All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 221 - Chapter 230

ซิงจือเหยียนเดินมาจากทางเดินอีกด้านหนึ่งด้วยฝีเท้าที่มั่นคงเซิ่นหรูซวงถอยหลังหลายก้าวอย่างไม่รู้ตัวจวงเหมยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ขนหัวลุก รีบขวางอยู่ด้านหน้าเซิ่นหรูซวงทันที แล้วพูดเสียงทุ้มว่า “ประธานซิง”ซิงจือเหยียนเป็นสิ่งที่น่ากลัวกว่ากู้เหยียนหลี่เสียอีกซิงจือเหยียนเป็นผู้สนับสนุนหลักในการแข่งขันเปียโนเย่ว์ไห่ครั้งนี้ มีสัดส่วนของการสนับสนุนมากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ หรือก็คือ สิ่งของที่อยู่ที่นี่ส่วนใหญ่ ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ ล้วนมาจากกระเป๋าของซิงจือเหยียนการแข่งขันครั้งก่อน ทางผู้จัดการแข่งขันเปียโนเย่ว์ไห่ก็เคยเชิญซิงจือเหยียนมาเป็นผู้สนับสนุน ทำการบ้านมากมาย ทำรายงานนำเสนอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ซิงจือเหยียนแม้คนของพวกเขายังไม่ยอมให้พบจนการแข่งขันในครั้งนี้ มีเว่ยอวิ่นลู่เข้าร่วมการแข่งขัน ดังนั้นซิงจือเหยียนจึงบอกความต้องการออกมาเองว่าจะเป็นสปอนเซอร์ เดิมทีผู้จัดงานได้หมดความเชื่อมั่นที่มีต่อเขาไปแล้ว และวางแผนจะหาสปอนเซอร์รายอื่นนั่นคือซิงจือเหยียนเชียวนะ ทุกคนที่เคยได้สัมผัสกับเขาต่างก็รู้ว่า ในแง่ของการทำงาน ซิงจือเหยียนเข้มงวดถึงขีดสุด ดังนั้นหลังจากที่ซิงจือเหยี

เซิ่นหรูซวงนวดเกือบยี่สิบนาที จนมือทั้งสองข้างเริ่มเมื่อยมากแล้ว พอนิ้วมือเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อก็สั่นเทาเล็กน้อย แขนทั้งสองข้างยกขึ้นมากลางอากาศเป็นเวลานาน ราวกับมีของหนัก ๆ แขวนไว้บนแขน หนักเสียจนเธออยากจะวางมือลงในทันทีเซิ่นหรูซวงเม้มริมฝีปากอย่างอดทนอยู่ชั่วครู่ เหนื่อยจนไม่ไหวแล้วจริง ๆ เธอจึงหยุดลงชั่วครู่ ถามซิงจือเหยียนแผ่วเบา “ดีขึ้นหรือยังคะ?”เธอหวังว่าการเอาใจและโอนอ่อนของเธอจะมีประโยชน์ซิงจือเหยียนกับกู้เหยียนหลี่ไม่เหมือนกันกู้เหยียนหลี่ยังคงเป็นหมาบ้าที่ถูกเว่ยอวิ่นลู่จูงไว้ในมือ ที่ยังหลงเหลือเหตุผลอยู่บ้างแต่ซิงจือเหยียนเป็นสัตว์ร้ายที่ไม่มีใครสามารถควบคุมเขาได้ เมื่อกัดไปแล้วจะไม่มีวันปล่อยแน่นอน จะต้องกัดชิ้นเนื้อ และฉีกผิวหนังออกถึงจะยอมปล่อยทุกวันนี้ เธอยังเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายที่ไม่มีแรงแม้แต่จะมัดไก่ เธอคิดอยากจะออกห่างจากซิงจือเหยียน และพวกเว่ยอวิ่นลู่จริง ๆ และไม่อยากจะแตกหักกับซิงจือเหยียนในตอนนี้ด้วยคนเดียวในหัวใจซิงจือเหยียนก็คือเว่ยอวิ่นลู่ เธอเปิดเผยภาพกล้องวงจรปิดในตอนนี้ เป็นการนำเว่ยอวิ่นลู่นำมาย่างบนกองไฟอย่างไม่ต้องสงสัย และทำให้เธอมีมลท

