All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 211 - Chapter 220

อันที่จริงหลังจากที่เว่ยอวิ่นลู่โดนซิงจือเหยียนเข็นเธอกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย และซิงจือเหยียนยังบอกกับเธอว่าจะลงไปข้างล่างอีกครั้ง ในใจของเว่ยอวิ่นลู่เจือไปด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อยเธอไม่ได้ลืมหรอกนะว่าเซิ่นหรูซวงยังอยู่ที่ข้างล่างตึกขณะที่ซิงจือเหยียนเข็นเว่ยอวิ่นลู่กลับไปข้างในห้องพักผู้ป่วย มือทั้งสองข้างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมผืนบางขยุ้มผ้าบนต้นขาของตัวเองเบา ๆ แล้วถามซิงจือเหยียนเสียงแผ่ว“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ ฉันไปกับคุณด้วยได้ไหม? ร่างกายฉันพอไหว เดินไปเองได้ ฉันไม่ไปเป็นภาระคุณแน่นอนค่ะ”ซิงจือเหยียนเข็นรถเข็นไปข้างเตียง ช่วยพยุงเว่ยอวิ่นลู่ขึ้นบนเตียงด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล ดึงผ้าคลุมผืนบางที่คลุมเข่าของเธอออก แล้วห่มผ้าห่มให้เธอหลังจากทำทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย ซิงจือเหยียนถึงจะพูดว่า “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ใช้เวลาไม่นานผมก็กลับมาแล้ว เธอพักผ่อนให้ดีเถอะ”เดิมทีแววตาของเว่ยอวิ่นลู่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนต่อการกระทำทั้งหมดของซิงจือเหยียน แต่เมื่อคำพูดนี้ของซิงจือเหยียนหลุดออกจากปาก รอยยิ้มอ่อนโยนบนริมฝีปากของเธอก็จางหายไปทันทีเธอพยายามฝืนยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ถ้

สุดทางเดินด้านนอกห้องพักผู้ป่วยกู้เหยียนหลี่พูดเข้าประเด็นทันที “ซิงจือเหยียน เมื่อไหร่คุณกับลู่ลู่จะจัดงานหมั้นกันล่ะ คุณจะรอจนกว่าท้องเธอจะใหญ่จนชุดราตรีปิดไม่มิดถึงจะจัดหรือไง? คุณเคยคิดถึงเธอบ้างไหม?”ซิงจือเหยียนไม่ตอบน้ำเสียงของกู้เหยียนหลี่ยิ่งเร่งเร้ามากขึ้น “รีบกำหนดเวลามาได้แล้ว ชื่อเสียงในการท้องก่อนแต่งแบบนี้ มันไม่เหมาะที่จะตกมาที่ลู่ลู่ อีกอย่างเธอก็นับว่าเป็นบุคคลสาธารณะอยู่ครึ่งหนึ่ง มีคนจับตามองมากมายบนโลกอินเทอร์เน็ต คุณต้องคิดเผื่อเธอบ้าง”“หรือว่า” กู้เหยียนหลี่หันมามองซิงจือเหยียนด้วยแววตาสงสัย “หรือว่าคุณยังลืมเซิ่นหรูซวงไม่ได้?”ซิงจือเหยียนช้อนสายตาขึ้นมอง ใบหน้าคมคายสะอาดตา เรียวคิ้วคมกริบ เสียงทุ้มต่ำ “นี่ไม่ใช่ปัญหาที่คุณจะต้องมาใส่ใจ”กู้เหยียนหลี่เผยอปากซิงจือเหยียนพูด “เรื่องงานแต่งงานของผมกับลู่ลู่ ผมรู้ดีอยู่ในใจ ไม่จำเป็นต้องรายงานทุกเรื่องให้คุณรู้หรอกใช่ไหม?”ขณะที่พูด นัยน์ตาของซิงจือเหยียนฉายแววราวกับคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม รอยยิ้มเจือไปด้วยความเย็นชากู้เหยียนหลี่หรี่ตาลง “ขอให้เป็นแบบนั้น ทางที่ดีคุณอย่าได้ปฏิบัติไม่ดีต่อลู่ลู่เลยจะดีกว่

จู่ ๆ เว่ยอวิ่นลู่ที่นั่งอยู่ข้างเธอก็ยกมือขึ้นมาตบไหล่เธอเบา ๆ พูดพลางยิ้มว่า “ขอบคุณคุณตำรวจทั้งสองท่านมากเลยนะคะ”“ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ฉันเชื่อในตัวหรูซวง เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ได้หรอกค่ะ”เมื่อเว่ยอวิ่นลู่พูดถึงตรงนี้ เซิ่นหรูซวงยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆคำพูดสุดท้ายของเว่ยอวิ่นลู่นั้นทั้งลึกซึ้ง อ่อนโยนและให้ความสนิทสนม “ขอบคุณคุณตำรวจทั้งสองท่านที่ช่วยล้างมลทินให้หรูซวงนะคะ”เซิ่นหรูซวงเงยหน้าขึ้นมองเว่ยอวิ่นลู่กะทันหันช่วยล้างมลทินให้เธอ?รอยยิ้มของเว่ยอวิ่นลู่อ่อนโยนนุ่มนวล ดวงตาเป็นประกายพราวระยับ ท่าทางกระปรี้กระเปร่าและมีชีวิตชีวา ไม่หลงเหลือความวิตกกังวลที่แสดงออกมาเมื่อครู่อีกงดงามและอ่อนโยน สวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เซิ่นหรู่ซวงอดแค่นหัวเราะไม่ได้นั่นไม่ใช่การล้างมลทินให้ตัวเธอเองหรอกหรือ?เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเหยื่อ แต่กลับถูกสอบสวนในฐานะผู้กระทำความผิดจนถึงตอนนี้ ผู้กระทำผิดตัวจริงได้หลบซ่อนตัวเองเอาไว้ แถมยังช่วยล้างมลทินให้กับเธอด้วยความเข้าอกเข้าใจผู้อื่นช่างน่าขำเสียจริงเว่ยอวิ่นลู่ดูตกใจกลัวกับสีหน้าของเธอ รอยยิ้มของ

