All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 101 - Chapter 110

ถึงแม้ข้างในจะมีทางออกอีกช่องทาง แต่อาจูไม่รู้ว่ากลไกเปิดทางออกอยู่ตำแหน่งไหน ผิดกับตอนเจ้างูใหญ่ยักษ์ตวัดหางปิดประตูทางเข้า ร่างอ้อนแอ้นบอบบางจึงวิ่งข้ามทองคำบนพื้นพุ่งเข้าใส่ปากทางเข้าที่เคยเดินผ่านมาแล้วโดยไม่ลังเล พยายามตบๆ คลำๆ ผนังถ้ำแถบที่เจ้างูยักษ์เคยเอาหางฟาด แต่ตบจนมือบวมเป่งแล้วก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อยวินาทีที่เริ่มหงุดหงิดจนทนไม่ไหว อาจูได้ยินเสียงน้ำหยดดังติ๋งแว่วมาจากโถงถ้ำด้านในน้ำรึ...?ร่างอ้อนแอ้นในชุดสีเขียวช้ำๆ ค่อยๆ ย่องย่างเข้าหาปากทางเข้า พอมองเข้าไปข้างในก็เห็นคล้ายเงาสะท้อนผืนน้ำบนผนังถ้ำ ดูแล้วน่าจะมีแหล่งน้ำอยู่ภายในจริงๆอ๋า!คนโดนทิ้งไว้ในถ้ำปิดตายบังเกิดพุทธิปัญญาถ้ามีน้ำในถ้ำหิน ก็แปลว่าข้างในนั้นอาจมีช่องร่องรูให้ลอดผ่าน...แล้วถ้าช่องร่องรูที่ว่านั้นใหญ่โตมากพอ ร่างเล็กๆ ที่โตแค่หน้าอกร่างนี้ก็น่าจะลอดผ่านออกไปได้!อาจูรีบวิ่งเข้าหาโถงด้านในหน้าบานแฉ่ง ใจเต้นตึกตักด้วยความหวังชั่วอึดใจที่ร่างจวี๋ฮวาลอดผ่านประตูหิน ช่วงเอวคอดกิ่วก็พลันแน่นตึง ฝักกระบี่หลุดมือตกลงพื้นดังเคร้งคร้าง

นี่เจ้า...นี่เจ้าบอกว่าสาวน้อยน่ารักเช่นข้าเหมาะกับวิชามารนรกอย่างงั้นเรอะ!“ฟังดูเหมาะกับเจ้ามากใช่หรือไม่?”เหมาะกับผีน่ะสิ!อาจูกำด้ามกระบี่แน่น แทบอยากเอากระบี่เงินในมือวิ่งไล่เลาะเขี้ยวงูปากเปราะ ติดที่ว่าไม่ว่าจะวัดกันที่ขนาด พละกำลัง หรือความคุ้นเคยกับสถานที่ เธอสู้เจ้าตัวโตตรงหน้าไม่ได้เลยสักนิด นี่ยังไม่นับอีกว่างูตัวนี้อาจมีความสามารถพิเศษอะไรสักอย่างหรืออาจจะหลายอย่างอีกด้วยงูร่างใหญ่ยาว ครอบครองถ้ำเก็บสมบัติในหุบเหวลึกลับ ที่โทรจิตสื่อสารภาษามนุษย์ได้...ฟังดูธรรมดาเสียที่ไหนนี่ถ้าไม่ใช่ว่าวิญญาณทะลุมิติมาใช้ชีวิตอยู่ในหุบเขานี่มานานพอตัว เธอคงคิดว่าตัวเองคิดเรื่องนิยายมากเกินไปจนเก็บเอามาฝันร้ายเป็นตุเป็นตะไปแล้วเหอะ...“พี่ชายงูใหญ่ช่างมีน้ำใจแบ่งปันจริงๆ” แน่นอนว่าประโยคนี้ข้าพูดประชด!“แน่นอน...ข้านั้นย่อมมากด้วยน้ำใจไมตรี” มันหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ “และอีกเดี๋ยวเจ้าก็จะได้พิสูจน์ว่าตัวข้านั้นยังเป็นอาจารย์ที่ดีกว่าจ้าวหุบเขาหลี่ผู้นั้นนับร้อยนั