ดวงตาของเว่ยอวิ่นลู่เป็นประกาย จากนั้นก็พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณป้าคะ ไม่ใช่เป็นแบบที่คุณป้าคิดนะคะ”เฉวียนชูม่านสงสัยขึ้นมา ก็ยากที่จะคลายความสงสัยได้ “แล้วมันเป็นยังไงเหรอ?”เว่ยอวิ่นลู่พูดเสียงแผ่วเบา “หนูคิดว่า หรูซวงไม่ได้ตั้งใจ เธอยังเด็ก...”เฉวียนชูม่านขมวดคิ้ว น้ำเสียงร้อนรนมากขึ้น “เด็กที่ไหนกัน? ฉันจำได้ว่าเธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว หนูไม่ต้องแก้ตัวแทนเซิ่นหรูซวง ใช่หรือไม่ใช่ ในใจของฉันยังไม่รู้อีกเหรอ?”“เซิ่นหรูซวงนี่ ตั้งแต่วินาทีที่เข้ามาในตระกูลซิง ฉันก็ดูออกแล้วว่าเธอมีความคิดที่ไม่ดี หนูดูสิ เป็นอย่างที่ฉันคิดจริง ๆ ด้วย ก่อเรื่องเสียจนวุ่นวายไปทั้งตระกูลซิง ตอนนี้ออกจากตระกูลซิงไปแล้ว ก็ยังเหมือนเดิม คอยมาตามหลอกหลอนไม่ไปไหนจริง ๆ”เมื่อเว่ยอวิ่นลู่ได้ฟังก็ดีใจ แต่ภายนอกกลับมีท่าทีเป็นห่วงและจนใจเธอโน้มตัวลง จับแขนของเฉวียนชูม่านเอาไว้ แล้วใช้ฝ่ามือตบเบา ๆ “คุณป้าคะ ไม่ต้องร้อนใจ หนูเชื่อว่าหากหรูซวงโตขึ้น จะต้องเปลี่ยนไปแน่นอนค่ะ”เฉวียนชูม่านน้ำเสียงมั่นใจ “ไม่มีทางแน่นอน เธอมีความคิดบิดเบี้ยว แถมยังแอบชอบอาเหยียน น่าจะอยากแต่งงานกับอาเหยียนมานานแล้ว โลภในชื่อเส

คนที่ทำเหมือนกับเธอมีจำนวนไม่น้อย ดังนั้นตอนแรกหลานชายที่อยู่ภายใต้การดูแลของคุณปู่ซิงจึงไม่ได้มีเพียงแค่ซิงจือเหยียนคนเดียวเท่านั้น ยังมีอีกหลายคนแต่โชคดีที่พรสวรรค์ของซิงจือเหยียนห่างไกลจากเด็กคนอื่น ๆ มาก ไม่นานก็ดึงดูดความสนใจของคุณปู่ซิงหลังจากที่ซิงจือเหยียนอายุสิบขวบ คุณปู่ซิงก็บอกเป็นนัยออกมาแล้วว่าต้องการให้ซิงจือเหยียนเป็นผู้สืบทอดตระกูล ทั้งยังเอาเด็กคนอื่น ๆ ส่งกลับไปอยู่กับพ่อแม่ด้วย บ่งบอกว่าไม่สามารถดูแลได้อีกต่อไปซิงจือเหยียนก็พยายามอย่างเต็มที่เช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการเรียน งานอดิเรก ความประพฤติต่างก็ยอดเยี่ยม เธอไม่จำเป็นต้องกวดขันมาก ซิงจือเหยียนก็เป็นคนที่โดดเด่นกว่าคนอื่นแล้ว ล้ำหน้ากว่าคนที่รุ่นราวคราวเดียวกันอย่างมาก ในขณะที่โดดเด่นกว่าคนอื่นแต่ก็ยังถ่อมตัวและสงบเสงี่ยม สมบูรณ์แบบในทุก ๆ ด้าน และสอดคล้องกับความต้องการที่อยู่ในใจของคุณปู่ซิงที่มีต่อผู้เป็นทายาทหลังจากที่ซิงจือเหยียนก่อตั้งอวิ๋นเหยียนเทคโนโลยีด้วยตนเอง คุณปู่ซิงไม่สนใจคำคัดค้าน ยืนกรานที่จะทำพินัยกรรม บนหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรระบุว่าซิงจือเหยียนจะได้รับมรดกส่วนใหญ่หลังจากที่เขาเสียชีวิต

คราวนี้ทั้งสามคนต่างก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นเซิ่นหรูซวงเดินสวนกับพวกเขาไปด้วยสีหน้าสงบนิ่ง เธอเงยหน้ามองประตูที่นำไปสู่ห้องแสดงทางเข้าห้องพักรับรองกับทางที่นำไปสู่ห้องแสดงอยู่ติดกัน เซิ่นหรูซวงเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นที่ประตูทางเข้ามีผู้หญิงฐานะดีคนหนึ่งเดินเข้ามาฝีเท้าของผู้หญิงฐานะดีคนนี้เหมือนจะรีบร้อนอยู่บ้าง พูดเสียงแผ่วเบาว่า “ระวังหน่อย อย่าเดินเร็วขนาดนั้น” ฝีเท้าของเซิ่นหรูซวงหยุดชะงัก สบตากับผู้หญิงฐานะดีคนนี้นั่นคือแม่ของซิงจือเหยียน เฉวียนชูม่านเธอเห็นสายตาของเฉวียนชูม่านที่เดิมทีอ่อนโยนและทุกข์ใจเปลี่ยนเป็นมืดมนและแหลมคมอย่างกะทันหัน ดวงตาที่สวยงามมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างขยะแขยงและเหยียดหยาม“คุณหนูเซิ่น ไม่เจอกันนานเลยนะ”เซิ่นหรูซวงพูดอย่างสงบ “ไม่เจอกันนานนะคะ”เฉวียนชูม่านหัวเราอย่างเย้ยหยัน กอดอก มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “คุณหนูเซิ่น ฉันจำได้ว่าตอนที่เธออยู่ตระกูลซิง เสื้อผ้าที่ใส่อย่างถูกที่สุดก็หลายพันบาท ทำไม? ไปจากตระกูลซิงแล้วชีวิตไม่ค่อยสุขสบายหรือ เสื้อผ้าที่ใส่ถึงได้ดูเหมือนมาจากร้านข้างถนน”ผู้เข้าแข่งขันที่เข้าร่วมการแข่งขันเปียโนเย่ว์ไห่นั้น เมื่