All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 231 - Chapter 240

เซิ่นหรูซวงมองไปทางต้นกำเนิดของเสียงแวบหนึ่งซิงจือเหยียนแววตาลึกซึ้ง เว่ยอวิ่นลู่เม้มปาก ท่าทางเป็นกังวลมากเว่ยอวิ่นลู่กระซิบ “หรูซวง เธอจำป้าไม่ได้แล้วเหรอ? นี่แม่อาเหยียนนะ ฉันว่าต้องมีมารยาทกับผู้หลักผู้ใหญ่”“ไม่ต้องหรอก” เฉวียนชูม่านพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าเธอรับฟัง ก็ไม่ใช่เซิ่นหรูซวงแล้ว”เซิ่นหรูซวงยิ้มเยาะหนึ่งทีเสียงประกาศเตือนอีกหนึ่งรอบ เร่งให้เธอรีบขึ้นเวทีเซิ่นหรูซวงก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดกับพวกเขาอีก สาวเท้าเดินเข้าไปในห้องแสดงห้องแสดงยังคงเป็นห้องเดียวกับรอบคัดเลือก ด้านล่างเวทีมีเพียงกรรมการ ที่นั่งผู้ชมไร้ผู้คน แตกต่างจากวันแข่งขันรอบคัดเลือกเป็นอย่างมากในวันแข่งรอบคัดเลือกนั้น นอกจากคู่แข่งของเธอจะนั่งอยู่ที่ที่นั่งผู้เข้าแข่งขันแล้ว เปียโนหลังนั้นก็พังอีกด้วยคราวนี้ ด้านล่างเวทีเงียบสงบมาก ไม่มีสายตาแปลก ๆ และการวิพากษ์วิจารณ์ เปียโนคราวนี้ก็ซ่อมแซมเรียบร้อยแล้วเซิ่นหรูซวงยืนอยู่บนเวที โค้งคำนับไปทางที่นั่งกรรมการ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้เปียโนเซิ่นหรูซวงคิดแล้วคิดอีก ก็คิดออกเพียงวิธีเดียวที่จะทำให้เธอสามารถรักษาตำแหน่งระดับกลางได้เธอเลือกเพ

แม้เผชิญหน้ากับพนักงานรักษาความปลอดภัยสิบกว่าคน จงอี้เหนียนก็ยังคงดิ้นรนสุดกำลังอยู่ที่พื้นและในมือของเจ้าหน้าที่ ดวงตาเขาแดงก่ำแม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยสิบกว่าคนก็ยังไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของจงอี้เหนียนไว้ได้ทั้งหมดในคราวเดียวต่อให้จงอี้เหนียนพูดไม่ได้ เขาก็สร้างความวุ่นวายไม่น้อยการเคลื่อนไหวของจงอี้เหนียนสะเปะสะปะและบ้าคลั่ง เขาดิ้นรนอย่างหนัก พนักงานรักษาความปลอดภัยมีข้อจำกัด และกังวลว่าจะทำให้เขาบาดเจ็บจึงไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่ นี่จึงทำให้บางครั้งจงอี้เหนียนก็หลุดออกจากมือของเจ้าหน้าที่ได้ไม่มีใครปิดปากเขาได้ เขาตะโกนใส่เวทีด้วยความโกรธ “เซิ่นหรูซวงเข้ารอบรองมาได้เพราะโกง! กรรมการรวมหัวกับเซิ่นหรูซวง มีการล็อกผล!”เสียงตะโกนของจงอี้เหนียนแทบจะกลบเสียงเปียโนของเซิ่นหรูซวงจนมิดกลุ่มผู้เข้าแข่งขันที่ชมละครฉากเด็ดอยู่ส่งเสียงอุทานด้วยความตกใจ ตาลุกวาว บางคนถึงกับสะใจและอยากปรบมือให้ ชมยกใหญ่ว่าด่าได้ดีเสียงซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์ดังอยู่อย่างต่อเนื่อง แล้วก็ยังมีเสียงความวุ่นวายที่เกิดจากจงอี้เหนียนอีก ไม่มีสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบพอให้เสียงเปียโนของเซิ่นหรูซวง ทำให้สี

เมื่อเสียงซุบซิบของผู้เข้าแข่งขันด้านล่างเวทีเงียบลง ความเงียบงันรอบข้างกลับคืนมาอีกครั้ง เว่ยอวิ่นลู่ยังไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งรอบตัวเธอเงียบเกินไป และเธอได้ยินบทเพลงเปียโนที่เซิ่นหรูซวงกำลังเล่นอยู่ได้ฟังไม่กี่วินาที สีหน้าของเว่ยอวิ่นลู่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเธอได้รับการยอมรับว่าเป็นอัจฉริยะที่มีหูวิเศษที่สามารถควบคุมและแยกแยะโทนเสียงได้ดีอย่างที่คนอื่นไม่สามารถเทียบได้และด้วยหูวิเศษของเธอนี่เอง เธอจึงได้ยินความแตกต่างในบทเพลงเปียโนของเซิ่นหรูซวงทันทีไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?เว่ยอวิ่นลู่หันไป หายใจถี่ขึ้น จ้องมองที่ประตูทางเข้าห้องแสดงอย่างไม่กะพริบตาเปลี่ยนคนเล่นเหรอ?เซิ่นหรูซวงจะมีฝีมือระดับนี้ได้อย่างไร?แม้แต่ตัวเธอเอง ตอนที่อายุเท่าเซิ่นหรูซวงก็ยังไม่มีฝีมือระดับนี้เว่ยอวิ่นลู่ยกข้อมือขึ้น ดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือเมื่อแน่ใจแล้วว่าตั้งแต่เซิ่นหรูซวงเริ่มแสดงจนถึงตอนนี้ยังไม่ถึงสามนาที สีหน้าของเธอหม่นหมองในพริบตาจากเพลงที่เซิ่นหรูซวงกำลังเล่นอยู่ ยังไม่จบลงในเวลาสามนาทีแน่นอน นั่นก็หมายความว่า คนที่กำลังเล่นอยู่ตอนนี้คือเซิ่นหรูซวงจริง ๆแต่นี่มันเป็นไ

