All Chapters of ข้ามภพมาเป็นภรรยาอัปลักษณ์แสนร้ายกาจ: Chapter 11 - Chapter 20

ซูเว่ยหรานเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเริ่มจากเก็บกวาดพื้น ที่นี่อยู่ติดทะเลพื้นส่วนมากจึงเป็นดินทราย พวกเขาไม่ได้วางอิฐปูพื้นบ้านด้วยซ้ำ ฝนตกลงมาก็แฉะไปหมด ยิ่งตอนนี้เพิ่งเข้าหน้ามรสุม ซูเว่ยหรานถอนหายใจ ทำไม่รกขนาดนี้นะรน่างเดิมอยู่ได้อย่างไร จากนั้นก็เริ่มลงมือเก็บกวาด ซูเว่ยหรานเปิดหน้าต่างออก แสงแดดจากข้างนอกแรงจ้า เห็นแดดแบบนี้เหอะหากตกขึ้นมาไม่ลืมหูลืมตาเลยเชียวแหละ เหมือนจะชื้นแปลว่าคืนนี้คงมีพายุเข้าอีก ยังดีที่บ้านนี้ไม่ติดชายฝั่ง หากออกมาเกือบแปดร้อยเมตร หรือเกือบสองลี้หากคิดตามโบราณ ร่างอวบอ้วนเริ่มจากกวาดพื้นก่อน เอาขยะไปกองรวมกันเอาไว้ กำจัดขยะในยุคนี้คงทำได้อย่าเดียวคือเผาทิ้ง ซูเว่ยหรานเห็นหมอนใบเก่าๆก็คิดว่าจะเอาไปโยนทิ้ง แต่กลับมีเสียงดังมาแผ่วเบา "พี่สาว..อย่าทิ้งหมอนของข้านะเจ้าคะ"ซูเว่ยหรานหันขวับไปทันที สายตานางเจอเข้ากับร่างอวบอ้วนที่เลือนราง เป็นวิญญาณซูเว่ยหรานคนเดิมที่กำลังคุยกับนาง ซูเว่ยหรานกระโดดทีเดียวขึ้นเตียงทันที โครม!!! กรอบ!!ครื้น!! โครม!! เตียงรับน้ำหนักไม่ไหวจึงหักลงมา ร่างใหญ่ถึงกับจุกจนพูดไม่ออกได้แต่เอ่ยตะกุ

ซูเว่ยหรานเดินออกไปไม่สนใจทั้งคู่ นางกำลังคิดว่าหากเข้าเมืองตอนนี้น่าจะกลับมามืด อีกอย่างกว่าจะไปถึงร้านค้าก็คงเก็บหมดแล้ว หลินเซียงเซียงที่เห็นร่างอวบอ้วนของซูเว่ยหรานเดินมาก็ยิ้มเยาะเย้ยก่อนจะแสร้งทำเป็นกล่าวด้วยถ้อยคำที่ดูมีคุณธรรมสูงส่ง ตำหนินางเรื่องที่นางทำให้นางหลิวถูกปลดและถูกขับไล่"แม่นางซู...ข้าได้ยินมาว่าวันนี้เจ้าก่อเรื่องถึงขั้นทำให้ท่านย่าหลี่ถูกท่านปู่หลี่ปลดภรรยา อย่างไรเจ้าก็เป็นสะใภ้ เรื่องเช่นนี้สมควรทำหรือ พี่จื่อหานท่านย่าหลี่นางเองก็แก่มากแล้ว ไปอยู่สาลเจ้าร้างเช่นนั้นเกรงว่า ว่า ฮึกๆๆ ช่างน่าสงสารจริง"ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูถูกยกขึ้นมาซับที่หางตาเบาๆ ซูเว่ยหรานมองหน้าหลินเซียงเซียงที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน มีนางคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันน่าคลื่นไส้มากกว่าน่าฟัง ชาวบ้านที่เดินผ่านมาเห็นเข้าก็คิดว่าซูเว่ยหรานหาเรื่องนางอีกแล้ว ก่อนจะเอ่ยต่อว่า"นี่นางอ้วน เจ้าทำอะไรแม่หนูบ้านหลินอีก จื่อหานดูแลเมียเจ้าหน่อยนะ ร่างกายอ้วนเพียงนี้ยังทำตัวร้ายกาจ""ใช่ๆๆ ..จื่อหานอ่า...ไหนๆ ปู่เจ้าก็ปลดนางหลิวไปแล้ว เจ้าก็หย่านางอ้วนนี่เสียอีกคน บ้านเจ้าจะได้น่าอยู่ นางหนูหลินนิสัยดีเ

