All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 61 - Chapter 70

อาจูยืดหลังตรง หลุบตาลงต่ำ...กิริยาที่เปลี่ยนแปลงนี้ แม้เห็นได้ชัดว่ากำลังหลบสายตา ทว่ามองแล้วกลับชวนให้นึกถึงผู้นอบน้อมถ่อมตนใคร่สงวนกิริยามากกว่าผู้ไม่ต้องการมองหน้าคู่สนทนา ไร้ไมตรี“พี่สาวเซียนเหยียน ท่านบอกว่าจะสังหารคนอื่นๆ ที่อยู่ที่นี่ ทว่าคนที่เจ็บหนักที่สุดในหมู่พวกเรากลับไม่มีส่วนไหนแยกออกจากตัว หากไม่นับรอยกระแทกและรอยขีดข่วนก็นับได้ว่าทุกคนล้วนไร้บาดแผลตามร่างกาย...”ทีแรกเธอแค่พยายามจะหาประเด็นมาพูดจาหว่านล้อม ซื้อเวลาหาโอกาสให้คนอื่นๆ โจมตีเท่านั้น แต่พอพูดประโยคพวกนี้ออกมาแล้วกลับรู้สึกมีความหวังขึ้นมาบางทีประโยคที่ยกมาพูดส่งๆ พวกนี้ อาจจะเป็นเรื่องจริง!“ท่านอยู่ที่นี่มานานปี มีบุตรชายที่เกิดจากมนุษย์แล้วหนึ่งคน ความรักใคร่ผูกพันต่อมนุษย์ย่อมต้องมีอยู่บ้างกระมัง” ยิ่งพูดอาจูก็ยิ่งรู้สึกว่าเข้าเค้าถ้าปีศาจตนนี้ไม่ใส่ใจชีวิตพวกชาวบ้านจริง แค่สูบปราณอะไรนั่นจากพวกเขาให้หมดแล้วย้ายหมู่บ้านไปหาความบันเทิงแปลกใหม่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ไม่มีความจำเป็นต้องเสี่ยงถูกใครสักคนระแวงสงสัยและจับได้ว่าเป็น

คมกระบี่อ่อนสีเงินยวงตวัดบั่นรยางค์หางสีขาวเส้นยาวใหญ่ร่วงกราวลงสู่พื้นง่ายดายเหมือนตัดเชือก ทำเอาการต่อสู้ก่อนหน้าของเยว่เทียนฟงและเหล่าองครักษ์เงาดูคล้ายการละเล่นหยอกเย้า ร่างกายตั้งแต่ปลายเท้าควบรวมถึงชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มและกระบี่ในมือห่อหุ้มด้วยกระแสบางอย่างที่เดาว่าน่าจะเป็นพลังปราณหนาแน่นจนเห็นได้ชัด กระทั่งเส้นผมเหยียดยาวที่โบกสะบัดตามการเคลื่อนไหวยังให้ความรู้สึกรุนแรงแกร่งกร้าว...ร่างสูงสง่าที่อาศัยวิชาตัวเบาพุ่งทะยานและพลิ้วกายทั้งหลบหลีกทั้งโรมรันในยามนี้ คล้ายเปล่งรัศมีบางอย่างที่เพียงยืนมองจากที่ไกลก็พาให้ร่างกายสั่นสะท้าน ก้อนเนื้อในช่องอกเต้นกระหน่ำ สองขาไม่อาจย่างก้าว บรรยากาศรอบกายคล้ายโดนแช่แข็ง ชวนให้ทั้งหนาวยะเยือกและหายใจลำบากอาจูไม่เคยเห็นท่านจ้าวหุบเขาในลักษณะนี้ ได้แต่ยืนโง่งม ตะลึงงันอยู่กับที่ กระทั่งพวกองครักษ์เงายังอกสั่นขวัญผวา ทันทีที่หลุดจากพันธนาการต่างรีบดีดตัวทะยานหนีออกมา ห่างไกลกว่าหกจ้างนี่...นี่มันอะไรกัน? นี่ใช่ท่านจ้าวหุบเขาผู้เดียวกับที่โดนยอดฝีมือหมู่บ้านเถียหู่ทำร้ายจนได้เลือดจริงๆ รึ? แม้สกุลเถียนจะเยี่ยมยุทธ แต่ต่อให้คนเหล

