All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 241 - Chapter 250

เซิ่นหรูซวงเลิกคิ้ว “มีเสียงที่บันทึกไว้สินะ งั้นก็จัดการได้ง่ายแล้ว”หลังจากที่ได้เสียงบันทึกไว้มา เซิ่นหรูซวงก็คลายเชือกที่มัดตัวจงอี้เหนียนออก “นายออกไปเถอะ เดี๋ยวฉันคุยกับตำรวจเอง แต่จำไว้ด้วยล่ะว่าหลังจากนี้ต้องออกมาขอโทษและชี้แจงข้อเท็จจริงบนอินเตอร์เน็ตด้วย”จงอี้เหนียนก้มหน้าไม่พูดไม่จา พร้อมทั้งดึงเชือกที่อยู่บนตัวออกอย่างเงียบงันเมื่อเชือกคลายตัวแล้ว เซิ่นหรูซวงก็ลุกขึ้นยืน แต่จงอี้เหนียนยังคงนั่งอยู่ที่พื้น ก้มหน้าก้มตาไม่เคลื่อนไหวใด ๆเซิ่นหรูซวงยกยิ้มที่มุมปากจงอี้เหนียนมักจะยกย่องว่าตนเองมีพรสวรรค์ จึงได้พาลโกรธใส่เธอเรื่องที่ตนเองตกรอบ โดยอ้างว่าเธอใช้เส้นสายเพื่อปลอบใจตนเอง ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ยอมรับความจริงที่ว่าตนเองไม่มีความสามารถมากพอถึงไม่ได้ผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศ และเป็นเพราะเหตุผลนี้ จงอี้เหนียนถึงได้ไม่แยกแยะถูกผิดจนถูกเว่ยอวิ่นลู่หลอกใช้งานการที่ให้จงอี้เหนียนขอโทษต่อสาธารณะ ก็ย่อมหมายความว่าจงอี้เหนียนจะต้องยอมรับว่าฝีมือสู้เธอไม่ได้ การที่จะให้ผู้ชายที่ชอบอวดเก่งเช่นเขามาพูดขอโทษแบบนี้ คงจะอึดอัดกว่าการพรากชีวิตเขาเสียอีก นี่น่าจะทำให้เขารู้สึกเสียใ

สภาพความเป็นอยู่ของครอบครัวเนี่ยกวนอวี้ไม่ดีนัก พ่อแม่เสียชีวิตนานแล้ว เขาเติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลังจากขึ้นชั้นมัธยมปลายก็เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ระหว่างที่เรียนมหาวิทยาลัย เขาก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำงานพาร์ทไทม์ที่นอกมหาวิทยาลัยตอนที่ทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านชานมในช่วงมัธยมปลาย เขาก็ได้เจอกับเว่ยอวิ่นลู่เว่ยอวิ่นลู่สวมชุดเดรสสีขาว เผยน่องขาวเรียวขาว อยู่ท่ามกลางกลุ่มนักเรียนในชุดฝึกทหาร ส่งรอยยิ้มสว่างสดใสและอ่อนโยน ท่าทางนั้นดูงดงามและสะดุดตา หลังจากมายืนอยู่ท่ามกลางนักเรียนที่ตัวดำ เหงื่อไหลซก ก็เป็นเหมือนกับนกกระเรียนในฝูงกา เนี่ยกวนอวี้จึงไม่อาจละสายตาจากตัวเธอไปได้โดยที่ไม่รู้ตัว มองเธอเดินมาตรงหน้าด้วยท่าทางโง่งมเนี่ยกวนอวี้ตกหลุกรักเว่ยอวิ่นลู่ตั้งแต่แรกเห็นหลายปีต่อมา ก็ยังคงชอบมาโดยตลอด แม้ว่าไม่ได้เจอหน้ามานานหลายปีแล้วก็ตาม แต่เขาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร แม้จะมีมิตรภาพที่ร่วมสร้างธุรกิจร่วมกันกับเจียงเสี่ยวชุนมานานหลายปี แต่ก็ไม่ยอมพูด จนกระทั่งท้ายที่สุดซิงจือเหยียนตัดสินใจจัดการตัวปัญหาอย่างเจียงเสี่ยวชุน หลังจากซื้อบริษัทของเจียงเสี่ยวชุน เขาก็เป

บรรดาคนที่อยู่รอบข้างเงียบไปสักพัก ก่อนจะมีเสียงหัวเราะถากถาง เย้ยหยันจากหลายคนดังตามขึ้นมาทันที “เธอกำลังพูดเล่นอะไรน่ะ เซิ่นหรูซวงจะได้ที่หนึ่งได้อย่างไร เธอโง่หรือเปล่า?”“นั่นสิ เธอคิดได้ยังไงน่ะ ต่อให้เซิ่นหรูซวงจะเก่งกว่าพวกเรา แต่เธอจะเก่งกว่าเว่ยอวิ่นลู่ไปได้อย่างไร? ไม่ต้องคิดแล้ว ต้องเทียบไม่ติดแน่นอน เธอรอฟังลำดับก็รู้แล้ว”“เอาล่ะ เอาล่ะ เลิกพูดได้แล้ว เซิ่นหรูซวงได้ยินนะ”“ได้ยินก็ได้ยินสิ เธอกลัวเซิ่นหรูซวงหรือไง? จงอี้เหนียนตะโกนออกมาแบบนั้น แถมยังก่อเรื่องใหญ่โตเสียขนาดนั้น ถ้าทางฝั่งผู้จัดไม่โง่ ก็ควรจะคัดเซิ่นหรูซวงทิ้งไปตั้งนานแล้ว จงอี้เหนียนจะได้ไม่ต้องโพสต์ จนทำให้ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ต้องมาถูกด่าไปด้วยกัน พวกเรานี่มันซวยที่ต้องไปรับเคราะห์กับคนอื่นจริง ๆ”“จะว่าไป ฉันลืมไปแล้วว่ายังมีจงอี้เหนียนอยู่ด้วย เรื่องของจงอี้เหนียนทางฝั่งผู้จัดยังไม่ตอบอะไรกลับมาเลยหรือ?” “พวกเธอไม่ได้เล่นโทรศัพท์เหรอ? จงอี้เหนียนออกมาขอโทษแล้ว บอกว่าเข้าใจเซิ่นหรูซวงผิดไป แล้วยังบอกว่าเซิ่นหรูซวงผ่านรอบรองชนะเลิศเพราะอาศัยความสามารถของเธอเอง”“ว่าไงนะ?! ออกมาขอโทษตั้งแต่เมื่

