All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 81 - Chapter 90

จ้าวหุบเขาหลี่ปล่อยให้ขาเธอแตะพื้นอีกครั้งก็ตอนที่ทั้งเขาและเธอขึ้นมาถึงลานหินเล็กๆ บนยอดเขา จากนั้นก็พาเธอเดินเท้าค้นหาสมุนไพรที่ต้องการ นัยว่าการเดินลงเขาจะเหนื่อยน้อยกว่าตอนเดินขึ้นเขาเมื่อได้ลองขึ้นมาเดินบนภูเขาหินที่รายล้อมรอบหุบเขาเดียวดาย อาจูถึงได้รู้ว่าภูเขาพวกนี้อุดมสมบูรณ์และเร้นลับกว่าที่ตาเห็นมากนัก ทั้งยังมีสัตว์ตัวเล็กๆ น่ารักๆ อย่างพวกนกแปลกๆ กับกระรอก และพวกกระต่ายที่เป็นมิตรจนน่าตกใจ อาศัยอยู่เต็มไปหมดจ้าวหุบเขาหลี่พาเธอแวะทางนั้นที ทางนี้ที เผลอแป๊บเดียวก็บ่ายคล้อยใกล้ค่ำ“เหลือตัวยาอีกแค่อย่างเดียวแล้ว” ท่านจ้าวหุบเขาบอกพลางกวาดสายตาไปบนลานหินเล็กๆ ริมผาสูงชันทีแรก ตอนเขาพาเดินมาทางนี้ อาจูก็กลัวอยู่บ้าง แต่พอนึกได้ว่าท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้วิชาตัวเบาล้ำเลิศปานจะเหาะ ความกังวลก็ดูคล้ายจะมลายหายไปอย่างรวดเร็ว เธอขยับเข้าหาท่านจ้าวหุบเขา กำลังจะถามว่าคราวนี้จะหาสมุนไพรแบบไหน อีกฝ่ายก็ก้มลงแหวกกอหญ้าสูงราวครึ่งศอก ถอนกอหญ้าใบบางใสแตกต่างจากต้นอื่นๆ ในบริเวณเดียวกันขึ้นมา“หญ้าแสงจันทร์” เขาเอ่ยพลางยื่นต้นหญ้

เจ้าของเก่าของร่างนี้นี่ก็เหลือเกินจริงๆ เป็นสาวน้อยอ่อนเยาว์ร่างกายกรุ่นกลิ่นหอมคล้ายดอกไม้ทั้งยังงดงามถึงเพียงนี้ กลับต้องมาตกระกำลำบาก ตกเขาความจำเสื่อม กลายเป็นสตรีไร้บ้าน ไร้ญาติ ไร้ทรัพย์สินตกเขาความจำเสื่อมไม่พอ นางยังโชคร้ายเสียชีวิต หรือไม่ก็พาวิญญาณตัวเองกระเด็นหายไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าที่แน่ๆ โดนคนอย่างเธอแย่งชิงร่างกายมาใช้หาความสุขใส่ตัวไปวันๆแล้วดูนี่สิ...พอลองจินตนาการภาพหญ้าแสงจันทร์โลหิตอะไรนั่นสูบเลือดสีแดงสดกินเป็นอาหารแล้วก็ยิ่งสลดหดหู่ใจพิกลเธอไม่รู้หรอกว่าท่าทางเด็กสาวคนนี้ตอนนอนแอ้งแม้งอยู่ที่ตีนผาจะดูดีหรือน่าเกลียดแค่ไหน รู้แต่ว่านางน่าจะนอนอยู่ตรงนั้นอย่างโดดเดี่ยวนานพอตัว ระหว่างที่นอนไร้สติอยู่ที่นั่น เลือดก็คงจะค่อยๆ ไหลรินจากบาดแผลไปเป็นอาหารให้ต้นหญ้า...ไม่อย่างนั้นคงจะไม่พอหล่อเลี้ยงให้ต้นหญ้าแสงจันทร์โลหิตอะไรนั่นเติบโตสมบูรณ์ พร้อมเก็บเกี่ยวคนงามอาภัพจะมีวาสนากับสมุนไพรหายากทั้งที...ดันมามีชะตากลายเป็นอาหารเลี้ยงดูหญ้าประหลาดที่มีแหล่งกำเนิดและลักษณะภายนอกน่าขนลุกสุดๆ แบบนี้ เฮ้อ...ช่างดูไม่จืดเล

