All Chapters of ข้ามภพมาเป็นภรรยาอัปลักษณ์แสนร้ายกาจ: Chapter 51 - Chapter 60

หลังจากทำธุระทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ซูเว่ยหรานและหลี่จื่อหานก็เตรียมตัวเข้านอน ซูเว่ยหรานจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ส่วนลี่จื่อหานก็เดินเข้ามาในห้องในสภาพที่สวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำ ไม่ได้ผูกสาบเสื้อไว้ ซูเว่ยหรานที่กำลังจะล้มตัวลงนอน หันไปมองตามเสียงเดิน ก่อนสายตาจะจับจ้องสิ่งที่แกว่งไกวโทงเทงอยู่ใต้กางเกงนอนสีขาวของสามีฟ้าประทาน เพราะแสงแสงเทียนส่องทะลุผ่านเนื้อผ้าไปได้ นางถึงกับพึมพำออกมาด้วยความตะลึง“โอ้... แม่เจ้าโว้ย! หน้าตาดีไม่พอ แถมยังมีของดีอีก นี่มันอนาคอนด้าแห่งลุ่มน้ำอเมซอนไหม ขนาดยังหลับนะ ถ้าผงาดจะขนาดไหน แจ๊บๆซู๊ด อึ๊ยน้ำลายไหล มันน่าจับกินจริงๆพับผ่าสิ บุญของเจ๊หรานจริงๆ ให้ฉันผอมก่อนจะเอาให้เอวเคล็ดเอวหักเลย หึ๊ย ”หลี่จื่อหานที่ได้ยินที่นางพึมพำก็มองหน้านาง แต่ทว่าสายตาของกลับจ้องอยู่ที่กลางลำตัวของเขา เขาจึงก้มลงมองตัวเอง และเห็นว่านางกำลังมองลูกรักของเขาทะลุเนื้อผ้า ก่อนจะรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ถึงแม้จะเคยเป็นสามีภรรยากัน แต่ก็เป็นเพราะถูกวางยา เขาจึงรีบจัดสาบเสื้อให้เรียบร้อยแล้วเดินมานั่งลงบนที่นอนตนเองก่อนจะเสียงเข้มดุนาง“หรานหราน... เหตุใดเ

ปลายยามเฉิน ซูเว่ยหรานนั่งทำปลา ขอดเกล็ดควักไส้เอง เดิมทีหน้าที่นี้หลี่จื่อหานเป็นคนทำ แต่ตอนนี้ขนาดมองหน้าเมียยังไม่ยอมมองเลย ร่างสูงนั่งลงข้างๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด "หรานหราน... เราไม่ทำห้องเก็บของแล้วดีไหม เอ่อ... ใช้ห้องเจ้าก็แล้วกัน แล้วข้าจะทำเตียงให้กว้าง เรานอนกันสี่คนพ่อแม่ลูก""..................""หรานหราน... เสี่ยวหราน... อาหราน... พูดกับข้าหน่อยสิอย่าโกรธได้หรือไม่"".................."ร่างอวบลุกขึ้นหันหลังเดินเข้าบ้าน นางส่งปลาให้หลี่เย่าฟางทำต่อ ส่วนตัวเองก็ไปเอาน้ำแข็งออกจากถังเหล็ก หลี่จื่อหานนั่งอยู่ที่แคร่ไม้ มองไปยังห้องของนาง เขารู้สึกบอกไม่ถูก เขาไม่ได้รักนาง แต่ทำไมกลับรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นนางไม่ต้องการเขา หรือว่านางยังคิดจะหย่ากับเขาอีก'ไม่ได้... ต้องพูดกันให้รู้เรื่อง หากหย่ากับเขาแล้วนางจะไปที่ไหน นางไม่มีใครแล้ว'หลี่ต้าหยางที่พอจะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ที่ผ่านมานายน้อยมักจะบอกว่าเพื่อตอบแทนบุญคุณซูหาน แต่คนอย่างซื่อจื่อหากไม่ต้องการนางจริงๆ เขามีวิธีมากมายที่จะตอบแทน แต่กลับเลือกที่จะยอมแต่งงานกับนาง แม้ยามนี้รูปร่างของซูเว่ยหรานจะไม่ได้ระหงเหมือนตอ

ซูเว่ยหรานที่ปวดท้องจากอาการระดูที่มามากกว่าปกติก็เพลียจนหมดแรง นางรู้ดีว่าร่างกายที่อวบอ้วนทำให้ฮอร์โมนผิดปกติ ร่างนี้จึงไม่มีระดูมาสองปีกว่าแล้ว ที่สำคัญตอนที่คลอดบุตรน้ำคาวปลายังไม่ทันหมดก็ออกมาโดนลม แถมยังต้องทำงานหนักอีกหลี่จื่อหานนอนกอดนางไว้เพื่อให้ความอบอุ่น คนในอ้อมกอดกำลังฝันถึงสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นจวนกว้างที่มีผู้คนมากมาย หญิงสาวกำลังตัดแต่งกิ่งไม้ยิ้มแย้มให้กับเด็กผู้หญิงอายุประมาณเจ็ดหรือแปดขวบ มีสาวใช้คอยเดินตาม ชายหนุ่มวัยไม่เกินสามสิบสวมชุดขุนนางลงจากรถม้าก็เดินมาอุ้มเด็กน้อยพร้อมกับเอ่ยถาม "หรานเอ๋อร์... วันนี้ลูกเรียนอะไรบ้าง บอกพ่อมาสิ""ลูกเรียนมากมายเลยเจ้าค่ะ ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกอยากดูเทศกาลโคมไฟ ให้ลูกไปนะเจ้าคะ""ท่านพี่ ลูกเราเป็นเด็กดีมาตลอด เช่นนั้นก็ทำตามใจนางสักครั้งดีไหมเจ้าคะ""อืม... ชุ่ยชุ่ย มาพาคุณหนูไปหน่อย"สาวใช้มาพาตัวเด็กน้อยไป ชายหนุ่มพูดคุยบางอย่างกับหญิงสาวที่เด็กน้อยเรียกว่าท่านแม่ จากนั้นนางก็ยกแขนเสื้อขึ้นซับน้ำตา บ่าวไพร่เริ่มจัดข้าวของและโยกย้ายบางส่วน ในฝันซูเว่ยหรานเห็นเด็กน้อยเดินไปหยิบกระดาษออกมาหนึ่งแผ่นก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินมาหาแล้วเอ