เมื่อชาวบ้านหันหัวเรือไปที่นางหลิวซูเว่ยหรานก็ยิ้มพอใจแต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น มืออวบอ้วนปล่อยร่างหญิงชราลงไปกอง หลี่จื่อหานที่เดินตามมาถึงกับไปไม่เป็น เมียเขาฉลาดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกว่าตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาเมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ราวกับเขาได้เมียใหม่อย่างไรอย่างนั้นเลยเชียว เสียวของซูเว่ยหรานยังคงร้องไห้รำพันต่อเนื่อง นางหันไปทางป้าหกก่อนจะคลานเข่าไปอย่างยากลำบากจับชายผ้านางเอาไว้แล้วเริ่มขอความเห็นใจ"ป้าหก..ข้ามิได้เลวร้าย ข้าไม่เคยหยิกหรือตีลูกตนเองสักครั้งลูกใครๆ ก็รัก เป็นนางที่ตบตีลูกๆ ของข้าแล้วมาใส่ร้ายกับท่าน เพราะว่าท่านนั่นเป็นสตรีปากมาก จุ้นจ้านเรื่องชาวบ้านงานการไม่ทำ เมื่อออกจากปากท่านมันก็แพร่วงกว้าง ทั้งที่จริงๆ แล้วยายแก่ใจร้ายกับบุตรสาวนางหลิวถงเป็นคนตบตีลูกๆ ของข้า ฮือๆๆๆ ท่านปู่เฉียว ป้าหกมักจะแอบมาขอเสบียงที่บ้านข้าบ่อยๆ หรือว่านางกับนางหลิวจะร่วมมือกันเพื่อให้ข้าถูกหย่า วันนี้นางยังยุยงให้ท่านพี่หย่าข้าเพื่อไปแต่งงานกับหลินเซียงเซียง ให้แม่นางน้อยหลินมาเป็นแม่เลี้ยงลูกๆ ข้า ฮือๆๆๆ""ทุกคนที่นี่รังเกียจที่ข้าแต่งกับท่านพี่โดยวิธีการมิชอบ แต่กลับยอมให้สตรีคน

ซูเว่ยหรานกับหลี่จือหานมาจนถึงร้านตีเหล็ก เมื่อเห็นเกวียนมาจากหน้าร้านเถ้าแก่ก็ทักทายเขาทันทีเพราะว่าคุ้นเคยกันมา"จื่อหานมาแล้วหรือ วันนี้จะสั่งทำอะไรดีล่ะ""ข้าอยากสั่งทำถังเหล็กขอรับกับถาดเหล็ก""หืม ถังเหล็กหรือ นั่นต้องใช้แร่เหล็กไม่น้อย ราคาแพงน่าดูเลยเชียวนะ""ท่านบอกราคามาเถอะ ข้ายินดีจ่าย"ถังเปียวพยักหน้าให้เขาก่อนจะเอ่ยถามหาแบบร่าง"มีแบบร่างมาหรือไม่""อ้อ..สักครู่นะขอรับท่านพี่ถัง หรานหรานเถ้าแก่ถังถามว่าเจ้ามีแบบร่างหรือไม่"ซูเว่ยหรานที่กำลังมองไปยังตรอกเล็กตรอกน้อยเพื่อดูลู่ทางทำกินเมื่อได้ยินเขาเอ่ยเรียก็หันกลับมาก่อจะพยักหน้าแล้วลงจากเกวียน"ท่านมีกระดาษกับปากกาหรือไม่ข้าจะวาดให้""เอ่อ น้องจื่อหานนางคือ....""นางชื่อเว่ยหรานเป็นภรรยาของข้าน่ะพี่ถัง""ห๊ะ ห๊า อ่ะ อ้อๆๆ เอ่อ น้องสะใภ้กระดาษเรามีแต่ว่าปากกาคืออะไรหรือ ข้ามิรู้จักและมิเคยได้ยิน""แล้วดินสอเล่ามีไหม"เถ้าแก่ส่ายหน้ารวมถึงลูกน้องในโรงตีเหล็กก็มองหน้ากัน นางอ้วนขนาดนี้แต่สามีกลับรูปงามหล่อเหลา ดูอย่างไรก็ไม่สมกันเอาเสียเลย แต่หลี่จื่อหานก้ไม่ได้รังเกียจนาง ดูแล้วเขาคงชอบของแปลก เมื่อ

หลี่จื่อหยางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดที่หน้าผากนาง โชคดีที่หินก้อนไม่ใหญ่และจูต้าเป่าก็ไม่ได้แรงมากนัก เขามองใบหน้านางก่อนจะเอ่ยถาม"เจ็บมากไหมหรานหราน ขอโทษที่ไม่ได้ปกป้องเจ้า ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนั่นจะกล้าลงมือ""ถูกเลี้ยงมาแบบผิดๆตามใจจนเสียคน วันนี้ยังกล้าทำร้ายคนวันหน้าคงหยิบดาบฆ่าคน ที่รู้ๆคงเป็นข้าคนแรกที่เจ้าเด็กนั่นอยากฆ่าล่ะมั้ง จริงสิท่านพี่ ท่านว่าข้าเฉือนเจ้าเด็กนั่นก่อนเลยดีไหมจะได้ไม่ต้องให้ศัตรูเติบโต เฮ้อ..ข้าเตือนนางแล้วว่าอย่าให้ข้าหมดความอดทนเรื่องของนางข้ารู้มากกว่าที่นางคิดเสียอีก แต่นางโคมเขียวนั่นไม่ฟังคำเตือนข้าเอง""ต้าเป่าหากไม่มีคนรับเลี้ยงคงถูกส่งไปบ้านหลิวอ้าวนั่นแหละ อย่างไรก็เป็นบิดา""ข้าจะเขียนคำร้องฟ้องว่าเขาเป็นโจรถ่อย หลิวอ้าวเป็นโจรคอยปล้นบ้านคนอื่น ข้าต้องการให้มันชดใช้ ส่วนจูต้าเป่าคนนั้นไม่ได้อยู่บ้านหลินอ้าวหรอกเชื่อข้าเถอะ ที่สำคัญอยู่ให้ถึงตอนโตก็แล้วกัน หากยังไม่แก้นิสัยเสียๆอาจไม่ได้อยู่จนเติบใหญ่ ข้าจะทำให้ยายแก่นั่นถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้าน หลิวเหอไม่มีคนคอยดูแล ต้าเป่าอย่างน้อยก็ตักน้ำตัดฟืนได้ยายแก่ไม่ยอมตายนั่