ต่อให้คนอย่างเธอจะนึกหมั่นไส้หรือเคยอยากเห็นตัวเกะกะอย่างนางหลุดสังเวียนมากแค่ไหน ก็ไม่เคยอยากเห็นนางเดือดร้อนหรือเจ็บตัวถึงขั้นนี้กำลังจะปัดมือเยว่เทียนฟงไปดูนาง คนของตำหนักพันพิษก็กรูกันเข้าช่วยขุดร่างประมุข ยกหิน ไม่นานนักสตรีที่ทรหดอดทนกว่าที่คิดก็คว้ามือผู้ติดตามหยัดยืนขึ้นมา นอกจากกระอักเลือดเล็กน้อย ร่างกายโดยรวมกลับไม่มีบาดแผลอะไร“ดึงปราณคุ้มกาย” ผู้รู้แซ่เยว่อธิบายสั้นๆท่านจ้าวหุบเขาอยู่ห่างเกินไป ปราดเข้าช่วยเหลืออดีตศิษย์ร่วมสำนักไม่ทัน ได้แต่อาศัยจังหวะนั้นตวัดกระบี่ตัดท่อนแขนข้างซ้ายปีศาจจิ้งจอกกรีดร้องลั่นชั่วขณะนั้นดวงตาสีแดงก่ำสบสายตาเสี่ยวจวี๋ฮวานางแค่นยิ้มเคร่งเครียด กัดฟัน พุ่งตรงมาเป้าหมายคือหญิงชุดเขียวอีกรายที่ได้รับการปกป้อง!“ระวัง!” เยว่เทียนฟงรีบปราดเข้าขวางไว้ ไม่นึกว่าพุ่งมาได้เพียงครึ่งทาง ร่างเซียนเหยียนกลับชะงักค้างกลางอากาศ แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังตื่นตกใจก่อนที่ใครๆ จะทันได้รับรู้อะไร นางปีศาจกรีดร้องลั่น สั่นสะท้าน พอมองผ่านไปด้านหลังก็เห็นร่างสีขาวสูงสง่าอาศ

อาจูกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบ ต่อให้เจ็บปวดทรมานแค่ไหนก็ไม่ยอมร้องไห้ ไม่ใช่เพียงไม่ร้องยังยืนนิ่งเหมือนกำลังยืนชมนกชมไม้ ทำเอาเซียนเหยียนงุนงงสงสัยถึงขั้นอดใจไม่ไหว ต้องลดสายตาลงมองดูชั่วพริบตานั้น แสงสีเงินพลันสว่างวาบขึ้นตรงหน้าเซียนเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเฉียบพลัน ชั่วขณะนั้นพลันรู้สึกว่าตนเองช่างล้มกลิ้งลงหงายหลังง่ายดายนักหืม...?นั่นร่างนางกับสตรีใจเด็ดนั่น...ยังมีหมอเทวดาผู้นั้น...หมอเทวดาของนางทิ้งกระบี่ ใช้มือข้างหนึ่งกระชากร่างสตรีของตนออกจากเงื้อมือนาง ส่วนมืออีกข้างกำข้อมือนางไว้มั่น ฉวยโอกาสสูบเอาปราณทั้งหมดที่นางเพียรสั่งสมอย่างยากเย็นเข้าร่างไม่! อย่านะ! นางกรีดร้อง แต่กลับไร้เสียงเล็ดลอดออกมาเหตุใดนางจึงเงยหน้าขึ้นมองสูงกว่าระดับมือข้างนั้นไม่ได้?เซียนเหยียนงุนงง อยากปัดป้องร่างกายกลับไม่ยอมฟัง อยากขยับกายหลบหลีกกลับขยับไม่ได้ดังใจนึกชั่วอึดใจนั้นคล้ายกับว่าหมอเทวดาจะรับรู้ถึงสายตาเขาเหลียวมองนางเหมือนมองมดปลวกตัวหนึ่งก็ไม่ปาน ขณะจ้องมองก็เร่งสูบปราณจากกายนางไร้เมตต

เพราะมีเรื่องปราบปีศาจ งานเลี้ยงคืนนั้นจึงจบลงอย่างไม่ใคร่จะดีนักเนื่องจากฮูหยินท่านหมอหูตกเป็นเหยื่อโดนปีศาจทำร้าย บาดเจ็บสาหัส ต้องการยารักษาที่ไม่มีอยู่ในหุบเขา ท่านหมอจึงตัดสินใจออกเดินทางกลับแคว้นเฉียนฉินทันที กิริยาท่านหมอในยามนี้ แม้ยังคงสงบนิ่งเหมือนทุกครั้ง แต่วัดจากการที่คนของสมาพันธ์เฮยอิงเร่งเก็บข้าวของไม่พูดไม่จา สีหน้าดำคล้ำ พวกเขาเหล่าชาวบ้านล้วนคาดเดากันว่า หากไม่ได้ยารักษาโดยเร็ว ฮูหยินของท่านหมอผู้นี้คงไม่แคล้วต้องชะตาขาดแล้ว...สตรีอันเป็นที่รักของผู้มีคุณต้องมาประสบเคราะห์กรรมในหมู่บ้านเช่นนี้...พวกเขาชาวหมู่บ้านสือหูต่างรู้สึกผิดเหลือจะกล่าวท่านหมอเทวดารักใคร่หวงแหนฮูหยินน้อยเป็นอย่างยิ่ง ทันทีที่คนของประมุขเยว่เตรียมรถม้าพร้อมสรรพ ท่านหมอเทวดาก็ช้อนอุ้มร่างฮูหยินซึ่งห่อหุ้มทั้งร่างไว้ด้วยผ้าห่มแน่นหนาขึ้นนั่งรถม้าด้วยตนเองนึกถึงภาพฮูหยินผู้สุภาพอ่อนโยนทว่าขณะเดียวกันก็สดใสมีชีวิตชีวาของท่านหมอแล้ว...เห็นนางเอนกายซบอกสามีไม่ไหวติงเช่นนี้ สือต้าหนิวบุตรชายคนโตของผู้เฒ่าสือสะท้อนใจยิ่งนักเขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็ก้าวขาออกมาหยุดยืนอยู่หน้ารถม้า ประสานมือคำนับ ก่อน