ทุกคนที่เข้ามาจะต้องผ่านการตรวจสอบยืนยันตัวตนจากทีมรักษาความปลอดภัยจงอี้เหนียนผ่านการตรวจสอบของทีมรักษาความปลอดภัยเข้ามาได้อย่างไร? หรือว่า เข้ามาทางช่องทางอื่น?มีใครอยู่เบื้องหลังคอยช่วยเหลือเขาหรือไม่ยังไม่อาจรู้ได้เว่ยหยุนลู่เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ต้องตรวจให้ดี ๆ หน่อยจริง ๆ ”เซิ่นหรูซวงยิ้ม ๆ ไม่พูดอะไรอีก แล้วเดินออกไปทันทีเมื่อออกไป เธอก็เห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนยืนอยู่หน้าห้องที่ปิดประตูอยู่เธอเดินเข้าไปแล้วพูดว่า “จงอี้เหนียนอยู่ในนั้นเหรอคะ?”พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนเพ่งมองหน้าเธออย่างตั้งใจ เมื่อจำได้ว่าเธอเป็นใครก็พยักหน้า “ใช่ครับ อยู่ข้างในนี่แหละครับ เสียงดังมาก คุณอย่าเข้าไปเลยจะดีกว่า”คำพูดบางคำที่จงอี้เหนียนพูด แม้แต่คนนอกอย่างพวกเขาได้ยินแล้ว ก็ยังรู้สึกว่าเกินเหตุเซิ่นหรูซวงเกิดมาผอมบางและอ่อนแอ ใบหน้าเล็ก ผิวขาวใส สวมเสื้อผ้าหลวม ๆ ที่ดูเหมือนปกคลุมร่างกายอยู่อย่างเบาบาง ทำให้ยิ่งดูบอบบาง ดูแล้วเหมือนว่าพอลมพัดก็ปลิวพนักงานรักษาความปลอดภัยยังคงรู้สึกสงสาร ทำใจไม่ได้ ไม่อยากให้เด็กสาวตรงหน้าได้ยินสิ่งที่จงอี้เห

เสียงเซิ่นหรูซวงราบเรียบ สาธยายอย่างมีจังหวะ“ทางเลือกแรก ฉันจะส่งนายเข้าโรงพัก ฉันจะไม่ลบโพสต์ที่นายโพสต์ลงเน็ต แต่ฉันก็จะอัปคลิปการแข่งขันของฉันฉบับเต็มลงเน็ตเหมือนกัน ถึงเวลาก็ให้ชาวเน็ตตัดสินการกระทำของนาย”“แต่ถ้าฉันทำแบบนี้ นายก็น่าจะเดาผลลัพธ์ได้”เซิ่นหรูซวงเห็นอารมณ์หลากหลายฉายขึ้นในแววตาของจงอี้เหนียนอย่างชัดเจน จากนั้นเขาก็กัดฟัน หายใจหอบแรงแล้ว กล่าวว่า “ทางเลือกที่สองล่ะ?”เซิ่นหรูซวงกล่าว “ทางเลือกที่สอง นายบอกฉันมาว่าใครช่วยให้นายเข้ามา แล้วก็ขอโทษอย่างเปิดเผยทางอินเทอร์เน็ต ฉันก็จะยอมรับการไกล่เกลี่ยเป็นการส่วนตัว นายก็ไม่ต้องไปโรงพักแล้ว คลิปที่นายก่อเรื่องฉันรับรองว่าจะไม่โพสต์ลงเน็ต”จงอี้เหนียนได้ยินคำว่า “ขอโทษอย่างเปิดเผย” แล้ว แววตาสั่นไหวเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ยอมรับผลนี้เซิ่นหรูซวงหัวเราะพลางพูดต่อ “ก่อนทำนายเคยคิดบ้างไหม ว่าทำไมคนที่ช่วยให้นายเข้ามาต้องช่วยนายด้วย ทำไมต้องเข้ามาพัวพันกับเรื่องยุ่งยากนี่?”เธอดูออกว่าจงอี้เหนียนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง เธอยิ้มเบา ๆ สายตาเย้ยหยัน “นายคงไม่ได้โง่จนถึงขนาดคิดว่า เธอแค่เห็นความอยุติธรรมเลยมาช่วยนายหรอกใช่