All Chapters of นางมารน้อยข้ามภพ: Chapter 41 - Chapter 50

เห็นอาจูทำหน้าประหลาดใจ เยว่เทียนฟงก็หัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อย...ไม่รู้ว่าทำเพราะต้องการยืนยันหรือปลอบใจ“แม่นางน้อย...เจ้ายังไม่รู้อะไร ท่านจ้าวหุบเขาของเจ้าทั้งหวงแหนทั้งให้อภิสิทธิ์เจ้ามากมายจริงๆ” ท่านจ้าวหุบเขาใช้เวลาทำความเข้าใจและทำข้อตกลงกับศิษย์พี่หญิงของตนเสียใหม่ ขอเลื่อนระยะเวลาในข้อตกลงดั้งเดิมออกไป โดยสัญญาว่าจะมอบยาถอนพิษเพิ่มให้อีกสองชนิด ชดเชยที่ยามนี้เกิดเหตุสุดวิสัย ทำให้ไม่อาจปรุงยาที่เคยสัญญาไว้เสร็จสิ้นตามเวลาเซี่ยซูเหยาผู้ไม่ว่าจะมองจากมุมใดก็ล้วนได้กำไรฟังแล้วไม่ติดใจเรื่องสัญญา กลับสอดส่ายสายตาจนจับสังเกตได้ว่าศิษย์น้องไม่เพียงบาดเจ็บที่มือขวายังบาดเจ็บที่ไหล่ซ้าย บาดแผลที่อาจูเคยช่วยดูแลให้จึงถูกประมุขเซี่ยผู้ดื้อรั้นบังคับทำความสะอาดและตกแต่งบาดแผลให้เสียใหม่ ที่เห็นว่าจำเป็นต้องเย็บก็ช่วยเย็บให้ ที่จำเป็นต้องใส่ยาก็ดูแลใส่ยาให้ด้วยตนเอง...แต่ก็ได้ดูแลแค่เพียงเท่านั้น เพราะไม่ว่าจะอย่างไรท่านจ้าวหุบเขาก็ยังขีดเส้นแบ่งให้นางเป็นคนนอก และเลือกใช้เวลาส่วนใหญ่ร่วมกับลูกศิษย

จ้าวหุบเขาหลี่ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ทำเพียงคว้าผ้าพันแผลขึ้นพันให้ตนเอง ใบหน้าเรียบเฉยยังคงรักษาส่วนผสมระหว่างรูปปั้นพยัคฆ์หน้าประตูและพระพุทธรูปหินเอาไว้ได้อย่างเท่าเทียม“ทำเหมือนผู้อื่นเป็นแมลงรำคาญเช่นนี้ ช่างเย็นชาเสียจริง” แม้สหายคู่ค้าจะนิ่งเงียบเย็นชาถึงเพียงนั้น นึกถึงดวงตางดงามที่โผล่พ้นผ้าปิดหน้าของดรุณีน้อยในประเด็นสนทนาแล้ว เยว่เทียนฟงก็ขยับริมฝีปากถามขึ้นมา “แม่นางน้อยผู้นี้เป็นใครมาจากไหนกัน เหตุใดเหยี่ยวราตรีของข้าจึงไม่เคยระแคะระคายว่าจ้าวหุบเขาอย่างท่านลักลอบเลี้ยงดู ‘ศิษย์สตรี’ กว่าจะรู้เรื่องข้างนอกก็มีข่าวเล่าลือระหว่างจ้าวหุบเขาเดียวดายกับลูกศิษย์แพร่ออกมาเต็มไปหมด”“นางเป็นใคร ผู้อื่นพูดอะไร สองข้อนี้ล้วนไม่สำคัญ” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ยามนี้นางเป็นลูกศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของหุบเขา นี่คือข้อเท็จจริงที่ไม่ว่าใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้”คนฟังกำลังจะแย้ง กลับได้ยินเสียงฝีเท้าบุรุษจากที่ไกลเยว่เทียนฟงรอจนองครักษ์ผู้ยกป้านชามาให้แทนสตรีในประเด็นสนทนากลับออกไปแล้ว จึงค่อยเอ่ย

สารจากเยว่เทียนฟงมาถึงหุบเขาเดียวดายขณะเสี่ยวจวี๋ฮวากำลังบรรจงตักแบ่งน้ำแกงโสมข้นคลั่กที่อาจารย์ป้าแซ่เซี่ยส่งมาให้ท่านจ้าวหุบเขาก่อนออกจากหุบเขาไปทำธุระบางอย่างใส่ชาม หลังจากอ่านสารจนจบ ท่านจ้าวหุบเขายกชามน้ำแกงขึ้นดมและจิบเพียงเล็กน้อยก็ผุดลุกจากที่นั่ง สั่งให้ลูกศิษย์ดื่มน้ำแกงบำรุงแทนเช่นเคย ส่วนตนเองเร่งจัดเตรียมสมุนไพรและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น จัดข้าวของเสร็จเรียบร้อยดีแล้วก็ให้องครักษ์ทั้งแปดที่เยว่เทียนฟงทิ้งไว้ ช่วยหามเกี้ยว พาตนและลูกศิษย์น่าสงสารผู้จู่ๆ ก็โดนซือฝุบังคับจับสวมหมวกเทอะทะใบเดิม ฉุดขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวสีแดงมงคล มุ่งหน้าลงจากเขา ต่อรถม้าไปยังหมู่บ้านสือหูทันทีเนื่องจากหมู่บ้านสือหูเป็นหมู่บ้านชาวป่าที่อาจจะนับได้ว่าเป็นหนึ่งในรอยต่อระหว่างพื้นที่แถบนี้กับเทียนเฉาและเทียนจิน ตั้งอยู่ไม่ไกลจากหุบเขาเดียวดายเท่าไหร่นัก หลังจากเดินทางกันไม่หยุดพัก ใช้เวลาเพียงครึ่งวัน องครักษ์ทั้งแปดก็คุ้มกันรถม้าเดินทางถึงที่หมายทันทีที่รถม้าจอดสนิทดี องครักษ์รายที่คล้ายจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนข้างหน้าต่างรถม้า ประสานมือเอ่ยด้วยท่าทีขึงขังทว่าเปี่