กู้หยียนหลี่ที่มีสายสัมพันธ์ทั่วทุกทิศทาง ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็รู้แล้วว่าเซิ่นหรูซวงทำอะไรเขาขมวดคิ้วมุ่น แววตาแฝงไปด้วยความรังเกียจ ริมฝีปากเม้มแน่นสิ่งที่เซิ่นหรูซวงทำ คือการผลักลู่ลู่ให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไร้ความเห็นใจและความยุติธรรมเขาไม่ต้องคิดให้มากความก็รับรู้ได้ว่าคนพวกนั้นจะนินทาอะไรลู่ลู่ลับหลังยิ่งไปกว่านั้น ลู่ลู่เป็นตัวเต็งผู้ชนะการแข่งขันเปียโนเย่ว์ไห่ ผู้เข้าแข่งขันคนไหนบ้างที่ไม่ถือดีทระนงตน แล้วพวกเขาจะยอมรับในความสามารถของเธออย่างแท้จริงได้อย่างไร พวกเขามักจะมีเจตนาอื่นแอบแฝงเสมอเว่ยอวิ่นลู่สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจึงถามเขาพลางหัวเราะเบา ๆ “เป็นอะไร? ใครทำให้นายโกรธอีกแล้ว?”กู้เหยียนหลี่พูดเสียงเคร่งขรึม “เธอตั้งสมาธิโฟกัสกับการเตรียมตัวแข่งขันเถอะ ไม่ต้องกังวลกับเรื่องอื่น ซิงจือเหยียนกับฉันจะจัดการเอง”เว่ยอวิ่นลู่ถามเสียงอ่อน “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”กู้เหยียนหลี่เงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาเจือไปด้วยประกายมืดครึ้ม“ไม่มีอะไร”เขาพูดว่า “ฉันแค่กำลังคิดว่า ถ้าเซิ่นหรูซวงมีจิตใจดีงามเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วนของเธอ เซิ่นหรูซวงคงไม่ต้องพบกับจุดตกต่ำถึงขั้นนี

รอบตัวเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวายด้วยความโกลาหลห้วงลมหายใจของเซิ่นหรูซวงสะดุดลง มือทั้งสองข้างกำมือของกู้เหยียนหลี่แน่น ใบหน้าแดงก่ำ กัดฟันแน่นพลางถลึงตาจ้องมองเขาอย่างดุร้ายกู้เหยียนหลี่ราวกับไม่รับรู้และไม่สะทกสะท้านต่อการขัดขืนของเธอ เขาแค่นเสียงหัวเราะเยาะเย้ยอย่างเย็นชาและใช้มือบีบแรงขึ้นไปอีก ทำให้เธอไม่มีพื้นที่สำหรับการหายใจอีกต่อไป อากาศภายในปอดค่อย ๆ หมดลงจากนั้นสายตาของเธอก็เริ่มพร่าเลือนเซิ่นหรูซวงถูกกู้เหยียนหลี่กดแนบลงกับกำแพงและที่มากกว่านั้นคือเขายกมือขึ้นสูง จนทำให้เท้าของเธอเกือบจะยกลอยขึ้นเหนือจากพื้นเธอรู้สึกหายใจไม่ออกมากขึ้นเรื่อย ๆ และยิ่งทวีความโหยหาอากาศบริสุทธิ์ เธออ้าปากอยากจะสบถด่า น้ำเสียงของเธอแหบพร่าติดขัด“กู้ กู้…คุณปล่อย…ปล่อยมือ”เธอได้ยินเสียงทุ้มลึกของกู้เหยียนหลี่ดังขึ้นอย่างชัดเจน “เซิ่นหรูซวง ฉันเคยพูดกับเธอมาก่อนหน้านี้แล้วว่าอย่ามาบีบบังคับฉัน”ในวินาทีนั้นเซิ่นหรูซวงรู้สึกอย่างแท้จริงว่าตัวเองกำลังจะตาย รู้สึกว่ากู้เหยียนหลี่ต้องการจะฆ่าเธอจริง ๆภาพที่เธอมองเห็นตรงหน้าพร่ามัวลงเรื่อย ๆ สติสัมปชัญญะค่อย ๆ เลือนหายไปจากสมอง เธ