All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 251 - Chapter 260

เธอได้เช็คเงินเก็บของตัวเองแล้ว ยังขาดไปอีกหลายล้านกว่าจะครบสองร้อยห้าสิบล้าน จึงต้องยืมจากเพื่อนคนอื่น ๆ นิดหน่อยติงเจียซือพูดอย่างเหลือเชื่อว่า “เธอจะยืมเงินไปทำอะไร? เงินไม่พอเหรอ? ทำไมไม่ขอจากพี่เขยล่ะ พี่เขยต้องเต็มใจให้แน่ ๆ”พี่เขยที่พูดถึงก็คือซิงจือเหยียนตั้งแต่ติงเจียซือรู้ว่าเว่ยอวิ่นลู่ท้อง เธอก็ถือว่าซิงจือเหยียนได้เป็นสามีของเว่ยอวิ่นลู่ไปแล้ว ก็เลยเปลี่ยนคำเรียกเป็นพี่เขยโดยอัตโนมัติเว่ยอวิ่นลู่ชอบใจมากที่ได้ยินคำว่าพี่เขย ส่วนซิงจือเหยียนเองได้ยินแล้วแต่ไม่ได้คัดค้านอะไรดังนั้นติงเจียซือจึงเรียกซิงจือเหยียนว่าพี่เขยมาตลอดเว่ยอวิ่นลู่เล่าเรื่องจงอี้เหนียนกับเทปบันทึกเสียงให้เธอฟังคร่าว ๆ ติงเจียซือฟังแล้วก็ขมวดคิ้วไม่หยุด“เซิ่นหรูซวงเรียกเงินจากเธอตั้งสองร้อยห้าสิบล้านเลยเหรอ?” ติงเจียซือร้องเสียงหลงทันที “กล้าดียังไงถึงได้เรียกร้องมากมายขนาดนั้น?”เสียงปลายสายของติงเจียซือค่อนข้างดัง เว่ยอวิ่นลู่จึงมองไปยังห้องน้ำอย่างกังวล แล้วพูดเสียงเบาว่า “เธอเบาเสียงหน่อย อาเหยียนยังอยู่กับฉัน ฉันยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเขาเลย"ติงเจียซือก็เป็นคนฉลาดเจ้าเล่ห์คนหนึ่ง

ทุกคนเห็นเพียงเซิ่นหรูซวงสวมชุดราตรียาวสีเขียวที่มีพู่ห้อย การออกแบบคอเสื้อเป็นรูปตัววีที่สวยงามเผยให้เห็นไหปลาร้าและช่วงไหล่ที่ขาวเนียน สายชุดพันอยู่บนไหล่ของเธอ พู่ห้อยระย้าลงมาราวกับม่านน้ำตก มีเข็มขัดสีทองคาดเอว ซึ่งช่วยเน้นให้เห็นหุ่นเอวบางได้อย่างสมบูรณ์แบบ ผิวขาวเนียนของเธอเปล่งประกายภายใต้แสงไฟ ทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะต้องหันมามองแผ่นหลังของเซิ่นหรูซวงเปิดโล่งเกือบทั้งหมด เผยให้เห็นรูปร่างที่สวยงามและได้สัดส่วนอย่างเด่นชัด ผมยาวสีดำสลวยดุจน้ำตกสยายเต็มหลัง กระดูกสะบักงดงามซ่อนอยู่ใต้เส้นผมอย่างเลือนลาง เธอแต่งหน้าอย่างประณีต ดวงตาเรียวสวยและสดใสจ้องมองผู้คนที่อยู่ในงานอย่างสงบนิ่ง ดวงตาที่เปล่งประกาย ฟันขาวสะอาดเรียงสวยนั้นไม่อาจจะมีสำนวนมาบรรยายได้เลยนับว่าเซิ่นหรูซวงมาถึงค่อนข้างสายแล้ว ตอนที่เธอมาถึง ผู้เข้าแข่งขันส่วนใหญ่ในรอบชิงชนะเลิศได้มาถึงห้องพักรับรองกันแล้วในห้องพักรับรองเพื่อรอแสดงนี้มีทั้งชายหญิงที่แต่งกายหรูหราอยู่มากมาย แต่เมื่อเซิ่นหรูซวงเดินเข้ามา เธอก็แทบจะดึงดูดสายตาทุกคนไปทั้งหมด ช่างโดดเด่นสะดุดตาจริง ๆในขณะที่ทุกคนตะลึงในความงาม ก็แอบพึมพำในใจว่า “ว