เสียงไก่ป่าบนเขาขันดังมาแต่ไกล ซูเว่ยหรานจึงรู้สึกตัว นางรู้สึกมีบางอย่างพาดอยู่ที่หน้าท้องของนาง กลิ่นกายเฉพาะที่นางคุ้นเคยดีซูเว่ยหรานค่อยๆลืมเปลือกขึ้น และเมื่อลืมตานางก็พบว่าตัวเองนอนซุกอกแกร่งของเขาอยู่ หลี่จื่อหานกอดนางเอาไว้นางเงยหน้ามองสามีที่หลับใหล ยามที่หลับช่างดูเหมือนหนุ่มน้อยคนหนึ่งเท่านั้นขนตาที่เรียงเป็นแพงามดุจพัดใบหลิว จมูกโด่งเป็นสันคมราวกับสลักเสลาจากหยกขาว โครงหน้าเรียวสมส่วน กรามไม่ใหญ่จนเกินไป นางหลุบตาลงมองลูกกระเดือกที่แหลมออกมาช่างเป็นลูกกระเดือกที่งดงาม นางยกมือขึ้นวาดไปตาโครงคิ้วของคนนอนหลับ ไล้ลงมาตามสันจมูก หลี่จื่อหานรู้สึกตัวตั้งแต่ยามที่ปลายนิ้วนุ่มนวลของนางสัมผัสลงบนคิ้ว เมื่อความซุกซนเริ่มมากขึ้น เขาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนมุมปาก พร้อมดวงตาที่ทอประกายสายตาทั้งคู่มองกันและกัน ก่อนที่นางจะเป็นฝ่ายเขินอาย ก้มหน้ามองเพียงหน้าอกของเขา ชายหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้ม"ตื่นแล้วหรือ...อาการปวดท้องทุเลาลงหรือไม่""ยังมีนิดหน่อยเจ้าค่ะ ท่านพี่...เมื่อคืนขอบคุณท่านมาก""ผัวเมียกันมีอะไรต้องเกรงใจ เพิ่งจะยามเหมา อาเล็กตื่นแล้วพี่จะไปขอ

ยามอู่เกวียนวัวก็เคลื่อนมาถึงหน้าร้านหรงเป่าฉาง เจ้าของร้านนี้แซ่หรเห็นเดิมเป็นเพียงพ่อค้าเร่ เขาอาศัยตระเวนขายสินค้าไปทั่วใช้เวลากว่าห้าปีเก็บออมจนในที่สุดก็สามารถเปิดร้านเป็นของตนเองที่ใหญ่ถึงสามห้อง หลี่จื่อหานนำเกวียนไปฝากยังจุดรับฝากจ่ายเงินค่าดุและเรียบร้อยก็นำลังไม้ที่บรรจุสินค้าตัวอย่างออกมาร่างสูงเดินมาถึงหน้าร้าน มีคนงานกำลังปัดกวาดสินค้าอยู่หนึ่งคนเมื่อเขาเห็นว่ามีคนมาก็ทักทายอย่างนอบน้อม"ลูกค้าท่านนี้มิทราบว่ามีอะไรให้หรงเป่าฉางขอเรารับใช้ท่านหรือขอรับ สินค้าของเราราคาไม่แพงหากท่านอยากได้สิ่งใดและหากว่าทางร้านเราไม่มี ท่านสามารถบอกล่วงหน้าเราจะหาให้ท่านเองขอรับ"คำพูดฉะฉานผิดกับคนงานทั่วๆไปของร้านในตำบล หลี่จื่อก็ไม่เคยเห็นการต้อนรับเช่นนี้มาก่อน เขาคงนึกไม่ถึงว่านี่เป็นผลงานของเมียตัวเองที่สอนให้เสี่ยวจงพูด และเมื่อเสี่ยวจงเห็นว่าการต้อนรับแบบนี้ได้ผลจึงไปฝึกคนงานอื่นๆ หลี่จื่อหานถามหาเสี่ยวจงจากคนงานตรงหน้า"มิทราบว่าเสี่ยวจงอยู่หรือไม่"หนุ่มน้อยพยักหน้าก่อนจะเดินไปหลังหลาน แต่ก็พอดีกับเสี่ยวจงที่ได้ยินคนเอ่ยชื่อตนเองจึงเดินออกมา เขาทักทายทันทีที่เห็น