เว่ยอวิ่นลู่สีหน้าแข็งค้าง นัยน์ตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย จับจ้องเธอด้วยแววตาที่เจือความหวาดกลัว เมื่อสัมผัสได้ถึงแววตาพิจารณาของเซิ่นหรูซวง เธอก็กลับไปมีท่าทีสงบนิ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนเอ่ยขึ้นเสียงเบา“หรูซวง พวกเรามาคุยกันหน่อย”เซิ่นหรูซวงเก็บโทรศัพท์ลง “ได้ งั้นก็ไปกันเลย”ซิงจือเหยียนเดินมาข้างกายเว่ยอวิ่นลู่ ก่อนคว้าข้อมือของเว่ยอวิ่นลู่ไว้ เอ่ยขึ้นเสียงต่ำ “หมายความว่าอย่างไร?”แม้จะพูดกับเว่ยอวิ่นลู่ แต่แววตากลับจับจ้องไปที่เซิ่นหรูซวงแววตาซิงจือเหยียนลึกล้ำและเย็นชา แม้จะบอกว่าแววราบเรียบมาก แต่เซิ่นหรูซวงยังคงสามารถสัมผัสได้ถึงความกดดันในแววตาของเขา ที่เป็นเหมือนกับก้อนหินขนาดยักษ์กดทับอยู่บนหัวของเธอเซิ่นหรูซวงขมวดคิ้วหากันเล็กน้อย ดวงตาที่แยกสีดำขาวชัดเจนจับจ้องที่ซิงจือเหยียนแววตาของซิงจือเหยียนจึงลึกล้ำกว่าเดิมเว่ยอวิ่นลู่วางมือลงบนหลังมือซิงจือเหยียน ตบเบา ๆ แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไรค่ะ อาเหยียน ฉันแค่ไปคุยกับหรูซวงแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับมา คุณไม่ต้องกังวลนะคะ” เมื่อนึกถึงบันทึกเสียงที่ไม่แน่ชัดอันนั้น หัวคิ้วซิงจือเหยียนก็เคลื่อนหากัน แล้วพูดกับเว่ยอ

เว่ยอวิ่นลู่ระบายลมหายใจด้วยความโล่งอกอยู่ในใจ และยิ่งรังเกียจผู้หญิงที่ตระหนี่อย่างเซิ่นหรูซวงมากขึ้นไปอีกเว่ยอวิ่นลู่เชิดหน้า พูดด้วยความไม่พอใจว่า “ว่ามา เธออยากได้เท่าไหร่?”เซิ่นหรูซวงยกฝ่ามือขึ้น นิ้วหนึ่งชูขึ้นมา วางตรงหน้าเซิ่นหรูซวงเว่ยอวิ่นลู่เห็นแล้วความดูหมิ่นในแววตาเพิ่มมากขึ้น “ยี่สิบห้าล้าน?”แค่นี้เองน่ะหรือ?ความไม่พอใจในแววตาเว่ยอวิ่นลู่เพิ่มมากขึ้นเธอยังคิดว่าเซิ่นหรูซวงจะต้องการมากแค่ไหน ที่แท้ก็แค่ยี่สิบห้าล้าน คนตระหนี่ยังไงก็เป็นคนตระหนี่อยู่วันยังค่ำ อยากได้เงินยังอยากได้แค่เท่านี้เซิ่นหรูซวงไม่ปริปากเว่ยอวิ่นลู่จึงเบ้ปาก และยกเท้าขึ้นจะเดินไป “ได้ เอาบัญชีของเธอมาให้ฉัน อีกสักพักฉันจะโอนให้”“สองร้อยห้าสิบล้าน”น้ำเสียงเซิ่นหรูซวงเย็นชา ดวงตาที่แยกสีขาวดำชัดเจนนนั้นมองเว่ยอวิ่นลู่ด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะวางมือลงช้า ๆ“ฉันหมายถึงสองร้อยห้าสิบล้าน เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ”เว่ยอวิ่นลู่พูดเสียงสูง “เธอว่าไงนะ? สองร้อยห้าสิบล้าน?”“เธอมีหน้ามาขอได้ยังไง?”เซิ่นหรูซวงยิ้มจาง ๆ “สองร้อยห้าสิบล้าน ห้ามต่อรอง ไม่ลดราคา ขาดไปแค่บาทเดียวก็ไม่ได้”เว่ยอวิ่นลู