า อย่าตีท่านแม่""ไอ้หยา...เหยาเหยาอย่าร้องนะ นี่ยายเฒ่าเจ้าทำอะไรสะใภ้กับหลานสาวหรือ ปกติเจ้าบอกว่าเว่ยหรานเป็นคนเลวข้าเชื่อเจ้านะเพราะนางชอบขโมย แต่หวังซื่อกับบุตรสาวเรียบร้อยนิสัยดีเจ้ายังหาเรื่องอีกหรือ""ใช่ๆๆ ยายเฒ่าเจ้าเป็นโจรแต่มาร้องจับโจรหรือ น่ารังเกียจจริง"ซูเว่ยหราสะอึก แหม่โว้ยต้องมาเปรียบเทียบกับฉันด้วยหรือไงช่างเถอะๆ หิวจะตายอยู่แล้วตั้งแต่ฟื้นมายังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย ร่างนี้ก็กินเก่งเสียด้วยก่อนจะเอ่ย"ข้าไปทำมื้อเช้าก่อนนะหิวจะตายแล้ว คนจะกินอิ่มนอนหลับหน่อยก็ไม่ได

หลังจากที่หลี่จื่อหานเดินไปแล้วซูเว่ยหรานก็นั่งลงย่างปลาตามเดิม สายตาของนางมองซาลาเปาในมือที่เขาเอาให้ จากความทรงจำร่างเดิมนับแต่คืนที่นางและเขามีสัมพันธ์กันจนร่างเดิมตั้งครรภ์เขาก็ไม่เคยมองหน้านางอีกเลย จนวันที่คู่แฝดคลอดออกมา หลี่จื่อโอกาสคนนี้ก็ทำเพียงหาอาหารให้สำหรับคนอยู่เดือน ส่วนร่างเดิมไม่ได้กินอิ่มนักนางหลิวเจ้ากี้เจ้าการเรื่องในเรือน และยังแอบเอาเสบียงไปให้ไปให้บุตรสาวตนเองกับหลานชาย แม้แต่หลานสาวของนางซึ่งเป็นลูกของหลิวเหอ อย่างหลิวเหยาเหยายังไม่ได้แตะต้อง ซูเว่ยหรานกินซาลาเปาในมือ เห้อ..มินิมาร์ทของฉันป่านนี้จะเป็นยังไง แต่ตายก็ตายแล้วจะกลับไปคงไม่ได้หรอก คิดวิธีที่จะอยู่บนโลกแห่งนี้ให้รอดก่อนเถอะ "วันนี้แดดดีน่าจะตากแค่ไม่นานก็เอาเก็บได้ ทำปลาแดดเดียวคงไม่มีอะไรมากนัก กินมื้อเช้าแล้วไปเก็บห้องก่อนดีกว่า ไม่รู้ร่างเดิมนี่อยู่ไปได้ยังไง คนเขายิ่งดูถูกว่าเหมือนหมูก็ยังทำห้องตนเองสกปรกรกยังกับคอกหมูเสียจริงๆไปเลย เฮ้อ นางหนู..ฉันต้องมาแบกรับชื่อเสียงเน่าๆของหล่อน เช่นนั้นช่วยกันบ้างนะปาฏิหาริย์อะไรสักอย่างก็ได้" ซูเว่ยหรานย่างปลาเสร็จเรียบร้อยทั้ง