อาจูพยักหน้าหงึกเจ้างูยักษ์พึงพอใจ เอ่ยต่อไป “สรรพสิ่งล้วนมีที่มา กายสัมผัสทั้งห้าอันได้แก่การมอง การฟัง การรับรส การได้กลิ่น และการสัมผัสทางผิวกาย ล้วนเกี่ยวเนื่องเชื่อมโยงกัน หากยามนี้ในช่องอกเจ้าคือศูนย์รวมสัมผัสทั้งมวล แกนกลางของสิ่งนั้นย่อมเชื่อมโยงจากทั่วร่างด้วยเส้นสายโยงใย เมื่อจิตขึ้นเป็นนายกายย่อมเป็นบ่าว คราวหน้าให้เจ้าลองค้นหาเส้นสายพวกนั้น หากไม่มีก็สร้างมันขึ้นมา จากนั้นก็ใช้ของสิ่งนั้นตรึงแกนกลางที่ว่านั่นเอาไว้!”            อาจูฟังแล้วนึกภาพออกได้ไม่ยากถึงแม้ว่างูตัวนี้จะทำตัวเป็นพวกตัวละครชั้นเลวในหมู่ตัวละครชั้นเลว ประเภทที่ชอบหลอกล่อสาวน้อยมากักขังหน่วงเหนี่ยวทรมาน แต่วิธีการสอนของงูตัวนี้ เข้าใจง่ายมากจริงๆถ้านี่ไม่ใช่ ‘พรสวรรค์ในการสอน’ ก็คงเป็นเพราะ ‘ความตั้งใจจริง’ ละมั้ง?            นึกย้อนไปถึงท่านจ้าวหุบเขาแล้ว อาจูก็ถอนหายใจยาวพฤติกรรมของสิ่งมีชีวิ

“เหลวไหล! ร่างกายตนเองเจ้าก็ยังไม่แน่ใจอีกรึ!” เจ้างูยักษ์ตวาดลั่นหน็อย...ก็...ก็พิษในร่างกายมันไม่เคยแสดงอาการเลยนี่! วันวันข้าอยู่กับจ้าวหุบเขาหลี่ ทำโน่นทำนี่ตั้งมากยังไม่เคยออกอาการใดใด เป็นเพราะเปลี่ยนมาอยู่กับเจ้านั่นแหละ ถึงได้เกิดเรื่อง!ไม่สิ...! ต่อให้ก่อนหน้านี้มี ‘อาการผิดปกติอันเนื่องมาจากพิษ’ เกิดขึ้นจริง ข้าจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ!ท่านจ้าวหุบเขาหมอเถื่อนผู้นั้นทำอะไรลื่นไหลไม่เคยบอกกล่าว ในแต่ละวันเขาดูแลข้าแนบสนิทกับการใช้ชีวิตประจำวันจนกลายเป็นความเคยชินระหว่างกันเขาไม่พูด ข้าไม่ถาม พิษก็ไม่กำเริบรุนแรงตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา นอกจากโดนความเย็นกัดมือเป็นระยะ ร่างกายก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงชีวิตข้า นอกจากจะไม่มีอะไรให้กังวล ยังมีเรื่องหวานๆ เปรี้ยวๆ ไหนจะมีใบหน้าหล่อๆ กับแผงอกเซ็กซี่ๆ ขยี้หัวใจคอยดึงดูดความสนใจ ข้าไม่เผลอลืมว่าร่างกายตัวเองต้องพิษร้ายแรงก็นับว่าดีตั้งเท่าไหร่เจ้าไม่เคยต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้ชายในอุดมคติ ต้องทนมองบุรุษผู้นั้นเปิดแผงอก

ชายคนเดิมยังคงเอ่ยเสียงต่ำ ฟังแล้วแทบไม่ดังไปกว่าเสียงลมพัด น้ำเสียงยามชายคนนี้เอื้อนเอ่ยไม่เพียงฟังดูไพเราะนุ่มนวลยังมีจังหวะจะโคนคล้ายเสียงดนตรี รับกันกับใบหน้างดงามและรูปร่างเพรียวบางเป็นอย่างยิ่ง“คนผู้นี้กำลังเดินลมปราณเพราะเหตุผลบางอย่าง หากขัดจังหวะตอนนี้ ไม่แน่ว่าเราอาจทำเขาบาดเจ็บสาหัส หรือไม่ก็อาจเป็นพวกเราเสียเองที่ตกอยู่ในอันตราย...” ชายเสียงไพเพราะราวกับเสียงพิณยังคงเอ่ยต่อไป “โทสะของพยัคฆ์ร้ายยามโดนรบกวนนั้นไม่ธรรมดา ผู้ฝึกยุทธนั้นเทียบไปแล้วก็ไม่ต่างจากสัตว์ป่า แต่ละคนล้วนฝึกปรือจนประสาทสัมผัสและสัญชาตญาณในการป้องกันตนเองรุนแรงแกร่งกล้า หากสัมผัสถึงสิ่งคุกคามแม้เพียงนิด พวกเขาย่อมไม่ลังเลที่จะ ‘กำจัด’ เพื่อปกป้องตนเองเอาไว้...คิดรบกวนผู้ฝึกยุทธ โดยเฉพาะผู้ที่สำเร็จวิชามารจนลมปราณกล้าแข็งขณะคนผู้นั้นกำลังเดินลมปราณ หากพลาดพลั้งถูกลงทัณฑ์ หรือถูกสัญชาตญาณอันแรงกล้าของยอดฝีมือคร่าชีวิตอย่างไร้ค่าก็ไม่อาจโทษผู้ใดทั้งนั้น นอกจากความโง่เง่าของตนเอง”“อะ...” ผู้ถูกสอนสั่งชะงักปากเล็กน้อย ก่อนเอ่ยประโยคที่เริ่มไว้ “กุน ซือหวางกล่าวได้ถูกต้อง เป็นผู้น้อยที่คิดอ่านไม่ถี่ถ้วนจนเกิ