ไม่นานนัก เว่ยอวิ่นลู่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับช่อกุหลาบสีน้ำเงินต่างจากรอบแรกและรอบคัดเลือก ครั้งนี้ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ไม่มีใครเข้าไปแสดงความยินดีหรือกล่าวชื่นชมเลย ตรงกันข้าม พวกเขาทำเหมือนว่าเว่ยอวิ่นลู่ไม่มีตัวตน ทำหน้าเฉยเมย และแสร้งทำเป็นไม่เห็นเว่ยอวิ่นลู่อยู่ในห้องเว่ยอวิ่นลู่ก็ไม่ได้สนใจอะไร รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและหยิ่งผยอง เสียงรองเท้าส้นสูงของเธอกระทบพื้นดังชัดเจน เสียงนี้ดังเป็นพิเศษในห้องพักรับรองที่เงียบสงัด แต่เว่ยอวิ่นลู่ก็ไม่ได้ลดความดังของการก้าวเลยเซิ่นหรูซวงมองดูเว่ยอวิ่นลู่เดิน ตึก ตึก ตึก เข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอเซิ่นหรูซวงมองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร เว่ยอวิ่นลู่ยกยิ้มมุมปาก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงความหยิ่งผยองว่า “เซิ่นหรูซวง ฉันเห็นหมดแล้วนะ ขอบคุณที่ปรบมือให้ฉัน”เซิ่นหรูซวงพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร”เว่ยอวิ่นลู่หัวเราะเบา ๆ ทันที แล้วเปลี่ยนเรื่อง คิ้วขมวดเล็กน้อยพร้อมพูดว่า “แต่ฉันคงไม่มีเวลาปรบมือให้เธอแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันกับอาเหยียนมีธุระต้องออกไปข้างนอก”พูดเสร็จ เว่ยอวิ่นลู่ก็แสดงสีหน้าเขินอาย “เธอก็รู้”เธอสอดส่ายส

ซิงจือเหยียนพูดเสียงเบาว่า “ได้สิ เดี๋ยวฉันให้ผู้ช่วยจัดการ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก”เว่ยอวิ่นลู่เม้มปากยิ้ม “ขอบคุณนะคะ อาเหยียน”จวงเหมยขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกเสียดายการแข่งขันเปียโนเย่ว์ไห่รอบชิงชนะเลิศให้ความสำคัญกับความคิดสร้างสรรค์ของผู้เข้าแข่งขันมาโดยตลอด ดังนั้นเกณฑ์การให้คะแนนในรอบชิงชนะเลิศจึงแตกต่างจากรอบแรกและรอบคัดเลือกเล็กน้อย โดยมีคะแนนสำหรับการสร้างสรรค์ผลงานอิสระอยู่ที่ห้าเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้สัดส่วนจะไม่สูงมากนัก แต่ก็สามารถส่งผลต่อคะแนนและอันดับโดยรวมได้ดังนั้นผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ จึงเลือกเล่นเพลงที่พวกเขาแต่งขึ้นเองมีแค่เซิ่นหรูซวงเท่านั้นที่ไม่ได้เลือกเพลงที่ตัวเองแต่งซ้ำยังเป็นเพลงที่เว่ยอวิ่นลู่แต่งขึ้นมาอีกด้วยนั่นหมายความว่า คะแนนห้าเปอร์เซ็นต์ของเซิ่นหรูซวงหายไป ถ้าเธอไม่ได้บรรเลงได้ยอดเยี่ยมจนน่าทึ่งจริง ๆ ก็คงยากที่จะสู้กับผู้เข้าแข่งขันเก่ง ๆ คนอื่นได้เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อนระหว่างเซิ่นหรูซวงกับเว่ยอวิ่นลู่แล้ว จวงเหมยก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีคนที่มาในงานส่วนใหญ่เป็นแฟนคลับของเว่ยอวิ่นลู่ จวงเหมยภาวนาให้แฟนคล

เว่ยอวิ่นลู่กำมือแน่น แต่สีหน้าก็ยังดูนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากยิ่งเป็นช่วงเวลาแบบนี้ ยิ่งต้องใจเย็นและคุมสถานการณ์ให้ได้นิ่งเท่านั้นถึงจะชนะ ไม่ให้เซิ่นหรูซวงได้ทำสำเร็จแน่เว่ยอวิ่นลู่เอาแต่จ้องมองไปที่เวทีตลอด แล้วสายตาของเธอก็หยุดอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งของเวทีนั้นทันทีสายตาเธอชะงักไปนิดนึง มีแววตาบางอย่างฉายวาบขึ้นมา แล้วเธอก็ค่อย ๆ ก้มหน้าลง“เป็นอะไรไป?”ซิงจือเหยียนเหมือนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน แล้วกระซิบข้างหูเธอ เสียงที่พูดออกมาก็นุ่มทุ้มใจของเว่ยอวิ่นลู่เต้นตึกตักนิดนึง เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก คุณไม่ต้องกังวลนะ”ดวงตาที่สวยคมเข้มของซิงจือเหยียนดูลึกลับและมืดมิดไปอีกท่ามกลางบริเวณที่นั่งผู้ชมที่ค่อนข้างมืดสลัว เขาหล่อจนเกินจริงมาก ๆ เว่ยอวิ่นลู่มองแล้วก็หน้าแดงใจเต้น “มองฉันแบบนี้ทำไมเหรอ?”ซิงจือเหยียนพูดว่า “ฉันจำได้ว่าเพลงของเซิ่นหรูซวงมีจุดขัดแย้งกับเพลงของเธออยู่หน่อยนะ”เว่ยอวิ่นลู่ตะลึงไปเล็กน้อยถ้าเธอจำไม่ผิด เรื่องบทเพลงนี้ ซิงจือเหยียนเคยได้ยินเซิ่นหรูซวงเล่นแค่ครั