“ขมวดคิ้วร่ำไห้ต่อโชคชะตา ไม่รู้ว่าจวี๋ฮวาเจ้าแค้นใคร!” เสียงสตรีน้ำเสียงเหี้ยมลึกทำเอาอาจูตกใจจนสะดุ้ง“อาจารย์ป้า!” นางมาของนางยังไงน่ะ? ตอนนี้นางไม่มีวรยุทธไม่ใช่เรอะไหงคนไม่มีวรยุทธถึงได้มือเบา เท้าเบา แถมยังไปไวมาไว ผลุบๆ โผล่ๆ ได้แบบนี้!หวาๆๆเสี่ยวจวี๋ฮวาจ้องมองอาจารย์ป้าแซ่เซี่ย แววตาหวาดหวั่นอาจารย์ป้า...นี่ท่าน...ท่านเป็นผีจริงๆ สินะ!เพราะไม่ได้ยินเสียงลอบล้อเลียนในใจ ศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขาจึงยังคงยกมุมปากยิ้มน้อยๆ ดูพออกพอใจท่าทีขลาดกลัวนั้นนางไล่สายตามองศิษย์หลานนอกไส้ตั้งแต่หัวจดเท้า สองขาก้าวเข้าหา ริมฝีปากแต้มชาดสีแดงจัดก็ขยับ เอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ“รู้ทั้งรู้ว่าข้าสวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้ อีกทั้งชุดที่เจ้าสวมใส่ก็ยังเคยเป็นของข้ากลับยังกล้าแต่งกายแบบเดียวกันมาท้าทายไม่ได้หยุด...” เซี่ยซูเหยาเชิดหน้าขึ้น รัวลิ้นตวาดเสียงแหลม “บอกมาซิ นางจิ้งจอกไร้ยางอายเช่นเจ้าคิดว่ามีสักกี่ชีวิตให้ใช้กัน!”&ldqu

“ที่ซือฝุของเจ้าเก่งกาจถึงปานนั้นก็เพราะเมื่อครั้งมีประมุขพรรคมารพาพรรคพวกเข้ามาไล่ล่าสังหารทุกชีวิตในหุบเขา ตัวเขาที่วรยุทธยังอ่อนด้อยกว่าตอนนี้มากนัก พยายามปกป้องจ้าวหุบเขารุ่นก่อน แต่กลับโดนจ้าวหุบเขารุ่นก่อนที่บาดเจ็บร่อแร่ใกล้ตายลากตัวลงหน้าผาแห่งนี้อย่างไรเล่า...เวลานั้น ผู้คนต่างเข้าใจว่าปรมาจารย์จ้าวหุบเขารุ่นก่อนโกรธแค้นศิษย์พี่ผู้ผันตัวไปก่อตั้งพรรคมารจนเสียสติถึงขั้นยอมฆ่าตัวตายไม่ยอมถูกฆ่า กระทั่งจะฆ่าตัวตาย คนเสียสติผู้นั้นก็ยังไม่วายลากลูกศิษย์คนโปรดลงหน้าผาตามไปด้วย ใครจะคาดคิดว่าผ่านไปสองปี ลูกศิษย์ที่โดนปรมาจารย์จ้าวหุบเขาลากตกหน้าผาไปด้วยกันจะสำเร็จวิชามารฟ้าที่สาปสูญ สามารถแก้แค้นแทนจ้าวหุบเขารุ่นก่อนและศิษย์พี่ศิษย์น้องร่วมสำนัก ยึดครองหุบเขากลับคืนจากพรรคมารนับแต่นั้น”เซี่ยซูเหยาจ้องลึกลงในตาเธอ ยิ้มเย็น“หลี่หยางตกเขาแล้วได้ฝึกวิชามารฟ้า หลังจากนั้นอุปนิสัยท่าทีก็เปลี่ยนแปลงไปเป็นคนละคน นางแพศยาน้อยกิเลสหนาช่างลอกเลียนผู้อื่นเช่นเจ้าไยไม่สู้เดินตามรอยอาจารย์ ไปดัดสันดานเสียๆ ทิ้งสักหน่อย?”ไม่ ไม่ ไม่ ไม

อาจูกลั้นหายใจโดยสัญชาตญาณในสารคดีสัตว์โลกเคยบอกไว้ว่าถ้าเจอหมีให้แกล้งตาย เธอไม่รู้หรอกว่าถ้าเจองูยักษ์ต้องทำตัวแบบไหน ในเมื่อไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง แกล้งตายไว้ก่อนนี่แหละ ดีที่สุด!จู่ๆ เสียงดุเข้มก็ดังขึ้นอีกหน...“หยุดแตกตื่นได้แล้ว หัวใจเจ้าเต้นเร็ว ฟังแล้วหนวกหูนัก!”โอ๊ย! ก็คนมันกลัวนี่ยะ! อาจูแทบอยากจะกรี้ดใส่งู แต่เพราะรู้ว่างูไม่มีหู แถมเธอยังอยู่ในสถานะ ‘แกล้งตาย’ จึงได้แต่ลอบเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเอ๊ะ...เดี๋ยวนะ...นอกจากไม่มีหู งูยังพูดไม่ได้ด้วยนี่!“ยังอีก!” เสียงเดิมตวาดลั่น เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจ้าของลำตัวใหญ่ยาวยกส่วนหัวขึ้นจ้องตาเธอเพื่อความแน่ใจ อาจูลอบหรี่ตาเหลียวมองไปรอบๆสภาพหุบเหวตอนกลางวันแบบนี้ดูน่ากลัวน้อยกว่าเมื่อคืนมาก ไม่เพียงไม่น่ากลัว สระน้ำยังสะท้อนแสงอาทิตย์เปล่งประกายสีเขียวสีทองเมลืองมลัง ดูงดงาม ทั้งอย่างนั้นก็ยังดูวังเวงทั่วทั้งอาณาบริเวณไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิตอื่น นอกจากเธอกับงูตัวนี้“เป็นข้าที่พูดกับเจ้า!” มันกระแท