ถึงแม้จะพยายามบอกตัวเองสักแค่ไหน ความรู้สึกแปลกประหลาดในใจกลับไม่ได้ลดลงเลยสักนิดคนข้างกายอย่างอาจูติดใจสงสัย แต่ท่านจ้าวหุบเขากลับดูคล้ายไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย “เช่นนั้นก็ดี...” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ย น้ำเสียงเรียบเรื่อย “ที่นี่มีคนไม่พอซ้ำยังขาดแคลนผู้รู้วิชาแพทย์ แม้ตำหนักพันพิษจะได้ชื่อว่าเป็นสำนักฝ่ายมารที่เชี่ยวชาญแต่เรื่องพิษ ทว่าแต่เดิมประมุขเซี่ยเคยเป็นศิษย์ของหุบเขาเดียวดาย น่าจะพอจดจำวิธีรักษาดูแลผู้ป่วยโรคระบาดชนิดนี้ได้กระมัง”“ย่อมต้องจดจำได้”“เช่นนั้นเริ่มจากคัดแยกผู้ป่วยกันก่อนก็แล้วกัน” ท่านจ้าวหุบเขาพูดเรื่องความเป็นสำนักฝ่ายมารแล้วมอบหมายหน้าที่ให้อย่างไม่ขัดเขิน กิริยาอาการลื่นไหลเสียจนเซี่ยอะไรสักอย่างเหยาๆ สีหน้าแข็งค้างไปชั่วครู่ แม้แต่อาจูยังรู้สึกว่าพฤติกรรมเน้นงานไม่เน้นความสัมพันธ์ จู่ๆ ก็เรียกใช้งานผู้อื่นหน้าตาเฉยพรรค์นี้ ติดจะดูแล้งน้ำใจไร้มารยาทจนเกินไปโถ...ซือฝุเจ้าขา ท่านก็ช่วยแกล้งถามไถ่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยนางสักหน่อยไม่ได้หรือ...ฮื้ม?อาจารย์ป้าผู้นี้ก็ช่างมีรสนิยมน่าตก

มองจากที่ไกลดูเหมือนใกล้ แต่เมื่อต้องเดินเท้ากันจริงๆ แล้ว บ่อพักน้ำตีนผาที่ว่านี้ กลับอยู่ห่างจากเขตที่พักอาศัยไม่น้อยยิ่งเดินเข้าใกล้ กลิ่นเน่าเหม็นรุนแรงก็ยิ่งโดดออกจากกลิ่นปศุสัตว์ ตอกย้ำให้ผู้มาเยือนตระหนักว่าในบ่อพักน้ำมีศพเด็กคนหนึ่งนอนแช่อยู่จริงๆ“ตรงนั้นขอรับ” องครักษ์ผู้รับหน้าที่นำทางรีบชี้เป้า “ศพโดนผูกไว้กับหลักไม้หลังพงหญ้านั่น”อาจูยกแขนเสื้อขึ้นปิดจมูกอีกชั้น แทบไม่อยากหายใจ เพียงก้าวขาเดินกันต่อไปแค่ไม่กี่ก้าว กลิ่นเน่าเหม็นชวนคลื่นเหียนแฝงกลิ่นสาบคล้ายโคลนก็ลอยมาเตะจมูก ทำเอาชาวบ้านหลายคนที่ตามมาดูต้องโก่งคออาเจียนกันอีกหน แม้แต่คนของเยว่เทียนฟงก็ยังหน้าเขียวหน้าดำ บรรยากาศคุกรุ่นที่เพิ่งจะสงบลงคล้ายถูกแทนที่ด้วยกระแสอารมณ์วิตกกังวลและหวาดผวาบ่อพักน้ำแห่งนี้มีขนาดกว้างยาวเพียงด้านละราวๆ สามถึงสี่วา หากไม่นับเรื่องกลิ่นที่โชยคลุ้งและฟองสีขาวบนผิวน้ำ ก็ยังนับได้ว่าที่นี่ดูสะอาดตา ไร้วี่แววศพเด็กที่ว่า ทั้งอย่างนั้นตำแหน่งที่ผู้นำทางเดินไปหาก็เป็นตำแหน่งที่พงหญ้าสูงท่วมศีรษะ เหมาะแก่การซุกซ่อนข้าวของเป็นอย่างยิ่ง